บทที่ 6 เพื่อนเปิดทาง

"สัตว์ โรม เฮียครับเฮีย ไม่ใช่เฮี่ย นั่นหลานสาวพี่เขยกูชื่อ วิเวียนเป็นรุ่นน้องเรา 2 ปี น้องมันเรียนแพทย์ ปี 4 ม.เอส" ชายหนุ่มตอบเพื่อนขณะที่ตายังมองสาวร่างเล็กแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน *งั้นลูกพีชก็เรียนแพทย์หรือวะ? *

"งั้นแสดงว่าที่มาด้วยกันนี่ ว่าที่หมอกันหมดเลยสิวะ" โรมว่าพร้อมกับมองหน้ามาร์คยิ้ม ๆ "พี่มาร์ค สนใจหมอเอ็กซ์ ๆ ซักคนมั้ยครับพี่"

"ตามสบายมึงครับ กูไม่ได้ป่วย" คนอย่างมาร์ครู้ทันเพื่อนเสมอ

"แต่กูว่าจากสายตามึงไม่ได้มองญาติมึงนะไอ้เทน" โรมว่าพรางมองตามสายตาเพื่อน

"หึ!" เทนยกยิ้มที่มุมปากพร้อมกับความคิดบางอย่างในหัว ก่อนจะนั่งดื่มกับเพื่อนเหมือนไม่ได้สนใจโต๊ะข้าง ๆ แต่ก็แอบปรายตามองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ลุกขึ้นเต้นกับเพื่อนเป็นระยะ จนกระทั่ง...

"อะไรยัยพีช จะรีบกลับทำไมก่อน ขนาดพรุ่งนี้อันมีขึ้นวอร์ด 8 โมงยังไม่รีบเลย" ปลาดาวว่าพร้อมกับรั้งแขนเพื่อนให้อยู่ต่อ

"ใช่ ๆๆ กำลังสนุกเลย จะรีบทำไม พรุ่งนี้พีชออฟนี่ นอนยาวไม่ต้องรีบ..." อันดาที่มีอาการมากกว่าเพื่อนว่าขึ้น เธอเป็นคนสนุกสนานและเมื่อติดลมเธอก็ยังไม่อยากกลับ ถึงพรุ่งนี้จะมีเวรก็เถอะ

"ก็ได้ งั้นให้อีก ครึ่งชั่วโมงนะ" คนสวยว่าอย่างจำยอม เธอไม่อยากอยู่นานเพราะสายตาโต๊ะข้าง ๆ ที่มองมาและค่อนข้างมั่นใจว่าอดีตพี่ข้างบ้านคนนี้จำเธอได้แน่นอน

"1 ชั่วโมง!" 3 สามประสานกันพร้อมยกนิ้วขึ้น 1 นิ้วทำเอาโต๊ะข้าง ๆ เงยหน้าขึ้นมองตากันปริบ ๆ

"แต่พีชง่วงนะ" "แต่พีชไม่ได้ขับรถนะ" ปลาดาวสวนขึ้น

"45 นาทีละกันนะ" หญิงสาวยังขอลดเวลากับเพื่อนตาละห้อย

"นี่ คุณพีรดาคะ ถ้ารู้ว่ามาแล้วงอแงแบบนี้ ปล่อยนอนหอคนเดียวก็ดีหรอก" วิเวียนว่าขึ้นเสียงดุ

"ก็..." "พวกพี่นั่งด้วยได้มั้ยครับ" เสียงทุ้มเอ่ยถามตัดกับเสียงหวาน ๆ ที่กำลังจะเถียงเพื่อน ทำให้เธอเงียบเสียงลงทันที

"อ้าว! เฮียคุยธุระเสร็จแล้วหรือคะ" วิเวียนว่าพรางยิ้มหวานให้น้องชายน้าสะใภ้แล้วแอบปรายตามองเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แล้วแอบสะกิดปลาดาวที่นั่งคู่กันก่อนจะบุ้ยปากไปทางลูกพีชที่ตอนนี้นั่งนิ่งเหมือนตุ๊กตากระเบื้องไม่มีผิด

"อืม มาร์คมันจะกลับแล้วน่ะ เฮียเลยว่าจะกลับด้วย แต่แวะทักเราซักหน่อย" เทนตอบพร้อมกับมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างเพื่อนนิ่ง ๆ *จำเฮียได้ล่ะสิยัยพิกกี้น้อย ทำไมโตมาถึงผอมลงได้เยอะขนาดนี้วะ เดินผ่านนี่จำไม่ได้เลยนะนี่...* ชายหนุ่มคิดในใจแล้วยกยิ้มที่มุมปากกับอดีตน้องข้างบ้านที่ไม่ได้เจอนานถึง 6 ปี

"เออ...อันดานี่เฮียเทน น้องชายน้าสะใภ้เราน่ะ แล้วก็พี่มาร์ค พี่โรม เพื่อนเฮีย" วิเวียนแนะนำญาติกับเพื่อน "เฮียคะนี่อันดาเพื่อนเวียนค่ะและนี่ก็ลูกพีช พีชนี่พี่โรมกับพี่มาร์ค เพื่อนเฮียเทน" แนะนำเพื่อนพร้อมกับเอื้อมมือไปสะกิดแขนคนก้มหน้าแนะนำเพื่อนชายหนุ่มให้รู้จัก

"สวัสดีค่ะพี่โรม พี่มาร์ค" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยกมือไหว้อย่างนอมน้อม แล้วเหลือบมองชายหนุ่มอีกคน ก่อนจะยกมือไหว้อย่างเสียไม่ได้ "สวัสดีค่ะ" ว่าจบหยิบแก้วตัวเองขึ้นมาจิบแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง *พรจะมาศักดิ์สิทธิ์อะไรวันนี้วะ ขอมา 6 ปีไม่เห็นได้ เอ๊ะ...หรือจะศักดิ์สิทธิ์ตอนยายเวียนเทียนเป่ากบาลวะเนี่ย ยายนี่ยิ่งยุให้เจอเฮียเทนอยู่ หรือว่ายายเวียนแอบโทรหาให้เฮียเทนมาวันนี้วะ ตายแล้ว...ซวยหนอซวยลูกพีชเอ๊ยไม่น่ามาด้วยเล้ย...* หญิงสาวคิดพรางถอนหายใจ

"แล้วให้พวกพี่นั่งด้วยได้มั้ยครับ" โรมเอ่ยถามอีกรอบ

"ดะ ได้ค่ะ อัน พีช พวกแกขยับมานี่" วิเวียนตอบโรมพร้อมกับพยักหน้าเรียกเพื่อนให้ย้ายมานั่งโซฟาตัวติดกันให้ชายหนุ่มทั้ง 3 นั่งแทนที่พวกเธอ

"พี่ต้องขอตัวก่อนนะครับเดี๋ยวถึงบ้านจะดึกไป" มาร์คเอ่ยขึ้นยิ้ม ๆ พร้อมกล่าวลาสาวสวยทั้ง 4 ก่อนจะตบบ่าโรมเบา ๆ แล้วเดินออกจากร้านไปทางด้านหลัง ทำให้ลูกพีชเงยหน้าขึ้นมองตามอย่างสงสัย

"อะฮึ่ม!" วีเวียนแกล้งกระแอมแล้วมองหน้าเพื่อนตัวเล็กเป็นคำถาม

"ไม่มีอะไร เมื่อกี๊พี่เขาบอกว่าจะกลับบ้านแต่เดินไปทางหลังร้านเลยสงสัยว่ามีทางออกเหรอ" คนขี้สงสัยหันหน้าไปคุยกับเพื่อนด้วยท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู

"มีครับ แต่เป็นทางเข้าออกของพนักงานต้องสแกนลายนิ้วมือพวกพี่จะเข้าออกทางนั้นครับ" โรมตอบยิ้ม ๆ

"อ๋อ...ค่ะ" หญิงสาวหันมาพยักหน้าเข้าใจแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

"แล้วนี่เฮียเทนมากรุงเทพตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" วิเวียนถามชายหนุ่มที่กำลังมองเพื่อนสาวตัวเองอยู่ยิ้ม ๆ

"มาธุระได้ 2 วันแล้วล่ะ พรุ่งนี้ส่งเพื่อนขึ้นเครื่องเฮียก็จะกลับแล้ว" เทนหันไปตอบหลานสาวพี่เขยยิ้ม ๆ

"ว้า...นึกว่าจะอยู่นานซะอีก พรุ่งนี้อันลงเวร 6 โมงเย็น ว่าจะหาเจ้ามือเลี้ยงข้าวเย็นซะหน่อย" หญิงสาวว่าขึ้นเหมือนเสียดายเต็มประดา แต่ก็แอบปรายตามองเพื่อนสาวของตัวเองเหมือนมีอะไรบางอย่าง

"จ่ะคุณ เอาชื่อเพื่อนไปขายกินนะคะ ตัวเองอยากหาเจ้ามือก็ว่าเองเหอะ วันอาทิตย์คุณแฟนเดย์ออฟ แม่ก็จะมา กลับไปเป็นอิแจ๋วค่ะ" อันดาว่าขึ้นยิ้ม ๆ ในกลุ่ม 4 สาวมีเพียงลูกพีชคนเดียวเท่านั้นที่โสด ทั้งที่มีผู้ชายมากหน้าหลายตาเวียนมาขายขนมจีบเธออยู่ไม่ขาด แต่เธอก็ไม่ได้ตกลงที่จะคบกับใคร จนคนเข้าใจว่าเธออาจไม่ได้ชอบผู้ชายก็เป็นได้

"เฮ้อ...พีชว่าเรารีบกินรีบหมดกันเถอะ จะครบเวลาแล้วนะ" ลูกพีชรีบเปลี่ยนเรื่องพรางถอนหายใจ ทั้งยังจับข้อมือของปลาดาวมาดูนาฬิกาเป็นการบอกให้รู้ว่าเธอต้องการที่จะกลับแล้ว *อยากมุดโต๊ะหนีจริง ๆ เลย จะมองอะไรนักเนี่ย*

"รีบไปไหน?" เทนที่นั่งมองอยู่นานเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่งแล้วจ้องหน้าหญิงสาวที่นั่งอยู่เยื้องกันตรง ๆ 

"เอ่อ...กลับค่ะ ดึกแล้ว" ลูกพีชตอบเสียงไม่ดังมากนัก

"วันพระค่ะเฮีย ยัยพีชต้องกลับไปสวดมนต์ต่อ นี่พักเบรกมากินเหล้ากับเพื่อนก่อน เดี๋ยวก็กลับไปใส่ชุดขาวนั่งสมาธิแล้ว" วิเวียนแซวเพื่อนพร้อมกับมองหน้าอย่าล้อเลียน

"อย่าเว่อร์ หยุดพูดไปเลยนะเวียนเทียน รีบกินเลย ไม่งั้นพีชปล่อยทิ้งไว้นี่เลยนะ" คนสวยว่ากับเพื่อนพร้อมกับส่งค้อนวงใหญ่ให้

"หวา...วันนี้เวรเค้าขับรถค่ะ" วิเวียนว่าพรางชูกุญแจรถให้เพื่อนดู

"ถ้าน้องจะกลับ กลับพร้อมไอ้เทนมันได้นะครับ มันจะกลับอยู่พอดี" โรมว่าขึ้นพร้อมกับมองหน้าเพื่อนยิ้ม ๆ เขาเห็นเทน มองหญิงสาวตั้งแต่นั่งอยู่ที่โต๊ะเดิมแล้วและเมื่อย้ายมานั่งตรงนี้เพื่อนยิ่งมองอย่างเปิดเผย เลยมั่นใจมากว่าเพื่อนเขาพอใจสาวสวยคนนี้ แต่วันนี้เทนไม่เมาทำให้ไม่กล้าพูดชวนหญิงสาวออกไปข้างนอก (กล้าเฉพาะตอนเมา)

"มะ ไม่เปนไรค่ะ พีชคอยกลับพร้อมเพื่อนได้ค่ะ" ลูกพีชปฏิเสธเสียงรัวเร็วทันทีที่เจ้าของร้านเสนอ *จะบ้าเหรอ ใครจะกล้ากลับด้วยจ้องน่ากลัวขนาดนั้น*

"เออ...นั่นสิ ถ้าพีชง่วงให้เฮียเทนไปส่งก่อนได้นะ พวกพี่ซันกำลังจะมา เวียนกับปลาจะรอแฟนมาจ่ายตังค์" วิเวียนว่าพรางปรายตามองน้องชายน้าสะใภ้ยิ้ม ๆ

"มะ ไม่ ไม่ พีชรอกลับพร้อมเพื่อนดีกว่าตามสบายเลย จะอยู่จนร้านปิดช่วยเก็บร้านก็อยู่เหอะ" หญิงสาวรีบบอกเพื่อนเสียงรัว อาการงอแงอยากกลับตั้งแต่ทีแรกหายเป็นปลิดทิ้งทันที

"แต่เมื่อกี๊พีชบอกว่าง่วงแล้วนี่" ปลาดาวว่าขึ้นพร้อมกับมองหน้าวิเวียน เหมือนอยากพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับผู้ชายตรงหน้า แล้วมองอาการเพื่อนสาวที่ดูลนลานเมื่อเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ ซ้ำอาการงอแงอยากกลับเมื่อครู่ก็กลับคำไม่อยากกลับ เธอเลยคิดว่าต้องมีอะไรบางอย่างกับคนคู่นี้แน่ ๆ 

"ไม่ง่วงแล้ว นั่งได้ตามสบายเลย" ลูกพีชรีบตอบเพื่อนเสียงหวาน

"ไม่กลับไปสวดมนต์ต่อ?"

เฮีย...อย่าจ้องขนาดน้าน...น้องตกใจ