บททั้งหมดของ ปลดรัก บัญชีใจ: บทที่ 41 - บทที่ 50

“หนูต้องเดินทางแล้วนะคะ”“จ้า ตั้งใจทำงานนะลูกนะ แล้วแม่จะบอกพ่อให้” เสียงแหลมเอ่ยบอกแล้วกดวางสายไปด้วยความรีบร้อนแสงเทียนมองเครื่องมือสื่อสารค้างไว้ ขอบตาร้อนผ่าวน้ำตาปลื้มปริ่ม“เรียบร้อยยัง” เจ้าของรถคันใหม่เอี่ยมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มเลื่อนลอย โดยมีทีท่าไม่สนใจเธอที่ยืนรออยู่ คนต้องปลุกจากความคิดแสงเทียนสะดุ้งมองธัญกรตาปริบ ๆ เมื่อนึกขึ้นได้“เอา ยังมองหน้าอีก ไป๊ ไปกันได้แล้วจะได้ไม่ค่ำ”แสงเทียนรีบเดินไปหาและนั่งลงในที่ของตัวเอง“คุณธัญแน่ใจหรือคะ ว่าไม่ต้องการเอาเลขาส่วนตัวจริง ๆ”เมื่อรถเคลื่อนตัวบนถนนสายหลักและความเร็วคงที่ เสียงหวานขื่น ๆ ก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงธัญกรหันมองหน้าหญิงสาวแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปมองถนนและเอ่ยขึ้น“ทำงานมานาน เป็นนายตัวเองมาก็หลายปี เลขาไม่สำคัญต้องตามติดเจ้านายไปทุกที่ เลขาก็แค่ทำงานที่มอบหมายให้สำเร็จลุล่วงตามคำสั่งก็เพียงพอ เพราะคนพวกนั้นไม่สำคัญเท่าผู้หญิงที่ต้องพกติดไปไหนทุกครั้งหรอก”“...” อย่างเช่นตอนนี้ใช่ไหม ‘ผู้หญิงที่เธอต้องพกติดตัว’ข้างกายของธัญกรไม่เคยขาดผู้หญิงสินะ แล้วเธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกเลือกใช่ไหม... เธออยากจะตบปา

แสงเทียนเดินตรงไปยังกระเป๋าเสื้อผ้าที่วางอยู่บนเตียง แล้วจัดการรื้อกระเป๋าที่ถูกรื้อไปแล้ว จัดการนำเสื้อผ้าแขวนเข้าตู้ที่ทางเจ้าของรีสอร์ทมีไว้ให้ โดยไม่สนใจเจ้าของสายตาที่นั่งกอดอกทอดมองการกระทำของเธออยู่เงียบ ๆ...อยากมองก็มองไป เธออดแหวะไม่ได้ ธัญกรเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรให้สนใจแล้ว จึงเดินออกจากห้องพักไป ในขณะที่แสงเทียนถอนหายใจออกมาดังพรืด! ตอนนี้เธอรู้สึกโล่ง รีบหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวขนาดฟรีไซส์กับกางเกงขาสั้นตัวหลวมสีหวานที่เธอเป็นคนจัดมาเองกับมือเข้าห้องน้ำไปด้วย โดยไม่ลืมคว้าผ้าขนหนูที่ทาง รีสอร์ทเตรียมไว้ให้ติดมือเข้าไปด้วยเช่นกัน ไม่ถึงสิบห้านาทีก็ออกจากห้องน้ำพร้อมกับชุดใหม่ แล้วกลิ่นฉุนของอาหารก็ลอยแตะจมูก เธอจึงหันไปมองโต๊ะด้านซ้ายที่เธอสังเกตเห็นไว้ก่อนหน้านี้ และเห็นว่าไม่ใช่เพียงแค่อาหารที่วางอยู่ตรงจุดนั้น แต่ธัญกรก็นั่งหน้าเป็นรออยู่แล้วเช่นกัน“อาบน้ำไวดีนี่ ไม่รู้จะสะอาดดีหรือเปล่า” เสียงหวานเอ่ยแว่วลอยมาเหมือนเพ้อรำพันอยู่คนเดียว ซึ่งเธอไม่ได้จงใจเอ่ยถามหรือต้องการคำตอบจากคนร่วมห้อง โดยสายตาเหล่มองไปทิศอื่นแสงเทียนกำมือเข้าหากันจนเล็บบาง ๆ ฝังลึกไปใต้ผิวหนั

แสงเทียนมารู้ตัวเองว่าเสียท่า ก็ต่อเมื่อใบหน้างามของคนที่ตัวเองนอนทับโน้มเข้ามาใกล้เพียงลมหายใจสัมผัส“ก็คุณยั่วโมโหนี่คะ” แสงเทียนรู้ตัวว่าพลาด ก็พยายามไม่ขึ้นเสียงใส่คนที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของเธออยู่ระดับไหน“อ้อหากโดนยั่วโมโห ก็ระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ งั้นแบบนี้ฉันก็ระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ก็ไม่ผิดใช่ไหม” พูดจบเธอก็ฉกจมูกลงบนแก้มสีเรื่อเป็นการเอาคืนทันที“อะ...” แสงเทียนอ้าปากค้าง ก่อนจะหาลิ้นตัวเองเจอ“นี่ คุณ คุณฉวยโอกาส ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะคะ” เธอร้องห้ามเสียงแปร๋น หากแต่ธัญกรบิดยิ้มมุมปากสายตาแพรวพราว“เรื่องอะไร เกมนี้คุณแพ้แล้วนะ ตอนนี้ก็ถึงบทลงโทษล่ะ...”ประโยคที่เสมือนมนต์สะกด ทำให้แสงเทียนหยุดนิ่ง และเป็นโอกาสให้เจ้าของสายตาแพรวพราวได้จังหวะสำรวจอีกฝ่าย อีกทั้งสายตาจ้องลึกไปยังร่องอกโดยคอเสื้อที่ห้อยลงมาพอให้มองเห็นเนินเนื้อเนียนใต้ร่มผ้าถนัดตา และที่สำคัญความตูมเต่งสัมผัสเสียดสีจนรู้สึกได้ แม้มีเนื้อผ้าบางขวางกั้นก็ไม่ได้ทำให้ความต้องการทางร่างกายของเธอที่ตื่นเพริดหดหาย กลับกันมันถูกกระตุ้นด้วยสารบางอย่างที่ออกฤทธิ์ทันตาเห็น จนอยากกอดรัดเคล้นคลึงร่างกลมกลึงโดยไม่ประวิงเวล

ด้วยความต้องการของร่างกายที่หลุดอยู่ในห้วงไฟราคะ เธอจึงหลุดปากออกมา ธัญกรยิ้มกริ่มจากนั้นก็เริ่มขยับนิ้วและเพิ่มจำนวนเป็นสอง แต่ร่างบางมีอาการสะดุ้งเล็กน้อย ทำให้เจ้าของนิ้วเรียวหยุดชะงัก และเปลี่ยนใจค่อย ๆ ขยับนิ้วที่เพิ่มเข้าไปออกมา เมื่อเห็นว่าร่างกายของแสงเทียนยังไม่คุ้นชินและคับแน่นเกินกว่าจะไปต่อได้เมื่อทุกอย่างลงตัว โดยร่างกายก็ตอบสนอง โดยแอนสะโพกโยกรับจังหวะยามนิ้วมือเรียวกระแทกลงไปเป็นจังหวะตอบรับธัญกรยิ้มกริ่มจากนั้นก็เร่งความเร็วของนิ้วที่สะบัดพลิ้วอย่างย่ามใจ“อ่าส์... เทียน ไม่ไหวนะคะ เร่งอีกค่ะ...”เมื่อเจ้าของนิ้วเรียวยาวเร่งจังหวะ เธอก็เกือบปริแตกจนร้องขอ ในขณะที่หัวใจเต้นแรงท้องไส้บิดมวนด้วยความทรมานที่เต็มไปด้วยความวาบหวามรัญจวน จึงเผลอตัวเผลอใจปล่อยคำที่เขาต้องการออกมา “ดีมาก...” ธัญกรก้มหน้ากระซิบใกล้ติ่งหูขาวใจพองโต เธอชนะแล้วธัญกร... จากนั้นเธอก็เพิ่มความเร็วและแรงขึ้น ส่วนมืออีกข้างเลื่นไปทำหน้าที่ เคล้นคลึงสองเต้ากลม ก่อนจะโอบอุ้มเข้าหาอุ้งปากชื่นแล้วดูดกลืนเม็ดทับทิม ใช้ปลายลิ้นขยับสะบัดพลิ้วอย่างหยอกเอิน“อ่า ซีดส์...” คนใต้ร่างเริ่มส่งเสี

“ไหวค่ะ” แล้วดันตัวเองลุกขึ้น โดยมีธัญกรช่วยประคองไว้อีกที แต่อาการเดินกระเผลกของเธอ ทำให้ธัญกรตัดสินใจยกร่างบางขึ้นอุ้ม แสงเทียนคว้ารอบคอคนตัวโตไว้แน่นด้วยความตกใจ“คุณธัญ คุณทำอะไร ปล่อยเทียนลงค่ะ” เธอร้องบอกด้วยความตกใจและเกรงใจในคราเดียวกัน “อยู่นิ่ง ๆ ถึงห้องแล้วจะปล่อย” เธอบอกเสียงเด็ดขาด“เทียนหนักนะคะ” เธอบอกเสียงอ่อนลง“ผู้หญิงบางคนยังอุ้มผู้ชายที่เป็นแฟนตัวเองเลยนะ” ธัญกรยกข้ออ้าง“แต่นี่เรา...” แสงเทียนแย้ง แต่ยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนธัญกรพูดแทรกด้วยน้ำเสียงติดดุ“เงียบเลย!”แสงเทียนกัดปากตัวเอง จิกตามองค้อน “อยากเดินออกมาอ่อยไม่รู้ตาม้าตาเรือ”“คุณ!” แสงเทียนโกรธจนไม่รู้จะหาคำใดมาแย้งได้ เพราะเธอไม่ได้มีความคิดเช่นนั้น แต่เลือกที่จะปิดปากตัวเองโดยปล่อยให้สายตาทำงานแทนไป“หรือไม่จริง”แต่ธัญกรยังไม่หยุด เธอจึงต้องโต้กลับไปอย่างกดไม่อยู่“ใครอ่อยคุณ” เธอย้อนถาม หากแก้มนวลกลายเป็นสีแดงเรื่อยังไม่จางลง“งั้นอ่อยใคร อย่าบอกนะ ว่าที่เดินออกมานี่เพื่อจะไปอ่อยแขกคนอื่น ๆ นี่คิดนอกใจเชียว ไม่งั้นฉันเล่นคุณหนักแน่” เธอต่อว่าและวขู่กำชับแสงเทียนตาเบิกกว้าง อยากตะกายหน้