All Chapters of รักลงทัณฑ์: Chapter 21 - Chapter 30

“...เตชิน”ทุกอย่างเหมือนดับมืด สมองและลมหายใจคล้ายหยุดทำงาน เลือดที่ไหลเวียนหยุดนิ่ง จนกระทั่งเสียงหัวเราะดังออกมาจากลำคอของอีกคน ทำให้น้ำเหนือกลับมามีลมหายใจอีกครั้ง“ไม่...ไม่จริง...” เสียงที่ดังผ่านริมฝีปากมาเพียงแผ่วๆ ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้างอย่างตกใจสุดขีดพยายามบอกตัวเองว่าหูฝาดไป แต่เสียงของคนที่บอกมาก็ดังชัดเจนเกินกว่าที่จะทำให้คิดแบบนั้นได้ แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไป...ตะวันมองคนที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงอย่างสับสนท่าทางตกใจเมื่อครู่ ทำให้คิดไม่ตกว่าสิ่งที่กำลังทำเพื่อน้องชายมันถูกต้องหรือเปล่าทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาคิดถึงการแก้แค้นไว้อย่างดี แต่เมื่อต้องมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เลอะเทอะ มองรอยช้ำซึ่งเขาเป็นคนทำ ยิ่งทำให้หดหู่ใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนตะวันทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ยกแขนขึ้นปาดเหงื่ออีกรอบก่อนจะหันไปมองร่างที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงอีกครั้ง ใจที่เต้นถี่ยามที่เห็นใบหน้าหล่อละมุนหลับตาพริ้ม ทำให้ต้องรีบดึงสายตากลับมาเมื่อปีก่อนตะวันเห็นน้ำเหนือแค่เพียงไกลๆ แต่แค่นั้นเขาก็รู้สึกประทับใจขึ้นมาในทันที แต่เมื่อได้กลับมาพบกันอีกครั้ง เหตุการณ์ทุกอย่างกลับพลิกผัน คนที่ตัวเองป

“คุณ คุณครับ...”ด้วยความเป็นห่วง ภาคินตัดสินใจเรียกคนที่นอนหลับตาอยู่ในอ้อมแขน เพื่อให้รู้ว่าเขายังมีสติมากน้อยแค่ไหน ระหว่างนั้นก็นิ่งพิจารณาใบหน้านั้นอีกครั้งลักษณะหน้าตาและผิวพรรณ มองออกว่าไม่ใช่คนในพื้นที่แถวนี้อย่างแน่นอน หากตามตัวมีรอยช้ำเป็นจ้ำๆ และรอยแผลถลอกขีดข่วน จนรู้สึกปวดแสบแทน...เสียงฝีเท้าที่เดินย่ำเข้ามาใกล้ทำให้ภาคินละสายตาจากคนในวงแขน และตัดสินใจวางร่างที่ยังมีสติไม่เต็มร้อยลงไปบนพื้นหญ้าตามเดิม ก่อนจะกระโดดลงน้ำและว่ายข้ามไปขึ้นยังอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว เพราะพื้นที่ที่เขาเหยียบย่างอยู่นี้เป็นพื้นที่หวงห้ามสำหรับคนภายนอกอย่างเขาร่างกำยำของภาคินก้มลงเก็บสิ่งของที่วางทิ้งไว้ก่อนหน้าขึ้นมาถือไว้ สายตาคมเข้มสีดำสนิทหันมองไปยังคนที่นอนไม่ขยับอีกครั้ง แล้วตัดใจเดินหลบหายไปในป่าที่มีต้นไม้ปกคลุม...เมื่อพ้นจากแนวเขตต้นไม้ใหญ่ ภาคินก็มุ่งตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ทันที“พี่กลับมาแล้ว” ส่งเสียงไปก่อน เพื่อให้อีกคนที่อยู่ในบ้านได้รับรู้นทีในชุดเสื้อยืดคอวี กางเกงตัวหลวมเดินก้าวออกมาเมื่อได้ยินเสียงเรียก ใบหน้าหล่อบึ้งตึงขณะมองสบตาพี่ชาย“หายไปนานเลยนะ อย่าบอกนะว่าแอบไปเล่นน้ำฝั่งโ

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงตามนาฬิกาบนข้อมือ ตะวันตวัดสายตามองไปยังห้องเล็กที่เขาให้อีกคนได้ใช้ หงุดหงิดกับความเชื่องช้า ก่อนจะก้มอ่านหนังสือในมือต่อ แต่แล้วกลิ่นหอมอ่อนๆ ของแป้งก็หอมโชยมาตามลม จนตะวันเผลอสูดเข้าไปเต็มปอด หากแต่เมื่อเห็นหน้าเจ้าของกลิ่นที่พาติดตัวออกมา ตะวันก็รีบปรับสีหน้า“กว่าจะออกมาได้นะ”“จะให้ผมทำอะไรครับ...” น้ำเหนือถามเสียงเรียบ แต่คนฟังรู้ว่านี่คือการฝืนใจ“ฉันหิว ไปทำอะไรมาให้กินหน่อย”เขาพูดและโยนหนังสือในมือลงบนโต๊ะด้วยท่าทีหงุดหงิดและนั่นก็ส่งผลให้คนตัวเล็กกว่าสะดุ้งเฮือกละล้าละลังทำอะไรไม่ถูก“ยืนนิ่งอยู่ทำไม บอกว่าไปทำอาหารได้แล้ว ฉันหิว”คำสั่งนั้นทำให้น้ำเหนือมีท่าทีเงอะงะเหมือนคนขาดความมั่นใจ“อย่าบอกนะว่าทำอาหารไม่เป็น ไม่อย่างนั้นฉันจะให้นายไปเลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่แทน” ตะวันลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับหรี่ตามองอย่างดูแคลน“ผมก็ทำได้นะ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณหรือเปล่า” น้ำเหนือบอกเผื่อไว้ให้อีกฝ่ายทำใจไว้บ้าง เพราะตัวเองก็ไม่เคยทำให้ใครกิน แม้แต่ตัวเองตะวันเหยียดยิ้ม พอเดาได้ว่าผู้ชายแสนบอบบาง โดนอะไรนิดอะไรหน่อย ก็ปรากฏรอยให้เห็นแบบนี้ จะทำอะไรเป็น

“ที่ผืนนี้เหมาะที่จะเป็นของคุณตะวันแล้วละครับ ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณที่ให้โอกาสคนไร้หนทางอย่างผมเพราะหากช้าอีกนิดที่ตรงนี้ก็จะถูกยึดจากเจ้าหนี้หน้าเลือด”ชายสูงวัยหยุดกลืนความอัดอั้นก่อนจะมาเจอแสงสว่างอย่างนายตะวัน“มันเหมือนสวรรค์ส่งคนดีมาให้ ชาวบ้านและคนแถวนี้ถึงได้มีงานทำและไม่ถูกโกงค่าแรง แค่นี้ก็บุญคุณท่วมท้นแล้วครับ” แววตาตื้นตันของลุงมิ่งฉายชัดกับสิ่งที่ตนเองได้รับอยู่ในตอนนี้ใบหน้าคมเข้มของตะวันหันมองคู่สนทนาสายตาอ่อนแสงลง ก่อนที่เขาจะหันกลับไปมองการทำงานของคนงานที่กำลังทำกันอย่างขะมักเขม้นอยู่ไกลๆ“การทำงานร่วมกันต้องใช้ใจ หากผมมีแต่ทุนและไร้ซึ่งแรงงาน ผมก็ไม่มีวันถึงจุดหมาย เมื่อมีแรงงานและมีทุน ผมก็ต้องศึกษาและเข้าใจความต้องการของคนในไร่ เพื่อประคองให้งานได้เดินหน้าต่อไป ผมมีทุน ทุกคนมีแรงที่จะทำงานตามที่รับมอบหมายให้ผมตามเป้าหมาย มันก็คุ้มค่าด้วยกันไม่ใช่หรือครับ”คำพูดที่เต็มไปด้วยเหตุผลถูกกลั่นกรองออกมาจากความรู้สึกของเขาทั้งหมดสายตามุ่งมั่นทอดมองพื้นที่อันกว้างขวาง ทั้งหมดนี้เขาเป็นคนถือครองกรรมสิทธิ์อย่างถูกต้อง ขอบฟ้าที่จรดแผ่นดินเบื้องล่างแต่งแต้มด้วยสีสันหลากหลายข

คนสูงวัยส่ายหน้าช้าๆ เขาจะดีใจหรือเสียใจกับการหายตัวไปของน้องชายของผู้ชายตรงหน้านี้ดี หากแต่ก็รีบเก็บความรู้สึกนั้นไว้ ยังไงเรื่องทุกอย่างมันเกิดมาจากการกระทำที่เชื่อมต่อกันของคนทั้งสองฝ่าย บทสรุปข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ก็ไม่อาจไปแนะนำหรือช่วยอะไรได้ ใครทำก็รับไป...“ผมไม่รู้” คำตอบสั้นๆ เพื่อตัดจบ“น้ำเหนือสนิทกับเตชินที่สุด ไม่มาหากัน แล้วจะไปหาใครได้”“ผมไม่รู้ เรื่องนั้นคุณต้องตามหาเอาเอง แต่สำหรับที่นี่ไม่มีใครให้คุณมาตามหาอีก แม้แต่น้องคุณและคุณเตชิน...”อาพงศ์เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังหัวใจของพายุเต้นแรง เช่นนั้นก็ไม่รู้หนทางที่จะตามหาน้องชายเช่นกัน หากแต่ทำไมเตชินไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้...“เตชินย้ายไปอยู่ที่อื่นใช่ไหมครับ หรือไปอยู่ต่างประเทศกับพี่ชายครับ”“ถ้าไปอยู่ต่างประเทศ ก็ดีสิครับ” ใบหน้าผู้สูงวัยหม่นลง ทำให้ใจของพายุรุ่มร้อนอยากรู้ความจริงจนใจเจียนระเบิด“ต่างประเทศก็ไม่ได้ไป แล้วไปไหนครับ อาพงศ์บอกผมมาเสียทีเถอะ” สีหน้าเจ็บปวด เว้าวอนขอคำตอบพงศ์ถอนหายใจหนักหน่วง ตาจ้องนิ่งไปยังหนุ่มหล่อ ที่บัดนี้แลเห็นถึงความทุกข์อยู่เต็มใบหน้า “ได้ ผมจะบอกให้เอาบุญ จะได้ไม่ต้องมาตามหาใ