เข้าสู่ระบบแชร์
คิดไม่ถึง
บทที่เกี่ยวข้อง
รักลงทัณฑ์ ไม่สมควรอยู่
แม้สายตาจะพร่าเบลอ หากแต่ทำให้ใจอุ่นซ่านอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งใจเจ้ากรรมเต้นตอบรับกับความรู้สึกนั้นก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อเตชิน จึงรีบปรับท่าทางและเอ่ยสั่งเสียงขุ่น“อย่าไปมองใครแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวพวกคนงานชายจะกลัวเอา”แล้วก้าวเท้าเดินห่างออกไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง‘มันไม่ใช่ความรู้สึกแบบนั้นสิ...’ ตะวันย้ำเตือนกับตัวเองซ้ำๆ“อะไรของเค้า” น้ำเหนือยืนงงอยู่เป็นครู่ ก่อนจะหันไปทำงานของตัวเองแข่งกับแสงตะวันที่เริ่มแรงขึ้นตามลำดับชั่วโมงพักเที่ยง น้ำเหนือเพิ่งรู้ว่าที่ไร่แห่งนี้ มีอาหารเที่ยงเลี้ยงคนงานด้วย และเห็นว่าอีกด้านของไร่ มีการปลูกสร้างที่พักอาศัยให้คนงานอยู่ฟรีอีกด้วยแล้วทำไมให้เราไปอยู่กระท่อม ไม่มีแม้แต่ไฟฟ้า น้ำเหนือถามตัวเองอยู่ในใจถึงว่าคนงานถึงพูดชื่นชมนายตะวันกันจัง เอาใจเพื่อให้ได้ใจ รู้จักบริหารและใส่ใจความรู้สึกของลูกน้องคนร่วมงานแบบนี้นี่เอง...น้ำเหนือคิดแล้วเบะปากก่อนก้มมองมองดูรอยแผลที่ข้อมือตัวเอง แล้วเขาล่ะ ได้รับความเอ็นดูสักเสี้ยวของคนงานบ้างไหม...ในขณะที่นั่งกินข้าว น้ำเหนือพยายามทักทายเพื่อทำความคุ้นเคยกับทุกคน แต่ดูเหมือนว่าคนงานหลายคน ประหม่า ไม่กล้าคุยด้วย และทำต
รักลงทัณฑ์ พระเอกตัวจริงหรือเปล่า
คำพูดเตือนและคำตอบทำให้น้ำเหนือฉุกคิด...“คุณเป็นใครครับ” ครานี้น้ำเสียงของน้ำเหนือดูเป็นมิตรขึ้นแล้วเจ้าของน้ำเสียงก็ค่อยๆ โผล่ใบหน้าออกมาจากหลังโขดหิน “ผมเป็นคนแถวนี้ครับ ไร่นี้...” แล้วชี้ไปทางด้านหลังน้ำเหนือพอเข้าใจในคำตอบ“คุณไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมครับ...” คนแปลกหน้าถามต่อน้ำเหนือนิ่งมอง แม้จะอยู่ในระยะที่ไกลพอสมควรแต่ใบหน้าของชายคนนั้นก็ชัดอยู่ โดยที่น้ำเหนือมองพินิจ และภาพเลือนรางของใครคนหนึ่งที่ช่วยประคองขึ้นมาจากน้ำในวันนั้นแวบผ่านเข้ามา“คือขอโทษนะ เราเคยเจอกันหรือเปล่าครับ” น้ำเหนือถามสีหน้าไม่มั่นใจนัก“แล้วคุณว่าไงล่ะครับ”“ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณ ใช่คนที่ช่วยตอนผมตกน้ำวันก่อนหรือเปล่า...”ภาคินยิ้มกว้าง ตกน้ำเองหรือใครเหวี่ยงลงไปกันแน่...คำตอบที่ดูปกป้องคนทำ ทำให้ภาคินยิ่งรู้สึกดีต่อน้ำเหนือมากขึ้น แต่ไม่อยากก้าวก่ายหรือเค้นถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนั้นอีก ทั้งที่อยากรู้สาเหตุมากก็ตาม“ครับ คุณไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมครับ”“ไม่เป็นไรแล้ว...” แล้วน้ำเหนือก็ก้มมองดูตัวเองเพื่อยืนยัน พร้อมรอยยิ้มกว้างก่อนหน้าค่อยๆ จางลงภาคินเห็นรอยวิตกกังวล ทั้งที่อีกฝ่ายพยายามปกปิดไว้ในรอยย
รักลงทัณฑ์ ห่วงหรือหวง
เมื่อกลับมาถึงกระท่อม น้ำเหนือเห็นแต่กล่องข้าววางอยู่บนชานกระท่อม“ป้าเหมย...” น้ำเหนือตะโกนเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบเหมือนไม่มีคนอื่นนอกจากตัวเองและเจ้าของไร่หน้าตึงที่ยืนเท้าสะเอวมองอยู่“ไม่เห็นป้าเหมยเลย” สุดท้ายก็หันมาหาอีกคน“เมื่อกี้นายคุยกับใคร” เสียงห้วนถาม ตาจ้องนิ่ง“อะ คุย ก็คุยกับคุณอยู่นี่ไง” เจ้าของสายตาใสซื่อตอบกลับคนเสียงห้วนหน้าตึงดึงกว่าเก่า “นายรู้ใช่ไหมว่าคนที่ฉันถาม ไม่ใช่หมายถึงฉัน”“ไม่ใช่คุณ แล้วให้ผมคุยกับใครที่ไหน” น้ำเหนือสวนกลับตาใส“นายนี่นะ...”คนโดนย้อนกัดฟันข่มอารมณ์“คุณก็เห็นนี่ว่าผมนั่งอยู่คนเดียว”“แน่ใจ”“อืม...”“ไม่ได้ลุกไปไหนใช่ไหม”“ใช่ ผมไม่กล้าเดินไปไหนหรอก...”“นั่งอยู่กับที่ไม่ได้ลุกไปไหน” ตะวันถามย้ำ“...ก็ ไม่ได้ลุก” เขาเห็นอะไรหรือเปล่า...น้ำเหนือลังเล“แล้วไป ถ้านายคิดทำอะไรแล้วฉันจับได้ นายรู้ไว้เลยว่าฉันกัดนายไม่ปล่อยแน่”หลังจากที่ตะวันกลับออกไปแล้ว น้ำเหนือก็นั่งมองจานข้าวตรงหน้า เพราะกลืนไม่ลง ทั้งที่รสชาติอาหารก็อร่อยถูกปาก...คืนนั้นกว่าจะหลับ น้ำเหนือนอนพลิกไปพลิกมาอยู่หลายตลบ เพราะคำพูดที่วนเวียนอยู่ในหัว‘นายคิดทำอะไรแล้วฉันจับ
รักลงทัณฑ์ ไม่เคยปฏิเสธได้
“ผมเป็นใครก็ได้ ที่ไม่คิดทำร้ายเขา”“เหรอ...” เจ้าของไร่ย้อน ก่อนจะหันสายตามามองคน ‘ของเขา’ “นายทำร้ายเพื่อนจนตายยังไม่พอ นายยังกล้าพาคนนอกเข้ามาวุ่นวาย หากมีการเข้ามาสอดแนม แล้วของในไร่เสียหาย นายคิดว่าใครจะเดือดร้อน มันไม่ใช่ฉันแค่คนเดียวนะ แต่คนงานในไร่จะเดือดร้อนกันหมด นายมีสมองคิดบ้างไหมหา”เสียงกร้าวคำรามลั่น คนงานที่ยืนรายล้อมหน้าถอดสีเพราะเพิ่งเคยเห็นเจ้านายโกรธเกรี้ยวหนักก็ครั้งนี้ แม้เคยมีคนงานในไร่ทำผิด ก็ไม่เคยโดนตะคอกใส่หน้าเช่นนี้ หากแต่ชายหนุ่มผิวเนื้อบอบบางกลับโดนจนยืนหน้าซีดตัวลีบสั่น“คุณก็ระแวงเกินไปไหมครับ”ภาคินขยับแล้วดันให้น้ำเหนือไปยืนอยู่ด้านหลังตัวเองคล้ายปกป้อง ซึ่งยิ่งทำให้ตะวันเดือดจัด ขบกรามจนเป็นสันนูน กับภาพผู้ชายแปลกหน้าที่กำลังทำเหมือนปกป้องคนที่ทำร้ายครอบครัวตัวเอง ก่อนจะตอกกลับไปด้วยเสียงห้วนกร้าว“หน้าเนื้อใจเสือ รู้หน้าไม่รู้สันดานกันทั้งนั้นแหละ...”น้ำเหนือมองคนพูดด้วยสายตาตัดพ้อ เข้าใจดีว่าคำพูดนั้น จงใจว่ากระทบ“คุณภาคินกลับไปก่อนนะครับ”เพราะความหวังดี น้ำเหนือจึงตัดใจบอกภาคินไป พร้อมกับจับชายเสื้อกระตุกเบาๆ เพื่อย้ำเตือนให้อีกฝ่ายฟังคำที่พูด
รักลงทัณฑ์ สุดท้ายปลายทางก็บรรจบ
เมื่อเห็นว่าคนงานเดินหายไปหมดแล้วตะวันก็หันมาจัดการคนที่ยังยืนอยู่“ผมก็จะกลับ”น้ำเหนือรู้สึกไม่ดีจึงรีบบอก แต่คนที่รอจังหวะอยู่แล้วไม่ปล่อยไปง่ายๆ“จะไปไหน มานี่”แรงกระชากทำเอาน้ำเหนือเซถลาไปหาเขาทั้งตัว“ไม่ คุณจะทำอะไร”“ก็ทำเลวๆ กว่าที่พี่นายทำไง”“ไม่”แควก“อ่า อึก คุ...คุณ”แล้วลำธารก็กลายเป็นสนามอารมณ์ที่น้ำเหนือถูกบังคับขืนใจ หากแต่สุดท้ายก็โอนอ่อนผ่อนตามไปกับการเสพสมที่อีกฝ่ายปลุกเร้า...สายของอีกวัน“คุณน้ำเหนือ ตื่นหรือยังคะ”ป้าเหมยเข้ามาตามน้ำเหนือเมื่อเห็นว่าเลยเวลาทำงานไปนานแล้วเมื่อไม่มีเสียงตอบรับ ป้าเหมยเลยขึ้นไปดูในกระท่อมเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าน้ำเหนือนอนอยู่ในมุ้ง ห่อตัวอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยอาการหนาวสั่น“คุณน้ำเหนือเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เธอรีบเข้าไปใกล้ ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปสัมผัสเนื้อตัวของอีกคน แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจรีบดึงมือกลับ เมื่อคนที่นอนอยู่ตัวร้อนอย่างกับไฟ“ตายแล้ว นี่คุณน้ำเหนือไม่สบายหรือคะ...” ป้าเหมยเอ่ยเสียงเลิ่กลั่กสลับกับมองคนที่นอนอยู่ด้วยความเป็นห่วง“นายก็ไม่อยู่ ตามิ่งก็ไม่อยู่ จะทำไงดีเนี่ย”เธอเริ่มทำอะไรไม่ถูก ลุกขึ้นเดินไ
รักลงทัณฑ์ โลกมันกลม
เดร์ยิ้มกว้าง สายตายังมีประกายเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอ่ยด้วยสีหน้าระรื่นมากกว่าหนักใจ “ฉันโดนยายแยมบังคับให้ทำบาร์โฮส”“แล้วไง นายไม่ชอบงั้นเหรอ...” หรี่ตามองเพื่อน “ถ้าไม่ชอบ นายก็บอกปฏิเสธแยมไปได้นี่ นอกเสียจาก...” เอ่ยหยั่งเชิง เพราะรู้ดีหากคนตรงหน้าไม่ชอบ ก็จะปฏิเสธหัวชนฝา“ปฏิเสธได้ไง มันทำไปแล้ว” “นายยอม” ตะวันย้อนถามเดร์ยิ้มกริ่มไม่ตอบ แต่สีหน้าบ่งบอกว่ายอมไปแล้วอย่างเต็มใจ เพราะหนึ่งในพนักงานบาร์โฮสทำให้เขาต้องยกหน้าที่หลายอย่างให้ลูกน้องคนสนิททำ แล้วตัวเองก็มานั่งเฝ้าที่ที่เคยบอกว่าไม่ชอบ ไม่ต้องการ“ตึกไหน” ครั้นตะวันเกิดความอยากรู้ ว่าอะไรจึงทำให้คนที่ไม่เคยทำงานในสิ่งที่ตัวเองฝืนหน้าระรื่นได้ขนาดนั้น“ตึกนี้แหละ แต่อยู่คนละชั้นกัน”“ฉันอยากเห็นหน้าคนนั้นเสียแล้วสิ...” ตะวันหยั่งเชิงเดร์เหลือบตามองแล้วยิ้มกริ่ม อยู่แต่ในป่ายังมาเดาทางได้อีก รู้ว่าเพื่อนกำลังล่อให้ตัวเองคายความลับบางอย่างออกมา ซึ่งเดร์คิดว่ายังไม่ใช่ตอนนี้...ในระหว่างที่นั่งพูดคุยกันอยู่นั้นด้านนอกที่เป็นกระจกใส มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินผ่านไปพร้อมกับเสียงพูดคุย จนทำให้คนที่อยู่บริเวณใกล้ๆ อดหันมองไม่ได้“มีอะไร
รักลงทัณฑ์ คนเดิม
“นั่นไงผู้ชายคนนั้น” เสียงใครคนหนึ่งในกลุ่มดังขึ้นแล้วชี้ไปให้เพื่อนๆ ที่ยืนอยู่ด้วยกันหันไปดู โดยที่ตะวันเองก็มองตาม“อ่า ตัวจริงหล่อกว่าในจออีก”“เบาได้เบาเธอ”“ก็ฉันคลั่งคนหล่อ...”“เขามีแฟนแล้วย่ะ แล้วก็ไม่ใช่ชะนีอย่างพวกเราด้วย”“หา จริงเหรอ...”“จริง”“โอ๊ย เสียดาย...”เหมือนเข็มนับสิบทิ่มทะลุผ่านเนื้อผ้า แล้วฝังลึกลงใต้ผิวหนัง ซอกซอนไปทุกส่วนและหยุดนิ่งอยู่กลางอก ตะวันชาจนไร้เรี่ยวแรงที่จะยกขาขยับเดินไปต่อ เมื่อคำพูดและสายตาของสาวๆ กลุ่มนั้น ทำให้ยืนยันได้ว่า คนที่ถูกกล่าวถึงคือคนคนเดียวกันกับคนที่ตนเดินตามมา...น้ำเหนือมีแฟน...กับใคร เกิดคำถามวนเวียนอยู่ในหัวยากที่ตะวันจะสลัดมันออกไปได้แล้วกลุ่มสาวๆ ก็หยุดการสนทนาโดยสายตามองไปยังชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาบนเวทีตะวันใจเต้นระทึกอีกครั้งเมื่อสายตาสาดไปเห็นภาคิน ตะวันกลืนก้อนที่แค้นขึ้นมาจุกอกลงอย่างยากลำบาก เมื่อเห็นลูกชายเจ้าของไร่ข้างเคียงที่หายไปพร้อมกับเชลยของเขาอยู่ที่นี่ด้วยย้อนไปเมื่อปีก่อน“ทำไม คำสั่งผมมันไม่สำคัญหรือไง” เสียงทุ้มเกรี้ยวกราดถาม“ป้าขอโทษ ป้าผิดเอง...” ป้าเหมยยืนน้ำตาซึมตัวลีบเอ่ยบอกเสียงสั่น เมื่อเป็นต้น
รักลงทัณฑ์ อริเก่า
คนถูกชมชื่อยกยิ้มน้อยๆ “นานเหมือนกันครับ ที่ไม่ได้มาสถานที่แบบนี้”“นี่อย่าบอกนะคะ ว่าเป็นเพราะระยะทาง...แต่ขวัญข้าวคิดว่าคนอย่างคุณตะวันต้องงานล้นมือแน่ๆ เลยทำให้ไม่สะดวกมานั่งในที่แบบนี้...” เธอแกล้งโยนหินถามทางและเป็นจังหวะเดียวกับที่โต๊ะของกลุ่มจัดงานวันเกิดโห่ดัง ทำให้การสนทนาของตะวันและขวัญข้าวสะดุดลง“ไร้มารยาท...” ขวัญข้าวเปรยขึ้น และนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังทำตัวไม่น่ารัก จึงปรับตัวใหม่ให้ดูสงบเสงี่ยมกว่าเดิมตะวันเองก็หันไปมองคนกลุ่มนั้นอีกครั้งเช่นกัน ครานี้ตาคมกล้าของเขาลุกวาว ขวัญข้าวมองตามสายตา สลับกลับหันมามองคนข้างๆ ที่เหมือนใจหลุดไปยังคนกลุ่มนั้นไปแล้ว“รู้จักใครในนั้นหรือเปล่าคะ หากรู้จักไปทักทายเขาได้นะ...” เธอบอกเพื่อหยั่งเชิงเขา“ไม่ครับ เห็นเขาสนุกเฮฮาดี ผมล่ะคิดถึงช่วงวัยนั้นเหมือนกัน...” แล้วหันกลับมามองคนร่วมโต๊ะ กลบใจที่รุ่มร้อนเหมือนกองเพลิงไว้“เอ๊ะ แต่ในกลุ่มนั้น ขวัญข้าวรู้จักนะ...” น้ำเสียงตื่นเต้นเอ่ยขึ้น แต่ตะวันยังหันหน้าไปทางอื่น เพื่อเก็บใบหน้าที่เครียดเกร็งของตัวเอง จนกระทั่งเธอเอ่ยประโยคต่อมา “น้ำเหนือ...ไม่เจอกันมาเป็นปี ดู Bad Boy ขึ้นเยอะนะเนี่
บทล่าสุด
