ไม่สมควรอยู่

แม้สายตาจะพร่าเบลอ หากแต่ทำให้ใจอุ่นซ่านอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งใจเจ้ากรรมเต้นตอบรับกับความรู้สึกนั้นก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อเตชิน จึงรีบปรับท่าทางและเอ่ยสั่งเสียงขุ่น

“อย่าไปมองใครแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวพวกคนงานชายจะกลัวเอา”

แล้วก้าวเท้าเดินห่างออกไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

‘มันไม่ใช่ความรู้สึกแบบนั้นสิ...’ ตะวันย้ำเตือนกับตัวเองซ้ำๆ

“อะไรของเค้า” น้ำเหนือยืนงงอยู่เป็นครู่ ก่อนจะหันไปทำงานของตัวเองแข่งกับแสงตะวันที่เริ่มแรงขึ้นตามลำดับ

ชั่วโมงพักเที่ยง น้ำเหนือเพิ่งรู้ว่าที่ไร่แห่งนี้ มีอาหารเที่ยงเลี้ยงคนงานด้วย และเห็นว่าอีกด้านของไร่ มีการปลูกสร้างที่พักอาศัยให้คนงานอยู่ฟรีอีกด้วย

แล้วทำไมให้เราไปอยู่กระท่อม ไม่มีแม้แต่ไฟฟ้า น้ำเหนือถามตัวเองอยู่ในใจ

ถึงว่าคนงานถึงพูดชื่นชมนายตะวันกันจัง เอาใจเพื่อให้ได้ใจ รู้จักบริหารและใส่ใจความรู้สึกของลูกน้องคนร่วมงานแบบนี้นี่เอง...น้ำเหนือคิดแล้วเบะปากก่อนก้มมองมองดูรอยแผลที่ข้อมือตัวเอง แล้วเขาล่ะ ได้รับความเอ็นดูสักเสี้ยวของคนงานบ้างไหม...

ในขณะที่นั่งกินข้าว น้ำเหนือพยายามทักทายเพื่อทำความคุ้นเคยกับทุกคน แต่ดูเหมือนว่าคนงานหลายคน ประหม่า ไม่กล้าคุยด้วย และทำต