บททั้งหมดของ รักลงทัณฑ์: บทที่ 31 - บทที่ 40

เมื่อกลับมาถึงกระท่อม น้ำเหนือเห็นแต่กล่องข้าววางอยู่บนชานกระท่อม“ป้าเหมย...” น้ำเหนือตะโกนเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบเหมือนไม่มีคนอื่นนอกจากตัวเองและเจ้าของไร่หน้าตึงที่ยืนเท้าสะเอวมองอยู่“ไม่เห็นป้าเหมยเลย” สุดท้ายก็หันมาหาอีกคน“เมื่อกี้นายคุยกับใคร” เสียงห้วนถาม ตาจ้องนิ่ง“อะ คุย ก็คุยกับคุณอยู่นี่ไง” เจ้าของสายตาใสซื่อตอบกลับคนเสียงห้วนหน้าตึงดึงกว่าเก่า “นายรู้ใช่ไหมว่าคนที่ฉันถาม ไม่ใช่หมายถึงฉัน”“ไม่ใช่คุณ แล้วให้ผมคุยกับใครที่ไหน” น้ำเหนือสวนกลับตาใส“นายนี่นะ...”คนโดนย้อนกัดฟันข่มอารมณ์“คุณก็เห็นนี่ว่าผมนั่งอยู่คนเดียว”“แน่ใจ”“อืม...”“ไม่ได้ลุกไปไหนใช่ไหม”“ใช่ ผมไม่กล้าเดินไปไหนหรอก...”“นั่งอยู่กับที่ไม่ได้ลุกไปไหน” ตะวันถามย้ำ“...ก็ ไม่ได้ลุก” เขาเห็นอะไรหรือเปล่า...น้ำเหนือลังเล“แล้วไป ถ้านายคิดทำอะไรแล้วฉันจับได้ นายรู้ไว้เลยว่าฉันกัดนายไม่ปล่อยแน่”หลังจากที่ตะวันกลับออกไปแล้ว น้ำเหนือก็นั่งมองจานข้าวตรงหน้า เพราะกลืนไม่ลง ทั้งที่รสชาติอาหารก็อร่อยถูกปาก...คืนนั้นกว่าจะหลับ น้ำเหนือนอนพลิกไปพลิกมาอยู่หลายตลบ เพราะคำพูดที่วนเวียนอยู่ในหัว‘นายคิดทำอะไรแล้วฉันจับ

เมื่อเห็นว่าคนงานเดินหายไปหมดแล้วตะวันก็หันมาจัดการคนที่ยังยืนอยู่“ผมก็จะกลับ”น้ำเหนือรู้สึกไม่ดีจึงรีบบอก แต่คนที่รอจังหวะอยู่แล้วไม่ปล่อยไปง่ายๆ“จะไปไหน มานี่”แรงกระชากทำเอาน้ำเหนือเซถลาไปหาเขาทั้งตัว“ไม่ คุณจะทำอะไร”“ก็ทำเลวๆ กว่าที่พี่นายทำไง”“ไม่”แควก“อ่า อึก คุ...คุณ”แล้วลำธารก็กลายเป็นสนามอารมณ์ที่น้ำเหนือถูกบังคับขืนใจ หากแต่สุดท้ายก็โอนอ่อนผ่อนตามไปกับการเสพสมที่อีกฝ่ายปลุกเร้า...สายของอีกวัน“คุณน้ำเหนือ ตื่นหรือยังคะ”ป้าเหมยเข้ามาตามน้ำเหนือเมื่อเห็นว่าเลยเวลาทำงานไปนานแล้วเมื่อไม่มีเสียงตอบรับ ป้าเหมยเลยขึ้นไปดูในกระท่อมเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าน้ำเหนือนอนอยู่ในมุ้ง ห่อตัวอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยอาการหนาวสั่น“คุณน้ำเหนือเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เธอรีบเข้าไปใกล้ ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปสัมผัสเนื้อตัวของอีกคน แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจรีบดึงมือกลับ เมื่อคนที่นอนอยู่ตัวร้อนอย่างกับไฟ“ตายแล้ว นี่คุณน้ำเหนือไม่สบายหรือคะ...” ป้าเหมยเอ่ยเสียงเลิ่กลั่กสลับกับมองคนที่นอนอยู่ด้วยความเป็นห่วง“นายก็ไม่อยู่ ตามิ่งก็ไม่อยู่ จะทำไงดีเนี่ย”เธอเริ่มทำอะไรไม่ถูก ลุกขึ้นเดินไ

“นั่นไงผู้ชายคนนั้น” เสียงใครคนหนึ่งในกลุ่มดังขึ้นแล้วชี้ไปให้เพื่อนๆ ที่ยืนอยู่ด้วยกันหันไปดู โดยที่ตะวันเองก็มองตาม“อ่า ตัวจริงหล่อกว่าในจออีก”“เบาได้เบาเธอ”“ก็ฉันคลั่งคนหล่อ...”“เขามีแฟนแล้วย่ะ แล้วก็ไม่ใช่ชะนีอย่างพวกเราด้วย”“หา จริงเหรอ...”“จริง”“โอ๊ย เสียดาย...”เหมือนเข็มนับสิบทิ่มทะลุผ่านเนื้อผ้า แล้วฝังลึกลงใต้ผิวหนัง ซอกซอนไปทุกส่วนและหยุดนิ่งอยู่กลางอก ตะวันชาจนไร้เรี่ยวแรงที่จะยกขาขยับเดินไปต่อ เมื่อคำพูดและสายตาของสาวๆ กลุ่มนั้น ทำให้ยืนยันได้ว่า คนที่ถูกกล่าวถึงคือคนคนเดียวกันกับคนที่ตนเดินตามมา...น้ำเหนือมีแฟน...กับใคร เกิดคำถามวนเวียนอยู่ในหัวยากที่ตะวันจะสลัดมันออกไปได้แล้วกลุ่มสาวๆ ก็หยุดการสนทนาโดยสายตามองไปยังชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาบนเวทีตะวันใจเต้นระทึกอีกครั้งเมื่อสายตาสาดไปเห็นภาคิน ตะวันกลืนก้อนที่แค้นขึ้นมาจุกอกลงอย่างยากลำบาก เมื่อเห็นลูกชายเจ้าของไร่ข้างเคียงที่หายไปพร้อมกับเชลยของเขาอยู่ที่นี่ด้วยย้อนไปเมื่อปีก่อน“ทำไม คำสั่งผมมันไม่สำคัญหรือไง” เสียงทุ้มเกรี้ยวกราดถาม“ป้าขอโทษ ป้าผิดเอง...” ป้าเหมยยืนน้ำตาซึมตัวลีบเอ่ยบอกเสียงสั่น เมื่อเป็นต้น

ตะวันมองหญิงสาวตรงหน้าและพินิจในประโยคคำพูดของเธอ...“แล้วนี่ผมจะได้เจอคุณอีกเมื่อไหร่ครับ” ตะวันถามขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป“ได้ค่ะ ได้ทุกเมื่อ...ว่าแต่ เอาเบอร์มาสิคะ” ขวัญข้าวตอบรับด้วยความดีใจจนลิ้นพัน“ได้สิ...ว่าแต่คุณไม่รู้ชื่อแฟนคนล่าสุดของพายุหรือครับ...”“รู้ เตชินไง” ตอบไปด้วยความมั่นใจ เพราะอยากให้อีกฝ่ายพูดเข้าเรื่องของตัวเองให้ไวที่สุดตะวันได้แต่กำหมัดแน่น ความสับสนล้นเข้ามาในความรู้สึกจนลืมตัวลุกขึ้นเดินออกไป“คุ...คุณ คุณตะวันคะ” เรียกจนเสียงดังแต่อีกฝ่ายก็ไม่หันกลับมา แต่เพราะยังไม่ได้เบอร์โทรเขา เธอจึงรีบลุกก้าวยาวๆ ตามไป“เดี๋ยวคุณตะวัน” เธอไปจับแขนเขาไว้ตะวันที่สติหลุดลอย สะบัดแขนด้วยความตกใจ แล้วหันสายตาดุมองมา แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผู้หญิงที่เพิ่งคุยด้วยกันสายตานั้นก็อ่อนลงขวัญข้าวตกใจหน้าเจื่อน แต่ฝืนยิ้มแห้งให้ไป “ขวัญข้าวเองค่ะ”“อ้อ...ขอโทษครับ พอดีนึกได้ว่ามีธุระด่วน...ว่าแต่เราคุยกันถึงไหนแล้วครับ”“อ๋อ เรื่องเบอร์โทรค่ะ แต่หากคุณตะวันไม่สะดวก ก็ไม่เป็นไรค่ะ”“ได้ครับไม่มีปัญหา” คำตอบของตะวัน ทำให้ขวัญข้าวยิ้มกว้าง เธอจึงยื่นมือถือที่เตรียมพร้อมไว้แล้

ตะวันนั่งมองใบหน้าฉาบสีแดงเรื่อที่กระทบแสงไฟจนใจอยู่ไม่เป็นสุข หวนคิดถึงสิ่งที่เคยกระทำกับคนบนเตียง แม้ในตอนนั้นความต้องการเพียงอยากทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดระทมทุกข์เหมือนตายทั้งเป็น แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่อนเบาและจบด้วยการสุขสมด้วยกันทั้งคู่ ซึ่งความรู้สึกนั้นไม่เคยจางหายไปจากความทรงจำที่ถูกเก็บไว้ แม้ทุกครั้งที่คิดถึง เป็นตัวเขาที่เจ็บปวด...นายมันร้าย...ตะวันตัดพ้อคนเมาอยู่ในใจ ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นกระตุกยิ้มมุมปากเพียงนิด แล้วยกมือขึ้นไปลูบไล้บนใบหน้าเกลี้ยงเกลานั้นอย่างเบามือ และไล่สายตามองไปบนเนื้อตัวที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและกลิ่นฉุน แล้วตัดสินใจปลดกระดุมเสื้อ พร้อมกับหยิบมือถือที่เตรียมไว้ออกมา...ทันทีที่ปลดเสื้อตัวบางออก คิ้วดกหนาก็ขมวดยุ่ง ตาหรี่มอง แผลเป็นแผลเป็นตรงหัวไหล่ ซึ่งมันใหญ่พอให้เขาหวาดเสียว เมื่อนึกถึงตอนที่แผลยังใหม่สด คงเจ็บไม่น้อย ซึ่งเมื่อเสื้อผ้าถูกถอดออกไปจนหมด ก็พบว่าบนร่างกายคนเมาไม่ได้มีแต่แผลแค่จุดเดียวนายไปได้แผลนี่มาได้ยังไง...เกิดคำถามและความรู้สึกหดหู่ขึ้นมาในทันที สุดท้ายความคิดที่อยากสร้างเรื่องก็ถูกพับเก็บไว้ซึ่งในระหว่างที่นั่งมองรอยแผลเป็นอยู่นั้น