บททั้งหมดของ ชายาข้าน่ารักเกินใคร: บทที่ 61 - บทที่ 70

        เฉินซือหยางพาจ้าวลี่หมิง และหลานซือเยว่กลับตำหนักบูรพา ตำหนักบูรพานั้นกว้างใหญ่กว่าตำหนักอี้ชิ่งมากนัก แต่ก็ห่างไกลจากตำหนักหยางซินของเสด็จพ่อมากเช่นกัน ถึงแม้เขาไม่อยากย้ายมา แต่พอผ่านพิธีสวมกวานแล้วก็จำต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ตามธรรมเนียมปฏิบัติ บัดนี้ผ่านมานานปีอะไรๆ ก็ล้วนคุ้นชิน       ชายหนุ่มเดินนำทั้งสองเข้ามาในห้องโถงหลัก สั่งให้จางกงกงปรนนิบัติหลานซือเยว่ล้างเนื้อล้างตัว และเชิญหมอหลวงให้มาตรวจดูอาการ       “ไม่ต้องเชิญหมอหลวงหรอก ท่านลืมไปแล้วหรือว่าข้าเองก็มีวิชาแพทย์ติดตัว” จ้าวลี่หมิงห้ามไว้ เฉินซือหยางได้แต่พยักหน้าตกลง       “ต้าซือเชิญพักผ่อนที่ตำหนักข้างก่อนเถิดขอรับ” จางกงกงผายมือเชิญหลานซือเยว่ที่ใบหน้าขาวซีด เนื้อตัวเปียกปอน ในเมื่อสภาพตนเองไม่น่าดูถึงเพียงนี้หลานซือเยว่ก็ไม่อิดออด ตามจางกงกงไปชำระล้างร่างกายแต่โดยดี ถึงแม้จะอยากอยู่กับบุตรชายให้นาน

        “เสด็จแม่!... ไม่สิ! เป็นไปไม่ได้ เหตุใดใบหน้าของคนผู้นี้ถึงได้...” เฉินซือหยางตะลึงงันจ้องมองใบหน้าของหลานซือเยว่ไม่วางตา ตอนอยู่ที่ท่าเรือเพราะความมืดสลัวเขาจึงไม่ทันได้สังเกตว่าใบหน้าของนักบวชผู้นี้คล้ายคลึงกับมารดาของเขายิ่งนัก แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นบุรุษจึงขับเน้นให้ดวงหน้าอ่อนหวานนั้นคมชัดยิ่งขึ้นหลายส่วน แลดูงดงามโดดเด่นกว่ามารดาเขามากนัก เป็นความงามเหนือโลกีย์ดั่งสัตตบงกชที่แย้มบานในสระหยกอมฤตบนสวรรค์เก้าชั้นฟ้าหาได้แปดเปื้อนเศษธุลีแดงแม้เพียงเศษเสี้ยว ประหนึ่งเทพเซียนผู้สูงสง่าน่าเลื่อมใส แล้วคนที่ดูสูงส่งถึงเพียงนี้มีความเกี่ยวข้องอย่างไรกับมารดาเขา ในเมื่อญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่มีเพียงซูโม่หลันหรือนามที่แท้จริงก็คือ 'หลานโม่หลัน' ลูกพี่ลูกน้องของมารดาเขา       ตระกูลหลานของเสด็จแม่เป็นตระกูลขุนนางเล็กๆ ในเมืองห่างไกล ทั้งตระกูลมีเพียงท่านตาที่เป็นเสมียนชั้นผู้น้อยในที่ว่าการอำเภอ มารดาเขาจึงมีสิทธิ์เข้าร่วมคัดเลือกนางกำนัล แล

        เพียงสบเข้ากับเนตรหงส์เรียวงามแฝงประกายฉ่ำวาวราวหยาดน้ำค้างคู่นั้น ส่วนลึกของจิตวิญญาณก็พลันสะท้านไหว สายตาอาลัยรักฉายแววคิดถึงคะนึงหาลึกซึ้งถึงกระดูก ทั้งเทิดทูนบูชาราวกับเขาเป็นดั่งท้องฟ้าไกลเกินเอื้อมคว้า ไหนจะคำเรียกขานอันแสนคุ้นเคยที่เฉินเทียนอี้ไม่ได้ยินมานานปี ยังจะมีผู้ใดได้อีก       “เป็นไปไม่ได้ เหตุใดเจ้าถึงได้มาอยู่ที่นี่” เฉินเทียนอี้พึมพำอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาจ้องมองดวงหน้าที่ทั้งแปลกตาทั้งคุ้นเคยของหลินเสวี่ยเฟิ่งอย่างเหม่อลอย หวนนึกถึงวันวานที่พวกเขาได้พานพบกัน        “หม่อมฉันหลานซือเยว่ถวายบังคมองค์ชายเก้าเพคะ” ร่างผอมบางของหลานซือเยว่ในวัยสิบสามหนาวสูงกว่าเขาในวัยหกหนาวเกือบช่วงตัว ยอบกายถวายบังคมองค์ชายตัวน้อยอย่างนอบน้อม แต่เขาที่ตอนนั้นยังไม่รู้ความและหยิ่งยโส ใช้อำนาจกดข่มนางก็ไม่เคืองโกรธ       “เ

               “จำได้หรือไม่ว่าต้องพูดอย่างไร”        “รู้น่า แค่เอ่ยคำว่า 'ขอโทษ' ง่ายจะตายไป”       “ดี ไหนลองพูดดูซิ”       “ขอโทษ”       “เข้าไปแล้วห้ามก่อเรื่อง เข้าใจหรือไม่”       “เข้าใจแล้วน่า ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ อายุมากกว่าเจ้าด้วย” เฉินซือหยางกับจ้าวลี่หมิงยืนเถียงกันอยู่หน้าห้องบรรทมในตำหนักหยางซิน ทำเอาหวังกงกงที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูอมยิ้มขำนายท่านทั้งสอง       “จะให้ขานนามหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”       “ไม่ต้อง” เฉินซือหยางโบกมือห้ามไว้ จ้าวลี่หมิงแอบชะโงกหน้าเข้าไปสังเกตการณ์ภายในห้อง เห็นเฉ

        หลานซือเยว่ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกมึนเบลอ ไม่รู้ว่าเมื่อคืนตนเองไปทำอะไรมาร่างกายถึงได้ปวดร้าวไปทั้งร่าง โดยเฉพาะสะโพกแทบครากอยู่รอมร่อ ทำเอาขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้แม้แต่ครึ่งชุ่น[1] ดีที่มีแรงจากมือหนาคอยบีบนวดให้ อาการปวดเมื่อยค่อยทุเลาเบาบางลง ขณะที่หลานซือเยว่หลับตาพริ้มสัมผัสกับความรู้สึกผ่อนคลายสบายเนื้อสบายตัว จู่ๆ ก็เริ่มตงิดใจกับแรงบีบนวดอันไร้ที่มาที่ไปนี้       เดี๋ยวนะ! ใครบีบนวดให้ข้ากัน?       ดวงตาเรียวหงส์เปิดพรึ่บสะดุ้งตื่นเต็มตา หลานซือเยว่นอนคว่ำหน้าอยู่เอี้ยวตัวมองด้วยความสงสัย ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ ใบหน้าเหี่ยวย่นของชายชราผู้หนึ่งในชุดจื๋อตัวหรือชุดนักพรตสีฟ้าเทานั่งอยู่ข้างเตียง กำลังบีบนวดหลังไหล่ให้ตนอยู่       ร่างสูงโปร่งตกใจถลันตัวลุกขึ้นนั่ง รีบถอยห่างจากคนแปลกหน้า       “ตื่นแล้วหรือ”  &nb