เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 62
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-22 20:30:37
จ้าวลี่หมิงนอนขลุกอยู่ในห้องจนสายโด่ง พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าคนตัวโตที่นอนอยู่เคียงข้างลุกออกไปนานแล้ว จ้าวลี่หมิงเรียกจางกงกงเข้ามาปรนนิบัติ พอได้อาบน้ำล้างหน้าก็รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าขึ้นไม่น้อย
“ต้าซือทานอาหารเช้าแล้วหรือยัง”
“ยังเลยพ่ะย่ะค่ะ เห็นต้าซือบอกว่าจะรอให้พระชายาตื่นก่อนค่อยทานพร้อมกัน”
“แล้วตอนนี้ต้าซืออยู่ที่ใด”
“ต้าซือชมดอกท้ออยู่ที่ศาลารับลมริมสระบัวตำหนักปีกซ้ายพ่ะย่ะค่ะ”
“จัดสำรับที่ศาลารับลมก็แล้วกัน ไม่ต้องทำพวกเนื้อสัตว์ขึ้นโต๊ะนะ ข้าจะทานเจเป็นเพื่อนต้าซือ”
“พ่ะย่ะค่ะพระชายา”
จ้าวลี่หมิงเดินไปหาหลานซือเยว่ที่ตำหนักปีกซ้าย เห็นอีกฝ่ายกำลังจิบชาชมทัศนียภาพยามเช้าอย่างสบายอารมณ์ จ้าวลี่หมิงไม่อยาก
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 63
เพียงสบเข้ากับเนตรหงส์เรียวงามแฝงประกายฉ่ำวาวราวหยาดน้ำค้างคู่นั้น ส่วนลึกของจิตวิญญาณก็พลันสะท้านไหว สายตาอาลัยรักฉายแววคิดถึงคะนึงหาลึกซึ้งถึงกระดูก ทั้งเทิดทูนบูชาราวกับเขาเป็นดั่งท้องฟ้าไกลเกินเอื้อมคว้าไหนจะคำเรียกขานอันแสนคุ้นเคยที่เฉินเทียนอี้ไม่ได้ยินมานานปียังจะมีผู้ใดได้อีก “เป็นไปไม่ได้ เหตุใดเจ้าถึงได้มาอยู่ที่นี่” เฉินเทียนอี้พึมพำอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาจ้องมองดวงหน้าที่ทั้งแปลกตาทั้งคุ้นเคยของหลินเสวี่ยเฟิ่งอย่างเหม่อลอย หวนนึกถึงวันวานที่พวกเขาได้พานพบกัน “หม่อมฉันหลานซือเยว่ถวายบังคมองค์ชายเก้าเพคะ” ร่างผอมบางของหลานซือเยว่ในวัยสิบสามหนาวสูงกว่าเขาในวัยหกหนาวเกือบช่วงตัว ยอบกายถวายบังคมองค์ชายตัวน้อยอย่างนอบน้อม แต่เขาที่ตอนนั้นยังไม่รู้ความและหยิ่งยโสใช้อำนาจกดข่มนางก็ไม่เคืองโกรธ “เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-23ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 64
“มาดื่มชาหน่อยจะได้ชุ่มคอ เมื่อครู่เหนื่อยหรือไม่” เฉินเทียนอี้หยิบผ้ามาซับเหงื่อให้หลานซือเยว่อย่างใส่ใจ “เสด็จพ่อกับหลินเสวี่ยเฟิ่งต้าซือดูสนิทสนมคุ้นเคยกันดีนะพ่ะย่ะค่ะ” เฉินซือหยางปรายตามองเสด็จพ่อที่กำลังหลอกล่อให้นักบวชผู้นั้นกินขนมดอกกุ้ยอย่างสำราญใจด้วยสายตาลุ่มลึก ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะลงมือได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ถึงขนาดล่อลวงให้เสด็จพ่อหลงใหลจนแทบประคองอีกฝ่ายไว้ในอุ้งมือ นับว่ามีความสามารถโดยแท้ แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ตัวดีอะไร “อ๋อ นี่หรือเพราะ...” เฉินเทียนอี้กำลังจะบอกความจริงกับบุตรชาย แต่กลับเห็นหลานซือเยว่ขยิบตาให้ ทั้งยังส่ายหน้าเบาๆ ไม่ให้ชายหนุ่มบอกออกไปว่านี่คือเสด็จแม่ของเขา เฉินเทียนอี้จึงได้แต่ปิดบังไว้ “...หลินเสวี่ยเฟิ่งเป็นสหายเก่าของพ่อเอง เจ้าก็มาทำความรู้จักไว้สิ” “สหายเก่า? ดูไม่ออกเลยว่าเสด็จพ่อก็มีสหายเป็นนักบวชผู้หนึ่งด้วย” เฉินซือหยางเย้าเสด็จพ่อยิ้มๆ แสร้งท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-24ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 65
“จำได้หรือไม่ว่าต้องพูดอย่างไร” “รู้น่า แค่เอ่ยคำว่า 'ขอโทษ' ง่ายจะตายไป” “ดี ไหนลองพูดดูซิ” “ขอโทษ” “เข้าไปแล้วห้ามก่อเรื่อง เข้าใจหรือไม่” “เข้าใจแล้วน่า ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ อายุมากกว่าเจ้าด้วย” เฉินซือหยางกับจ้าวลี่หมิงยืนเถียงกันอยู่หน้าห้องบรรทมในตำหนักหยางซิน ทำเอาหวังกงกงที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูอมยิ้มขำนายท่านทั้งสอง “จะให้ขานนามหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” “ไม่ต้อง” เฉินซือหยางโบกมือห้ามไว้ จ้าวลี่หมิงแอบชะโงกหน้าเข้าไปสังเกตการณ์ภายในห้อง เห็นเฉ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-25ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 66
ดึกดื่นคืนค่ำจันทราหลบเร้นในหมู่เมฆ อารามหลวงตั้งตระหง่านกลางพระราชวังเงียบสงัด ภายในห้องพักแห่งหนึ่งซึ่งหลานซือเยว่อาศัยหลับนอน ปรากฏเงาร่างสูงใหญ่ในชุดผ้าคลุมศีรษะสีดำสนิท ดวงตาสีนิลดุจรัตติกาลเปล่งประกายวาววับท่ามกลางความมืด จับจ้องไปยังร่างบางที่หลับสนิทอยู่บนเตียงตั่งด้วยความรักใคร่ลึกซึ้งถึงกระดูก ร่างสูงเคลื่อนกายมาหยุดอยู่ข้างเตียง ทรุดตัวลงนั่งข้างกายคนที่นอนหลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราว มือหนาลูบไล้ดวงหน้าซึ่งติดตรึงอยู่ในใจไม่เสื่อมคลาย “เสวี่ยเอ๋อร์” ชายหนุ่มกระซิบเรียกหลินเสวี่ยเฟิ่งเสียงแผ่วชิดปากอิ่ม ริมฝีปากหนาประทับบนริมฝีปากบางเพียงแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ บดขยี้อย่างหนักหน่วงตามแรงอารมณ์ “ข้าคิดถึงเจ้ามากรู้หรือไม่ ยอดรักของข้า” มือหนาปลดเปลื้องอาภรณ์ของหลานซือเยว่ออกอย่างเร่งร้อน เป็นเพราะรีบมากเกินไปจึงทำให้หลานซือเยว่สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-26ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 67
หลานซือเยว่ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกมึนเบลอ ไม่รู้ว่าเมื่อคืนตนเองไปทำอะไรมาร่างกายถึงได้ปวดร้าวไปทั้งร่าง โดยเฉพาะสะโพกแทบครากอยู่รอมร่อ ทำเอาขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้แม้แต่ครึ่งชุ่น[1] ดีที่มีแรงจากมือหนาคอยบีบนวดให้ อาการปวดเมื่อยค่อยทุเลาเบาบางลง ขณะที่หลานซือเยว่หลับตาพริ้มสัมผัสกับความรู้สึกผ่อนคลายสบายเนื้อสบายตัว จู่ๆ ก็เริ่มตงิดใจกับแรงบีบนวดอันไร้ที่มาที่ไปนี้ เดี๋ยวนะ! ใครบีบนวดให้ข้ากัน? ดวงตาเรียวหงส์เปิดพรึ่บสะดุ้งตื่นเต็มตา หลานซือเยว่นอนคว่ำหน้าอยู่เอี้ยวตัวมองด้วยความสงสัย ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ ใบหน้าเหี่ยวย่นของชายชราผู้หนึ่งในชุดจื๋อตัวหรือชุดนักพรตสีฟ้าเทานั่งอยู่ข้างเตียง กำลังบีบนวดหลังไหล่ให้ตนอยู่ ร่างสูงโปร่งตกใจถลันตัวลุกขึ้นนั่ง รีบถอยห่างจากคนแปลกหน้า “ตื่นแล้วหรือ” &nb
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-27ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 68
“ร้องไห้ทำไม มีอะไรน่าเสียใจมากอย่างนั้นหรือ” สวีเฟยหลงปรากฏขึ้นข้างกายหลานซือเยว่ ร่างสูงรวบคนร่างบางเข้ามากอดแนบอก เช็ดน้ำตาให้คนร่างบางอย่างอ่อนโยน กลับถูกหลานซือเยว่ผลักออกอย่างแรงด้วยความเดียดฉันท์ จนร่างสูงกระแทกกับผนังห้องเต็มแรง “ไปให้พ้น ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่าน” หลานซือเยว่ผลักไสเขาออกไปแต่กลับเป็นฝ่ายปวดใจเสียเอง เมื่อเห็นเขาแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา จิตใต้สำนึกของหลานซือเยว่ร่ำร้องหาชายผู้นั้น ได้แต่ฝืนตัวเองเอาไว้สุดกำลังไม่ให้เข้าไปพยุงอีกฝ่ายด้วยความห่วงใย “ทำไม เห็นหน้าผัวตัวเองแล้วรับไม่ได้อย่างนั้นหรือ” สวีเฟยหลงกระชากร่างบางเข้ามากอดแนบอกแกร่ง มือหนาบีบคางเรียวแน่นด้วยแรงอารมณ์ “ข้าไม่ได้เป็นอะไรกับเจ้าทั้งนั้น เป็นเจ้าฉวยโอกาสตอนข้าหลับ สารเลว!” หลานซือเยว่ปัดมือหนาออก ดวงตาสีน้ำเงินวาววับด้วยโทสะไม่ยอมรับความสัมพันธ์ใดๆ กับคนตรงหน้าทั้งสิ้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-28ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 69
ตลาดเช้าในเมืองผิงอานยังคงคึกคัก ผู้คนเดินเบียดเสียดกันเนืองแน่นดูสินค้าบนแผงลอยข้างทางที่มีมากมายดูละลานตาไปหมด ทั้งผลท้ออวบอิ่มฉ่ำน้ำ ปลาสดๆ หลากหลายชนิด ผักสดใหม่ที่เพิ่งเก็บมาจากสวนล้วนมีให้เลือก เสี่ยวเอ้อร้านน้ำชา ร้านขายผ้า และโรงเตี๊ยมต่างออกมายืนเรียกลูกค้ากันเสียงดังเซ็งแซ่ด้วยความขยันขันแข็งเป็นภาพที่ทุกคนเห็นจนชินตา ท่ามกลางความครึกครื้นอาชาฝีเท้าจัดสีชาดดุจโลหิตตัวหนึ่งวิ่งฝ่าฝูงชนในตลาดดุจลมพายุ ทำเอาผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์หลบหนีกันจ้าละหวั่น “หลีกทาง!” จ้าวลี่หมิงตะโกนก้องควบม้าเหงื่อโลหิตสีแดงเพลิงมุ่งหน้าสู่ตำหนักอี้ชิ่ง ชายหนุ่มกำหมัดแน่นมาตลอดทางด้วยความโมโห ป้ายหยกประจำตัวองค์รัชทายาทสีเขียวอร่ามตรงชายพกส่องแสงแยงตาทหารเฝ้าประตูตำหนักจนดวงตาแทบมืดบอด ประกอบกับใบหน้าบึ้งตึงของว่าที่พระชายา ทำเอาพวกเขากระโดดหลบแทบไม่ทัน อารมณ์ขุ่นมัวขนาดนี้ใครล่ะจะกล้าขวางทาง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-29ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 70
“กลับมาแล้วหรือหยางหยาง” จ้าวลี่หมิงที่ยึดครองตำแหน่งประธานในตำหนักหลักเอนกายอยู่บนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน เพราะต้องนั่งรออีกฝ่ายเป็นเวลานานจนแทบหลับคาเก้าอี้ ดวงตาปรือมองคนร่างสูงทอประกายฉ่ำน้ำคลอหางตาแดงระเรื่อเย้ายวนใจคน “เมียจ๋า” เฉินซือหยางครางเสียงละเมอ ปรี่เข้าไปหาคนตัวเล็กแต่กลับถูกจ้าวลี่หมิงชี้นิ้วสั่ง ทำเอาร่างสูงชะงักกึก “หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ เห็นนั่นหรือไม่” เฉินซือหยางไล้สายตาไปตามข้อมือขาวผ่อง ดวงตาเคลิ้มลอยมองตามปลายนิ้วเรียวน่าบีบจับที่เด็กน้อยของเขาชี้บอกอย่างหลงใหลเล็บสีชมพูอ่อนยามข่วนเกาแผ่นหลังเขายังรู้สึกซาบซ่านจนถึงบัดนี้ก่อนจะสะดุดเข้ากับสิ่งหนึ่งซึ่งวางหราอยู่หน้าห้อง กระดานซักผ้า? “เอามาทำไม” “ยังมีหน้ามาถาม ท่านไปทำอะไรลับหลังข้ามาล่ะ ยังไม่คุกเข่าสำนึก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-30
บทล่าสุด
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 70
“กลับมาแล้วหรือหยางหยาง” จ้าวลี่หมิงที่ยึดครองตำแหน่งประธานในตำหนักหลักเอนกายอยู่บนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน เพราะต้องนั่งรออีกฝ่ายเป็นเวลานานจนแทบหลับคาเก้าอี้ ดวงตาปรือมองคนร่างสูงทอประกายฉ่ำน้ำคลอหางตาแดงระเรื่อเย้ายวนใจคน “เมียจ๋า” เฉินซือหยางครางเสียงละเมอ ปรี่เข้าไปหาคนตัวเล็กแต่กลับถูกจ้าวลี่หมิงชี้นิ้วสั่ง ทำเอาร่างสูงชะงักกึก “หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ เห็นนั่นหรือไม่” เฉินซือหยางไล้สายตาไปตามข้อมือขาวผ่อง ดวงตาเคลิ้มลอยมองตามปลายนิ้วเรียวน่าบีบจับที่เด็กน้อยของเขาชี้บอกอย่างหลงใหลเล็บสีชมพูอ่อนยามข่วนเกาแผ่นหลังเขายังรู้สึกซาบซ่านจนถึงบัดนี้ก่อนจะสะดุดเข้ากับสิ่งหนึ่งซึ่งวางหราอยู่หน้าห้อง กระดานซักผ้า? “เอามาทำไม” “ยังมีหน้ามาถาม ท่านไปทำอะไรลับหลังข้ามาล่ะ ยังไม่คุกเข่าสำนึก
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 69
ตลาดเช้าในเมืองผิงอานยังคงคึกคัก ผู้คนเดินเบียดเสียดกันเนืองแน่นดูสินค้าบนแผงลอยข้างทางที่มีมากมายดูละลานตาไปหมด ทั้งผลท้ออวบอิ่มฉ่ำน้ำ ปลาสดๆ หลากหลายชนิด ผักสดใหม่ที่เพิ่งเก็บมาจากสวนล้วนมีให้เลือก เสี่ยวเอ้อร้านน้ำชา ร้านขายผ้า และโรงเตี๊ยมต่างออกมายืนเรียกลูกค้ากันเสียงดังเซ็งแซ่ด้วยความขยันขันแข็งเป็นภาพที่ทุกคนเห็นจนชินตา ท่ามกลางความครึกครื้นอาชาฝีเท้าจัดสีชาดดุจโลหิตตัวหนึ่งวิ่งฝ่าฝูงชนในตลาดดุจลมพายุ ทำเอาผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์หลบหนีกันจ้าละหวั่น “หลีกทาง!” จ้าวลี่หมิงตะโกนก้องควบม้าเหงื่อโลหิตสีแดงเพลิงมุ่งหน้าสู่ตำหนักอี้ชิ่ง ชายหนุ่มกำหมัดแน่นมาตลอดทางด้วยความโมโห ป้ายหยกประจำตัวองค์รัชทายาทสีเขียวอร่ามตรงชายพกส่องแสงแยงตาทหารเฝ้าประตูตำหนักจนดวงตาแทบมืดบอด ประกอบกับใบหน้าบึ้งตึงของว่าที่พระชายา ทำเอาพวกเขากระโดดหลบแทบไม่ทัน อารมณ์ขุ่นมัวขนาดนี้ใครล่ะจะกล้าขวางทาง
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 68
“ร้องไห้ทำไม มีอะไรน่าเสียใจมากอย่างนั้นหรือ” สวีเฟยหลงปรากฏขึ้นข้างกายหลานซือเยว่ ร่างสูงรวบคนร่างบางเข้ามากอดแนบอก เช็ดน้ำตาให้คนร่างบางอย่างอ่อนโยน กลับถูกหลานซือเยว่ผลักออกอย่างแรงด้วยความเดียดฉันท์ จนร่างสูงกระแทกกับผนังห้องเต็มแรง “ไปให้พ้น ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่าน” หลานซือเยว่ผลักไสเขาออกไปแต่กลับเป็นฝ่ายปวดใจเสียเอง เมื่อเห็นเขาแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา จิตใต้สำนึกของหลานซือเยว่ร่ำร้องหาชายผู้นั้น ได้แต่ฝืนตัวเองเอาไว้สุดกำลังไม่ให้เข้าไปพยุงอีกฝ่ายด้วยความห่วงใย “ทำไม เห็นหน้าผัวตัวเองแล้วรับไม่ได้อย่างนั้นหรือ” สวีเฟยหลงกระชากร่างบางเข้ามากอดแนบอกแกร่ง มือหนาบีบคางเรียวแน่นด้วยแรงอารมณ์ “ข้าไม่ได้เป็นอะไรกับเจ้าทั้งนั้น เป็นเจ้าฉวยโอกาสตอนข้าหลับ สารเลว!” หลานซือเยว่ปัดมือหนาออก ดวงตาสีน้ำเงินวาววับด้วยโทสะไม่ยอมรับความสัมพันธ์ใดๆ กับคนตรงหน้าทั้งสิ้น
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 67
หลานซือเยว่ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกมึนเบลอ ไม่รู้ว่าเมื่อคืนตนเองไปทำอะไรมาร่างกายถึงได้ปวดร้าวไปทั้งร่าง โดยเฉพาะสะโพกแทบครากอยู่รอมร่อ ทำเอาขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้แม้แต่ครึ่งชุ่น[1] ดีที่มีแรงจากมือหนาคอยบีบนวดให้ อาการปวดเมื่อยค่อยทุเลาเบาบางลง ขณะที่หลานซือเยว่หลับตาพริ้มสัมผัสกับความรู้สึกผ่อนคลายสบายเนื้อสบายตัว จู่ๆ ก็เริ่มตงิดใจกับแรงบีบนวดอันไร้ที่มาที่ไปนี้ เดี๋ยวนะ! ใครบีบนวดให้ข้ากัน? ดวงตาเรียวหงส์เปิดพรึ่บสะดุ้งตื่นเต็มตา หลานซือเยว่นอนคว่ำหน้าอยู่เอี้ยวตัวมองด้วยความสงสัย ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ ใบหน้าเหี่ยวย่นของชายชราผู้หนึ่งในชุดจื๋อตัวหรือชุดนักพรตสีฟ้าเทานั่งอยู่ข้างเตียง กำลังบีบนวดหลังไหล่ให้ตนอยู่ ร่างสูงโปร่งตกใจถลันตัวลุกขึ้นนั่ง รีบถอยห่างจากคนแปลกหน้า “ตื่นแล้วหรือ” &nb
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 66
ดึกดื่นคืนค่ำจันทราหลบเร้นในหมู่เมฆ อารามหลวงตั้งตระหง่านกลางพระราชวังเงียบสงัด ภายในห้องพักแห่งหนึ่งซึ่งหลานซือเยว่อาศัยหลับนอน ปรากฏเงาร่างสูงใหญ่ในชุดผ้าคลุมศีรษะสีดำสนิท ดวงตาสีนิลดุจรัตติกาลเปล่งประกายวาววับท่ามกลางความมืด จับจ้องไปยังร่างบางที่หลับสนิทอยู่บนเตียงตั่งด้วยความรักใคร่ลึกซึ้งถึงกระดูก ร่างสูงเคลื่อนกายมาหยุดอยู่ข้างเตียง ทรุดตัวลงนั่งข้างกายคนที่นอนหลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราว มือหนาลูบไล้ดวงหน้าซึ่งติดตรึงอยู่ในใจไม่เสื่อมคลาย “เสวี่ยเอ๋อร์” ชายหนุ่มกระซิบเรียกหลินเสวี่ยเฟิ่งเสียงแผ่วชิดปากอิ่ม ริมฝีปากหนาประทับบนริมฝีปากบางเพียงแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ บดขยี้อย่างหนักหน่วงตามแรงอารมณ์ “ข้าคิดถึงเจ้ามากรู้หรือไม่ ยอดรักของข้า” มือหนาปลดเปลื้องอาภรณ์ของหลานซือเยว่ออกอย่างเร่งร้อน เป็นเพราะรีบมากเกินไปจึงทำให้หลานซือเยว่สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 65
“จำได้หรือไม่ว่าต้องพูดอย่างไร” “รู้น่า แค่เอ่ยคำว่า 'ขอโทษ' ง่ายจะตายไป” “ดี ไหนลองพูดดูซิ” “ขอโทษ” “เข้าไปแล้วห้ามก่อเรื่อง เข้าใจหรือไม่” “เข้าใจแล้วน่า ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ อายุมากกว่าเจ้าด้วย” เฉินซือหยางกับจ้าวลี่หมิงยืนเถียงกันอยู่หน้าห้องบรรทมในตำหนักหยางซิน ทำเอาหวังกงกงที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูอมยิ้มขำนายท่านทั้งสอง “จะให้ขานนามหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” “ไม่ต้อง” เฉินซือหยางโบกมือห้ามไว้ จ้าวลี่หมิงแอบชะโงกหน้าเข้าไปสังเกตการณ์ภายในห้อง เห็นเฉ
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 64
“มาดื่มชาหน่อยจะได้ชุ่มคอ เมื่อครู่เหนื่อยหรือไม่” เฉินเทียนอี้หยิบผ้ามาซับเหงื่อให้หลานซือเยว่อย่างใส่ใจ “เสด็จพ่อกับหลินเสวี่ยเฟิ่งต้าซือดูสนิทสนมคุ้นเคยกันดีนะพ่ะย่ะค่ะ” เฉินซือหยางปรายตามองเสด็จพ่อที่กำลังหลอกล่อให้นักบวชผู้นั้นกินขนมดอกกุ้ยอย่างสำราญใจด้วยสายตาลุ่มลึก ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะลงมือได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ถึงขนาดล่อลวงให้เสด็จพ่อหลงใหลจนแทบประคองอีกฝ่ายไว้ในอุ้งมือ นับว่ามีความสามารถโดยแท้ แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ตัวดีอะไร “อ๋อ นี่หรือเพราะ...” เฉินเทียนอี้กำลังจะบอกความจริงกับบุตรชาย แต่กลับเห็นหลานซือเยว่ขยิบตาให้ ทั้งยังส่ายหน้าเบาๆ ไม่ให้ชายหนุ่มบอกออกไปว่านี่คือเสด็จแม่ของเขา เฉินเทียนอี้จึงได้แต่ปิดบังไว้ “...หลินเสวี่ยเฟิ่งเป็นสหายเก่าของพ่อเอง เจ้าก็มาทำความรู้จักไว้สิ” “สหายเก่า? ดูไม่ออกเลยว่าเสด็จพ่อก็มีสหายเป็นนักบวชผู้หนึ่งด้วย” เฉินซือหยางเย้าเสด็จพ่อยิ้มๆ แสร้งท
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 63
เพียงสบเข้ากับเนตรหงส์เรียวงามแฝงประกายฉ่ำวาวราวหยาดน้ำค้างคู่นั้น ส่วนลึกของจิตวิญญาณก็พลันสะท้านไหว สายตาอาลัยรักฉายแววคิดถึงคะนึงหาลึกซึ้งถึงกระดูก ทั้งเทิดทูนบูชาราวกับเขาเป็นดั่งท้องฟ้าไกลเกินเอื้อมคว้าไหนจะคำเรียกขานอันแสนคุ้นเคยที่เฉินเทียนอี้ไม่ได้ยินมานานปียังจะมีผู้ใดได้อีก “เป็นไปไม่ได้ เหตุใดเจ้าถึงได้มาอยู่ที่นี่” เฉินเทียนอี้พึมพำอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาจ้องมองดวงหน้าที่ทั้งแปลกตาทั้งคุ้นเคยของหลินเสวี่ยเฟิ่งอย่างเหม่อลอย หวนนึกถึงวันวานที่พวกเขาได้พานพบกัน “หม่อมฉันหลานซือเยว่ถวายบังคมองค์ชายเก้าเพคะ” ร่างผอมบางของหลานซือเยว่ในวัยสิบสามหนาวสูงกว่าเขาในวัยหกหนาวเกือบช่วงตัว ยอบกายถวายบังคมองค์ชายตัวน้อยอย่างนอบน้อม แต่เขาที่ตอนนั้นยังไม่รู้ความและหยิ่งยโสใช้อำนาจกดข่มนางก็ไม่เคืองโกรธ “เ
ชายาข้าน่ารักเกินใคร บทที่ 62
จ้าวลี่หมิงนอนขลุกอยู่ในห้องจนสายโด่ง พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าคนตัวโตที่นอนอยู่เคียงข้างลุกออกไปนานแล้ว จ้าวลี่หมิงเรียกจางกงกงเข้ามาปรนนิบัติ พอได้อาบน้ำล้างหน้าก็รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าขึ้นไม่น้อย “ต้าซือทานอาหารเช้าแล้วหรือยัง” “ยังเลยพ่ะย่ะค่ะ เห็นต้าซือบอกว่าจะรอให้พระชายาตื่นก่อนค่อยทานพร้อมกัน” “แล้วตอนนี้ต้าซืออยู่ที่ใด” “ต้าซือชมดอกท้ออยู่ที่ศาลารับลมริมสระบัวตำหนักปีกซ้ายพ่ะย่ะค่ะ” “จัดสำรับที่ศาลารับลมก็แล้วกัน ไม่ต้องทำพวกเนื้อสัตว์ขึ้นโต๊ะนะ ข้าจะทานเจเป็นเพื่อนต้าซือ” “พ่ะย่ะค่ะพระชายา” จ้าวลี่หมิงเดินไปหาหลานซือเยว่ที่ตำหนักปีกซ้าย เห็นอีกฝ่ายกำลังจิบชาชมทัศนียภาพยามเช้าอย่างสบายอารมณ์ จ้าวลี่หมิงไม่อยาก
