บททั้งหมดของ ชายาข้าน่ารักเกินใคร: บทที่ 41 - บทที่ 50

                                                                            บทละครโรงเล็ก        ณ เรือนช่านไฉ่ แห่งจวนไท่เว่ย       สามแฝดตระกูลจ้าวเข้ามาสุมหัวอยู่ในห้องนอนของน้องชายตัวอวบ       จ้าวลี่จู : “เอาล่ะ ในฐานะที่เสี่ยวชีเข้ากลุ่มเราอย่างเป็นทางการ พวกพี่สาวมีของเล็กๆ น้อยๆ จะมอบให้เจ้า” กล่องไม้สลักลายประณีตถูกยื่นมาตรงหน้าจ้าวลี่หมิง “ลองเปิดดูสิ”       จ้าวลี่หมิง : (⊙_⊙)？       เด็กน้อยมองเหล็กเส้นชิ้นเล็กในมืออย่างงงงวย       จ้าวลี่จู : “สิ่งนี้สืบทอดต่อๆ กันมาในบุตร

        “เอาตัวพวกมันไป”        องครักษ์กรูเข้ามาจับตัวเฉินซือหยางและจ้าวลี่หมิง ชายหนุ่มดึงเด็กน้อยมาหลบด้านหลังป้องกันไม่ให้คนชั่วแตะตัวจ้าวลี่หมิงได้ วาดฝ่าเท้าเตะผู้ที่ถลันเข้ามาทำร้ายจนกระเด็นไปไกลกระแทกกรงขังจนสลบเหมือด ยังไม่ทันลงมือจัดการกับคนที่เหลือองครักษ์ทั้งหมดก็ล้มลงไปกองกับพื้นดุจใบไม้ร่วงรวมถึงเฉินจวินเฉิง       “จบแล้วหรือ?” เฉินซือหยางเลิกคิ้วอย่างแปลกใจปรายตามองเข็มเย็บผ้าที่ปักตรงต้นคอของศัตรูสลับกับตัวต้นเหตุที่จัดการคนอื่นเสียเรียบวุธ ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ลงมือเลยสักนิด       “อื้อ เรียบร้อย” จ้าวลี่หมิงปัดไม้ปัดมือ เฉินซือหยางเลิกคิ้วมองเด็กน้อยบรรจงเก็บเข็มเงินเคลือบยาสลบฤทธิ์แรงไว้ในเข็มขัดหนังตามเดิมด้วยความพิศวง ว่าแต่ใช้เข็มเย็บผ้าเป็นอาวุธเนี่ยนะ ผู้ใดสอนเจ้าเด็กอ้วนของเขาใช้อาวุธลับเช่นนี้กัน       “เจ้าเป็นเม่

              ในตลาดคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่สัญจรผ่านไปมา ทุกคนต่างหยุดยืนมุงดูกระดานแจ้งเตือนข่าวสารกันอย่างเนืองแน่น ผู้ที่ได้อ่านข่าวต่างชี้ไม้ชี้มือวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่เรื่องข่าวนักโทษกบฏซึ่งกำลังหลบหนีการจับกุมอยู่ ณ ขณะนี้       ท่ามกลางผู้คนที่กำลังเบียดเสียดแย่งชิงกันดูใบหน้าของนักโทษกบฏ และเงินรางวัลนำจับก้อนใหญ่ถึงหนึ่งแสนตำลึงทอง ซึ่งทางการจะมอบให้เป็นสินน้ำใจหากผู้ใดสามารถแจ้งเบาะแสของเฉินซือหยางได้ มีเงาร่างสูงใหญ่และเล็กป้อมอยู่เคียงกัน โดยคนตัวเล็กนั่งคร่อมบ่าคนตัวโตมองดูป้ายประกาศจับนั่นด้วยเช่นเดียวกัน       “ใบประกาศจับนี่อัปลักษณ์ยิ่ง ใครเป็นคนวาดเนี่ยไม่เห็นจะเหมือนหยางหยางตรงไหนเลย” จ้าวลี่หมิงยู่หน้ารังเกียจ แต่พอก้มมองใบหน้าของเฉินซือหยางเปรียบเทียบกับใบประกาศจับกลับหัวเราะคิกคักด้วยความขบขัน “ท่านปู่หยาง ท่านแก่เร็วจังเลยนะ ฮ่าฮ่าฮ่า”       “เดี

              เหล่านักฆ่ารับคำสั่งหลี่เหยียนเจี๋ยเปิดฉากฆ่าล้างทั้งตำหนักไท่เหอ ขุนนางในลานพิธีแตกฮือราวกับฝูงผึ้ง วิ่งหนีกันจ้าละหวั่น ยังดีที่ได้องครักษ์หลวงช่วยสกัดไว้จึงมีคนได้รับบาดเจ็บแค่เพียงเล็กน้อย หัวหน้านักฆ่าอาศัยช่วงชุลมุนจุดสัญญาณลับ พลุสีแดงเจิดจ้าระเบิดเสียงดังก้องฟ้าสว่างวาบไปทั่วท้องนภา ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องสนั่นฟ้าสะเทือนดิน เสียงกระแทกประตูวัง ดาบกระบี่โรมรัน เสียงรบราฆ่าฟันดังกึกก้องน่าหวาดผวา จนทุกคนในวังหลวงพากันอกสั่นขวัญหาย       หัวหน้านักฆ่าคุ้มกันคนตระกูลหลี่พาหลบหนีออกจากลานพิธี กลับถูกเว่ยอันและฉางหลางขัดขวาง ทั้งสองฝ่ายประมือกันอย่างดุเดือด กองกำลังลับของหลี่เหยียนเจี๋ยบุกทะลวงถึงเขตพระราชฐาน เพียงไม่นานก็โอบล้อมลานพิธีหน้าตำหนักไท่เหอเอาไว้ชั้นแล้วชั้นเล่า ไม่ยอมให้ผู้ใดหนีรอดจากลานแห่งความตายนี้ไปได้       หลี่เหยียนเจี๋ยเห็นชัยชนะอยู่ใกล้แค่เอื้อมก็นึกกระหยิ่มยิ้มย่อง ชักกระบี่จากเอวนักฆ่าข้างกาย พุ่งเข้าหาเฉินซือหยาง 

        หลี่ลู่เหลียนมองตามหลังซูโม่หลันจนลับสายตา ค่อยหันมาปรึกษากับเสด็จอาหญิงอย่างไม่ใคร่วางใจอีกฝ่ายนัก       “เรื่องที่เต๋อเฟยกล่าวเสด็จแม่ทรงคิดเห็นเช่นไรเพคะ”       “อยู่กันเพียงแค่นี้เรียกข้าว่าอาหญิงเหมือนเดิมเถอะ”       “เจ้าค่ะอาหญิง ข้ากลัวนางจะเล่นเล่ห์กับเรา อาหญิงโปรดไตร่ตรองเรื่องนี้อีกครั้งเถอะเพคะ”       “เจ้าอย่าห่วงไปเลย เรื่องนี้ข้าหารือกับพ่อเจ้ามานานแล้ว หากไม่ถึงที่สุดย่อมไม่อาจลงมือ แต่ในเมื่อเราไม่มีทางเลือกคงต้องทำตามแผนที่เต๋อเฟยเสนอ หลังแผนการสำเร็จเราค่อยกำจัดนางทิ้งก็ยังไม่สาย”       “เสนาบดีซูจะไม่สงสัยหรือเพคะ”       “แค่ให้ตำแหน่งสำคัญแก่เสนาบดีซู ลูกอนุคนเดียวเหตุใดจะตัดทิ้งไม่ได้ จากนั้นค่อยประกาศออกไปว่าเต๋อเฟยกับฝ่าบาทมีจิตปฏิพัทธ์ลึกล้ำเมื่อรับรู้ว่าฝ่าบาทจากไปก็ทรงระงับความโศกเศร้าเสียพระทัยไม่ได้ แขวนคอตายในพระตำหนักอี้เซียวตามเสด็จสู่สวรรคาลัย