บททั้งหมดของ เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร: บทที่ 11 - บทที่ 20

หลงอวี่ไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงมองนางด้วยสายตาที่แฝงความห่วงใยโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่อาจเข้าใจได้ว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้นกับคนตรงหน้า“เจ้าจะรู้สึกอย่างไรถ้าหากว่าวันหนึ่งเจ้ากลับมีพลังอำนาจบางอย่างที่ไม่อาจควบคุมได้ และพลังนั้นอาจจะก่อให้เกิดภัยแก่ตนเองและผู้อื่นได้ เจ้าจะยอมละทิ้งมันไปหรือไม่เมื่อวันนั้นมาถึง?”“พลังอันใดกันที่ข้าจะมี? หากข้ามีพลังยิ่งใหญ่ถึงขั้นก่อภัยได้จริง ชาวบ้านคงคลานมากราบแทบเท้าแล้วมั้ง! แต่ในเมื่อไม่มีใครรู้ว่าข้าเป็นใคร ข้าก็ไม่จำเป็นต้องปล่อยอะไรทิ้งไป เพราะถือมันเป็นพลังของข้า…แล้วท่านล่ะ มาถามข้าทำไม หรือว่าท่านคิดว่าตัวเองเป็นนักพรตผู้ศักดิ์สิทธิ์จนถึงขั้นมาสั่งสอนคนอย่างข้าหรือ”หลงอวี่รู้ดีว่าการทำให้นางเข้าใจและยอมคืนดวงชะตานั้นจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ส่วนอวี้เสวี่ยหนิงนั้นกลับสะบัดหน้าหนีพลางแสดงท่าทีไม่แยแสต่อคำพูดของหลงอวี่และเดินจากไปหลงอวี่และไห่เฟิงในคราบนักพรตไร้สังกัดพากันเข้าพักอาศัยในกระท่อมร้างท้ายเมือง กระท่อมที่ดูเก่าแก่ถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์และไม้ผุจนดูราวกับเป็นส่วนหนึ่งของป่าโดยรอบ เสียงใบไม้เสียดสีกันเบาๆ จากสายลมที่พัดผ่านทำให้เกิดบรรยากาศ

“ข้าทำไม่ได้! ทำไมมันถึงยากเช่นนี้ ท่านนักพรต!” หญิงสาวตะโกนออกมาและสะบัดมือด้วยความหงุดหงิด ลมที่หมุนรุนแรงขึ้นชั่วครู่ก่อนจะสงบลงเมื่อหลงอวี่ก้าวเข้ามาใกล้“นามของข้านั้นคือหลงอวี่ ไม่ใช่ท่านนักพรต”“ท่านนักพรตหลงอวี่ ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว และตอนนี้ก็หงุดหงิดมากๆ แล้วด้วย”“ความอดทนและการควบคุมอารมณ์ให้สงบนิ่งคือกุญแจสำคัญ หากเจ้าปล่อยให้อารมณ์เข้าครอบงำหรือใจร้อน พลังนั้นจะต่อต้านเจ้าเอง” หลงอวี่กล่าวด้วยเสียงเรียบขณะยืนห่างจากนางเพียงไม่กี่ก้าว ดวงตาสีอำพันของเขาจ้องนางด้วยแววที่ไม่สามารถอ่านออก“ข้ารู้! แต่ข้าไม่มีความอดทนเหมือนท่าน ข้าเบื่อ!” อวี้เสวี่ยหนิงพูดพร้อมกับกอดอก นางหันหน้าหนีด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะเตะก้อนหินเล็กๆ ข้างเท้าให้กระเด็นไปไกลหลงอวี่สูดลมหายใจเบาๆ ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำชั่วครู่ จากนั้นเขาก้าวเข้ามาใกล้นางอย่างช้าๆ“ถ้าเจ้าไม่อดทน เจ้าจะไม่เข้าใจพลังที่ซ่อนอยู่ในตัวเจ้าเอง”เสียงของหลงอวี่นุ่มนวลและสงบนิ่งราวกับสายลมที่พัดเบา อวี้เสวี่ยหนิงที่ยังคงหงุดหงิดหันมามองเขา แต่เมื่อสบตากับแววตาที่เต็มไปด้วยความมั่นคงของเขา ความโกรธของนางก็เริ่มจางลงทีละน้อย

ความรู้สึกแปลกๆ แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของอวี้เสวี่ยหนิง ความร้อนที่ไหลเวียนจากศีรษะลงมาถึงปลายเท้าทำให้นางรู้สึกถึงพลังที่ไม่คุ้นเคยภาพความฝันในคืนก่อนปรากฏขึ้นในหัวอีกครั้ง ราวกับว่ามันไม่ได้เป็นเพียงภาพลวงที่เกิดขึ้นในจิตใจ แต่เป็นความทรงจำที่กลับมาอย่างชัดเจน“หากข้าคือสืออิ่งจริงๆ ข้าควรทำอย่างไรต่อไป?”คำถามนี้ดังก้องอยู่ในใจของนางไม่หยุด จู่ๆ แสงเรืองรองสีฟ้าก็ส่องสว่างขึ้นจากร่างของนางอวี้เสวี่ยหนิงสะดุ้งเล็กน้อย นึกถึงวันนั้นที่เดินทางไปยังศาลเจ้าหลงซานทันที ที่นั่นหญิงสาวได้พบกับหินขนาดเล็กก้อนหนึ่งที่ส่องแสงอย่างลึกลับก่อนจะหายวับไปในตอนนั้นที่หินก้อนนั้นหายไป อวี้เสวี่ยหนิงรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่ถูกปลดปล่อยออกมา แต่นางกลับไม่ใส่ใจมากนักจนมาถึงตอนนี้ในกระท่อมที่ห่างไกลจากความวุ่นวายของจวนของเจ้าเมือง อวี้เสวี่ยหนิงนั่งอยู่บนเบาะผ้าปักลายดอกไม้ที่วางอยู่บนพื้นห้องกลิ่นหอมจางๆ ของกำยานไม้กฤษณาที่ถูกจุดไว้ในมุมห้องแผ่ซ่านให้ความรู้สึกสงบ แต่นางไม่อาจหยุดความวุ่นวายในใจได้เลยดวงตาสีนิลของอวี้เสวี่ยหนิงจับจ้องไปที่หลงอวี่ นักพรตหนุ่มผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า สายตาเย็นชาของเข

สองขาเรียวยาวเกี่ยวสะโพกของร่างสูงโดยไม่สงวนท่าทีอีกต่อไป ส่วนร่างของชายหนุ่มนั้นก็เคลื่อนไหวรุนแรงขึ้น ส่วนลึกจ้วงแทงครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่เว้นระยะ เมื่อกระทั้นตรงจุดที่ไวต่อสัมผัสเพียงไม่นานก็ปลดปล่อยความต้องการจนหมดสิ้นสายตาของทั้งคู่ล่องลอยราวกับกำลังอยู่ในภวังค์แห่งความสุขที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน เวลาหลายร้อยปีที่ต้องพรากจากกันกลับกลายเป็นเพียงแค่ฝุ่นผงในความทรงจำหลงอวี่สะดุ้งตื่น มือที่วางข้างตัวนั้นเผลอกำแน่นจนกล้ามเนื้อปรากฏอย่างชัดเจน ลมหายใจหนักหน่วงและตื่นตัวเพราะรู้สึกถึงบางสิ่งที่แปลกปลอมกำลังลอยกรุ่นผ่านหน้าต่างเข้ามาเขาหันไปมองอวี้เสวี่ยหนิง ใบหน้าของนางยังคงดูผ่อนคลาย ท่าทางสงบนิ่งและลมหายใจสม่ำเสมอทำให้หัวใจของหลงอวี่รู้สึกอบอุ่น รอยยิ้มบางๆ ปรากฏที่มุมปากเขาโดยไม่รู้ตัวแต่ทันทีที่ลมหายใจของเขาสัมผัสกับไอมารบางเบาที่แทรกผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ร่างกายของเขาเกิดอาการสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อหลงอวี่ที่ไร้ซึ่งพลังจากหินดวงชะตาที่เคยประคองชีวิตอมตะไว้ ความกังวลจึงแทรกซึมลึกเข้ามาทันทีเมื่อไอมารลอยกรุ่นในอากาศและลอยมาทางเขาที่ไร้ซึ่งเกราะป้องกันใดๆหลงอวี่ค่อยๆ โ

ม่อหลี่ก้าวเดินไปตามทางเดินมืดภายในหอคอยร้างที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางหุบเขา นางมีเพียงโคมไฟสลัวเพียงดวงเดียวที่ส่องนำทาง"ตระกูลของข้าไม่ควรจะต้องพบเจอกับความอัปยศเช่นนี้ พวกเซียนละมังกรตัวอื่นกีดกันพวกเรามานานเกินไปแล้ว!" ม่อหลี่พึมพำ ดวงตาสีดำสนิทของนางเป็นประกายเย็นชา พลางย้อนนึกถึงอดีตที่แสนเจ็บปวดไม่ว่าหันหน้าไปทางไหนหรือเจอใครก็ตาม หากคนเหล่านั้นรู้ว่านางเป็นคนจากตระกูลม่อ พวกเขาก็จะรังเกียจทันทีและตราหน้านางว่าเป็นมารร้าย ถูกบรรดาเซียนกลั่นแกล้งและทุบตี เสมือนว่าพวกเขาระบายความแค้นลงที่นางนอกจากนี้ ตระกูลของนางยังถูกเหล่ามังกรตราหน้าว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้คนทั่วไปมองว่ามังกรทุกตัวชั่วร้ายเหมือนกับฉินเฟิ่ง จนยิ่งทำให้หาผู้ศรัทธาได้ยากขึ้นกว่าเดิมครั้งหนึ่ง ตระกูลม่อเคยเป็นที่เคารพนับถือในฐานะผู้จงรักภักดีต่อมังกรฉินเฟิง ว่ากันว่าความมั่งคั่งและอำนาจของตระกูลนี้ได้มาจากการสักการะมัน โดยพวกเขาได้สังเวยชีวิตผู้คนและสรรพสัตว์มากมายเพื่อเอาใจมังกร และได้รับสิ่งตอบแทนกลับมามากมายทั้งเงินทองและพลังปราณอันล้นเหลือแต่เมื่อมังกรฉินเฟิงนั้นถูกผนึกด้วยฝีมือของเทพธิดาสืออิ่ง ตระกูลของนางก็พลิกผั