บททั้งหมดของ บุปผาต้องมนตร์: บทที่ 91 - บทที่ 100

“ซื้อเสื้อและของใช้จำเป็น ในนี้อาจมีเงินไม่มากนัก เจ้าซื้อมาสักสองสามชุดก่อนก็แล้วกัน” พูดไปแล้วก็น่าละอาย แต่เงินนี้เป็นค่าตอบแทนที่แม่ทัพจ้าวให้เขามา “ไม่ต้องห่วง ลูกดูแลจัดการได้” แน่นอน เรื่องบัญชีค่าใช้จ่ายในบ้านเป็นนางที่ต้องคิดใคร่ครวญ สิ่งใดควรซื้อ สิ่งใดจำเป็น นางย่อมรู้ดีที่สุด จ้าวจิ่นสือมองมู่หยางซัวเดินออกไปพร้อมพ่อบ้านแล้ว เขาก็ชวนนางออกมา ตลาดอยู่ไม่ไกล เดินไปก็ไม่ลำบาก เขาเองก็ไม่ได้ไปนานแล้ว หญิงสาวดูอิดออดไม่น้อย แต่ก็ยอมเดินออกมาพร้อมเขา “ทีแรกข้านึกว่าเจ้าจะพักผ่อน” “ก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรนี่” นางเดินไปเรื่อยๆ สองปีที่นางอยู่เมืองนี้แทบไม่ค่อยได้มาเดินตลาดนัก เหตุเพราะนางหลงทิศและบิดาก็ยุ่งกับการตรวจคนเจ็บคนป่วยแทบตลอดเวลา นานวันเข้า นางก็ไม่อยากเอานิสัยไร้เหตุผลมาเป็นข้ออ้างให้พ่อพาเดินเที่ยวตลาด นานๆ นางจึงจะได้มาเดินเล่นสักครั้ง พอเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น ผู้คนก็หนาตา ร้านรวงก็มากมาย นางไม่ได้เห็นความคึกคักเช่นนี้นานแล้ว ความหงุดหงิดที่มีอยู่เดิมเลือนหาย ไม่มีเสียงชวนพูดคุยของเขา แต่นางก็รู้ว่า

“ได้” “เอ๋?” นางเบิกตากว้างอย่างงุนงง “ทำไม ก็เจ้าอยากไป ข้าก็จะพาไป ขืนปล่อยให้เจ้าแอบติดตามไป ข้าก็เป็นกังวลจนทำงานการไม่ได้นะสิ เอาเจ้าไว้ข้างกายข้าน่าจะดีที่สุด” “อ้ะ!” นางร้องอย่างตกใจ “ท่านไปด้วยรึ!” “เป็นข้าที่คุมพลทหารไปในครั้งนี้” เขากระตุกยิ้มร้ายกาจออกมา “เจ้าเตรียมตัวให้พร้อมก็แล้วกัน อีกสองวันจะเดินทางแล้ว แต่ถ้าร่างกายของเจ้าไม่ไหวก็พักผ่อนที่นี่เถิด” “ไม่ๆ ข้าจะไปด้วย” นางเหมือนเด็กถูกจับได้ว่าจะทำผิด ถึงไม่อยากอยู่ข้างกายเขา แต่นางอยากติดตามบิดาไปด้วย อยู่ที่นี่วันๆ นางคงได้แต่นั่งๆ นอนๆ เป็นแน่ “ดี” เขากวาดมือออกไปหมายจะโอบร่างนางไว้ในอ้อมอก แต่นางกลับขยับเท้าถอยหลัง อารามตกใจจึงไม่ทันระวังตัวว่าตนเองยืนอยู่ริมสระบัว เท้าที่เหยียบพื้นดินอ่อนนุ่มทำให้นางเสียหลักจะหงายหลัง แต่จ้าวจิ่นสือยื่นมือไปจับแขนของนาง กระตุกร่างบางเข้ามาซุกซบที่อกได้อย่างหวุดหวิด “ฟางเหนียง” เขาระบายลมหายใจออกทางปาก แล้วลูบแผ่นหลังของนาง “เดินทางครั้งนี้เห็นทีข้าต้องล่ามเจ้าตัวติดกับข้าเสียแล้ว”

“ก็ข้าเป็นห่วงเจ้า กลัวผิดที่ผิดทางแล้วเจ้าจะนอนไม่หลับ ไม่คิดว่าพอหัวเจ้าถึงหมอนก็ผล็อยหลับไปทันที” นางเบ้ปากแล้วแสร้งมองไปทางอื่น “ท่านนี่ใจดีกับแขกที่มาเยือนแบบนี้ทุกคนรึ”“ก็ต้องดูก่อนว่าเป็นใคร” น้ำเสียงราบเรียบเหมือนจะยั่วเย้านางอยู่ในที เมื่อสายตาปรับกับความมืดได้แล้ว เขาก็ยิ้มกริ่มที่เห็นดวงตานางเคืองโกรธ เขายื่นหน้าไปขบริมฝีปากล่างของนางอย่างห้ามใจไม่อยู่ ตลอดคืนเห็นนางหลับสบายก็ไม่อยากปลุก นางเหมือนดอกไม้เล็กๆ ที่เขาใช้อุ้งมือประคองไว้ ทะนุถนอมดุจของล้ำค่าที่ไม่อาจสูญเสียไปได้นางยื่นมือจะผลักเขาออก แต่มือใหญ่ประคองมือนางไว้ กลัวนางจะลืมตัวทำตัวเองเจ็บอีก คนปากไม่ตรงกับใจอย่างนาง แต่จูบทีไรก็ทำให้เคลิบเคลิ้มและอุ่นซ่านไปทั่วร่าง ก่อนหน้านี้เขาเคยเห็นผู้หญิงขี้หึงที่ทำตัวน่ารังเกียจอยู่ทั่วไป คิดอยู่ในใจว่าถ้าต้องเจอผู้หญิงแบบนี้คงแย่ แต่เมื่อเห็นนางหึงเขา กลับอารมณ์ดีอย่างประหลาด อยากเห็นนางหึงเขาบ่อยๆ มีนางอยู่ข้างกายเช่นนี้ เขาจะเอาสายตาที่ไหนไปเหลือบแลหญิงอื่น“อื้อ...” นางส่งเสียงประท้วง บังคับตัวเองไม่ให้เผลออ่อนไหวไปกับรสจุมพิตที่ร้อนแรงขึ้นทุกขณะของเขา “พอ..พอแล้ว”

ทุกวันนี้เขายังคิดเลยว่า ตนเองไม่ได้เก่งกาจเท่าปลายเล็บของท่านพ่อด้วยซ้ำ แม้จะพยายามสร้างผลงานมากเท่าไหร่ ก็คล้ายว่าผู้อื่นจะมองว่าที่มีทุกวันนี้เพราะอำนาจของบิดา “เจ้าลืมไปหรือไม่ พ่อเองก็เป็นคนธรรมดา ชาติตระกูลไม่ได้สูงส่ง เพียงแต่พ่อหมั่นเพียรสร้างผลงานจึงได้มีทุกวันนี้” บิดาเอ่ยย้ำอีกครั้ง “เช่นนั้นแล้วพ่อจะไปรังเกียจแม่นางมู่ทำไม ความจริงนางควรได้รับความดีความชอบไม่น้อยไปกว่าเจ้า นางช่วยรักษาคนเจ็บป่วยก่อนที่โรคประหลาดนั้นจะระบาดไปทั่วมิใช่รึ” คนเป็นลูกได้แต่สูดลมหายใจลึก ก่อนเอ่ยออกมา “นางเป็นของลูกแล้ว อย่างไรลูกก็ไม่มีทางทอดทิ้งนาง” “เรื่องนั้นพ่อมั่นใจว่าเจ้าไม่ทิ้งนาง แต่เจ้าจะให้นางอยู่ฐานะใด เจ้าถามความสมัครใจของนางแล้วรึ” สุดท้ายก็ต้องเอ่ยถามกันอย่างตรงไปตรงมา ต้องมีฐานะใดกันอีกเล่า เขาต้องการนางเพียงผู้เดียว มีนางข้างกายเขา เขาก็ไม่ปรารถนาหญิงใดอีก แม่ทัพจ้าวส่ายหน้าไปมา“นี่พ่อคิดว่าเจ้ามีความสามารถมากพอ อีกไม่กี่ปีถ้าเจ้าขยันขันแข็งหมั่นสร้างผลงาน เจ้าย่อมได้เป็นแม่ทัพใหญ่แทนพ่อได้ในไม่

“อ้าว แม่นางมู่ก็อยู่ที่นี่รึ” พ่อบ้านเดินเข้ามาในครัวแล้วทักหญิงสาว“พ่อบ้านมีอะไรกับข้าหรือเปล่า” มู่ฟางเหนียงอดถามไม่ได้“ไม่มีอะไรหรอกขอรับ” เขาส่ายหน้าไปมา แล้วหันไปสั่งแม่ครัวให้จัดเตรียมข้าวปลาส่งไปให้องครักษ์ขององค์ชายไท่หยาง“เอ่อ... ไม่ทราบว่าจิ่นสือ เอ่อ... คุณชายจ้าวอยู่หรือไม่เจ้าคะ” มู่ฟางเหนียงถามขึ้นเบาๆ น้ำเสียงมีความลังเลอยู่ ไม่รู้เขาอยู่ที่จวนหรือไปข้างนอกแล้ว“อยู่ขอรับ แม่นางมู่มีอะไรหรือไม่ หรือจะให้ข้าพาแม่นางไปพบคุณชาย...”“ไม่ๆ” นางโบกมือไปมาดูเงอะงะชอบกล “คือข้าจะรบกวนพ่อบ้านให้ยกน้ำชาสมุนไพรนี้ไปให้คุณชายจ้าว”“ได้สิ แล้วไยแม่นางมู่ไม่ยกไปให้เองล่ะ” ถ้านางไปเอง คุณชายของเขาต้องดีใจเป็นแน่“ไม่ดีกว่า” นางก้มหน้า เมื่อเช้าเขาหันหลังไม่กลับมามองนางเลยสักนิด เป็นนางที่ยืนมองเขาจนรู้สึกว่ารอบข้างว่างเปล่าแล้ว “อ้อ! จริงสิ พ่อบ้านรู้จักคนเยอะ พอจะทราบไหมว่าแถวนี้มีบ้านเช่าหลังเล็กๆ ราคาถูกๆ หรือไม่”“บ้านเช่า? เป็นผู้ใดต้องการรึ” พ่อบ้านถามอย่างแปลกใจ“เป็นข้ากับท่านพ่อเอง” นางยิ้มแต่แฝงรอยเศร้าอยู่เต็มแววตา“เกิดอะไรขึ้น พวกเราดูแลท่านสองคนพ่อลูกไม่ดีหรือไรกัน ห