All Chapters of เล่ห์รักจอมทัพ: Chapter 1 - Chapter 10

ณ อุทยานหลวงอันร่มรื่นของแคว้นโจว เหล่าสตรีสูงศักดิ์ในชุดผ้าไหมสีสันสดใสต่างมารวมตัวกัน พวกนางจิบชาหอมกรุ่นจากถ้วยกระเบื้องเคลือบ พลางพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน งานเลี้ยงน้ำชาในครั้งนี้จัดขึ้นโดยโจวฟางหรู หรือองค์หญิงเจ็ด บุตรีของฮ่องเต้และซูกุ้ยเฟยโจวฟางหรูนั้นอิจฉาในความงามของโจวฟางเซียน หรือองค์หญิงสาม ผู้เป็นพี่สาวต่างมารดาเป็นอย่างมาก นางจึงมักหาเรื่องกลั่นแกล้งองค์หญิงสามอยู่เสมอ งานเลี้ยงน้ำชาครั้งนี้ก็เช่นกัน โจวฟางหรูตั้งใจจะให้โจวฟางเซียนต้องอับอายขายหน้าไม่นานนัก โจวฟางเซียนก็เสด็จมาถึงอุทยานหลวงพร้อมกับขบวนสาวใช้ นางอยู่ในชุดกระโปรงผ้าไหมสีฟ้าอ่อน เรียบง่ายแต่สง่างามราวกับดอกบัวแรกแย้ม ใบหน้าของนางเปลือยเปล่าไร้เครื่องสำอาง แต่กลับงดงามราวกับเทพธิดาผิวพรรณของนางขาวผ่องดุจหยกส่องประกาย ดวงตากลมโตสีดำขลับเป็นประกายสดใสราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอิ่มเอิบสีชมพูระเรื่อ ยามนางเคลื่อนไหว ร่างกายบอบบางของนางก็พลิ้วไหวอ่อนช้อยราวกับสายน้ำเหล่าสตรีสูงศักดิ์ต่างหยุดการสนทนาและหันไปมองโจวฟางเซียนด้วยความตื่นตะลึง พวกนางต่างพากันซุบซิบนินทาถึงความงามของโจวฟางเซี

เมื่อเดินทางมาถึงจวนแม่ทัพ เขาก็ได้รับจดหมายด่วนจากฮ่องเต้ เนื้อความในจดหมายแจ้งว่าฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้เกาเฟยฉีเข้าเฝ้าเพื่อรับพระราชทานรางวัล พร้อมกับจดหมายอีกฉบับที่แนบมาข้างกันเกาเฟยฉีเปิดอ่านจดหมายอีกฉบับด้วยความประหลาดใจ เมื่อพบว่าเป็นลายมือของไป๋หลี่เมิ่ง หญิงสาวที่เคยช่วยชีวิตเขาและกองทัพไว้เมื่อครั้งอดีต เนื้อความในจดหมายเล่าถึงเหตุการณ์ที่เขาเกือบลืมเลือนไปแล้ว เมื่อครั้งกองทัพของเขาขาดแคลนเสบียงอย่างหนัก ไป๋หลี่เมิ่งได้รวบรวมเงินทองจากเหล่าสตรีชั้นสูงมาซื้ออาหารช่วยเหลือเหล่าทหารจนสามารถผ่านพ้นวิกฤตมาได้แต่ท้ายจดหมายกลับมีข้อความที่ทำให้เกาเฟยฉีตกตะลึง "โปรดช่วยข้ากำจัดองค์หญิงสาม"หัวใจของเกาเฟยฉีเต้นระรัวด้วยความสับสน องค์หญิงสามที่ไป๋หลี่เมิ่งกล่าวถึงคือโจวฟางเซียน องค์หญิงผู้สูงศักดิ์และเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ เหตุใดไป๋หลี่เมิ่งจึงต้องการให้เขากำจัดองค์หญิงผู้นี้?เกาเฟยฉีขมวดคิ้วแน่น ความรู้สึกขัดแย้งกันอย่างรุนแรง เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าไป๋หลี่เมิ่งมีความแค้นเคืองกับองค์หญิงสามถึงเพียงนี้ แต่เมื่อนึกถึงบุญคุณที่ไป๋หลี่เมิ่งเคยช่วยชีวิตเขาและเหล่าทหารไว้ หัวใจของเขา

หลังจากที่ก้าวพ้นประตูห้องทรงอักษรออกมา โจวฟางเซียนก็หันไปถามมารดาของตนด้วยความน้อยใจ "เสด็จแม่ เหตุใดพระองค์จึงไม่ช่วยหม่อมฉันปฏิเสธการแต่งงานนี้เล่าเพคะ"ฮองเฮาเสิ่นอวี้มองลูกสาวด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "ลูกแม่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าแม่ของเกาเฟยฉีคือฮูหยินเกา เพื่อนรักของแม่เอง"โจวฟางเซียนเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ "หมายความว่าอย่างไรหรือเพคะ""เมื่อก่อน ตอนที่เจ้ายังเล็ก แม่กับฮูหยินเกาเคยพูดคุยกันเรื่องที่จะให้เจ้ากับเกาเฟยฉีหมั้นหมายกัน แต่ตอนนั้นมันเป็นเพียงแค่ความคิดของพวกเราเท่านั้น" ฮองเฮาอธิบายโจวฟางเซียนรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน นางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตนเองเคยถูกหมั้นหมายกับเกาเฟยฉี"แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว" ฮองเฮาพูดต่อ "เจ้ามีข่าวเสียหายมากมาย การแต่งงานกับเกาเฟยฉีจะช่วยกอบกู้ชื่อเสียงของเจ้าได้"โจวฟางเซียนได้แต่ยืนนิ่งเงียบ นางไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ความรู้สึกของนางสับสนวุ่นวายไปหมด"แม่รู้ว่าเจ้าไม่ได้รักเกาเฟยฉี" ฮองเฮากล่าว "แต่เชื่อแม่เถอะ การแต่งงานครั้งนี้จะเป็นผลดีต่อเจ้าและราชวงศ์"โจวฟางเซียนมองหน้ามารดาของตน นางเห็นแววตาที่เปี

หลังจากควบม้ามาหลายชั่วยาม เกาเฟยฉีเริ่มสังเกตเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของโจวฟางเซียน เขาเป็นห่วงว่าการเดินทางที่ยาวนานบนหลังม้าอาจจะทำให้นางอ่อนเพลียเกินไป จึงตัดสินใจหยุดพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งริมทางเกาเฟยฉีเดินเข้าไปในโรงเตี้ยมและพบกับเสี่ยวเอ้อร์ เขาจองห้องพักหนึ่งห้องและสั่งอาหารง่ายๆ มาเมื่อเดินกลับมาที่ม้า เขาพบว่าโจวฟางเซียนยังคงนั่งอยู่บนหลังม้า ไม่ยอมลงมาสักที เกาเฟยฉีจึงเดินเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง "องค์หญิง ท่านเป็นอะไรหรือไม่"โจวฟางเซียนเบ้ปากเล็กน้อย "ตอนท่านพาข้ามา ท่านอุ้มข้าขึ้นม้า ตอนนี้ใยไม่อุ้มข้าลง! ข้าเป็นองค์หญิง เกิดมาไม่เคยแม้แต่จะสัมผัสม้า.."โจวฟางเซียนได้แต่บ่นพึมพำในใจ ตอนนี้นางรู้สึกเหมือนคนพิการ ขาของนางแทบไม่มีแรงจะก้าวเดินเกาเฟยฉีหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางของโจวฟางเซียนที่ทำทีเป็นไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขา แต่สุดท้ายก็ต้องยอมให้เขาอุ้มไปยังห้องพักเขาค่อยๆ วางร่างบางของนางลงบนตั่งไม้ตัวยาวภายในห้อง ก่อนจะนั่งลงข้างๆ นาง โจวฟางเซียนยังคงทำหน้าบึ้งตึง แต่แววตาของนางกลับมีความขบขันซ่อนอยู่ไม่นานนัก เสี่ยวเอ้อร์ก็ยกสำรับอาหารมาให้ โจวฟางเ

เกาเฟยฉีค่อยๆ บรรจงสำรวจเรือนร่างของโจวฟางเซียนด้วยความทะนุถนอม เขาจูบไล้ไปทั่วทั้งตัวของนาง ทำให้นางครางออกมาด้วยความสุข สัมผัสของเขาช่างอ่อนโยนและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน ทำให้นางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังละลายอยู่ในอ้อมกอดของเขาโจวฟางเซียนเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าร่างกายของนางจะตอบสนองต่อสัมผัสของชายหนุ่มได้มากมายขนาดนี้ นางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในห้วงแห่งความสุข ความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนกำลังเอ่อล้นในใจของนางเกาเฟยฉีค่อยๆ เข้าหานางอย่างแผ่วเบา เขาเป็นห่วงว่านี่เป็นครั้งแรกของนาง เขาจึงพยายามเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้โจวฟางเซียนรู้สึกเจ็บเล็กน้อยในตอนแรก แต่ความเจ็บปวดนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความสุขอย่างรวดเร็ว นางโอบกอดเกาเฟยฉีแน่นขึ้นเรื่อยๆ นางไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป นางปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมาเกาเฟยฉีเองก็รู้สึกถึงความสุขอย่างท่วมท้น เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าการได้เป็นหนึ่งเดียวกับผู้หญิงที่เขาแอบหลงรักจะเป็นความรู้สึกที่ดีได้ถึงเพียงนี้ เขารักโจวฟางเซียนมากขึ้นในทุกขณะที่ผ่านไปทั้งสองคนร่วมรักกันอย่างดูดดื่มตลอดทั้งคืน พวกเขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่