บททั้งหมดของ เล่ห์รักจอมทัพ: บทที่ 11 - บทที่ 20

หลายเดือนผ่านไป ชีวิตของโจวฟางเซียนในจวนแม่ทัพเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก จากองค์หญิงผู้เดียวดายและโดดเดี่ยว นางกลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่อบอุ่นความสัมพันธ์ระหว่างโจวฟางเซียนและเกาเฟยฉีพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งสองใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น ทุกเช้าพวกเขาจะทานอาหารเช้าด้วยกัน เกาเฟยฉีมักจะคอยตักอาหารให้นางและถามไถ่อาการของนางด้วยความห่วงใยในตอนกลางคืน พวกเขาก็จะเข้านอนด้วยกัน เกาเฟยฉีจะโอบกอด โจวฟางเซียนไว้ในอ้อมแขน ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย ความใกล้ชิดเช่นนี้ทำให้ความรักของทั้งคู่เบ่งบานขึ้นอย่างรวดเร็วเกือบทุกคืน พวกเขาจะร่วมรักกันอย่างเร่าร้อน เกาเฟยฉีเป็นคนที่เอาใจใส่เรื่องบนเตียงมาก เขาทำให้โจวฟางเซียนรู้สึกถึงความสุขและความพึงพอใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนโจวฟางเซียนปรับตัวเข้ากับชีวิตในจวนแม่ทัพได้อย่างรวดเร็ว นางเป็นที่โปรดปรานของเกาฮูหยินไม่น้อย มารดาของเกาเฟยฉีมักจะหาโอกาสมาพูดคุยและทำกิจกรรมร่วมกับนางอยู่เสมอ ยิ่งได้รู้จักโจวฟางเซียนมากขึ้นเท่าไหร่ เกาฮูหยินก็ยิ่งมั่นใจว่าลูกชายของตนได้ภรรยาที่ดีมาครอง นางไม่เหมือนกับข่าวลือที่แพร่สะพัดในเมืองหลวงเลยแม้แต่น้อยอยู่มาวั

เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศหนาวเย็นปกคลุมขุนเขา รถม้าคันงามเคลื่อนตัวไปตามเส้นทางคดเคี้ยว เกาเฟยฉีนั่งเคียงข้างโจวฟางเซียน มือใหญ่เอื้อมไปกุมมือเล็กของภรรยาไว้ ความอบอุ่นจากมือเขาส่งผ่านมาถึงนาง ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง"เซียนเอ๋อร์" เกาเฟยฉีเอ่ยเสียงแผ่ว "ข้าขอโทษ ข้ารู้ว่าข้าทำผิดต่อเจ้ามากมายนัก"โจวฟางเซียนมองหน้าสามี แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสำนึกผิด นางรู้สึกใจอ่อนยวบลง แต่ก็ยังไม่พร้อมที่จะให้อภัยเขา"ข้า..." เกาเฟยฉีพยายามจะพูดต่อ แต่ก็ถูกเสียงล้อรถม้าบดขยี้กรวดหินขัดจังหวะเสียก่อน รถม้ามาถึงวัดบนยอดเขาแล้วทั้งสองลงจากรถม้า เดินเคียงคู่กันไปยังจุดที่มีตะเกียง พวกเขาจุดตะเกียงแล้วหลับตาอธิษฐานพร้อมกัน"ขอให้ท่านพ่อคุ้มครองความรักของเราด้วยเถิด" เกาเฟยฉีพึมพำโจวฟางเซียนลืมตาขึ้นมองสามี นางรู้สึกประหลาดใจที่เขาพูดเช่นนั้นจากนั้น เกาเฟยฉีก็พาโจวฟางเซียนไปยังหลุมศพของบิดา เขาจัดเตรียมอาหารและเหล้ารสเลิศมาเซ่นไหว้"ท่านพ่อ" เกาเฟยฉีคุกเข่าลง "ข้าพาลูกสะใภ้มาเคารพท่าน ท่านอย่าเป็นกังวล นางเป็นคนดีมาก ไว้ปีหน้าข้าจะต้องพาหลานชายมาเยี่ยมท่านอย่างแน่นอน"โจวฟางเซียนหน้าแดงก่ำเมื่อได้

เกาเฟยฉีจ้องมองร่างกายเปลือยเปล่าของโจวฟางเซียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา เขาไม่สามารถต้านทานความงามของนางได้อีกต่อไป เขาค่อยๆสัมผัสผิวที่เนียนนุ่มของนางอย่างแผ่วเบาโจวฟางเซียนตัวสั่นเทาด้วยความหนาวผสมกับความตื่นเต้น นางพยายามหลบสายตาของเกาเฟยฉี แต่มันก็ไร้ผล เกาเฟยฉีโน้มตัวลงมาใกล้ๆ นาง กระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "เจ้าช่างงดงามเหลือเกิน"ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาทำให้โจวฟางเซียนขนลุกซู่ นางรู้สึกถึงความปรารถนาในน้ำเสียงของเขา และมันก็ทำให้ร่างกายของนางตอบสนองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเกาเฟยฉีประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของนางอย่างแผ่วเบา โจวฟางเซียนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แต่แล้วนางก็ค่อยๆ ผ่อนคลายและตอบรับจูบของเขาอย่างเงอะงะ จูบนั้นเริ่มต้นอย่างอ่อนโยน แต่แล้วก็ทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะหลอมรวมสองร่างให้เป็นหนึ่งเดียวเกาเฟยฉีไม่รอช้า เขายกโจวฟางเซียนขึ้นในอ้อมแขนแล้วพานางไปยังเตียงฟางที่เขาเตรียมไว้ มือของเขาสั่นเทาด้วยความปรารถนา เขาโอบกอดนางไว้แนบอก จูบและเล้าโลมไปทั่วร่างกายโจวฟางเซียนครางเสียงหวาน มือเล็กๆ ของนางจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของเขาอย่างลืมตัว นางตอบรับสัมผัส

ในวันแต่งงานของเสนาบดีเย่ซีเฉินและไป๋หลี่เมิ่ง บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความหรูหรา แขกเหรื่อที่มาร่วมงานต่างสวมชุดที่งดงาม และทุกสายตาต่างจับจ้องมายังสถานที่จัดงานแต่งงานอันยิ่งใหญ่เมื่อเกาเฟยฉีจูงมือโจวฟางเซียนเข้ามาในงาน ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่นางในทันที มีความกังวลปรากฏในดวงตาของหลายคน เพราะต่างรู้กันดีว่าโจวฟางเซียนเคยมีความสัมพันธ์กับเย่ซีเฉินมาก่อน ผู้คนในงานต่างกระซิบกระซาบกันด้วยความสงสัยและความหวาดกลัวว่าการปรากฏตัวของนางจะนำมาซึ่งความวุ่นวายแต่ในวันนี้ โจวฟางเซียนได้ตัดสินใจแล้ว นางเลือกที่จะทิ้งความหลังไว้เบื้องหลัง และยึดมั่นในความรักที่นางมีต่อเกาเฟยฉีเพียงคนเดียว นางก้าวเดินอย่างมั่นใจข้างสามีของนางแม้จะมีสายตาจับจ้องและเสียงกระซิบที่ตามหลังมา แต่นางไม่ได้สนใจ นางรู้ว่าความรักและความสุขที่แท้จริงอยู่กับผู้ชายคนนี้ และนางจะไม่ปล่อยให้ความทรงจำเก่าๆ มาบั่นทอนความสุขของนางในปัจจุบันในระหว่างที่รอบ่าวสาวทำพิธีแต่งงาน โจวฟางเซียนได้ขอตัวไปหาไป๋หลี่เมิ่งในห้องแต่งตัวของเจ้าสาว บ่าวไพร่ที่เฝ้าห้องต่างพากันกันท่าด้วยความระมัดระวัง พวกเขากลัวว่าองค์หญิงสามจะมารังแกคุณหนูของพวกเ

นับแต่นั้นมา เกาเฟยฉีก็มีอาการแพ้ท้องแทนโจวฟางเซียนอย่างหนัก เขาคลื่นไส้ อาเจียน และเวียนหัวตลอดเวลาเกาเฟยฉียังพบว่าเขาไม่สามารถนอนหลับได้ถ้าไม่ได้กลิ่นกายของโจวฟางเซียน เขาจึงต้องนอนกอดนางทุกคืน"เซียนเอ๋อร์ ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบาก" เกาเฟยฉีเอ่ยเสียงเศร้าโจวฟางเซียนลูบผมเขาอย่างอ่อนโยน "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าเต็มใจ"แม้แต่อยู่ที่ค่ายทหาร เกาเฟยฉีก็ยังคงมีอาการแพ้ท้องอยู่ เขาต้องพกผ้าเช็ดหน้าที่มีกลิ่นกายของโจวฟางเซียนติดตัวไปด้วยเสมอ เพราะถ้าไม่ได้กลิ่นนาง เขาจะเวียนหัวจนเป็นลมเหล่าทหารต่างพากันแปลกใจที่เห็นแม่ทัพใหญ่ของพวกเขาพกผ้าเช็ดหน้าผู้หญิงติดตัว แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามฤดูหนาวมาเยือน เมืองหลงถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน บรรยากาศภายในจวนแม่ทัพเกาอบอุ่นเป็นพิเศษด้วยความคาดหวังของทุกคน โจวฟางเซียนใกล้ถึงกำหนดคลอดบุตร เกาเฟยฉีเฝ้าดูแลนางอย่างใกล้ชิดทั้งวันทั้งคืนเขาคอยประคองนางเดินเล่นในสวน ป้อนอาหารให้นาง และอ่านหนังสือให้นางฟังก่อนนอน ทุกครั้งที่โจวฟางเซียนรู้สึกไม่สบายตัว เกาเฟยฉีจะรีบเข้ามาดูแลนางทันที"เซียนเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" เกาเฟยฉีถามด้วยความเป็นห่วง"ข้าไม่เป็นไ