Semua Bab ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Bab 401 - Bab 410

ทุกคนเงยหน้าขึ้น กลับเห็นกลุ่มสีดำที่เป็นสิงโตอัคคีพุ่งเข้ามาเมื่อสัตว์อสูรเหล่านี้ปรากฏตัว พวกมันก็ล้อมพวกเขาไว้ทั้งหมด รอคำสั่งของกู้ชูหน่วน โดยยกนางขึ้นเป็นนายเหนือหัว และพร้อมที่จะปฏิบัติตามคำสั่งของนางทุกเมื่อสีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปมาก พวกเขาถอยหลังด้วยความหวาดกลัว มองดูฉากที่อยู่ตรงหน้าอย่างหวาดผวากู้ชูหน่วนลูบหัวสิงโตอัคคีตัวหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างกายนางไม่ไกลนัก และมองจางเชาด้วยรอยยิ้มที่ไม่อาจคาดเดาได้ "จะฆ่าข้ารึ? เจ้าว่า เจ้ามีแค่คนเดียว แต่ข้ามีลูกน้องจำนวนมาก จะส่งเจ้าไปให้ตัวไหนดีล่ะ?"จางเชากลืนน้ำลาย เขาไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวจะพลิกผันไปได้เพียงนี้เขาแค่อยากได้ใจสาวงามเท่านั้นอยากได้สมบัติจากกู้ชูหน่วนเท่านั้นต่อหน้าบัณฑิตจำนวนมาก เขาไม่อยากเสียหน้า และไม่อยากเสียชีวิต เขาจึงได้แต่ประนีประนอม "กู้ชูหน่วนอย่าใช้อสูรรังแกคน""ข้าจะใช้อสูรรังแกคนแล้วจะทำไม? หากเก่งจริง เจ้าก็เรียกสัตว์เลี้ยงออกมาสักฝูงสิ""เจ้า......" จางเชาพูดไม่ออกเสียงของกู้ชูหน่วนไพเราะ อ่อนหวาน และน่าฟัง แต่คำพูดกลับทำให้คนขนลุกซู่ "ข้ามีทางเลือกให้เจ้าสามทาง หนึ่งคือตัดแขนตัวเองทิ้งซะ ส

"หากเจ้ากล้าเผาสมุนไพรเหล่านี้ของข้า ข้ารับรองว่าจะเผาเจ้าจนท่านพญายมยังจำเจ้าไม่ได้ พวกเจ้าทั้งหลาย ขนสมุนไพรเหล่านี้ไปห้องตะวันตก"ชิงเฟิงรู้สึกขนลุกขึ้นมาแม้จวนอ๋องจะใหญ่โต แต่ก็ไม่ควรทำเช่นนี้ เอาห้องหรูหราของจวนอ๋องไปวางหญ้าเช่นนี้ หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปคงโดนหัวเราะเยาะตายเลย"ชิงเฟิง ไปฆ่าวัวสองตัว หมูสิบตัว ส่งคนเอาไปที่ห้องข้า""อ้าก......พระชายา ท่านจะเอาเนื้อวัวและเนื้อหมูไปขายหรือ?"กู้ชูหน่วนอดเขกหัวเขาหนึ่งทีไม่ได้นางเหมือนแม่ค้าขายเนื้อที่ไหนกัน"ข้ากินเองไม่ได้รึ?""กิน......เอง?"ชิงเฟิงเกาท้ายทอย จะกินมากขนาดนี้คนเดียวได้อย่างไร?"เหนียงเหนียง ข้าน้อยจะให้คนทำอาหารอร่อยๆ มาเยอะๆ จะต้อนรับเพื่อนของท่านอย่างดีแน่นอน""ฟ่อ ฟ่อ......"งูหยกตัวน้อยที่พันอยู่ข้อมือของกู้ชูหน่วนส่งเสียงฮึดฮัดอย่างมีความสุข ทันทีที่ได้ยินเรื่องอาหาร ก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันทีชิงเฟิงเพิ่งสังเกตเห็นงูตัวน้อยที่พันอยู่ข้อมือของนางงูตัวนั้นเล็กมาก ตัวเป็นสีหยก พันอยู่บนมือของนางราวกับกำไลข้อมือ หากไม่สังเกตให้ดี จะมองไม่ออกเลยว่านี่คืองูชิงเฟิงเข้าใจทันที จึงรีบเอ่ยว่า "พ

เย่จิ่งหานตกใจที่พลังภายในของเขากำลังหายไป หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าวิทยายุทธทั้งหมดของเขาจะสูญเปล่าขณะที่เขากำลังคิดว่าจะหยุดอย่างไร กู้ชูหน่วนก็หยุดดูดพลังภายในของเขา ใบหน้าเล็กๆ ที่ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดก็ค่อยๆ คลายออกเย่จิ่งหานรู้สึกถึงเลือดลมพลุ่งพล่าน และเลือดพิษก็ไหลออกมาแม้ว่าการรักษาของกู้ชูหน่วนจะช่วยให้บาดแผลจากพิษของเขาดีขึ้นมากแต่เขาก็ยังต้องใช้พลังภายในกดเอาไว้ยามนี้พลังภายในลดลงมาก บาดแผลจากพิษของเขาราวกับน้ำเดือดที่อาจล้นออกมาได้ทุกเมื่อเย่จิ่งหานรวบรวมพลังปราณเพื่อปรับลมหายใจ พยายามรักษาพิษบาดแผลของเขาให้คงที่กู้ชูหน่วนค่อยๆ ตื่นขึ้น พึมพำออกมาอย่างสบายใจ เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นเย่จิ่งหานนั่งอยู่หน้าเตียงของนางนางตกใจจนลุกขึ้นนั่งทันที ซ่อนแกนผลึกหิมะหมื่นปีของนางไว้"แม้ว่าเราจะเป็นสามีภรรยากัน แต่บางเรื่องก็ต้องแยกแยะให้ชัดเจน ผลึกหิมะเหล่านี้ข้าได้มาจากเขาสวินหลงด้วยความยากลำบาก ท่านจะมาแย่งข้าไม่ได้"เย่จิ่งหานขี้เกียจแม้แต่จะกลอกตาใส่นางหากเขาอยากแย่ง เมื่อครู่คงแย่งไปแล้ว จะต้องรอจนถึงยามนี้ทำไมกู้ชูหน่วนจึงสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเย่จิ่งหานซีดเ

เมื่อเห็นว่ากู้ชูหน่วนกำลังจะระเบิดความโกรธ น้องเก้าก็รีบเลื้อยออกนอกหน้าต่างอย่างรวดเร็ว ไม่มีแม้แต่เงาของงูหลงเหลืออยู่เลยเจ้านี่เลื้อยเร็วกว่าบินเสียอีกกู้ชูหน่วนลุกขึ้นมาจับชีพจรของเขาอีกครั้ง และตรวจขาที่แข็งทื่อของเขาอย่างละเอียด ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "อยากรักษาขาของท่านให้หายหรือไม่?""เจ้ามีวิธีหรือ?" ดวงตาของเย่จิ่งหานเป็นประกาย และลมหายใจของเขาก็หนักอึ้งขึ้น"ไม่มั่นใจ มีโอกาสอยู่บ้าง แต่ก็มีความเสี่ยง""ความเสี่ยงอะไร?""มีสองทางเลือก ในร่างกายของท่านมีพิษสองชนิดที่คอยควบคุมซึ่งกันและกัน ข้าสามารถแก้พิษชนิดหนึ่งของท่านได้ ส่วนอีกชนิดต้องรออีกสักพัก แต่ขาของท่านคงลุกขึ้นยืนได้ยาก และอีกทางเลือกหนึ่งคือข้าสามารถทำให้ขาของท่านลุกขึ้นยืนได้ แต่พิษทั้งสองชนิดในร่างกายของท่าน ข้าต้องหาโอกาสแก้ในภายหลัง ดูว่าท่านต้องการเลือกทางไหน แต่ไม่ว่าเลือกทางไหน ก็มีโอกาสล้มเหลว ผลของการล้มเหลวคือท่านอาจจะต้องแลกด้วยชีวิต""แล้วพิษที่เจ้าแก้ให้ข้าก่อนหน้านี้ล่ะ?" หรือว่าที่แก้มาทั้งหมดสูญเปล่า?"พิษที่แก้ให้ท่านก่อนหน้านี้ คือการค่อยๆ สลายพิษร้ายในร่างกายของท่าน แต่พิษตกค

"หากไม่มีข้า อย่าว่าแต่ขาท่านสองข้างเลย เกรงว่าขาที่สามของท่านก็คงยืนไม่ได้"คำพูดนี้ไม่แรงเท่าใด แต่เป็นการดูถูกอย่างมากเย่จิ่งหานรู้สึกเย็นเยือกเขากัดฟันเอ่ย "เช่นนั้นเจ้าอยากลองดูหรือไม่ว่าขาที่สามของข้าจะใช้การได้หรือไม่"กู้ชูหน่วนหดคอ ถอยหลังไปหลายก้าว เพื่อรักษาระยะห่างจากเขา และเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ "ท่านเก่ง ขาที่สามของท่านเก่งที่สุดแล้ว"คำพูดแสนธรรมดาของนางแทงใจดำเย่จิ่งหานอย่างยิ่งเย่จิ่งหานยื่นมือเรียวยาวคว้าตัวนางเข้าสู่อ้อมกอด กู้ชูหน่วนลื่นตัวออกไปราวกับปลาไหลแต่มือของเย่จิ่งหานราวกับมีตา ไม่ว่านางจะหลบอย่างไรก็ยังถูกเขาคว้าไว้ในอ้อมกอด และดิ้นไม่หลุดนี่คือความแตกต่างของพลังแม้เย่จิ่งหานจะสูญเสียพลังภายในไปมาก แต่นางก็ไม่อาจต่อกรกับเขาได้ด้วยวิทยายุทธเพียงขั้นสี่ลมหายใจของเขาพ่นรดใบหน้านางเมื่อลืมตาขึ้น ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของเย่จิ่งหานกู้ชูหน่วนรู้สึกได้ว่าลมหายใจของเขาหนักอึ้งขึ้น หัวใจเต้นเร็วขึ้น มองนางด้วยสายตาที่ซับซ้อนราวกับจะทำอะไรบางอย่างกับนาง แต่ก็ลังเลกู้ชูหน่วนจึงทำใจให้สบาย และยิ้มเอ่ยว่า "ท่านอ๋อง ท่านหน้าแดง"เย่จิ่งหานชั