Semua Bab ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Bab 391 - Bab 400

นางเปิดแหวนปริภูมิ หยิบสารหนูออกมาทาบนร่างของนางและเซียวอวี่เชียน"ถือโอกาสตอนที่มันกำลังหลับอยู่ พวกเราแอบเข้าไปหยิบผลึกหิมะออกมา หากมันไม่รู้สึกตัว พวกเราค่อยอ้อมเข้าไปในถ้ำ หากมันรู้ตัวแล้ว เจ้าก็ฉวยโอกาสนี้เข้าถ้ำไป ค้นหาดูว่าด้านในมีสมบัติล้ำค่าอะไรหรือไม่""แล้วเจ้าจะทำเช่นไร""วางใจ ข้าย่อมมีวิธีรับมือของข้า""ไม่ได้ เจ้าเพิ่งจะเปิดชีพจรยุทธได้ งูหลามสองหัวตัวนี้เป็นถึงสัตว์อสูรขั้นสอง เจ้ารับมือไม่ไหวหรอก"กู้ชูหน่วนสองมือกอดออก มองเขาด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย สายตาคู่นั้นดูเหมือนกำลังหัวเราะเยาะ นางอ่อนแอขนาดนั้นเสียเมื่อไหร่เซียวอวี่เชียนชะงัก รีบชิงพูดก่อน "ข้าเข้าไปขโมยผลึกหิมะ เจ้าแอบเข้าไป เอาแบบนี้แหละ""ได้สิ"ได้สิ ?ง่ายขนาดนี้เลยหรือนี่ไม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องกับเขาเลยหรืออย่างไรมองดูสายตาของกู้ชูหน่วนอีกครั้ง เต็มไปด้วยความมั่นใจเซียวอวี่เชียนอัดอั้นตันใจ แต่กลับทำได้เพียงแค่ค่อยๆ ย่องไปข้างหน้าเบาๆ พยายามไม่ทำให้งูหลามสองหัวตกใจตื่นห้าก้าว สี่ก้าว สามก้าว...เหลือเพียงแค่สองก้าวก็จะเอาผลึกหิมะมาได้แล้ว ดวงตาเซียวอวี่เชียนเผยให้เห็นความปลื้มปริ่ม ขณะที่กำลั

เซียวอวี่เชียนเกือบจะน้ำตาไหลออกมาเจ็บ......เจ็บมือจะแย่อยู่แล้วนี่มันใช่การตีงูที่ไหนกัน นี่มันการชกหินชัดๆเซียวอวี่เชียนถูกหางงูกระแทบบาดเจ็บกู้ชูหน่วนก็ถูกงูหลามกระแทกจนเจ็บเช่นกันวิทยายุทธปะทะกับสัตว์อสูรขั้นสอง ทั้งยังมีพละกำลังที่ต่างกันอย่างมาก นับว่าเป็นงานยากสำหรับพวกเขาจริงๆกู้ชูหน่วนเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก พยายามข่มความปวดระบมของอวัยวะภายในนางเข้าใจเป็นอย่างยิ่ง วันนี้หากไม่จัดการเจ้างูเน่าตัวนี้ อย่าว่าแต่ผลึกหิมะ เกรงว่าแม้แต่ชีวิตของเขาก็คงรักษาไว้ไม่อยู่แม้ถ้ำจะกว้างใหญ่ แต่ลำตัวของงูเหลือมก็ใหญ่มากอยู่แล้ว กู้ชูหน่วนใช้กำลังภายใน กระโดดหลบซ้ายขวา พยายามจะทำให้งูเหลือมใช้แรงออกไปให้ได้มากที่สุดหลังจากที่ต่อสู้กันหลายครั้ง กู้ชูหน่วนมองออกแล้วว่าจุดเดียวของมันที่ค่อนข้างจะอ่อนแออยู่ที่บริเวณท้อง นางพลิกฝ่ามือ ทันใดนั้นมีดสั้นพลันปรากฏขึ้นในมือกู้ชูหน่วนหาโอกาส คิดจะกรีดท้องมันออก ตัดอวัยวะภายในทั้งหมดของมันให้ขาด ปลิดชีวิตมันเสียแต่นางคิดไม่ถึงว่า ลึกเข้าไปในถ้ำ สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาพลันอ้าปากกว้าง เพียงแค่คำเดียวก็กลืนสัตว์อสูรขั้นสองยาวยี่สิบกว่าเม

กู้ชูหน่วนหยิบเกล็ดผลึกรุ้งมา มุมปากพลันเผยให้เห็นยิ้มบางๆสิ่งนี้เป็นของดี มีเกล็ดผลึกเก้าชิ้นอยู่ในครอบครอง นางรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะทำลายขีดจำกัดไปถึงชั้นที่สามแล้วหากนางกินเกล็ดผลึกลงไปจะไม่ทำลายขีดจำกัดติดต่อกันได้หลายชั้นเลยรึนำเกล็ดผลึกมาหลอมเป็นอาวุธ ก็เป็นอาวุธที่ไร้เทียมทานกู้ชูหน่วนยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะนำเกล็ดผลึกไปทำลายขีดจำกัดของพลังหรือจะนำไปทำอาวุธก็โยนลงแหวนปริภูมิไปทันที"ทำได้ไม่เลว รอข้าว่างแล้วจะทำเนื้อมาให้เจ้าหนึ่งโต๊ะเต็มๆ เลย""ซือซือซือ..."น้องเก้าม้วนตัวอวบอ้วนของมัน ปากพลอยแลบลิ้นไม่หยุด บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ดีมีความสุขเซียวอวี่เชียนพูดประโยคที่วอนโดนชกออกไปหนึ่งประโยค "มันอ้วนขนาดนี้แล้ว ขืนกินอีกจะไม่อ้วนจนเลื้อยไม่รอดเลยรึ""ฟ่อ..."น้ำลายคำโตพ่นออกไปทางเซียวอวี่เชียน น้ำลายทั้งเหนียวทั้งข้น น่าขยะแขยงจนเซียวอวี่เชียนอยากจะอาเจียน"บ้าเอ้ย เจ้าช่วยบอกให้งูของเจ้ารักษาความสะอาดหน่อยได้หรือไม่ ข้าสกปรกจะแย่แล้ว""ใครใช้ให้เจ้าปากเสียว่ามันอ้วนเล่า ไม่กินเจ้าก็ดีแค่ไหนแล้ว น้องเก้า ขุดลงไปจากตรงนี้ ตรงนี้น่าจะยังมีสมบัติอยู่อีก""ซือซือซือ.

เมื่อคนนอกมองแวบแรก พวกเขาคิดว่าเป็นเพียงสร้อยข้อมือเล็กเส้นหนึ่งเท่านั้นกู้ชูหน่วนระงับความตกตะลึงในใจและยังคงปฏิเสธ "ไม่ได้ เจ้ามีเก้าหัว จะดึงดูดความสนใจเกินไป รีบลงไปซะ"น้องเก้าทำปากจู๋ มองกู้ชูหน่วนด้วยความเสียใจไม่รู้ว่ามันขยับตัวอย่างไร หัวของมันหดเล็กลงเรื่อยๆ จากเก้าหัว หดเหลือเจ็ดหัว ห้าหัว สามหัว และสุดท้ายหดเหลือเพียงหัวเดียว"……"กู้ชูหน่วนและเซียวอวี่เชียนพูดไม่ออกนี่มันงูอะไรเนี่ย?ไม่เพียงแปลงร่างได้ แต่ยังหดหัวได้อีกด้วยกู้ชูหน่วนถอนหายใจ "เห็นแก่ที่เจ้าช่วยข้าหาของล้ำค่าอย่างเต็มที่ ข้าจะยอมพาเจ้าไปด้วยเป็นการชั่วคราว แต่ห้ามก่อเรื่องเด็ดขาด มิเช่นนั้นข้าจะทิ้งเจ้าไว้ที่เขาสวินหลง เข้าใจหรือไม่?"น้องเก้าหมุนตัววนอยู่บนมือของนาง ส่งเสียงฟู่อย่างมีความสุขเป็นระยะๆ และขดตัวอยู่บนข้อมือของกู้ชูหน่วนอย่างละโมบเพื่อหลับใหลเซียวอวี่เชียนส่งเสียงฮึดฮัด "เรื่องประหลาดเกิดขึ้นตลอดเลย ปีนี้มีมากเป็นพิเศษ งูใหญ่ตัวนี้ข้าสู้ไม่ได้ หลบไปให้ไกลๆ ดีกว่า"ขณะที่กำลังจะจากไปตามล่าสมบัติ พวกเขาก็พบกับเจ๋ออ๋องและบัณฑิตหลายคนจากสำนักบัณฑิตหลวงเจ๋ออ๋องเผยสีหน้ายินดีและอ

"ก็อย่างที่เห็น สิงโตอัคคีตัวนี้ก็ไม่รู้เป็นอะไร จู่ๆ ก็หลีกทางให้ นี่เป็นโอกาสทองที่หาได้ยากยิ่ง หากพลาดไป เกรงว่าการจะหนีออกมาอีกครั้งคงยากยิ่งกว่าปีนขึ้นสวรรค์แน่"เจ๋ออ๋องเดินกลับมา เอ่ยเสียงเย็นชา "สิงโตอัคคีเป็นสัตว์อสูรขั้นสองสูงสุด แม้แต่พวกเจ้าสี่คนรวมกันก็ยังสู้มันตัวเดียวไม่ได้ นับประสาอะไรกับที่นี่มีสิงโตอัคคีอยู่เต็มไปหมด""ไม่ต้องเป็นห่วง หากเจ๋ออ๋องกลัว ก็ไปก่อนเถิด"เจ๋ออ๋องเตือนด้วยความหวังดี แต่กลับถูกเมินเฉย ทำให้ความโกรธพุ่งทะยานขึ้นบัณฑิตคนอื่นๆ รีบดึงเจ๋ออ๋องออกไป "ท่านอ๋อง นางอยากตายก็ปล่อยให้นางตายไปเถิด พวกเรารีบไปจากที่นี่กันก่อน พระสนมเหลียนมีท่านเป็นโอรสแค่องค์เดียว หากท่านเป็นอะไรไป พระสนมเหลียนจะทำอย่างไร"เจ๋ออ๋องยังคงอยากไปเกลี่ยกล่อมกู้ชูหน่วน แต่กู้ชูหน่วนไม่ฟัง เขาพาพวกเซียวอวี่เชียนเดินหน้าต่อ เมื่อคนอื่นๆ เห็นดังนั้น ก็รีบดึงเจ๋ออ๋องออกไป กลัวว่าหากช้าไปแม้แต่นิดเดียว พวกเขาจะกลายเป็นอาหารของสัตว์อสูรนอกภูเขาใหญ่ เจ๋ออ๋องได้รับบาดเจ็บ เดินวนไปวนมา มองเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาใหญ่อย่างกระวนกระวายสองชั่วยามแล้ว พวกนางยังไม่ออกมาอีก? หรือว่าจะถ