Semua Bab ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Bab 421 - Bab 430

วิทยายุทธของเยี่ยเฟิงไม่ได้สูงนัก เขาเองก็ยากจะเอาตัวรอด ทั้งยังคอยถ่ายทอดลมปราณให้ฮองเฮาฉู่อยู่เรื่อยๆเมื่อเห็นว่าฮองเฮาฉู่กำลังจะทนไม่ไหวแล้ว เยี่ยเฟิงเริ่มตื่นตระหนก คุกเข่าลงไปดังตุ้บ ก่อนจะร้องขออ้อนวอน "นายท่าน ขอร้องท่านละ ส่งฮองเฮาฉู่ลงจากเขาไปก่อนเถอะ นางเป็นเพียงแค่สตรีที่อ่อนแอผู้หนึ่ง ที่นี่อุณหภูมิสูงเกินไป ร่างกายนางรับไม่ไหว""ปึก......"นายท่านหลันเหยียบลงไปบนใบหน้าของเขา สีหน้ามืดดำ น้ำเสียงไม่ยินดียินร้าย "ปล่อยนาง ? เจ้ามีความสัมพันธ์ใดกับนาง เพื่อนางแล้ว ยอมคุกเข่าขอร้องข้าโดยไม่คิดชีวิต เพื่อนางแล้ว ออกมามอบตัวเองโดยไม่เสียดายชีวิต ทั้งยังคิดจะสละชีวิตตนเองอีกอย่างนั้นรึ กู้ชูหน่วนเยาว์วัยสะสวยยังพอเข้าใจ ฮองเฮาฉู่ก็แค่หญิงชราผู้หนึ่ง เจ้าถูกใจนางที่ใด"เยี่ยเฟิงปล่อยให้เขาเหยียบหน้าตัวเอง ดวงตาที่ดื้อรั้นคู่นั้น อ้อนวอนนายท่านหลันอยู่ตลอด ราวกับว่าขอเพียงแค่ปล่อยฮองเฮาฉู่ไป จะให้เขาทำอะไร เขาก็ยอมทั้งนั้น"ปล่อย...ปล่อยเขา..."ฮองเฮาฉู่พูดด้วยความอ่อนแรง นางอยากจะลุกขึ้น ทว่าน่าเสียดายที่ร่างของนางประหนึ่งว่าหนักเป็นหลายร้อยกิโล ขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย"เข

ฮ่องเต้แคว้นฉู่ ?นี่เขากำลังข่มขู่เขาอยู่เช่นนั้นรึ"ไม่มีผู้ใดรู้ว่าฮองเฮาแคว้นฉู่อยู่ที่นี่ ยิ่งไม่มีผู้ใดรู้ว่านางตายที่นี่ ต่อให้ฮ่องเต้ฉู่จะเกิดโกรธธาเพื่อโฉมงาม ยกทัพมาตีเผ่าหมอ ก็เป็นการโจมตีหัวหน้าเผ่าหมอ ไม่ใช่ข้า"แววตาของเยี่ยเฟิงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอีกครั้งมองไปยังฮองเฮาฉู่ที่กำลังไออย่างอ่อนแรงอีกครั้ง ใบหน้าของนางขาวซีดจนน่ากลัว ริมฝีปากแห้งผากจนแตกระแหง มีเลือดไหลซึมอยู่รางๆทั้งๆ ที่นางทนไม่ไหวแล้ว แต่นางก็ยังฝืนอดทนอยู่ สายตาเลือนลางคอยมองไปที่นางตลอดในใจของเยี่ยเฟิงถาโถมไปด้วยความรู้สึกไร้ที่พึ่งจนปัญญาเขาถูกทำร้ายอาการสาหัส ลมปราณไม่มั่นคง กระดูกหลายจุดในร่างก็ถูกหักเป็นท่อนด้วยตัวเขาเอง อย่าว่าแต่นายท่านหมู่ตานและยอดฝีมือเผ่าหมอ ต่อให้เป็นนายท่านหลัน เขาก็ยากจะสู้ได้แม้แต่เศษหนึ่งในหมื่นของเขา ในสถานการณ์เช่นนี้ คิดจะช่วยฮองเฮาฉู่ เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากยิ่งนัก"ทำไม เป็นห่วงรึ เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ ข้าจำได้ว่า เจ้าอยู่ข้างกายข้ามาหลายปี แต่ไม่เคยห่วงข้ามาก่อน นี่ช่างทำให้ข้าอิจฉายิ่งนัก""นายท่าน เยี่ยเฟิงผิดไปแล้ว ขอร้องนายท่านได้โปรดให้โอกาสเยี่ยเฟิง

เยี่ยเฟิงหัวเราะเยาะเสียงเบาหากเขามีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ได้ในครั้งนี้ ทุกสิ่งที่พวกเขามอบให้เขา เขาจะทวงคืนกลับมาเป็นพันเท่าหมื่นเท่า"พวกเจ้าต้องการอะไรก็มาลงที่ข้า ปล่อยเขาไป"หัวใจของฮ่องเฮาฉู่แทบจะหลั่งเลือดออกมาเยี่ยเฟิงช่างเป็นคนดี เหตุใดคนเหล่านี้จึงต้องทรมานเขาด้วยเขาช่างดีงามและมีศักดิ์ศรีแรงกล้า นางไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า การเป็นบ่าวรับใช้ที่ถูกนายท่านหลันทรมานนั้น เขาจะเจ็บปวดใจเพียงใดเยี่ยเฟิงยิ้มอย่างเศร้าสร้อย "ฮูหยิน ชีวิตต่ำต้อยของเยี่ยเฟิงไม่คู่ควรที่ท่านจะต้องทำเช่นนี้......ขออภัย......เยี่ยเฟิงไร้ความสามารถ ไม่อาจปกป้องท่านได้""ลูกเอ๋ย......""ข้าชินกับการถูกทรมาน ไม่ตายหรอก อย่างมากก็แค่บาดเจ็บเล็กน้อย พักฟื้นไม่กี่วันก็หาย ฮูหยินไม่ต้องเป็นห่วง"เขาพูดอย่างสบายๆ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กลับทำให้ฮองเฮาฉู่เจ็บปวดใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อมองไปยังถังเหล็กเย็นเยือกนั้น เยี่ยเฟิงกวาดสายตาไปยังทุกคนที่อยู่ในที่นั้นทีละคน สุดท้ายก็สะบัดหลุดจากควบคุมของลิงยักษ์ และเดินไปที่ถังเหล็กทีละก้าวหนามแหลมยังคงเปื้อนเลือดสด ไม่รู้ว่าเคยมีคนถูกแทงอย่างโหดเหี้ยมมากี่

"หากข้าจำไม่ผิด ในมหาศึกแห่งเขาหมายวิญญาณครั้งก่อน หัวหน้าเผ่าหมอของพวกเจ้าทำร้ายนายน้อยเราจนบาดเจ็บสาหัส นายท่านหลันคงไม่ลืมหรอกใช่หรือไม่"นายท่านหลันนิ่งเงียบในสงครามครั้งก่อน ดูเหมือนว่าหัวหน้าเผ่าหมอของพวกเขาจะเป็นฝ่ายผิดจริงๆหัวหน้าเผ่าหมอของพวกเขาเพื่อเอาใจหญิงสาวคนหนึ่ง กลับละทิ้งการล้อมสังหารเย่จิ่งหาน และหันไปช่วยเย่จิ่งหานแทน แล้วร่วมมือกันทำร้ายเวินเส้าอี๋ นายน้อยแห่งเผ่าเทียนเฝินจนบาดเจ็บสาหัสอารมณ์โกรธของผู้อาวุโสอวิ๋นยิ่งทวีคูณ "การมาตามล่าสมบัติที่เขาน้ำเต้าครั้งนี้ กลุ่มอำนาจต่างๆ ได้ให้คำมั่นสัญญาอย่างชัดเจนแล้วว่า จะแย่งชิงสมบัติหลังจากเข้าไปในปากน้ำเต้าเท่านั้น ก่อนที่จะเข้าไปในปากน้ำเต้า ห้ามใครต่อสู้หรือวางแผนทำร้ายอีกฝ่ายเป็นการส่วนตัว แต่พวกเจ้าเผ่าหมอกลับหน้าไม่อายเสียจริง ยังไม่ทันเข้าไปในปากน้ำเต้า ก็อยากจะกอบโกยผลประโยชน์ทั้งหมดไปแล้ว"สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ทุกอย่างเป็นแผนการของพวกเขา พวกเขาแค่อยากจะดึงพวกเขาไปเป็นตัวสำรองเท่านั้นนายท่านหลันและนายท่านหมู่ตานฟังแล้วก็งงงวย ไม่ค่อยเข้าใจว่าผู้อาวุโสอวิ๋นหมายถึงอะไรผู้อาวุโสอวิ๋นไม่อยากเสียเวลากับเข

เยี่ยเฟิงรู้สึกมึนงงแต่เขายังพอจำเสียงของกู้ชูหน่วนได้ประโยคที่ว่าหากเจ้ากล้าตาย ไม่ว่าจะขึ้นสวรรค์หรือลงนรก ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ ทำให้ร่างกายของเขาขยับเล็กน้อย และจิตใจของเขาก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นเขาพยายามลืมตาขึ้น และเห็นกู้ชูหน่วนยัดแก่นผลึกหิมะใส่ตัวเขา และป้อนยาให้เขาสามเม็ดด้วยแก่นผลึกหิมะและยาอีกสามเม็ด ร่างกายของเขาดีขึ้นมาก แต่การเสียเลือดมากเกินไปและบาดแผลจำนวนมาก ยังคงทำให้เขารู้สึกวิงเวียน"ติดแน่นเกินไป ข้าทำได้เพียงดึงเจ้าออกมา เจ้าต้องอดทนหน่อย"ก่อนที่เยี่ยเฟิงจะได้พูดอะไร กู้ชูหน่วนก็ดึงเขาขึ้นมาอย่างแรงเมื่อร่างของเยี่ยเฟิงหลุดออกจากหนามแหลม เลือดก็ไหลทะลักราวกับน้ำจากเขื่อนแตก ดูน่ากลัวมากกู้ชูหน่วนโกรธมากขึ้นเรื่อยๆพวกเผ่าหมอที่น่ารังเกียจเหล่านี้ สักวันนางจะฆ่าพวกเขาด้วยมือของนางเองอาการบาดเจ็บของเยี่ยเฟิงสาหัสเกินไป กู้ชูหน่วนจึงแบกเขาออกไปแม้ว่าร่างกายของนางจะบอบบาง แต่เมื่อแบกเยี่ยเฟิง นางก็เคลื่อนที่ออกไปอย่างรวดเร็วชาวเผ่าเทียนเฝินตกตะลึงกับวิธีการที่โหดร้ายของชาวเผ่าหมอที่ทรมานคนทั้งเป็นจนตายจากนั้นก็ตกใจว่าชาวเผ่าเทียนเฝินมีศิษย์ที่