All Chapters of ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Chapter 311 - Chapter 320

382 Chapters

บทที่ 311

สีหน้าของสวีซานเหนียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และส่งเสียงร้องโหยหวนออกมาเสียงร้องของนางได้ดึงดูดผู้คนจำนวนมากที่อยู่รอบๆคนแรกที่ถูกดึงดูดคือ กู้ชูหน่วนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากนางกู้ชูหน่วนมองดูจนขนลุกซู่นั่นดอกอะไร?ดอกกินคน?ดอกชาดูสวยงามราวกับจะเบ่งบาน......กลับกินคนได้ นี่มันโลกอะไรกันขยี้ตามองอีกครั้ง ดอกชาเหล่านั้นกลายร่างเป็นโครงกระดูก ราวกับผีร้าย และแย่งกันกัดกินสวีซานเหนียงอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่......ลูกตาก็ถูกกิน เหลือไว้เพียงโครงกระดูกโครงกระดูกมนุษย์ที่สมบูรณ์ของคนเป็นๆ ถูกกลืนกินจนหมดสิ้น หากไม่เห็นกับตา นางคงไม่เชื่อคนที่สองที่ถูกดึงดูดคืออินต้ากุ่ยและสวีเจิ้นดวงตาทั้งสองข้างของสวีเจิ้นบอดสนิท มองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาได้ยินเสียงร้องโหยหวนด้วยความสิ้นหวังของสวีซานเหนียง"เกิดอะไรขึ้น ซานเหนียงเป็นอะไรไป ข้าต้องไปช่วยซานเหนียง"อินต้ากุ่ยทนดูไม่ได้ ทำได้เพียงมองดูสวีซานเหนียงถูกกลืนกินเข้าไปทีละคำ"ไป เร็วเข้า""ลูกพี่ พี่ยังไม่ได้บอกเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับซานเหนียง เสียงของซานเหนียงหายไปไหน ตกลงเกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่"เขาได้ยินเสียงของพวกเผ่าหมอ แต่สวีเ
Read more

บทที่ 312

กู้ชูหน่วนมองเย่จิ่งหานที่กำลังเป่าขลุ่ยอยู่ใต้แสงจันทรา เขานั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็น สวมเสื้อผ้าหรูหราสง่างาม แม้ว่าเขาจะสวมหน้ากากผี แต่คราบเลือดบริเวณมุมปากของเขาพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บและบาดเจ็บสาหัสเมื่อมองไปยังอินต้ากุ่ยและสวีเจิ้นที่ต่อต้านอย่างสุดกำลัง จากสีหน้าอันเจ็บปวดของพวกเขา และเลือดที่ไหลออกมาจากหู ตา จมูก ปากของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง แม้ว่านางจะโง่แค่ไหน นางก็รู้ว่าเสียงขลุ่ยที่ไพเราะนั้น สำหรับพวกเขาแล้ว เกรงว่าไม่ใช่เพลงดีอะไรแน่เจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานล้วนเป็นยอดฝีมือโดยเฉพาะอินต้ากุ่ยเย่จิ่งหานใช้เพลงเดียวก็สามารถเอาชนะพวกเขาได้? นี่ต้องใช้ฝีมืออันลึกซึ้งเพียงใดเมื่อมองไปที่พื้น นางเห็นสวีซานเหนียงที่ถูกดอกลำโพงกลืนกินจนเหลือแต่โครงกระดูก จึงรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาสวีซานเหนียงก็คงถูกเย่จิ่งหานฆ่าด้วยใช่หรือไม่หากเขาฆ่าจริง วิธีการของเขาคงโหดร้ายเหลือเกิน"อ้าก......"สวีเจิ้นร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด โขลกศีรษะลงกับพื้นอย่างต่อเนื่องเลือดไหลทะลักออกมาจากหน้าผากของเขา เขาไม่รู้สึกตัว แต่กลับทุบแรงขึ้นเรื่อยๆราวกับว่าการทุบอย่างต่อเนื่องเท่านั้น ร่
Read more

บทที่ 313

จมูกได้กลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้ หัวหน้าเผ่าหมอแนบอิงอยู่ในอ้อมแขนของนาง จมูกของเขากระตุกเล็กน้อย เสียงอันแผ่วเบาดังขึ้นอย่างช้าๆ "พี่สาว อาโม่คิดว่าจะไม่ได้เจอพี่แล้ว"กู้ชูหน่วนพยุงเขาให้ตรงคนผู้นี้ลวนลามจนติดเป็นนิสัยแล้วหรือ? พอมีโอกาสก็เข้ามาใกล้ชิดนางอย่าคิดว่านางเป็นคนโง่ยามที่เขาปรากฏตัวที่เขาดูดวิญญาณ เกิดเรื่องประหลาดมากมาย เขาดูดวิญญาณอยู่ห่างจากเขาหมายวิญญาณตั้งไกล หากเขาไม่มีความสามารถ จะมาที่เขาหมายวิญญาณได้อย่างไร?สถานะของเขาดูแปลกๆกู้ชูหน่วนขยิบตาอย่างมีเลศนัย ในดวงตาอันสวยงามฉายแววของความเจ้าเล่ห์"อาโม่ ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?""ถูกคนจับตัวมา""อ่อ ใครกันช่างใจร้าย กล้าจับตัวอาโม่ของข้ามา?"หัวหน้าเผ่าหมอยิ้มอย่างมีเสน่ห์ แม้ดอกไม้นับร้อยล้วนดูจืดชืด "พี่สาวจะออกโรงช่วยข้าหรือ?""แน่นอนสิ ใครใช้ให้เจ้าเป็นน้องชายข้าล่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนั้น ความไม่สบอารมณ์ของหัวหน้าเผ่าหมอก็ดีขึ้นมาก รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็เพิ่มขึ้นกู้ชูหน่วนเปลี่ยนน้ำเสียง หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ "อาโม่น้อย หากพี่สาวถูกรังแก เจ้าจะช่วยพี่หรือไม่?"หัวหน้าเผ่าหมอมองไปที่คราบเลือดจางๆ
Read more

บทที่ 314

ท่ามกลางความตกตะลึง ขณะที่เห็นซือม่อเฟยขยิบตาให้นางอย่างมีเลศนัย ราวกับถามว่านี่ถือว่าวิทยายุทธสูงหรือไม่?กู้ชูหน่วนแทบจะหมดสติเขาคิดว่าเจ้าหมาป่าเป็นลูกแกะน้อยเสียอีกการโจมตีของเย่จิ่งหานและหัวหน้าเผ่าหมอเร็วขึ้นเรื่อยๆ ความเร็วในการดีดพิณของชายชุดขาวก็เร็วขึ้นเช่นกัน และทันใดนั้น สายพิณขาด ชายชุดขาวกระอักเลือดลงบนสายพิณสีขาวบริสุทธิ์ดอกลำโพงกระหายเลือดและเพลงปีศาจสะกดจิตยังคงดำเนินต่อไป ชายชุดขาวได้รับบาดเจ็บสาหัส อวัยวะภายในทั้งห้าและเส้นลมปราณพิเศษทั้งแปดได้รับความเสียหายอย่างหนัก เขารวบรวมพลังภายในของเขา เพื่อป้องกัน มุมปากของเขายกขึ้น เป็นรอยยิ้มอันอบอุ่น ทิ้งคำพูดไว้ และร่างสีขาวดุจหิมะก็หายไปในพริบตา"หึ เขาชิงซานไม่เปลี่ยน น้ำเขียวไหลผ่านตลอด เย่จิ่งหาน พวกเราค่อยสู้กันใหม่"ลำคอของเย่จิ่งหานอักเสบ และเลือดกำลังจะไหลออกมา แต่เขากลืนกลับลงไปขาของเขาพิการและเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าเขาจะตามเวินเส้าอี๋ทัน ก็คงเป็นจุดจบที่ทั้งสองฝ่ายได้รับบาดเจ็บหัวหน้าเผ่าหมอโจมตีไม่สะใจ จึงพึมพำว่า "เวินเส้าอี๋ เจ้ากลับมา พี่สาวคนสวยยังไม่เห็นข้าเอาชนะเจ้าเลย"เวินเส้าอี๋มีวิชา
Read more

บทที่ 315

อะไรเรียกว่าเคยชิน?เรื่องแบบนี้ เคยชินได้ด้วยหรือ?มองดูรูปร่างสูงโปร่งและสง่างามของเขาอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่มีจิตใจดีงาม แต่กลับสวมเสื้อผ้าหยาบกระด้าง และเสื้อผ้าที่สวมใส่นี้ก็ไม่รู้ว่าปะมาแล้วกี่ครั้ง ดูไม่สุภาพเอาเสียเลย"ฮองเฮาฉู่มิใช่มอบเสื้อผ้าให้เจ้าหรือ? ทำไมไม่สวมใส่ชุดนั้นล่ะ?"เสื้อผ้าชุดนี้ดูเหมือนปะจากผ้าหลายผืนเยี่ยเฟิงรู้สึกเจ็บปวดใจ ไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้มากนัก เพียงเอ่ยว่า "ชุดที่ข้าใส่อยู่นี้ เป็นชุดที่แม่เฒ่าเย็บให้ข้าด้วยตัวเอง สวมใส่สบายมาก"ส่วนชุดที่ฮองเฮาฉู่ส่งมานั้น เขาไม่คู่ควรที่จะสวมใส่ และไม่อยากสวมใส่"ใกล้ถึงวันแต่งงานของข้าแล้ว เพื่อเป็นการระลึกถึงวันมงคลนี้ ข้าจะส่งเสื้อผ้าให้เจ้าสองสามชุดนะ" กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างมีเลศนัยนางรู้ว่าหากให้เงินเขา หรือมอบให้เขาโดยตรง เขาคงไม่รับเยี่ยเฟิงมองด้วยสายตาเย็นชายังเย่จิ่งหานที่นั่งอยู่บนรถเข็นในระยะไกล ราวกับมีหนามติดลำคอจนพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง"เจ้าจะแต่งงานกับเขาจริงๆ หรือ? นี่เป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตเลยนะ หากเจ้าไม่อยาก......"กู้ชูหน่วนขัดจังหวะเขา "แต่งงานกับเขาไม่ดีตรงไหน มีอำนาจล้นฟ้า มี
Read more

บทที่ 316

ในระหว่างที่กู้ชูหน่วนกำลังจะแยกกับเยี่ยเฟิง มีเสียงความเคลื่อนไหวเล็กๆ ที่แทบจะไม่ได้ยินดังมาจากดงหญ้าไกลๆแววตากู้ชูหน่วนพลันสั่นไหว "ผู้ใด ผู้ใดอยู่ตรงนั้น"ยังไม่ทันพูดจบ ฝูกวงก็วิ่งไปอย่างรวดเร็วพลันกระชากตัวคนผู้นั้นออกมาจากดงหญ้าเรียบร้อยแล้ว"อย่าฆ่าข้าๆ ขอร้องท่านล่ะ ข้าไม่ใช่เยี่ยเฟิง ได้โปรดอย่าทำอะไรข้าเลย"เมื่อทุกคนเพ่งมองดูแล้วก็ต้องรู้สึกประหลาดใจชายตรงหน้า คือเจียงซวี่ไม่ใช่หรอกหรือที่ผ่านมา เจียงซวี่โหดเหี้ยมเลือดเย็น วิธีการทารุณโหดร้าย โอหังคิดว่าตนสูงส่งมาตลอดแต่เขาในยามนี้ ผมเผ้าพะรุงพะรังราวกับรังนก เสื้อผ้ายับยุ่งเหยิงดูไม่ได้ ทั้งยังถูกฉีกขาดไปไม่น้อย เผยให้เห็นรอยแส้และรอยลวกที่พาดสลับกันทั้งตัวใบหน้าของเขาสกปรกมอมแมม ไม่หล่อเหลาเหมือนแต่ก่อน สายตาของเขาล่องลอย แววตาไร้จุดหมาย ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด เอาแต่กอดร่างของตนไว้แน่น ปากก็คอยพึมพำอยู่คนเดียว "อย่าตีข้า ได้โปรด พวกท่านอย่าตีข้าเลย"ท่าทางสะบักสะบอมของเขาทำให้คนคิดไม่ถึงเมื่อกู้ชูหน่วนเห็นเขา ก็ไม่มีภาพจำดีๆ ของเขาเลยแต่อย่างใด ที่ชีวิตของเยี่ยเฟิงต้องทุกข์ทรมานเช่นนั้น ล้วนแต่มาจากเขา"เศ
Read more

บทที่ 317

เยี่ยเฟิงยิ้มขมขื่นเขาจะลืมได้อย่างไรสิ่งที่เจียงซวี่ทำกับเขา ไม่ใช่เพียงเท่านี้ครั้งหนึ่ง ตนเป็นเพียงแค่เชลยผู้ต่ำต้อยคนหนึ่ง ส่วนเขาเป็นสมุนกองธงแม้สมุนกองธงจะเป็นแค่ผู้ใต้บัญชาเช่นกัน แต่สูงส่งกว่าพวกเชลยไม่รู้ตั้งเท่าไหร่เพราะความแตกต่างทางสถานะ เขารังแกตนทุกอย่าง คอยสร้างความเดือดร้อนให้ตนต่อมา เขาได้เลื่อนขั้นเป็นเจ้าตำหนัก ก็ยิ่งทรมานตนอย่างหนักข้อขึ้นกว่าเดิม ราดน้ำเกลือลงบนแผลของตนทุกวันคืนสิบสามปี เยี่ยเฟิงไม่เคยได้กินอิ่ม ไม่เคยได้สวมชุดผ้าแพรเลยสักครั้ง หรือแม้กระทั่งข้าวบูดก็ยังไม่มีปัญญากิน เขาต้องทนหิวโหยและหนาวเหน็บ ถูกทารุณสารพัด ทั้งหมดล้วนมีต้นตอมาจากเขาเมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่านมา เยี่ยเฟิงก็อดปวดใจไม่ได้นั่นเป็นความเจ็บปวดที่เขาไม่อยากจะหวนนึกถึงมากที่สุดอีกทั้งชาตินี้แม้จะเจ็บปวดเพียงใด แม้นจะเคยเกลียดมากเท่าไหร่ แต่เขาก็เพียงแค่ยิ้มขมขื่น "จะจองกรรมจองเวรไปถึงเมื่อใด ถึงอย่างไรอดีตก็ผ่านไปแล้ว"กู้ชูหน่วนอึดอัดคับแค้นใจนางไม่เคยรู้มาก่อนว่า คนคนหนึ่งจะใจกว้าง และมีเมตตาได้ถึงเพียงนี้ทั้งๆ ที่เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกคนผู้นั้นกระทำแม่เฒ่าเยี่
Read more

บทที่ 318

กู้ชูหน่วนตกตะลึงฝูกวงก็เช่นกันพวกเขาอยากจะลงมือ แต่ช่วยไม่ได้ที่เจียงซวี่อยู่ใกล้เยี่ยเฟิงมากเกินไป ไม่ว่าพวกเขาจะว่องไวเพียงใดก็ไม่ทันแล้วท่ามกลางสถานการณ์วิกฤต แม่เฒ่าเยี่ยที่ยืนอยู่ข้างเยี่ยเฟิงดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต พลันพุ่งเข้าไปชนเยี่ยเฟิงอย่างแรง"เฮือก......"เยี่ยเฟิงล้มลงไปที่พื้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ภาพที่เห็นตรงหน้าคือสายตาโหดเหี้ยมของเจียงซวี่ มีดหนึ่งเล่มปักเข้าไปกลางใจแม่เฒ่าเยี่ยอย่างจัง เลือดสีแดงสดทะลัก สาดกระเซ็นลงบนร่างของเขา ภายในดวงตาคู่นั้นของเขาถูกย้อมไปด้วยสีแดงเงียบสนิท...ราวกับโลกทั้งใบเงียบสงัดลงในพริบตาเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นตึกตักภาพตรงหน้า กู้ชูหน่วนชักกระบี่ของฝูกวงออกมาด้วยความดุดันแล้วตัดแขนเจียงซวี่ในทันที เลือดสีแดงสดพวยพุ่งอีกครั้ง เสียงร้องโหยหวนของเจียงซวี่ดังไปทั่วทั้งป่า องครักษ์ลับของเย่จิ่งหานเองก็ตกใจเพราะสิ่งนี้ พากันล้อมเข้ามาเยี่ยเฟิงดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไร ตรงหน้าของเขามีเพียงแค่แม่เฒ่าเยี่ยกำลังนอนจมกองเลือดไม่...ไม่ได้...เยี่ยเฟิงคลานเข้าไปด้วยความสั่นสะท้าน ประครองแม่เฒ่าเยี่ยที่กำลังหายใ
Read more

บทที่ 319

อีกทั้งในตอนนี้ แม่เฒ่าเยี่ยต้องตายอย่างทรมานเพราะรับมีดแทนเขา กลัวก็แต่ว่าในใจของเยี่ยเฟิงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเจียงซวี่มือข้างหนึ่งถูกตัดขาด มืออีกข้างถูกองครักษ์ลับมัดไว้ด้านหลัง ไม่สามารถขยับได้ แต่กลับหัวเราะคุ้มคลั่งออกมาด้วยความสะใจ "วะฮ่าฮ่า...สมน้ำหน้า นังแก่ตาบอด เจ้าควรตายไปได้ตั้งนานแล้ว เยี่ยเฟิง ข้าบอกแล้ว ว่าเจ้าเป็นตัวซวย ผู้ใดอยู่กับเจ้า ผู้นั้นต้องซวยกันหมด วันนี้ผู้ที่ตายคือนังแก่ตาบอดนั่น ครั้งหน้าผู้ที่ตายก็คือ...""เพียะๆ ๆ......"กู้ชูหน่วนตบหน้าเขาซ้ายขวาสลับไปมาสิบกว่าที ทำเอาฟันของเจียงซวี่หลุดออกมาหลายซี่ เลือดและฟันร่วงลงมาพร้อมกันไม่ไกลออกไป เย่จิ่งหานมุ่นคิ้วก็แค่เจียงซวี่ผู้เดียว ต้องการฆ่าเขาให้ตาย มีวิธีจัดการเป็นพันเป็นหมื่นเขา...สงสารกลัวกู้ชูหน่วนจะตีจนมือของตัวเองเจ็บไปด้วยแล้วก็เป็นครั้งแรกที่เห็นกู้ชูหน่วนออกแรงขนาดนี้เจียงซวี่สบถเบาๆ บ้วนเลือดในปาก แล้วหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งต่อ "ต่อให้ข้าตาย เจ้าก็อย่าคิดว่าจะได้อยู่อย่างสงบสุข เจ้าใจดีมีเมตตามาตลอดไม่ใช่หรือ ข้าอยากจะเห็นนักว่า เจ้าจะใจดี จะมีเมตตาได้อีกนานเพียงใด"ฝูกวงพูดด้วยคว
Read more

บทที่ 320

กู้ชูหน่วนกำชับด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "เฝ้าเขาไว้ ก่อนเลือดจะไหลหมดตัว ห้ามให้เขาตาย""ขอรับ"สองแขนสองขาถูกตัด ทั้งยังถูกหั่นกลางลำตัว เจียงซวี่นับได้ว่าพ่ายแพ้ให้กับกู้ชูหน่วนอย่างราบคาบแล้ว แม้จะยังมีลมหายใจเหลืออยู่ แต่ก็เป็นลมหายใจหอบที่รวยริน ทนรับความเจ็บปวดอยู่เท่านั้นแม่เฒ่าเยี่ยถูกเยี่ยเฟิงฝังไว้ที่เสี่ยวเหอชุน ฝังรวมกับชาวบ้านจำนวนมากของเสี่ยวเหอชุนอย่างสงบกู้ชูหน่วนจุดธูปสามดอก ก่อนจะพูดปลอบโยน "ขอไว้อาลัยให้กับผู้ล่วงลับที่จากไปแล้ว""ข้าไม่เป็นไร วันนี้เป็นวันพิธีเสกสมรสของเจ้า เจ้ารีบกลับไปเถอะ อย่าให้หานอ๋องรอนาน แล้วก็อย่าให้แขกรอนานเกินไปด้วย" เยี่ยเฟิงเงยหน้า ฝืนคลี่ยิ้มออกไป ไม่ให้กู้ชูหน่วนเป็นห่วงเรื่องของเขาเขาที่เป็นเช่นนี้ กลับทำให้กู้ชูหน่วนเป็นห่วงยิ่งกว่าเดิมองครักษ์ลับเร่งรัดครั้งแล้วครั้งเล่า "พระชายา ถึงเวลามงคลแล้ว นายท่านเร่งให้ท่านรีบกลับไป""เข้าใจแล้ว"นิ้วขาวเนียนดุจหอมปอกเปลือกของเยี่ยเฟิงลูบป้ายสุสานด้วยความอาลัยอาวรณ์ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความบอบช้ำกวาดมองไปรอบๆ เสี่ยวเหอชุนที่รกร้างไร้ผู้คน ภายในใจเกิดความรู้สึกบีบคั้นที่ผ่านมา ที่แห่
Read more
PREV
1
...
3031323334
...
39
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status