All Chapters of ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Chapter 311 - Chapter 320

กู้ชูหน่วนมองเย่จิ่งหานที่กำลังเป่าขลุ่ยอยู่ใต้แสงจันทรา เขานั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็น สวมเสื้อผ้าหรูหราสง่างาม แม้ว่าเขาจะสวมหน้ากากผี แต่คราบเลือดบริเวณมุมปากของเขาพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาได้รับบาดเจ็บและบาดเจ็บสาหัสเมื่อมองไปยังอินต้ากุ่ยและสวีเจิ้นที่ต่อต้านอย่างสุดกำลัง จากสีหน้าอันเจ็บปวดของพวกเขา และเลือดที่ไหลออกมาจากหู ตา จมูก ปากของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง แม้ว่านางจะโง่แค่ไหน นางก็รู้ว่าเสียงขลุ่ยที่ไพเราะนั้น สำหรับพวกเขาแล้ว เกรงว่าไม่ใช่เพลงดีอะไรแน่เจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานล้วนเป็นยอดฝีมือโดยเฉพาะอินต้ากุ่ยเย่จิ่งหานใช้เพลงเดียวก็สามารถเอาชนะพวกเขาได้? นี่ต้องใช้ฝีมืออันลึกซึ้งเพียงใดเมื่อมองไปที่พื้น นางเห็นสวีซานเหนียงที่ถูกดอกลำโพงกลืนกินจนเหลือแต่โครงกระดูก จึงรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาสวีซานเหนียงก็คงถูกเย่จิ่งหานฆ่าด้วยใช่หรือไม่หากเขาฆ่าจริง วิธีการของเขาคงโหดร้ายเหลือเกิน"อ้าก......"สวีเจิ้นร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด โขลกศีรษะลงกับพื้นอย่างต่อเนื่องเลือดไหลทะลักออกมาจากหน้าผากของเขา เขาไม่รู้สึกตัว แต่กลับทุบแรงขึ้นเรื่อยๆราวกับว่าการทุบอย่างต่อเนื่องเท่านั้น ร่

ท่ามกลางความตกตะลึง ขณะที่เห็นซือม่อเฟยขยิบตาให้นางอย่างมีเลศนัย ราวกับถามว่านี่ถือว่าวิทยายุทธสูงหรือไม่?กู้ชูหน่วนแทบจะหมดสติเขาคิดว่าเจ้าหมาป่าเป็นลูกแกะน้อยเสียอีกการโจมตีของเย่จิ่งหานและหัวหน้าเผ่าหมอเร็วขึ้นเรื่อยๆ ความเร็วในการดีดพิณของชายชุดขาวก็เร็วขึ้นเช่นกัน และทันใดนั้น สายพิณขาด ชายชุดขาวกระอักเลือดลงบนสายพิณสีขาวบริสุทธิ์ดอกลำโพงกระหายเลือดและเพลงปีศาจสะกดจิตยังคงดำเนินต่อไป ชายชุดขาวได้รับบาดเจ็บสาหัส อวัยวะภายในทั้งห้าและเส้นลมปราณพิเศษทั้งแปดได้รับความเสียหายอย่างหนัก เขารวบรวมพลังภายในของเขา เพื่อป้องกัน มุมปากของเขายกขึ้น เป็นรอยยิ้มอันอบอุ่น ทิ้งคำพูดไว้ และร่างสีขาวดุจหิมะก็หายไปในพริบตา"หึ เขาชิงซานไม่เปลี่ยน น้ำเขียวไหลผ่านตลอด เย่จิ่งหาน พวกเราค่อยสู้กันใหม่"ลำคอของเย่จิ่งหานอักเสบ และเลือดกำลังจะไหลออกมา แต่เขากลืนกลับลงไปขาของเขาพิการและเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าเขาจะตามเวินเส้าอี๋ทัน ก็คงเป็นจุดจบที่ทั้งสองฝ่ายได้รับบาดเจ็บหัวหน้าเผ่าหมอโจมตีไม่สะใจ จึงพึมพำว่า "เวินเส้าอี๋ เจ้ากลับมา พี่สาวคนสวยยังไม่เห็นข้าเอาชนะเจ้าเลย"เวินเส้าอี๋มีวิชา

ในระหว่างที่กู้ชูหน่วนกำลังจะแยกกับเยี่ยเฟิง มีเสียงความเคลื่อนไหวเล็กๆ ที่แทบจะไม่ได้ยินดังมาจากดงหญ้าไกลๆแววตากู้ชูหน่วนพลันสั่นไหว "ผู้ใด ผู้ใดอยู่ตรงนั้น"ยังไม่ทันพูดจบ ฝูกวงก็วิ่งไปอย่างรวดเร็วพลันกระชากตัวคนผู้นั้นออกมาจากดงหญ้าเรียบร้อยแล้ว"อย่าฆ่าข้าๆ ขอร้องท่านล่ะ ข้าไม่ใช่เยี่ยเฟิง ได้โปรดอย่าทำอะไรข้าเลย"เมื่อทุกคนเพ่งมองดูแล้วก็ต้องรู้สึกประหลาดใจชายตรงหน้า คือเจียงซวี่ไม่ใช่หรอกหรือที่ผ่านมา เจียงซวี่โหดเหี้ยมเลือดเย็น วิธีการทารุณโหดร้าย โอหังคิดว่าตนสูงส่งมาตลอดแต่เขาในยามนี้ ผมเผ้าพะรุงพะรังราวกับรังนก เสื้อผ้ายับยุ่งเหยิงดูไม่ได้ ทั้งยังถูกฉีกขาดไปไม่น้อย เผยให้เห็นรอยแส้และรอยลวกที่พาดสลับกันทั้งตัวใบหน้าของเขาสกปรกมอมแมม ไม่หล่อเหลาเหมือนแต่ก่อน สายตาของเขาล่องลอย แววตาไร้จุดหมาย ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด เอาแต่กอดร่างของตนไว้แน่น ปากก็คอยพึมพำอยู่คนเดียว "อย่าตีข้า ได้โปรด พวกท่านอย่าตีข้าเลย"ท่าทางสะบักสะบอมของเขาทำให้คนคิดไม่ถึงเมื่อกู้ชูหน่วนเห็นเขา ก็ไม่มีภาพจำดีๆ ของเขาเลยแต่อย่างใด ที่ชีวิตของเยี่ยเฟิงต้องทุกข์ทรมานเช่นนั้น ล้วนแต่มาจากเขา"เศ

กู้ชูหน่วนตกตะลึงฝูกวงก็เช่นกันพวกเขาอยากจะลงมือ แต่ช่วยไม่ได้ที่เจียงซวี่อยู่ใกล้เยี่ยเฟิงมากเกินไป ไม่ว่าพวกเขาจะว่องไวเพียงใดก็ไม่ทันแล้วท่ามกลางสถานการณ์วิกฤต แม่เฒ่าเยี่ยที่ยืนอยู่ข้างเยี่ยเฟิงดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต พลันพุ่งเข้าไปชนเยี่ยเฟิงอย่างแรง"เฮือก......"เยี่ยเฟิงล้มลงไปที่พื้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ภาพที่เห็นตรงหน้าคือสายตาโหดเหี้ยมของเจียงซวี่ มีดหนึ่งเล่มปักเข้าไปกลางใจแม่เฒ่าเยี่ยอย่างจัง เลือดสีแดงสดทะลัก สาดกระเซ็นลงบนร่างของเขา ภายในดวงตาคู่นั้นของเขาถูกย้อมไปด้วยสีแดงเงียบสนิท...ราวกับโลกทั้งใบเงียบสงัดลงในพริบตาเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นตึกตักภาพตรงหน้า กู้ชูหน่วนชักกระบี่ของฝูกวงออกมาด้วยความดุดันแล้วตัดแขนเจียงซวี่ในทันที เลือดสีแดงสดพวยพุ่งอีกครั้ง เสียงร้องโหยหวนของเจียงซวี่ดังไปทั่วทั้งป่า องครักษ์ลับของเย่จิ่งหานเองก็ตกใจเพราะสิ่งนี้ พากันล้อมเข้ามาเยี่ยเฟิงดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไร ตรงหน้าของเขามีเพียงแค่แม่เฒ่าเยี่ยกำลังนอนจมกองเลือดไม่...ไม่ได้...เยี่ยเฟิงคลานเข้าไปด้วยความสั่นสะท้าน ประครองแม่เฒ่าเยี่ยที่กำลังหายใ

กู้ชูหน่วนกำชับด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "เฝ้าเขาไว้ ก่อนเลือดจะไหลหมดตัว ห้ามให้เขาตาย""ขอรับ"สองแขนสองขาถูกตัด ทั้งยังถูกหั่นกลางลำตัว เจียงซวี่นับได้ว่าพ่ายแพ้ให้กับกู้ชูหน่วนอย่างราบคาบแล้ว แม้จะยังมีลมหายใจเหลืออยู่ แต่ก็เป็นลมหายใจหอบที่รวยริน ทนรับความเจ็บปวดอยู่เท่านั้นแม่เฒ่าเยี่ยถูกเยี่ยเฟิงฝังไว้ที่เสี่ยวเหอชุน ฝังรวมกับชาวบ้านจำนวนมากของเสี่ยวเหอชุนอย่างสงบกู้ชูหน่วนจุดธูปสามดอก ก่อนจะพูดปลอบโยน "ขอไว้อาลัยให้กับผู้ล่วงลับที่จากไปแล้ว""ข้าไม่เป็นไร วันนี้เป็นวันพิธีเสกสมรสของเจ้า เจ้ารีบกลับไปเถอะ อย่าให้หานอ๋องรอนาน แล้วก็อย่าให้แขกรอนานเกินไปด้วย" เยี่ยเฟิงเงยหน้า ฝืนคลี่ยิ้มออกไป ไม่ให้กู้ชูหน่วนเป็นห่วงเรื่องของเขาเขาที่เป็นเช่นนี้ กลับทำให้กู้ชูหน่วนเป็นห่วงยิ่งกว่าเดิมองครักษ์ลับเร่งรัดครั้งแล้วครั้งเล่า "พระชายา ถึงเวลามงคลแล้ว นายท่านเร่งให้ท่านรีบกลับไป""เข้าใจแล้ว"นิ้วขาวเนียนดุจหอมปอกเปลือกของเยี่ยเฟิงลูบป้ายสุสานด้วยความอาลัยอาวรณ์ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความบอบช้ำกวาดมองไปรอบๆ เสี่ยวเหอชุนที่รกร้างไร้ผู้คน ภายในใจเกิดความรู้สึกบีบคั้นที่ผ่านมา ที่แห่