MasukShare
บทที่ 316
Bab terkait
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 317
เยี่ยเฟิงยิ้มขมขื่นเขาจะลืมได้อย่างไรสิ่งที่เจียงซวี่ทำกับเขา ไม่ใช่เพียงเท่านี้ครั้งหนึ่ง ตนเป็นเพียงแค่เชลยผู้ต่ำต้อยคนหนึ่ง ส่วนเขาเป็นสมุนกองธงแม้สมุนกองธงจะเป็นแค่ผู้ใต้บัญชาเช่นกัน แต่สูงส่งกว่าพวกเชลยไม่รู้ตั้งเท่าไหร่เพราะความแตกต่างทางสถานะ เขารังแกตนทุกอย่าง คอยสร้างความเดือดร้อนให้ตนต่อมา เขาได้เลื่อนขั้นเป็นเจ้าตำหนัก ก็ยิ่งทรมานตนอย่างหนักข้อขึ้นกว่าเดิม ราดน้ำเกลือลงบนแผลของตนทุกวันคืนสิบสามปี เยี่ยเฟิงไม่เคยได้กินอิ่ม ไม่เคยได้สวมชุดผ้าแพรเลยสักครั้ง หรือแม้กระทั่งข้าวบูดก็ยังไม่มีปัญญากิน เขาต้องทนหิวโหยและหนาวเหน็บ ถูกทารุณสารพัด ทั้งหมดล้วนมีต้นตอมาจากเขาเมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่านมา เยี่ยเฟิงก็อดปวดใจไม่ได้นั่นเป็นความเจ็บปวดที่เขาไม่อยากจะหวนนึกถึงมากที่สุดอีกทั้งชาตินี้แม้จะเจ็บปวดเพียงใด แม้นจะเคยเกลียดมากเท่าไหร่ แต่เขาก็เพียงแค่ยิ้มขมขื่น "จะจองกรรมจองเวรไปถึงเมื่อใด ถึงอย่างไรอดีตก็ผ่านไปแล้ว"กู้ชูหน่วนอึดอัดคับแค้นใจนางไม่เคยรู้มาก่อนว่า คนคนหนึ่งจะใจกว้าง และมีเมตตาได้ถึงเพียงนี้ทั้งๆ ที่เขาต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกคนผู้นั้นกระทำแม่เฒ่าเยี่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 318
กู้ชูหน่วนตกตะลึงฝูกวงก็เช่นกันพวกเขาอยากจะลงมือ แต่ช่วยไม่ได้ที่เจียงซวี่อยู่ใกล้เยี่ยเฟิงมากเกินไป ไม่ว่าพวกเขาจะว่องไวเพียงใดก็ไม่ทันแล้วท่ามกลางสถานการณ์วิกฤต แม่เฒ่าเยี่ยที่ยืนอยู่ข้างเยี่ยเฟิงดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต พลันพุ่งเข้าไปชนเยี่ยเฟิงอย่างแรง"เฮือก......"เยี่ยเฟิงล้มลงไปที่พื้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ภาพที่เห็นตรงหน้าคือสายตาโหดเหี้ยมของเจียงซวี่ มีดหนึ่งเล่มปักเข้าไปกลางใจแม่เฒ่าเยี่ยอย่างจัง เลือดสีแดงสดทะลัก สาดกระเซ็นลงบนร่างของเขา ภายในดวงตาคู่นั้นของเขาถูกย้อมไปด้วยสีแดงเงียบสนิท...ราวกับโลกทั้งใบเงียบสงัดลงในพริบตาเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นตึกตักภาพตรงหน้า กู้ชูหน่วนชักกระบี่ของฝูกวงออกมาด้วยความดุดันแล้วตัดแขนเจียงซวี่ในทันที เลือดสีแดงสดพวยพุ่งอีกครั้ง เสียงร้องโหยหวนของเจียงซวี่ดังไปทั่วทั้งป่า องครักษ์ลับของเย่จิ่งหานเองก็ตกใจเพราะสิ่งนี้ พากันล้อมเข้ามาเยี่ยเฟิงดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไร ตรงหน้าของเขามีเพียงแค่แม่เฒ่าเยี่ยกำลังนอนจมกองเลือดไม่...ไม่ได้...เยี่ยเฟิงคลานเข้าไปด้วยความสั่นสะท้าน ประครองแม่เฒ่าเยี่ยที่กำลังหายใ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 319
อีกทั้งในตอนนี้ แม่เฒ่าเยี่ยต้องตายอย่างทรมานเพราะรับมีดแทนเขา กลัวก็แต่ว่าในใจของเยี่ยเฟิงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเจียงซวี่มือข้างหนึ่งถูกตัดขาด มืออีกข้างถูกองครักษ์ลับมัดไว้ด้านหลัง ไม่สามารถขยับได้ แต่กลับหัวเราะคุ้มคลั่งออกมาด้วยความสะใจ "วะฮ่าฮ่า...สมน้ำหน้า นังแก่ตาบอด เจ้าควรตายไปได้ตั้งนานแล้ว เยี่ยเฟิง ข้าบอกแล้ว ว่าเจ้าเป็นตัวซวย ผู้ใดอยู่กับเจ้า ผู้นั้นต้องซวยกันหมด วันนี้ผู้ที่ตายคือนังแก่ตาบอดนั่น ครั้งหน้าผู้ที่ตายก็คือ...""เพียะๆ ๆ......"กู้ชูหน่วนตบหน้าเขาซ้ายขวาสลับไปมาสิบกว่าที ทำเอาฟันของเจียงซวี่หลุดออกมาหลายซี่ เลือดและฟันร่วงลงมาพร้อมกันไม่ไกลออกไป เย่จิ่งหานมุ่นคิ้วก็แค่เจียงซวี่ผู้เดียว ต้องการฆ่าเขาให้ตาย มีวิธีจัดการเป็นพันเป็นหมื่นเขา...สงสารกลัวกู้ชูหน่วนจะตีจนมือของตัวเองเจ็บไปด้วยแล้วก็เป็นครั้งแรกที่เห็นกู้ชูหน่วนออกแรงขนาดนี้เจียงซวี่สบถเบาๆ บ้วนเลือดในปาก แล้วหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งต่อ "ต่อให้ข้าตาย เจ้าก็อย่าคิดว่าจะได้อยู่อย่างสงบสุข เจ้าใจดีมีเมตตามาตลอดไม่ใช่หรือ ข้าอยากจะเห็นนักว่า เจ้าจะใจดี จะมีเมตตาได้อีกนานเพียงใด"ฝูกวงพูดด้วยคว
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 320
กู้ชูหน่วนกำชับด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "เฝ้าเขาไว้ ก่อนเลือดจะไหลหมดตัว ห้ามให้เขาตาย""ขอรับ"สองแขนสองขาถูกตัด ทั้งยังถูกหั่นกลางลำตัว เจียงซวี่นับได้ว่าพ่ายแพ้ให้กับกู้ชูหน่วนอย่างราบคาบแล้ว แม้จะยังมีลมหายใจเหลืออยู่ แต่ก็เป็นลมหายใจหอบที่รวยริน ทนรับความเจ็บปวดอยู่เท่านั้นแม่เฒ่าเยี่ยถูกเยี่ยเฟิงฝังไว้ที่เสี่ยวเหอชุน ฝังรวมกับชาวบ้านจำนวนมากของเสี่ยวเหอชุนอย่างสงบกู้ชูหน่วนจุดธูปสามดอก ก่อนจะพูดปลอบโยน "ขอไว้อาลัยให้กับผู้ล่วงลับที่จากไปแล้ว""ข้าไม่เป็นไร วันนี้เป็นวันพิธีเสกสมรสของเจ้า เจ้ารีบกลับไปเถอะ อย่าให้หานอ๋องรอนาน แล้วก็อย่าให้แขกรอนานเกินไปด้วย" เยี่ยเฟิงเงยหน้า ฝืนคลี่ยิ้มออกไป ไม่ให้กู้ชูหน่วนเป็นห่วงเรื่องของเขาเขาที่เป็นเช่นนี้ กลับทำให้กู้ชูหน่วนเป็นห่วงยิ่งกว่าเดิมองครักษ์ลับเร่งรัดครั้งแล้วครั้งเล่า "พระชายา ถึงเวลามงคลแล้ว นายท่านเร่งให้ท่านรีบกลับไป""เข้าใจแล้ว"นิ้วขาวเนียนดุจหอมปอกเปลือกของเยี่ยเฟิงลูบป้ายสุสานด้วยความอาลัยอาวรณ์ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความบอบช้ำกวาดมองไปรอบๆ เสี่ยวเหอชุนที่รกร้างไร้ผู้คน ภายในใจเกิดความรู้สึกบีบคั้นที่ผ่านมา ที่แห่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 321
ก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่มีโอกาสประจบประแจง เวลานี้เป็นพิธีเสกสมรส จะไม่รีบเอาอกเอาใจอย่างสุดกำลังได้อย่างไร"ย่อมเป็นเช่นนั้น นี่คือของกำนัลแสดงความยินดีต่อพิธีเสกสมรสที่พวกเขามอบให้แก่นายท่านและพระชายา""เช่นนั้นก็หมายความว่า ของกำนัลเหล่านี้ ที่จริงแล้วเป็นของข้าครึ่งหนึ่ง""เอ่อ..."องครักษ์ลับมึนงง ไม่เข้าว่าพระชายาต้องการจะสื่ออะไรกู้ชูหน่วนโบกมือ ยิ้มอย่างมีเลศนัย "เอาแบบนี้ เจ้าไปบอกผู้ที่จัดการเรื่องรับของขวัญ ให้ผู้ที่นำของขวัญมาลงนาม ของชิ้นใดให้ท่านอ๋อง ของชิ้นใดให้พระชายา จะมาฝักใฝ่แต่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่ได้ ไม่เช่นนั้นพระชายาจะโกรธได้""ห้ะ..."องครักษ์ลับนิ่งอึ้งตั้งแต่โบราณกาลมา ของกำนัลที่นำมามอบให้ในพิธีเสกสมรสก็ล้วนแต่มอบให้ทั้งคู่ด้วยกันไม่ใช่หรือ นี่...นี่มันชักจะ...องครักษ์ลับท้วงติง "พระชายา เช่นนี้จะไม่เหมาะสมเท่าใดนัก ผู้ที่ไม่รู้จะคิดว่าท่านถือโอกาสนี้รีดไถเงินได้""ไม่เหมาะสมตรงไหน ข้าเห็นว่าเหมาะสมยิ่งนัก ดูคนเหล่านั้นที่มาสิ แต่ละคนดูไร้มารยาท สวมเงินสวมทองเต็มตัว แก้วแหวนเงินทองเหล่านั้น ดูแล้วส่วนใหญ่ล้วนมาจากการขูดเลือดขูดเนื้อชาวบ้านเป็นแน่ ไปบอก
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 322
ในจวนหานอ๋อง ชิวเอ๋อร์ยิ้มแป้น แต่งตัวทำผมให้กับกู้ชูหน่วน ปากก็พลอยเจื้อยแจ้วไม่หยุด "คุณหนู มงกุฎหงส์และสายสะพายของคุณหนูงดงามยิ่งนัก คนในจวนอิจฉากันใหญ่ คุณหนูรู้หรือไม่ ไข่มุกทุกเม็ดบนมงกุฎของคุณหนูล้วนแต่เป็นไข่มุกชั้นสูงสุดที่มาจากมหาสมุทรตะวันออก ทุกเม็ดล้วนมีขนาดเท่ากัน เม็ดกลมวาว มูลค่าไม่อาจประเมินได้ มงกุฎยังตกแต่งด้วยพลอยไพฑูรณ์และหินโมราร้อยแปดเม็ด ทุกเม็ดก็มูลค่าสูงจนไม่อาจประเมินได้เช่นกัน""ที่โดดเด่นสะดุดตาที่สุดก็คือมุกราตรีตรงกลางเม็ดนี้ ได้ยินมาว่าเป็นมุกราตรีที่ใหญ่และดีที่สุดในเวลานี้ ตอนนั้นแคว้นฉู่คิดทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาซึ่งมุกราตรีเม็ดนี้มอบให้กับฮองเฮาแคว้นฉู่ น่าเสียดายที่หาไม่เจอ ท่านอ๋องกลับสั่งให้คนนำมันมาฝังไว้ที่มงกุฎหงส์มอบให้กับท่าน นี่ก็พอจะพิสูจน์ได้แล้วว่า ท่านอ๋องโปรดปรานคุณหนูมากจริงๆ"กู้ชูหน่วนไม่ได้นอนมาทั้งคืน ง่วงจนสะลึมสะลือ ปล่อยให้ชิวเอ๋อร์หวีผมไปมงกุฎหงส์มีมูลค่ามหาศาล นางสนใจ แต่พอมาสวมอยู่บนหัว นางก็ไม่รู้สึกสนใจแล้วหนักเกินไป จนนางกลัวว่าคอจะถูกกดจนหักได้"คุณหนู ชิวเอ๋อร์รู้ว่าสมองของคุณหนูได้รับบาดเจ็บ ความทรงจำมากมายไม่ค
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 323
"แค่รูปแบบชุดแต่งงานของนาง ก็เกินหน้าเกินตาฮองเฮาแล้วกระมัง เทพสงครามไม่กลัวจะถูกคนติฉินนินทาบ้างเลยหรืออย่างไร""กำลังทหารแคว้นเย่ล้วนแต่อยู่ในมือเทพสงคราม ฮ่องเต้ทรงไม่กล้ามีปากมีเสียง ผู้ใดจะกล้าเล่า"กู้ชูหน่วนเงี่ยหูฟังคำวิจารณ์ของพวกเขาอยู่เงียบๆ ไม่รู้เลยว่าชุดแต่งงานชุดนี้จะมีมูลค่าขนาดนั้น ดูเหมือนว่างานแต่งครั้งนี้ นางคงไม่ขาดทุนแล้วผ้าแดงคลุมหน้าก็ไม่รู้ว่าเย่จิ่งหานสั่งให้คนออกแบบมาโดยเฉพาะหรือเปล่า จากด้านใน สามารถมองเห็นทุกคนได้อย่างชัดเจน ทว่ามองจากด้านนอกกลับไม่เห็นรูปโฉมของนาง"นี่ไม่นับอะไรเลย ได้ยินมาว่ากู้ชูหน่วนขอของกำนัลแสดงความยินดีอย่างโจ่งแจ้ง ทั้งยังสั่งให้คนประกาศรายชื่อของกำนัลทั้งหมดออกมาอย่างชัดเจนแหม ก็เคยได้ยินอยู่หรอกเรื่องใช้งานแต่งมารีดไถเงิน แต่ไม่เคยพบเห็นผู้ใดจะเปิดเผยเช่นนี้""ก็นั่นน่ะสิ เดิมทีพวกข้าสองสามีภรรยาตั้งใจจะมอบหยกหรูอี้ชั้นดีหนึ่งคู่ แต่ผู้ดูแลจดบันทึกรายงานของกำนัลกลับบอกว่า พระชายามีคำสั่ง ของขวัญต้องให้แยกกัน เจ้าคิดดูสิ พวกข้าไม่มีทางแยกหยกหรูอี้หนึ่งคู่ออกจากกันหรอก แยกกันแล้วก็จะไม่เป็นมงคล หากรู้ถึงหูเทพสงคราม พวกข้าจะยัง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 324
"หนึ่ง คำนับฟ้าดิน"เย่จิ่งหานสวมชุดแต่งงานสีแดงสดทั้งตัว ทำให้ดูมีพลังมีชีวิตชีวายิ่งกว่าเดิม เขามองไปทางเจ้าสาวที่อยู่ข้างกาย ภายในดวงตาฉายแววยิ้มขาทั้งสองข้างของเขาพิการ ทำได้เพียงแค่นั่งอยู่บนรถเข็นทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินวินาทีนี้ ภายในใจของเย่จิ่งหานทั้งกระสับกระส่ายและปลาบปลื้มยินดี ไม่เคยคิดมาก่อนว่า จะมีวันที่เขาได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาเหมือนคนปกติทั่วไปตั้งแต่นี้เป็นต้นไป หญิงที่อยู่ข้างกาย ก็จะกลายเป็นสตรีที่เขาจะปกป้องไปจนวันตายเทียบกับความยินดีของเย่จิ่งหาน กู้ชูหน่วนกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไร คิดเพียงแค่อยากจะรีบทำพิธีให้จบ แล้วกลับไปนอนหลับให้เต็มอิ่มองค์หญิงตังตังมุ่ยปากเอ่ยเสียงเบา "ไม่รู้ว่านางผู้นี้ทำบุญด้วยอะไร ถึงได้แต่งกับเสด็จอาจริงๆ"เย่มู่เจ๋อไม่ได้รู้สึกยินดีสักเท่าใดนักหากตอนนั้นเขาไม่ขอถอนหมั้น ยามนี้คนที่นางต้องแต่งด้วยควรจะเป็นเขาถึงจะถูกในการประลองศิลปะ กู้ชูหน่วนทำให้เขาเสียหน้าจนหมดสิ้น เขาควรจะเกลียดนาง แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด หลายวันมานี้ ในหัวมีแต่ภาพรอยยิ้มพิมพ์ใจวนเวียนอยู่ในนั้นไม่หยุดทุกสีหน้า ทุกท่าทางของนางช่างงดงามถึงเพียงนั้นเขารู้สึ
Bab terbaru
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 464
เดิมทีคนของเผ่าเทียนเฝินก็สงสัยในตัวนายท่านหลันอยู่แล้ว เมื่อกู้ชูหน่วนพูดเช่นนี้ คนของเผ่าเทียนเฝินก็อดไม่ได้ที่จะมองนายท่านหลันเป็นศัตรูยิ่งกว่าเดิม กู้ชูหน่วนเอ่ยออกมาเบาๆ อีกประโยค "อีกอย่างหินก้อนใหญ่จากยอดเขากลับร่วงมาบนหัวผู้อาวุโสทุกท่านของเผ่าเทียนเฝิน ทว่าพวกเจ้าทั้งหมดกลับอยู่ริม และหลบได้อย่างง่ายดาย" "กู้ชูหน่วน เจ้าหมายความเช่นไร หรือเจ้าสงสัยว่าเป็นแผนของข้ารึ" "ข้าไม่มีความกล้าที่จะพูดเช่นนั้นหรอก ชีวิตน้อยๆ ของข้ายังอยู่ในมือเจ้า" "เช่นนั้นหินก็ไม่ได้ร่วงใส่เจ้าไม่ใช่หรือ" "ข้าไม่โดนหินทับตาย เพราะข้าดวงแข็ง ใครจะรู้ว่าอีกเดี๋ยวทางที่เจ้าพาไป จะหลอกข้าไปตายหรือไม่" "หากวันนี้ข้าไม่ได้ฆ่าเจ้า ข้าจะไม่ใช่นายท่านหลันแห่งกองธงทั้งสิบสองของเผ่าหมออีก" นายท่านหลันเดือดดาล ไม่ลังเลที่จะลงมืออีกต่อไป ทุกกระบวนท่าล้วนแต่ต้องการจะสังหารกู้ชูหน่วนให้ถึงแก่ชีวิต ผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฝินก็มีน้ำโหด้วยเช่นกัน บวกกับกู้ชูหน่วนคอยยุแยงทุกประโยค คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอจึงแตกหักกันโดยสิ้นเชิง หันมาฆ่าฟันกันเอง ผู้อาวุโสจวินพูดด้วยความฉุนเฉียว "พวกหัวขโมยอ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 463
ไฟโทสะในใจของนายท่านหลันสุมเป็นกองใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมจะระเบิดได้ทุกเวลา เขาคำรามด้วยความเกรี้ยวกราด “กู้ชูหน่วน เจ้าวกไปวนมา จะวนไปถึงไหนกัน” “พวกเจ้าให้ข้าพาพวกเจ้าไปสุดยอดเขาเพื่อตามหาแก้วมังกรไม่ใช่รึ ข้ากำลังหาทางอยู่นี่อย่างไร” นายท่านหลันโกรธจนอยากจะฟาดฝ่ามือใส่นางให้ตาย กู้ชูหน่วนพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ “ที่แห่งนี้มีทางแยกมากมาย ข้าพยายามหาเส้นทางเต็มที่แล้ว อีกอย่างทุกเส้นทางที่ไป ล้วนแต่ผ่านความเห็นชอบของพวกเจ้าแล้ว นายท่านหลัน เจ้าจะใส่ร้ายว่าข้าจงใจพาพวกเจ้าวกไปวนมาได้อย่างไร” นายท่านหลันหงุดหงิด ทั้งๆ ที่กู้ชูหน่วนจงใจหลอกพวกเขา ทว่านางกลับเอาเหตุผลมาอ้างทุกประโยค แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ ทำให้เขาหาข้อกังขาไม่ได้ ทุกครั้งที่นางจะวนอยู่ที่ทางแยก นางถามพวกเขาก่อนแล้ว แต่นางแทบไม่ให้เวลาเขาดูแผนที่ก็มุ่งหน้าเดินต่อไปแล้ว ผู้อาวุโสระดับสูงหวงเริ่มจะหมดความอดทน พวกเขาวนอยู่ในถ้ำมาครึ่งวันแล้ว ขืนวนต่อไป เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดของพวกเขาก็จะถูกใช้จนหมด ต้องไปถึงยอดเขาให้ได้โดยเร็ว เขาเอ่ยเสียงขรึม พยายามข่มความเหลืออดไว้ในใจ “ยังต้องเดินอีกไกลเพียงใด” “เ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 462
ครั้งนี้ เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฝินเองก็ไม่ใจเย็นอีกต่อไปแล้ว อยากจะแทงกู้ชูหน่วนให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น ทว่ากู้ชูหน่วนกลับชิงร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลออกมาเสียก่อน พลางสะอึกสะอื้น "เหล่าสหายทั้งหลาย เป็นข้าเองที่ทำร้ายพวกเจ้า หากรู้แต่แรกว่าที่นี่อันตรายถึงเพียงนี้ หากรู้แต่แรกว่าถ้าบุกเข้ามาจะทำให้พวกเจ้าตายอย่างทรมานที่นี่ ข้ายอมถูกพวกเจ้าตีตายไปเสีย แต่จะไม่ยอมยกกระดิ่งภินวิญญาณให้เด็ดขาด ข้าผิดต่อพวกเจ้า" "ข้าสมควรตาย ข้าทำผิดต่อพวกเจ้า พวกเจ้าฆ่าข้าเสียเถอะ ชีวิตคนมากมายเช่นนี้ คุณพระช่วย...ข้าควรชดใช้เช่นไร" นางร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล ปวดใจเป็นที่สุด คนของเผ่าเทียนเฝินพลันใจอ่อนฮวบในทันที คนของเผ่าหมอก็คลายความโกรธลงไปไม่น้อย มีเพียงแค่นายท่านกองธงที่กัดฟันกรอด เส้นเลือดสีเขียวปูดจนจะระเบิดออกมา "ในเมื่อเจ้าอยากตายถึงเพียงนี้ เช่นนี้ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง" หัวหน้ากองธงพูดพลางฟาดฝ่ามือไปที่กะโหลกของนาง คนของเผ่าเทียนเฝินมองดูหน้าตาเฉย อยากเห็นว่ากู้ชูหน่วนคิดจะเล่นพิเรนทร์อะไร คิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนเพียงแค่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ขยับเขยื้อน อีกทั้งยังไม่ตอบโต้ ท่าทางรอคว
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 461
เหล่าผู้อาวุโสระดับสูงเป็นกังวล ยามนี้พวกเขาต่างก็เจ็บหนัก หากฝืนตามไป ใช่ว่าจะเป็นประโยชน์ เพราะถึงอย่างไรอาการของแต่ละคนก็สาหัสปางตายกันทั้งสิ้น แต่หากไม่ไปแล้วแก้วมังกรถูกชิงไป คิดจะแย่งกลับมา เช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แล้ว พวกเขาออกตามหามาหลายปี ใช้คนไปตั้งมากมาย จนมาพบที่ตั้งของแก้วมังกรในที่สุด ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ควรยอมแพ้ กู้ชูหน่วนพิงอยู่ข้างโขดหิน มองดูท่าทีลังเลของพวกเขาอยู่เงียบๆ มุมปากยกยิ้มที่ยากจะสังเกตเห็น แก้วมังกรล่อตาล่อใจเสียขนาดนั้น มีหรือที่พวกเขาจะไม่ติดกับ เป็นอย่างที่นางคิดเอาไว้ คนเหล่านี้กัดฟันเค้นออกมาหนึ่งประโยค "ไป ขึ้นเขาไปดูเสียหน่อย เจ้าก็ไปกับพวกข้าด้วย" กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นตกใจ "เมื่อครู่พวกท่านเพิ่งรับปากว่าจะให้ข้าออกไปอย่างปลอดภัยไม่ใช่หรือ หรือท่านจะกลับคำพูด" "แผนที่ที่เจ้าให้มามีเพียงครึ่งเดียว นอกเสียจากเจ้าช่วยพวกข้าตามหาอีกครึ่งหรือหาแก้วมังกรพบ ไม่เช่นนั้นอย่าหวังว่าจะได้ไปไหน" "ท่านไม่รักษาคำพูดนี่" "เช่นนั้นเจ้าอยากถูกฝังอยู่ที่นี่หรือไม่" คนของเผ่าเทียนเฝินผลักนางไปด้านหน้า กู้ชูหน่วนทำได้เพียงแค่มุ่งหน้า
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 460
ทุกคนต่างก็จ้องไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความโกรธ กู้ชูหน่วนผงะถอยหลังไปหลายก้าว พูดด้วยความระวัง "อีกครึ่งถูกชาวเขาตานหุยชิงไป พวกเจ้าจ้องข้าก็ไม่มีประโยชน์ หากข้ามีแผนที่อีกครึ่ง อย่างไรก็ต้องส่งให้พวกเจ้าอยู่ดี" "ชาวเขาตานหุย ?" นายท่านหลันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง "ใช่แล้ว ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าคิดว่า เหตุใดชาวเขาตานหุยถึงใจเย็นได้ขนาดนั้น รอพวกเจ้าต่อสู้อยู่ด้านนอกตั้งนาน เว้นเสียแต่นอกจากทางลงเขาเส้นนี้ บริเวณปากเขาน้ำเต้ายังมีทางอีกเส้นที่สามารถออกไปจากเขาน้ำเต้าแห่งนี้ได้ หากพวกเขาได้แก้วมังกรแล้ว ก็น่าจะลงเขาไปทางนั้นเลย" นายท่านหลันสงสัยเคลือบแคลงในคำพูดของนางเป็นอย่างยิ่ง"ทุกท่าน สตรีนางนี้ไม่เคยมีความจริงออกจากปากนาง พวกเจ้าอย่าไปเชื่อนางเด็ดขาด" ผู้อาวุโสอวิ๋นสองจิตสองใจ "คนของพวกเราเข้ามาในเขาน้ำเต้า บาดเจ็บเสียหายอย่างหนัก แต่ชาวเขาตานหุยดูเหมือนจะราบรื่นตลอดทาง อีกทั้งยังไม่พบเจออุปสรรคใดๆ เลย" เมื่อผู้อาวุโสอวิ๋นกล่าวเช่นนี้ ผู้อาวุโสจวินก็คิดขึ้นมาได้ "เป็นจริงอย่างที่พูด ตอนนั้นข้ายังสงสัยว่าเหตุใดชาวเขาตานหุยถึงได้โชคดีเพียงนี้ ไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย ยามนี้มาคิด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 459
"เยี่ยเฟิงออกไปจากเขาน้ำเต้าแล้ว" "เจ้าซ่อนสิ่งใดเอาไว้" สีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมานิ่งสงบอย่างรวดเร็ว นางวางมือทั้งสองข้างลง แสร้งทำเป็นพูดด้วยท่าทางสบายๆ ไม่ใส่ใจ "ข้าสตรีอ่อนแอตัวคนเดียว จะมีสิ่งใดในครอบครองได้ ก็แค่กลัวว่าชายฉกรรจ์อย่างพวกเจ้าจะเสียมารยาทกับข้าก็เท่านั้น" คำพูดนี้ของนี้ ไม่มีผู้ใดเชื่อ เพราะสีหน้าที่แสดงออกมาเล็กๆ น้อยๆ ของนางได้หักหลังนางหมดแล้ว ต่อให้นางจะนิ่งเพียงใด ทุกคนก็จับได้อยู่ดี คนของเผ่าหมอพากันเข้ามาล้อมนางเอาไว้ คนของเผ่าเทียนเฝินแม้จะนิ่งดูดาย แต่ก็ไม่ได้คิดจะปล่อยกู้ชูหน่วนไป "นังหนู ข้าขอเตือนเจ้าให้ส่งของมาดีๆ ไม่เช่นนั้น...เหอะ..." คำพูดของนายท่านหลันเต็มไปด้วยความตักเตือน นายท่านหมู่ตานกลับพูดจีบปากจีบคอ "นังเด็กคนนี้แม้จะสกปรกมอมแมมไปบ้าง แต่รูปร่างดีใช้ได้ เอามาใช้อุ่นเตียงแก้ขัดก็น่าจะไม่เลว" "เจ้า...พวกเจ้าคิดจะทำอะไร..." "ข้าบอกพวกเจ้าไว้ก่อน ข้าเป็นถึงหานอ๋องเฟย ขืนพวกเจ้ากล้าทำอะไรข้า หานอ๋องไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่" "ว่าอย่างไรนะ...เจ้าคือภรรยาของเย่จิ่งหาน เช่นนั้นพวกเราเผ่าเทียนเฝินยิ่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 458
ด้านล่างตีนเขาของเขาน้ำเต้า คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอลงจากเขาด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส และกองทัพที่แพ้จนหมดสภาพ สีหน้าของพวกเขาต่างก็ไม่สู้ดีนัก ข่มความฉุนเฉียวเอาไว้ เลือดสีแดงสดไหลคดเคี้ยวลงมาจากร่างของพวกเขา ผู้อาวุโสจวินแห่งเผ่าเทียนเฝินเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ "หากคนเผ่าหมอของพวกเจ้าลงมือตั้งแต่แรก พวกเราก็คงไม่ต้องพ่ายแพ้จนมีสภาพเช่นนี้ แล้วปล่อยให้พวกชาวเขาตานหุยได้ประโยชน์ไป" นายท่านหลันยิ้มเยาะ "พวกเจ้าเผ่าเทียนเฝินยังเหลือยอดฝีมือจำนวนไม่น้อยไว้ระวังพวกข้า หากร่วมมือเป็นหนึ่งเดียวกัน ร่วมต่อสู้ด้วยกัน มังกรอสูรขั้นเจ็ดก็ไม่จำเป็นต้องให้พวกข้าลงมือ พวกเจ้าจัดการเองก็ได้แล้ว สุดท้ายแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ไว้ใจพวกข้า" ผู้อาวุโสอวิ๋นเฟยเย่มีนิสัยใจร้อนมาแต่ไหนแต่ไร เขาเดือดดาลขึ้นมาทันที "หากพวกข้าเข้าไปพร้อมกัน ทุกคนต่างก็เจ็บหนักกันหมด หลังจากนั้นพวกเจ้าจะได้ถือโอกาสฉกฉวยผลประโยชน์ไปได้ง่ายๆ น่ะสิ" ผู้อาวุโสหวงหนึ่งในผู้อาวุโสระดับสูงติเตียน "พอได้แล้ว แทนที่จะมัวมาพูดมากอยู่ตรงนี้ ไม่สู้คิดหาหนทางว่าจะชิงแก้วมังกรมาจากชาวเขาตานหุยอย่างไรจะดีกว่า" ผู้อาวุโสระดับสูงหวงเอ่ย ก
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 457
"โฮ่ว..." "โฮก..." "เฮือก..." นายท่านกองธงเผ่าหมอและมังกรอสูรต่างก็เจ็บหนัก ครั้งนี้ล้วนแต่บาดเจ็บเสียหายกันทั้งคู่ "นายหญิง นายท่านสองคนนั้นเป็นนายท่านจากอีกสองกองธง หนึ่งในนั้นนายท่านเถาฮวาถูกมังกรอสูรโจมตีบาดเจ็บสาหัส อาการปางตาย เกรงว่าคงไม่อาจรอดไปได้แล้ว มังกรอสูรก็เจ็บไม่เบาเช่นกัน กรงเล็บหักไปเล็บหนึ่งแล้ว นายหญิง พวกเราเข้าไปตอนนี้เลยดีหรือไม่" "เจ้าจะรีบไปเกิดใหม่หรืออย่างไร จะร้อนรนกระวนกระวายไปไหน" "แต่ขืนพวกเรายังไม่ไป แล้วแก้วมังกร..." "หากแก้วมังกรชิงไปได้ง่ายเพียงนั้น พวกเจ้าคงได้ไปนานแล้ว ต้องรอถึงตอนนี้อีกรึ เสี่ยวฝูกวง ข้าเห็นปกติเจ้าก็ฉลาดดีอยู่หรอก เหตุใดพอเกี่ยวกับแก้วมังกร เจ้าถึงได้กลายเป็นคนโง่แบบนี้ไปได้" แน่นอนว่าต้องโง่อยู่แล้ว เขาจะไม่กระวนกระวายได้อย่างไร คนทั้งเผ่าต่างก็ตั้งตารอแก้วมังกรเพื่อจะได้ถอนคำสาปเลือด นั่นคือชีวิตนับพันนับหมื่นชีวิต "เจ้ารอดูเถอะ เดี๋ยวพวกเขาก็จะเริ่มการโจมตีครั้งต่อไปแล้ว" ไม่ผิดไปจากที่กู้ชูหน่วนคาดการณ์ไว้ คนของเผ่าหมอและเผ่าเทียนเฝินลงมือโจมตีอีกครั้ง สู้กันสนั่นหวั่นไหว มืดฟ้ามัวดิน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 456
ฮองเฮาฉู่และเยี่ยเฟิงไม่ยอมแยกจากัน กู้ชูหน่วนเปลืองแรงไปมากมายกว่าจะส่งพวกเขาสองคนกลับไปได้ บนฟ้ามีเสียงดังอึกทึกครึกโครมดังไม่หยุด ลมฝนโหมกระหน่ำอย่างต่อเนื่องราวกับพายุรุนแรง ยอดเขาโลหิตน้ำเต้าสั่นสะเทือนเลือนลั่น เพราะความสั่นไหวอย่างแรงของยอดเขาทำให้ลาวาประทุขึ้นมา ซัดกระเซ็นไปบนโขดหิน ดอกไม้ใบหญ้าบนโขดหินที่แสนน่าสงสารจมอยู่ใต้ลาวา นี่คือศึกใหญ่ที่มีเพียงแค่ยอดฝีมืออันดับต้นๆ เท่านั้นที่จะก่อได้ กู้ชูหน่วนเงยหน้าไปมอง กลับพบว่ากลางอากาศมีมังกรไฟตัวสีทองที่ทั้งตัวโชกไปด้วยเลือดกำลังทะยานโลดแล่นพลางกรีดร้องไม่หยุด มังกรตัวใหญ่ยักษ์เพียงแค่สะบัดปลายหาง ยอดเขาลูกเล็กๆ บริเวณใกล้เคียงก็ราบเป็นหน้ากอง ที่น่าตกตะลึงไปกว่านั้นคือ ลูกไฟที่มันพ่นออกมา มีพื้นที่แผ่ขยายไปถึงครึ่งหนึ่งของเขาโลหิตน้ำเต้า คล้ายจะแผดเผาทำลายเขาโลหิตน้ำเต้าทั้งหมดให้สิ้นซาก นอกจากมังกรไฟ ยังมีผู้อาวุโสผมขาวอีกสี่คน ฝูกวงเอ่ย "นายหญิง สี่สุดยอดผู้อาวุโสระดับสูงแห่งเผาเทียนเฝินวิทยายุทธแก่กล้านัก พวกเขาปลีกวิเวกมานานหลายปี น้อยครั้งที่จะเข้ามาข้องเกี่ยวทางโลก คิดไม่ถึงว่าคราวนี้เผ่าเทียนเฝิน
