All Chapters of ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Chapter 271 - Chapter 280

คุยไม่ถูกคอ ครึ่งคำก็มากเกินผู้พิทักษ์ทั้งสามของนายท่านหลันก้าวออกมาข้างหน้า กำปั้นทั้งสองข้างกำแน่นจนกระดูกดังกร็อบแกร็บ บ่งบอกเจตนาที่จะต่อสู้อย่างชัดเจนนายท่านหลันเผชิญหน้ากับเย่จิ่งหานฝูกวงก้าวไปข้างหน้า ต้องการต่อกรกับผู้พิทักษ์ทั้งสามกู้ชูหน่วนดึงฝูกวงกลับ และตะคอกว่า "ชิงเฟิงเจี้ยงเสวี่ยยังอยู่ที่นี่ ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า อย่าคิดทำตัวโดดเด่นกว่าพวกเขา"ชิงเฟิงกับเจี้ยงเสวี่ยขมวดคิ้วพร้อมกันคุณหนูสามกู้หมายความว่าอย่างไร?เห็นพวกเขาเป็นแรงงานให้เปล่า?คนที่นายท่านหลันต้องการคือตัวนางต่างหากฝูกวงงงงัน "นายหญิง ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่ ข้าคนเดียวก็รับมือกับสามคนได้""ในการต่อสู้ครั้งที่แล้วเจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บรึ? ยืนอยู่เฉยๆ ห้ามขยับไปไหน"เมื่อเห็นสายตาที่กู้ชูหน่วนส่งมา ฝูกวงก็เข้าใจในสิ่งที่นางต้องการ เขากุมหน้าอกของตัวเองทันที ขมวดคิ้วและเอ่ยว่า "โอ๊ย หน้าอกของข้าเจ็บมาก พลังภายในร่างกายก็ไม่สามารถดึงขึ้นได้"ทุกคนหมดคำพูดการแสดงนี้ เห็นพวกเขาเป็นคนโง่หรืออย่างไร?กู้ชูหน่วนตะโกนเสียงดัง "ท่านอ๋อง เมื่อครู่นายท่านหลันบอกว่าขาของท่านใช้การไม่ได้ ขาที่สามก็ทั้ง

ฮองเฮาฉู่รู้สึกว่าขอบตาของนางแดงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ นางมีน้ำตารื้นที่หางตา แต่ก็ยังคงฝืนยิ้มออกมา "หากเจ้าไม่รังเกียจ ก็ถือว่าข้าเป็นแม่ของเจ้าได้ เมื่อใดที่เจ้าเหนื่อยล้า หรืออ่อนแอ สามารถมาหาข้าได้ทุกเมื่อ"ร่างกายของเยี่ยเฟิงแข็งทื่อเขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้"ขอบคุณฮูหยินที่เมตตา แต่เยี่ยเฟิงไม่มีวาสนาที่จะได้รับสิ่งนี้"เขาเป็นคนสกปรกและอัปมงคล ใครที่อยู่กับเขา มักไม่มีจุดจบที่ดีการที่นางพูดเช่นนี้กับเขาได้ เขาก็มีความสุขและพอใจมากแล้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮองเฮาฉู่ก็รู้สึกหวิวๆ ในใจ นางรู้สึกเอ็นดูเยี่ยเฟิงอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าเยี่ยเฟิงจะขมวดคิ้ว นางก็ยังรู้สึกเจ็บปวดราวกับมีเข็มทิ่มแทงหัวใจโดยเฉพาะเมื่อเห็นเขาพยายามอย่างหนักที่จะอดทน......ความสงสัยในใจของนางก็ผุดขึ้นมาอีกครั้งฮองเฮาฉู่ถามขึ้นอีกครั้งว่า "เจ้าอายุสิบเก้าปีจริงๆ หรือ? เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นเด็กกำพร้า เช่นนั้นเจ้าจำผิดไปหรือไม่ หรือว่ามีใครบอกเจ้าผิด?""แม่เฒ่าของข้าไม่โกหกข้าหรอก""แล้วเจ้าเกิดเดือนอะไร? เกิดในฤดูใบไม้ร่วงหรือไม่?""ไม่ใช่ ข้าเกิดในฤดูใบไม้ผลิ"กู้ชูหน่

ดวงตาของเย่จิ่งหานที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยเหลือบมองนางอย่างเย็นชา และในดวงตาที่ลุ่มลึกราวกับบึงน้ำเย็นนั้น ปรากฏเปลวเพลิงแห่งความโกรธแค้นกำลังก่อตัวทุกคนไม่สงสัยเลยว่า หากมีใครจุดประกายเปลวไฟนั้นเล็กน้อยจะลุกลามกลายเป็นไฟป่าที่ไม่อาจควบคุมได้"รู้หรือไม่ว่าเจ้าพูดอะไรออกมา?" เสียงทุ้มต่ำนั้นแฝงไปด้วยคำเตือนกู้ชูหน่วนยิ้ม และเปลี่ยนท่าทีอย่างกะทันหัน นางเข้าไปกอดขาของเย่จิ่งหานอย่างไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับเผยรอยยิ้มอันออดอ้อนของสาวน้อยบนใบหน้า"รู้สิ ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงท่านมาก"คำพูดง่ายๆ เพียงประโยคเดียว ราวกับน้ำเย็นที่ดับไฟโกรธของเย่จิ่งหานลงไปได้มาก"ท่านอ๋อง อย่าโกรธเลย ขมวดคิ้วบ่อยๆ จะแก่เร็วนะ""ปล่อยมือ" เย่จิ่งหานตะคอก"ไม่ปล่อย ไม่ปล่อย" กู้ชูหน่วนเอ่ยพร้อมกับกอดขาแน่นขึ้นไปอีก และยังเอาแก้มแนบไปกับขาของเขาด้วย"……""ปกติเจ้าทำเช่นนี้กับผู้ชายคนอื่นด้วยหรือ""ไม่เคย ข้าทำเช่นนี้กับท่านคนเดียว""เหอ...... อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าไปทำอะไรมาบ้างนะ" เย่จิ่งหานไม่ได้สะบัดนางออกไป แม้ว่าเขาจะยังโกรธอยู่ แต่สีหน้าของเขาก็ไม่ได้มืดมัวและน่ากลัวเหมือนเมื่อครู่"ข้าทำ

ร่างของมนุษย์นอนตายเกลื่อนพื้น กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น เลือดสดไหลซึมออกจากร่างของพวกเขาอย่างช้าๆ รวมตัวกันเป็นสายน้ำไหลผ่านเท้าของพวกเขาหมู่บ้านถูกเผาทำลาย มองไปทางไหนก็ไม่พบกระท่อมที่สมบูรณ์สักหลัง อีกาหลายตัวเกาะอยู่บนกระเบื้อง ส่งเสียงร้องกากๆ ดังลั่นกู้ชูหน่วนเจ็บปวดมากศพเหล่านั้นมีเจ้าของร้านขายบะหมี่ มีผู้ใหญ่บ้าน และคนอื่นๆ ที่นางคุ้นเคยรวมอยู่ด้วย ทุกคนถูกฟันด้วยมีดนับสิบครั้ง เลือดไหลหมดตัวจนตาย แม้แต่คนชราอายุแปดสิบปีและทารกในอ้อมอกก็ไม่เว้นนี่เป็นโศกนาฏกรรมของมนุษย์มือของกู้ชูหน่วนกำแน่นจนได้ยินเสียงกระดูกดังกร๊อบแกร๊บใบหน้าของเยี่ยเฟิงซีดขาวจนไม่มีเลือด เขาแทบไม่อยากมองร่างเหล่านั้น ทุกคนที่นี่ปฏิบัติต่อเขาเหมือนญาติสนิทเขาวิ่งโซเซ กลับไปที่บ้านของตัวเอง พึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"แม่เฒ่า......แม่เฒ่า......"ฝ่ามือของกู้ชูหน่วนสั่นเทา ตะโกนเสียงดัง "เซียวอวี่เชียน เซียวอวี่เชียน อยู่ที่ไหน......หากยังไม่ตายก็ส่งเสียงออกมา"กู้ชูหน่วนมองหาร่างของเซียวอวี่เชียนในกองศพ พร้อมกับตะโกนเสียงดัง ขณะนี้ นางไม่เหลือความเย่อหยิ่งในอดีตแล้ว และมีแต่ความกลัว

"กู้ชูหน่วนทิ้งร่มกระดาษน้ำมัน นั่งลงข้างกายเยี่ยเฟิงเป็นเพื่อนเขาอย่างเงียบๆ ท่ามกลางแสงแดดอันร้อนระอุ กู้ชูหน่วนลังเลว่าจะปลอบโยนเขาอย่างไรไม่คาดคิดว่าเยี่ยเฟิงจะเอ่ยปากพูดก่อนเขาไม่ได้พูดมานาน เสียงแหบแห้งของเขาดังขึ้นอย่างช้าๆ"ข้าเป็นตัวซวย ใครก็ตามที่ใกล้ชิดข้าก็จะต้องโชคร้าย ในอดีต ท่านอาและอาสะใภ้ที่สนามทาส องครักษ์พี่ใหญ่ใจดีที่เขาหมายวิญญาณ ครอบครัวของแม่เฒ่าเยี่ยและชาวบ้านทุกคนในเสี่ยวเหอชุน ข้ากลัวว่า......"กลัวว่านางและเซียวอวี่เชียนจะถูกเขาทำให้เดือดร้อนไปด้วยกู้ชูหน่วนรู้ความคิดในใจของเขา จึงพูดแทรกเขาทันที "ใครบอกว่าเจ้าเป็นตัวซวย เจ้าจิตใจดี รักเพื่อนพ้อง ผู้คนจำนวนมากต่อแถวอยากเป็นเพื่อนเจ้า"เยี่ยเฟิงยิ้มขมขื่น นั่งอยู่ใต้แสงแดดอันร้อนระอุ แต่กลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นแม้แต่น้อย"ข้าอยู่ในสนามทาสตั้งแต่ข้าจำความได้ แม้ว่ายามนั้นชีวิตจะลำบากไปบ้าง แต่ข้าก็มีความสุขมาก เพราะที่นั่นมีท่านอาและอาสะใภ้จำนวนมากที่ปฏิบัติต่อข้าดีมาก""เจ้ารู้หรือไม่ว่าความปรารถนาอันยิ่งใหญ่ที่สุดของข้าในยามนั้นคืออะไร"กู้ชูหน่วนถามอย่างไม่แน่ใจ "ตามหาพ่อแม่ที่แท้จริง กลับไปอยู