บทที่ 274

ฮองเฮาฉู่รู้สึกว่าขอบตาของนางแดงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ นางมีน้ำตารื้นที่หางตา แต่ก็ยังคงฝืนยิ้มออกมา "หากเจ้าไม่รังเกียจ ก็ถือว่าข้าเป็นแม่ของเจ้าได้ เมื่อใดที่เจ้าเหนื่อยล้า หรืออ่อนแอ สามารถมาหาข้าได้ทุกเมื่อ"

ร่างกายของเยี่ยเฟิงแข็งทื่อ

เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้

"ขอบคุณฮูหยินที่เมตตา แต่เยี่ยเฟิงไม่มีวาสนาที่จะได้รับสิ่งนี้"

เขาเป็นคนสกปรกและอัปมงคล ใครที่อยู่กับเขา มักไม่มีจุดจบที่ดี

การที่นางพูดเช่นนี้กับเขาได้ เขาก็มีความสุขและพอใจมากแล้ว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮองเฮาฉู่ก็รู้สึกหวิวๆ ในใจ นางรู้สึกเอ็นดูเยี่ยเฟิงอย่างบอกไม่ถูก แม้ว่าเยี่ยเฟิงจะขมวดคิ้ว นางก็ยังรู้สึกเจ็บปวดราวกับมีเข็มทิ่มแทงหัวใจ

โดยเฉพาะเมื่อเห็นเขาพยายามอย่างหนักที่จะอดทน......

ความสงสัยในใจของนางก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง

ฮองเฮาฉู่ถามขึ้นอีกครั้งว่า "เจ้าอายุสิบเก้าปีจริงๆ หรือ? เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นเด็กกำพร้า เช่นนั้นเจ้าจำผิดไปหรือไม่ หรือว่ามีใครบอกเจ้าผิด?"

"แม่เฒ่าของข้าไม่โกหกข้าหรอก"

"แล้วเจ้าเกิดเดือนอะไร? เกิดในฤดูใบไม้ร่วงหรือไม่?"

"ไม่ใช่ ข้าเกิดในฤดูใบไม้ผลิ"

กู้ชูหน่