บททั้งหมดของ นางร้ายเช่นข้าพอแล้ว: บทที่ 11 - บทที่ 20

อ๋องหนุ่มรวบร่างของเหลียนฮวาพาดบ่าพาเดินลัดเลาะไปทางตำหนักที่่อยู่ไม่ไกลโถงจัดเลี้ยงนัก แต่เป็นตำหนักที่ไม่มีคนอยู่ เพราะเจ้าของย้ายไปอยู่ตำหนักอื่นและปิดทิ้งเอาไว้ อ๋องหนุ่มเปิดประตูเข้าไป แบกร่างอวบของเหลียนฮวาเดินตรงเข้าไปด้านในจนพบห้องนอนใหญ่ ห้องนอนนี้มีเตียงสี่เสาหลังใหญ่อยู่กลางห้อง เขาแบกร่างอวบของนางวางลงบนเตียง เหลียนฮวาที่ดิ้นรนทุบไหล่เขามาตลอดทาง แต่นางมิกล้าร้องดังจนเกินไปด้วยกลัวจะมีผู้พบเห็นแล้วนางจะเสื่อมเสียไปยิ่งกว่านี้ นางถอนหมั้นกับเขาแล้วมิอยากเกี่ยวข้องกับเขาอีก ตอนนี้นางกำลังคิดจะคบหากับรองแม่ทัพไป๋ แม้นางมิได้รักเขา แต่คิดว่าเขาเป็นพี่ชายที่น่ารักและเป็นบุรุษที่น่าสนใจ นางควรจะเปิดใจมองบุรุษอื่นๆที่มิใช่อ๋องผู้นี้ดูบ้าง“ ท่านจับหม่อมฉันมาทำไมกัน มิกลัวผู้อื่นจะเห็นเข้าหรือไร เรามิได้เป็นอะไรกันแล้ว ข่าวเรื่องถอนหมั้นก็มีคนรับรู้กันทั้งเมืองหลวง และหม่อมฉันกำลังจะคบหากับพี่เฟยหลง ท่านก็กำลังจะไปสู่ขอจงซูลี่ไม่ใช่หรือเพคะ อย่ามาทำเช่นนี้เลย ” อ๋องหนุ่มยกยิ้มน้อยๆที่มุกปากหนา “ เจ้าเป็นเมียข้าแล้ว ใช่เรามิได้เป็นเพียงคู่หมั้นแต่เราคือผัวเมียกัน เจ้าคิดจะไปหลอกช

หลังจากอ๋องซีหยางแบกคุณหนูเจียเหลียนฮวาหายเข้าไปในตำหนักแห่งนั้นโดยไม่มีผู้ใดรู้เห็น รองแม่ทัพไป๋เฟยหลงหลังจากที่สนทนาติดพันกับเหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่และแม่ทัพใหญ่หลายๆคนอยู่นาน จนกระทั่งเขาเริ่มมองหาเหลียนฮวาไปจนทั่วงานเลี้ยงแต่ก็ไม่พบร่างงดงามของนางเลย ฮวาเอ๋อหายไปที่ใดกัน เขาไปตามหานางแถวบริเวณห้องสุขาและในสวนด้านหน้าของเรือนที่ใช้จัดงานเลี้ยงต้อนรับทหารที่ชนะศึกกลับมาแต่ก็ไม่พบร่างอวบของนางเลย เขากระวนกระวายใจจึงได้รีบรุดไปหาบิดาและพี่ชายของนางที่กำลังสนทนาติดพันกับเหล่าสหายและเหล่าราชวงศ์หลายๆคนอยู่ “ ท่านลุงขอรับ ฮวาเอ๋อหายไปไหนก็ไม่ทราบ ข้าค้นหานางจนทั่วงาน จนไปตามหาแทบจะทั่วบริเวณรอบๆเรือนหลังนี้แล้วมิพบนางเลยขอรับ ไม่รู้นางหายไปที่ใดกัน” เสนาบดีเจียกับบุตรชายคนโต เจียหย่งจิ้งหันขวับมาทันที “ ฮวาเอ๋อจะหายไปที่ใดกัน พวกเราก็ยังอยู่ที่นี่ นางจะกลับไปก่อนโดยไม่บอกกล่าวได้เช่นไร ” เจียหย่งจิ้งขุนนางหนุ่มอนาคตไกลที่เป็นพี่ชายของนางเอ่ยขึ้นทันที “ นางอาจจะไม่สบายแล้วกลับไปก่อนหรือไม่ ” องค์ชายสามรีบเอ่ยขึ้นทันที ทั้ง ๆที่เขารู้อยู่เต็มอกว่านางหายไปกับใคร คงหนีไม่พ้นเจ้าห้าที่มันหึง

อ๋องหนุ่มเร่งจัดงานแต่งงานอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเสร็จสิ้นภายในไม่ถึงสิบวัน จนวันนีี้เขาก็ขี่ม้ามารับเจ้าสาวของเขาด้วยตนเอง ใบหน้าของเขาบานยิ่งกว่าจานเชิง ขบวนรับเจ้าสาวก็ยิ่งใหญ่ เกี้ยวแปดคนห้ามก็เป็นเกี้ยวที่ทำขึ้นมาใหม่และเป็นเกี้ยวอย่างดีที่สุด สินสอดที่เขาจัดหามาให้นั้นมากมายยิ่งนัก มันบอกว่าเขานั้นรักเหลียนฮวามากขนาดไหน และอยากจะได้นางเป็นพระชายามากเพียงใด ขบวนสินสอดเป็นชบวนที่ยาวมากและสินเดิมของเจ้าสาวก็เป็นขบวนยาวไม่แพ้กััน สองข้างทางมีชาวบ้านมามุงดูกันตลอดสองข้างทาง พิธีแต่งงานครั้งนี้เล่าลือกันไปทั้งเมืองหลวงเพราะอ๋องซีหยางจัดพิธีอย่างยิ่งใหญ่สมเกียรติพระชายาเอกอย่างยิ่ง ผู้คนต่างฉงนในใจ ไหนใครๆบอกว่าท่านอ๋องซีหยางมิได้เต็มใจอยากจะได้พระชายาผู้นี้ และพวกเขาถอนหมั้นกันไปแล้วใช่ไรเล่า แต่อยู่ๆก็มีข่าวว่าทั้งสองได้เสียกันจนเล่าลือฉาวโฉ่กันไปทั้งเมืองแต่เพียงไม่กี่วันท่านอ๋องซีหยางก็จัดงานแต่งงานกับเจียเหลียนฮวาและรับนางเป็นพระชายาเอกแถมยังเป็นงานแต่งที่จัดอย่างยิ่งใหญ่สินสอดก็มากมายว่ากันว่ามากกว่าเจ้าสาวคนใดในปีนี้เลยด้วยซ้ำ อ๋องหนุ่มรอรับเจ้าสาวที่บิดาของนางพาเดินออกมาขึ้นเกี้

หลายวันต่อมามีงานเลี้ยงวันเกิดของขุนนางใหญ่คนหนึ่ง ท่านอ๋องซีหยางพาพระชายาหมาด ๆ ของเขาไปที่งานเลี้ยงแห่งนี้ด้วย เมื่อไปถึงในงานต่างก็เข้าไปทักทายแขกเหรื่อที่มางาน ขณะนั้นคุณหนูจงซูลี่ที่มากับบิดาของนางก็เดินเข้ามาร่วมวงสนทนา ดวงตาจ้องมองทัั้งคู่อย่างไม่พอใจนัก นางมีความหวังอย่างมาก เพราะเคยได้ยินคนพูดหลายๆครั้งว่าท่านอ๋องซีหยางนั้น พูดถึงนางว่าพึงใจนางมากกว่าคู่หมั้นที่เขาไม่ต้องการเลยอย่างเช่่นเจียเหลียนฮวาผู้นี้ เขารังเกียจและรำคาญนางเหลือเกิน อยากจะถอนหมั้นที่เขาถูกบังคับให้จำต้องหมั้นกับหญิงร้ายกาจเช่นนี้แต่ไม่รู้เหตุใดตอนนี้เขาถึงได้กลับกลายไปสู่ขอนางมาแต่งเป็นพระชายาเอก ทั้ง ๆที่ผ่านเขาไม่เคยรักหญิงผู้นี้เลย แต่ซูลี่ก็ยังมีความหวัง เพราะนางหลงคิดไปว่าเขาชอบนางมีใจให้นาง เพราะได้ยินคนหลายๆคนพูดตรงกันเช่นนี้ จึงยังคงมีความหวังแม้เขาจะแต่งงานกับอดีตสหายของนางไปแล้ว แต่ซูลี่ก็ยังคาดหวังว่าเขาจะรับนางเป็นพระชายารองในสักวัน และนางก็จะแสดงให้เห็นว่าหญิงเช่นนางมีดีกว่าหญิงร้ายกาจเช่นเหลียนฮวาเป็นไหน ๆ “ เป็นเช่นไรเล่าพระชายาเจีย ไม่ได้พบกันเสียนาน ตอนนี้จากหญิงร้ายกาจที่คู่หมั้นไม่ต

เมื่อปลาตัวอ้วนที่จงซูลี่คิดจะจับหลุดมือไปต่อหน้าต่อตา นางหันมามองคนที่มาขัดขวางแผนการจับปลาของนางตาขวาง นางเกลียดมันทั้งพี่ทั้่งน้องเลย นังน้องก็แย่งว่าที่สวามีของนางไป ไอ้เจ้าพี่ชายก็มาขัดขวางแผนการณ์หาสามีคนใหม่ของนางอีก “ ท่านทำบ้าอะไรกัน ข้าไม่ได้อยากจะไปกับท่านเสียหน่อย ” คุณชายเจียหัวเราะหึหึ “ ข้าคิดไว้อยู่แล้ว ว่าหญิงแพศยาเช่นเจ้าคงจะคิดใช้มารยาจับสหายสนิทของข้า ทำทีเป็นแกล้งรถม้ามาเสียใกล้ทางที่จะกลับเข้าเมือง เพื่อจะดักรอรองแม่ทัพไป๋ แผนการณ์ตื้นเช่นนี้ คิดว่าผู้อื่นเขาไม่รู้เท่าทันหรือไร เสแสร้งทำเป็นอ่อนแอ ที่แท้ก็หญิงเจ้ามารยาแพศยาดีๆนี่เอง ” คุณชายเจียเอ่ยวาจาเสียดสีนางอย่างไม่ไว้หน้า“ อ๊ายย เจ้าบ้า เจ้าปากเสีย ปากสามหาว มาว่าข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ” ซูลี่กระทืบเท้าต่อหน้าเขา ขุนนางหนุ่มเจียหย่งจิ้งเหยียดยิ้มหยันนาง “ คนที่เจ้าเสแสร้งทำเป็นอ่อนแอต่อหน้าเขาก็ไม่อยู่ดูแล้ว ตอนนี้ก็ออกงิ้วได้เต็มที่ไม่ต้องทำมารยาอีกต่อไป ” แล้วเขาก็จับเอวคอดยกตัวของจงซูลี่ขึ้นวางบนม้าตัวสูงใหญ่สีดำงามสง่าของเขา “ ไม่นะปล่อยข้าไม่ไปกับเจ้า ปล่อยนะเจ้าคนปากร้าย ” นางเอ่ยตวาดเขาแว๊ด ๆ “ ไปกั