All Chapters of writer's world ตัวละครเหล่านั้นมีชีวิตอยู่จริงในต่างโลก!: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 32หึง...เหรอ!?“เจ้าโง่นั่นส่งพวกคุณมาหลายครั้งจนผมเองก็เริ่มรำคาญแล้วล่ะ วิธีลอบสังหารเดิม ๆ ไม่มีอะไรน่าสนุกเลยสักนิด” ชายหนุ่มผู้มีดวงตาสีม่วงน่าค้นหาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบช้าและเย็นชา เขาเอนตัวพิงโซฟาขณะที่จ้องมองชายผู้กำลังถูกมัดติดกับเก้าอี้ตรงหน้า สายตาของเขามันราวกับสัตว์ป่าที่กำลังจับจ้องเหยื่อ“คีอาร์ นายจะเอายังไงต่อ? พวกนี้น่าจะเป็นลูกน้องคนโปรดของเจ้านั่นซะด้วย” ชายหนุ่มร่างใหญ่นามโคนี่เดินเข้าไปหา คีอาร์ มาร์ลัน ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาตึก!ชายอีกคนเดินตามโคนี่มาอย่างเงียบเชียบ ซึ่งเขาได้ลากคอของชายร่างใหญ่สองคนติดมือมาด้วย เขาคือ เจนอส ชายที่ไม่เคยยอมเปิดปากพูดอะไรออกมาแม้แต่ประโยคเดียว“ผมจะทำให้มันหายไป...โดยที่ไม่มีใครรู้ตัว” คีอาร์แสยะยิ้ม ดวงตาสีม่วงปรากฏแววตาสังหาร กระต่ายสีดำตัวกลมลอยออกมาจากมือของเขาและ...กลืนกินชายผู้ถูกมัดอยู่บนเก้าอี้นี่ล่ะคือบทนำ เริ่มมาคีอาร์ก็เริ่มต้นกลืนกินลูกน้องของโกเมนที่ถูกส่งมาเพื่อลอบสังหารคีอาร์ มันก็เข้ากับชื่อเรื่อง มหาราชาจอมเขมือบ อยู่นะที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้คีอาร์ให้ชูบี้เขมือบคนไปเยอะมาก พลังจิตของเขาจึงมีเยอะมาก มันประม

ตอนที่ 34กินไปแล้วจริงๆฉันมองตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงา ตั้งแต่ต้นคอไปจนถึงไหปลาร้าของฉันมีรอยแดงเต็มไปหมด ฉันค่อยๆ แหวกเสื้อของตัวเองออกช้า ๆ เพื่อดูในจุดที่ต่ำลงไป ซึ่งฉันยังคงเห็นรอยจ้ำแดงไปจนถึงเนินอก ฉันรู้สึกร้อนบนใบหน้าจนหน้าแทบไหม้ฉันสูดหายใจเฮือกใหญ่และนำผ้าพันคอออกมาพันคอเพื่อปกปิดร่องรอยน่าอายพวกนั้น ถึงจะมีแค่คีอาร์คนเดียวก็เถอะที่มองเห็นฉันและก็เป็นคีอาร์ด้วยที่ทิ้งรอยจูบพวกนี้ไว้ แต่คีอาร์ก็ยังไม่ได้กินฉันอย่างที่เขาหวังหรอกนะเนื่องจากว่าฉันมียางอายและความเกรงใจต่อโคลว์มากฉันจึงปฏิเสธอย่างหนักแน่นที่จะให้คีอาร์กิน คีอาร์จึงเปลี่ยนใจมาทิ้งรอยจูบไว้บนร่างกายของฉันแทน ฉันรอดตัวไปในครั้งนี้ ซึ่งครั้งหน้าฉันก็จะต้องหนีให้ได้ ต้องหาทางหนีทีไล่ไว้ด้วย!ตอนถูกจับกดอีกครั้งฉันรีบกลับโลกเดิมเลยดีไหม? ไม่สิ นั่นก็เกินไป ถึงฉันจะกลับไปไม่กี่วินาที แต่มันก็ถือว่าเกือบชั่วโมงของโลก MP งั้นฉันซื้อพลังมาใช้เลยดีไหม? ไม่สิ พลังใน Writer Shop ใช้ตอนอยู่ในร่างวิญญาณไม่ได้ งั้นปิดโหมดมองเห็นตัวฉันของคีอาร์? แต่มันคงไม่น่าจะได้ผลเพราะคีอาร์สามารถสัมผัสตัวของฉันได้อยู่ดี หากคีอาร์คิดจะ

ตอนที่ 36เป็นไปไม่ได้!ฉันนั่งมองหน้าคีอาร์ด้วยความรู้สึกขุ่นมัว ฉันได้สั่งให้เขานั่งอยู่นิ่งๆ อยู่ตรงหน้าห้ามขยับไปไหนโดยหวังให้เขารู้สึกผิดในสิ่งที่ตัวเองกระทำลงไปบ้าง แต่เขากลับนั่งจ้องหน้าฉันกลับตาแป๋ว แต่...อันที่จริงมันก็ไม่ได้น่ารักอย่างคำเปรียบเทียบหรอก เขาทำหน้านิ่งใส่ฉันมากกว่า ซึ่งฉันก็ยังมองว่าเขาน่ารักหลังจากที่ฮันนี่มาเห็นฉันและคีอาร์ที่อยู่ในสภาพที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเธอก็ร้องไห้ออกมาและวิ่งหนีไปเหมือนนางเอกในละครหลังข่าว แต่โชคร้ายที่ไม่มีพระเอกวิ่งตามไป คีอาร์เองก็ยังมีหน้าจะทำต่อฉันจึงจัดการตบหัวเรียกสติเขาไปทีหนึ่งฉันทั้งรู้สึกอายและรู้สึกผิดกับฮันนี่ ฉันรู้ว่าเด็กคนนั้นชอบคีอาร์มาตลอดและคงจะเลิกชอบได้ยาก น่าสงสาร แต่ฉันก็ไม่คิดจะมอบคีอาร์ให้หรอกนะ เขารักฉันและฉันก็รักเขา คู่ของพวกฉันก็ถูกต้องตามหลักแล้ว ฮันนี่ที่ไม่เคยได้รับความรักตอบกลับก็ควรจะตัดใจได้แล้วแต่ฉันก็ไม่ได้อยากจะให้ฮันนี่มาเจอเหตุการณ์นี้ ฉันอยากจะค่อยๆ บอกเธอจะดีกว่า หวังว่าฮันนี่จะไม่คิดสั้นฆ่าตัวตายหรือกลายเป็นตัวร้ายนะ ถึงฉันจะไม่ผูกพันกับฮันนี่นักแต่ก็เคยเฝ้าดูเด็กคนนั้นมาพร้อมกับคีอาร์ฉัน

ตอนที่ 38ใจแทบหายฮันนี่ หญิงสาวผู้มีเรือนผมสีชมพูเดินตรงไปที่ห้องทำงานของคีอาร์อย่างไม่รีบร้อน ขณะเดียวกันเธอก็ลูบเสื้อคลุมสีครีมอย่างชอบใจ เสื้อตัวนี้ควรเป็นของเธอ ทุกอย่างที่เลล่าได้รับมันควรเป็นของเธอ...ฮันนี่ยกยิ้มสดใสและนำบัตรผ่านสำหรับเข้าไปในห้องทำงานของคีอาร์ออกมา มันเป็นบัตรที่โคนี่ให้เธอมาเพราะเห็นว่าเธอเป็นน้องสาว ไม่มีทางที่เธอจะทำอันตรายอะไรได้ และห้องทำงานชั่วคราวของคีอาร์มันไม่ค่อยมีอะไรสำคัญนักเธอจึงได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้ง่ายๆเธอมักจะใช้บัตรผ่านนี้เพื่อเข้าไปหาคีอาร์ทุกครั้งที่เขามาใช้ห้องทำงานแห่งนี้ และเพื่อที่จะรู้ว่าคีอาร์มาวันไหนเธอจึงได้ทำงานเป็นพนักงานของบริษัทสาขาแห่งนี้ฮันนี่ติดตามข่าวทุกอย่างของคีอาร์เธอจึงทราบดีว่าตอนนี้คีอาร์ต้องอยู่ในห้องทำงานอย่างแน่นอน เธอได้เข้าไปในห้องทำงานของคีอาร์โดยไม่ถามเจ้าของห้องอย่างทุกที เพราะทุกครั้งเธอไม่เคยถูกต่อว่าเลยฮันนี่คิดว่าคีอาร์อาจจะคิดบางอย่างกับเธอ ไม่อย่างนั้นเธอจะเข้าออกห้องของเขาได้อย่างง่ายดายงั้นเหรอ?“คีอาร์?” ฮันนี่เอ่ยเรียกคีอาร์เสียงเบา เธอไม่พบเขาบนโต๊ะทำงานจึงเดินไปที่โซฟา เธอพบว่าเขากำลังนอนหลับ

ตอนพิเศษคีอาร์ [1]ตั้งแต่จำความได้ผมก็อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ มีผู้คนคอยรับใช้ ในตอนนั้นผมยังไม่รู้หรือเข้าใจอะไรมากมาย แต่ก็จำได้แม่นว่าชีวิตในตอนนั้นสะดวกสบายมาก ไม่ว่าจะทำอะไรก็มีคนตามใจทุกอย่าง ชีวิตทุกอย่างของผมมีคนใช้คอยทำทุกอย่างให้ สิ่งที่เรียกว่าครอบครัวผมแทบไม่รู้จักมัน ผมรู้แค่ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งที่เรียกตัวเองว่าแม่กับผมและเรียกผมว่าคีอาร์ผมไม่ได้ชื่อนายน้อยหรือคุณหนูสินะชื่อเต็มของผมก็คือคีอาร์มาร์ลัน ลูกชายของ แอนนา มาร์ลัน และ อดัมมาร์ลัน พวกเราไม่เคยได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันจึงไม่สามารถเรียกกันว่าเป็นครอบครัวเดียวกันได้จนกระทั่งในตอนที่ผมมีอายุสามปี เป็นครั้งแรกที่พวกเราได้นั่งบนโต๊ะอาหารเดียวกันคนแปลกหน้าได้พูดคุยเรื่องบางอย่างกับพ่อของผม ซึ่งผมไม่เข้าใจมันเลย จนกระทั่งร่างของคนที่กำลังคุยกับพ่อของผมล้มลงไปนอนกับพร้อมกับมีน้ำสีแดงกระจายไปทั่วพื้น แม่ของผมกรีดร้องน่าหนวกหูออกมาด้วยหน้าตาน่าเกลียดในวันนั้นผมได้เห็นการฆ่าคนอย่างเลือดเย็นของผู้เป็นพ่อเป็นครั้งแรกแม่ของผมทำได้เพียงนั่งตัวสั่นด้วยความกลัว ผมในตอนนั้นไม่สามารถเข้าใจได้เลย ผมจึงมองร่างที่เต็มไปด้วยน้ำสีแ