บททั้งหมดของ writer's world ตัวละครเหล่านั้นมีชีวิตอยู่จริงในต่างโลก!: บทที่ 21 - บทที่ 30

ตอนที่ 22พักผ่อนสามเดือนผ่านไปแล้วนับตั้งแต่เหตุการณ์เรือส่งสินค้าถูกระเบิด ในเหตุการณ์นั้นพวกซีโร่ไม่ได้หลักฐานที่จะสามารถสาวไปถึงบริษัทของพวกชาโดว์ได้เลย จากที่สืบสวนมาได้พวกชาโดว์แฟมิลี่รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของเหล่าตำรวจจึงขนสินค้าออกจากเรือไปก่อนแล้วสาเหตุที่พวกมันรู้ตัวก่อนก็น่าจะเป็นเพราะมีตำรวจที่เป็นสายลับของพวกมันแฝงตัวอยู่ในกลุ่มนั้นล่ะ และข้อสงสัยที่ว่าทำไมพวกมันถึงกล้าระเบิดเรือทิ้งหรือทำไมผู้หญิงสามตาคนนั้นถึงยิงปืนใส่ตู้คอนเทนเนอร์โดยไม่ห่วงว่าจะโดนสินค้าเลยก็ได้คลี่คลายแล้วบนเรือนั่นไม่มีสินค้าสำคัญตั้งแต่แรกแล้วแต่ที่พวกมันยังมาที่ท่าเรือพร้อมกับสินค้าบางส่วนก็เพราะต้องการยืมมือตำรวจให้ช่วยกำจัดลูกค้าที่มารอรับของรายนั้นทิ้ง ของที่พวกมันส่งให้ลูกค้าที่นำรถบรรทุกมารอรับของถึงสามคันเป็นของผิดกฎหมายจริงๆ พวกนั้นจึงถูกตำรวจรวบตัวไปทั้งหมดแต่น่าเสียดายที่ในของผิดกฎหมายเหล่านั้นไม่มีสัญลักษณ์อะไรที่บ่งบอกว่าพวกมันเกี่ยวพันกับธุระกิจของพวกชาโดว์แฟมิลี่รึเปล่าในครั้งนั้นพวกเขาจับได้เพียงกลุ่มลูกค้าของพวกชาโดว์แฟมิลี่ที่หมดประโยชน์แล้วสำหรับพวกมัน พวกเขาจึงได้แต่พยายามส

ตอนที่ 24อยู่กับผมนะฉันตื่นเต้นอย่างมากเมื่อคิดว่าจะได้กลับไปหาคีอาร์ ฉันจินตนาการต่างๆ นาๆ ว่าเมื่อได้พบคีอาร์ฉันจะต้องทำตัวยังไงดี ฉันจะทักทายแบบไหนก่อนดี ปรากฏตัวตอนไหนดีให้มันถูกจังหวะที่สุด แล้วคีอาร์จะแสดงปฏิกิริยาแบบไหน? คงดีใจจนร้องไห้หรือไม่ก็โกรธที่ฉันเพิ่งจะยอมปรากฏตัวให้เขาเห็นหลังจากหายหน้าไปเกือบสองปีหวังว่ามันจะไม่ใช่อย่างหลังนะ หากเป็นแบบนั้นฉันก็คงง้อคีอาร์ไม่ถูกเหมือนกันฉันกลับไปหาคีอาร์ทันทีที่แยกจากซีโร่ แต่เพราะคีอาร์ยังอยู่ที่โรงเรียนฉันจึงยังไม่ได้ปรากฏตัวให้คีอาร์เห็น และเพื่อไม่ให้คีอาร์เสียสมาธิในระหว่างเรียนฉันจึงเก็บกระดิ่งแก้วไว้ในช่องเก็บของนักเขียนเนื่องจากคีอาร์ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าฉันอยู่ใกล้ๆ เขาจึงแสดงนิสัยของตัวเองออกมาเต็มที่ อย่างเช่นการทำตัวเป็นราชาในหมู่เด็กเกเร ดูเหมือนว่าหนึ่งปีกับอีกครึ่งปีคีอาร์จะสามารถเอาชนะอันธพาลเด็กทุกคนในโรงเรียนได้แล้วมันก็ไม่ได้ต่างจากที่คาดเท่าไหร่นักในเรื่องนี้ นิสัยอย่างคีอาร์ไม่เหมาะที่จะเป็นผู้ติดตามใครเขาหรอก ในอนาคตคีอาร์คงต้องเป็นผู้นำเท่านั้นล่ะ คีอาร์คงจะมีลูกน้องมากมายในอนาคตอย่างแน่นอน เขาแตกต่างจากซ

ตอนที่ 26มันก็เป็นอย่างนี้ล่ะเช้าวันต่อมาโคลว์มารับคีอาร์ ฮันนี่ และไรเนอร์ไปที่โรงพยาบาล เด็กทั้งสามไม่ได้เป็นอะไร แต่หนุ่มๆ ทั้งสามคนต่างหากที่เป็น ตามตัวโจนี่และเจนอสมีบาดแผลเต็มไปหมด แต่ก็ถือว่าเล็กน้อยเมื่อเทียบกับโคนี่ที่ต้องนอนโรงพยาบาลดูเหมือนว่าตั้งแต่เย็นวานนี้เจนอสได้พบกับคนกลุ่มหนึ่ง จากที่ฟังโคลว์เล่าคนพวกนั้นต้องการตัวเจนอสจึงลงมือทำร้าย โจนี่และโคนี่จึงเข้าไปช่วย แต่ทุกคนก็ถูกจัดการและถูกลากไปขังในที่แห่งหนึ่ง โคนี่พยายามต่อสู้ปกป้องโจนี่และเจนอสจนตัวเองต้องบาดเจ็บหนักกว่าโคลว์จะหาตัวพวกเขาเจอและเข้าไปช่วยโคนี่ก็ถูกอัดจนเกือบตายการกระทำของโคนี่โคตรเท่เลยล่ะ โคนี่ก็มีนิสัยแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ในสมัยเด็กก็เป็นเขานั่นล่ะที่ช่วยโจนี่และเจนอสที่ไม่มีที่ไปให้มีบ้าน มีที่นอนและอาหาร อีกทั้งยังสอนการเอาตัวรอดในสถานที่ยากจนโคนี่เป็นพวกจิตใจดีงามแบบนี้โจนี่และเจนอสจะไม่รักเพื่อนคนนี้ได้ยังไง เชื่อเลยว่าลึกๆ แล้วสองคนนี้รู้สึกกับโคนี่เหมือนกับว่าเป็นพี่ชายของพวกเขา คงไม่ต้องการให้โคนี่มาเจอเรื่องอันตรายแบบนี้หรอกเหตุผลที่โจนี่ไม่ตามสืบหาความจริงของการตายของครอบครัวไม่ใช่เพรา

ตอนที่ 28งานพบปะนักเขียนฉันเงยหน้าขึ้นมอง ไม่ได้มองท้องฟ้าหรอกนะ แต่ฉันกำลังมองหน้าคีอาร์ต่างหากล่ะ ฉันอยากจะร่ำไห้ เวลาผ่านไปอีกแค่สองปีกับอีกครึ่งปีคีอาร์ก็สูงแซงฉันไปมากแล้ว สามปีก่อนเขาสูงแค่หนึ่งร้อยห้าสิบห้าเซนติเมตร แต่ตอนนี้เขาสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรทั้งที่ตอนนี้เขาอายุแค่สิบห้าปี!บอกทีเถอะคีอาร์ว่าเธอแอบไปกินยาเพิ่มส่วนสูงมาใช่ไหม? ความสูงของเธอทำให้ฉันรู้สึกคิดถึงคีอาร์เมื่อสิบปีก่อนจริงๆ“มีอะไรเหรอเลย์?” คีอาร์เอียงคอถามและจ้องมองฉันตาแป๋ว ฉันยิ้มและส่ายหัวตอบ ในสายตาของฉันแม้คีอาร์จะสูงจนสามารถเรียกได้ว่าเป็นเด็กโข่งแต่ฉันก็ยังเห็นว่าเขาเป็นน้องชายที่น่ารักอยู่ดีช่วงเวลาสามปีมานี้เหตุการณ์ที่น่าสนใจมีหลายอย่าง อย่างแรกคือเรื่องของพวกเจนอส พวกเขาถูกดึงให้เข้าไปในโลกมืดอย่างที่ฉันคาด พวกเขาจึงพยายามที่จะเอาชีวิตรอดในโลกมืดให้ได้โดยการกลายเป็นคนในโลกมืดไป แต่พวกเขาก็ยังไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมาย โจนี่ได้สร้างธุรกิจของตัวเองและร่วมมือเป็นพันธมิตรกับบริษัทที่สามารถหนุนหลังตัวเขาได้ โจนี่เอาตัวรอดได้ดีในสังคมนักธุรกิจโคนี่เองก็ก่อตั้งแก๊งของตัวเอง แต่ถึงจะถูกเรียกว่าแก๊ง

ตอนที่ 30กลับบ้านเช้าวันต่อมาคีอาร์ตื่นแต่เช้าก็เพื่อไปโรงเรียน ซึ่งอีกไม่กี่อาทิตย์คีอาร์ก็จะปิดเทอมอีกแล้ว เวลาเดินเร็วจริงๆ อีกเดี๋ยวคีอาร์ก็ได้ขึ้นมัธยมปลายแล้ว เขาโตมากขึ้นเรื่อย ๆ และฉันกลัวว่าการกระทำของเขาจะหนักข้อขึ้นเมื่อคืนฉันจำได้แม่นว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันแอบระแวงคีอาร์จึงค่อนข้างระวังตัวเมื่อเขาเข้ามาใกล้ แต่คีอาร์ไม่ได้สนใจท่าทีของฉันเลย ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเขาอยู่ในอารมณ์แจ่มใสตลอดเวลา จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หุบยิ้มเลย“ผมชอบดวงตาของเลย์...ผมรู้สึกเหมือนคุณเป็นของผม” คีอาร์พูดขึ้นมาอย่างไม่มีที่มาที่ไปฉันมึนงงว่าทำไมจู่ ๆ คีอาร์ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ด้วยความสงสัยฉันจึงนำกระจกออกมาส่องหน้าตัวเอง และฉันก็พบว่าดวงตาของตัวเองกลายเป็นสีม่วงไปแล้ว!!ฉันจำได้ว่าตาของตัวเองมีสีน้ำตาล! แต่ทำไมมันถึงกลายเป็นสีม่วงเหมือนคีอาร์ไปได้?ฉันที่กำลังสับสนจึงนึกเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา คีอาร์ได้ทำให้วิญญาณส่วนหนึ่งของเขาหลอมรวมกับจิตวิญญาณของฉัน อาจจะเป็นเพราะแบบนั้นจึงทำให้สีตาของฉันปรับเปลี่ยนไปตามวิญญาณของคีอาร์ฉันกุมขมับตัวเองอย่างกลุ้มใจ แต่พอมาคิดดูดี ๆ แล้วเรื่องนี้มันไม่ได้เสียหายอะไร