All Chapters of writer's world ตัวละครเหล่านั้นมีชีวิตอยู่จริงในต่างโลก!: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนพิเศษ คีอาร์ [3] ผมได้เข้าเรียนที่โรงเรียนอีเมอร์ชั้นมัธยมต้นปีที่หนึ่ง อดัมบอกให้ผมแสดงความสามารถผมก็จะแสดงมันออกมาเต็มที่และจะชนะต่อไป จะไม่มีใครสามารถสู้ผมได้ และเพื่อที่จะพัฒนาฝีมือให้มากขึ้นผมก็ได้เข้าร่วมชมรมออกแบบเกม แต่ความจริงแล้วมันคือชมรมหาความสนุกจากความสามารถในการเจาะระบบและสร้างไวรัสที่พวกเรามีเมื่อผมสามารถสร้างไวรัสเข้าไปทำลายระบบป้องกันของคนอื่นๆ ได้อย่างง่ายดายทำให้ผมทะนงในความสามารถของตัวเองมากขึ้น แต่ยังไงแค่นี้มันก็ไม่พอ มันต้องมากกว่านี้! และตื่นเต้นกว่านี้!รุ่นพี่ในชมรมคนหนึ่งจึงสนองความต้องการของผมและคนในชมรมคนอื่นๆ โดยการรับงานจริงๆ มาทำพวกเราได้เจาะเข้าระบบขององค์กรมาเฟียกลุ่มหนึ่งตามงานที่ได้รับมาจากมาเฟียอีกกลุ่ม ผมและพวกเขาสามารถเจาะระบบป้องกันภัยของพวกนั้นได้สำเร็จ แต่ผมก็ค้นพบว่าพวกนั้นตามหาสัญญาณที่อยู่ของพวกผม มันเป็นอย่างที่ผมคาด พวกนั้นหาสัญญาณพบและได้เข้ามาใกล้ในเขตที่พวกผมใช้เป็นฐานทัพชั่วคราว คงตั้งใจจะกำจัดพวกผม ซึ่งผมเกิดนึกสนุกออกไปหาพวกตัวคนเดียวพวกมันคิดจะฆ่าผม ซึ่งผมก็ไม่ยอมถูกฆ่าง่ายๆ หรอก เลย์เคยบอกว่าห้ามฆ่าคน แต่สำหรับคนที่คิดจะฆ่

ตอนพิเศษ คีอาร์ [5]ผมไม่สามารถรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่รอบกายได้อีกเมื่อได้เห็นร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของเลย์ รู้ทั้งรู้ว่าเลย์ไม่มีทางตายแต่ผมก็รู้สึกราวกับว่าวิญญาณได้ถูกฉีกกระชาก และยิ่งรู้สึกแย่ขึ้นไปอีกเมื่อเห็นมือของเลย์กำลังกุมท้องของตัวเอง มือของผมเย็นเฉียบเมื่อคิดว่าลูกได้ตายไปแล้ว ลูกที่ผมตั้งตารอมานาน ผมยังไม่ได้เห็นหน้าของลูกที่ผมใฝ่หาแม้แต่เสี้ยวเดียวผมพยายามควบคุมลมหายใจของตัวเองที่เริ่มจะติดขัด ในเวลานั้นแม้มันจะผ่านไปแค่ไม่มีวินาทีแต่สำหรับผมมันราวกับว่าเวลาได้ผ่านไปหลายชั่วโมงผมกัดปากตัวเองจนรับรู้ถึงรสเลือดในปาก แต่ความเจ็บปวดมันก็ไม่เท่ากันความรู้สึกในอก มีบางอย่างบีบรัดหัวใจของผมในหัวของผมรู้สึกวูบไปหลายครั้ง ผมพยายามที่จะยืนทรงตัวไม่ให้เผลอล้มลงไป ผมไม่ควรแสดงท่าทีอ่อนแอออกมาจึงพยายามเก็บความรู้สึกไว้ในใจผมมาช้า ผมมาช้าเกินไป มันเป็นความผิดของผม ผมดูแลเลย์ไม่ดีพอ ผมประมาทเกินไป ผม...กรุ๊งกริ๊งเสียงกระดิ่งเรียกสติของผมให้กลับมา ผมรีบมองหาเลย์ เธอต้องยังอยู่ เธอจะต้องไม่เป็นอะไร ผมวิ่งออกตามหาเลย์และได้พบเธอไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ ในตอนนั้นหัวใจของผมเต้นแรงจนรู้สึกเห

ตอนที่ 41 แผนการหนึ่งอาทิตย์ผ่านไป หลังจากวันนั้นมิโนรุก็ไม่เคยปรากฏตัวให้ฉันได้เห็นอีกเลย ดูเหมือนฉันจะเข้าหาเขายากกว่าเดิมซะแล้ว ฉันคงต้องใช้แผนบีบบังคับให้เขาต้องหยิบไวโอลินขึ้นมาเล่นซะแล้วสิฉันก็เคยคิดไว้ว่าหากไม่สามารถกลายเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของมิโนรุได้ ฉันก็จะใช้แผนที่จะให้เขาได้เจอคนที่มีความคิดอยากฆ่าตัวตายมาก ๆ เพื่อที่เขาจะได้นึกถึงเพื่อนสาวที่ตายไปของเขา จากนั้นก็จะให้เขาบรรเลงเพลงไวโอลินที่แสนไพเราะเพื่อซ่อมแซมจิตใจของคนที่ต้องการฆ่าตัวตายมิโนรุที่มีดวงตามองเห็นจิตใจของคนอื่นจะสามารถรู้ได้ว่าเพลงแบบไหนหรือจังหวะแบบไหนถึงจะสามารถเข้าไปในจิตใจของคนฟังได้ดีที่สุดหากฉันทำตามแผนสำเร็จมิโนรุก็จะเริ่มรู้สึกอยากกลับมาเล่นไวโอลินบนเวทีอีกครั้ง เชื่อสิว่ามันต้องได้ผล! แต่ติดปัญหาตรงที่ว่าฉันจะหาคนที่มีความคิดอยากฆ่าตัวตายจากที่ไหนดี? เพราะเหตุนี้ฉันจึงยังไม่คิดที่จะใช้แผนนี้อย่างจริงจังฉันเองก็ไม่ได้เร่งรีบนักจึงยังไม่คิดที่จะเคลื่อนไหวทำอะไร ฉันแค่ทำตัวเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลต่อไป ฉันได้พยายามศึกษาการเป็นแพทย์เต็มที่ก่อนที่จะเข้ามาสวมบทบาทนี้ ความรู้ที่มีจะไม่ใช้ก็น่าเสีย

ตอนที่ 43 คุณได้รับลูกหมามิโนรุและฮานะได้พบกันอีกครั้งหลังจากที่ฉันได้หว่านเมล็ดแห่งความอิจฉาไว้ในใจของฮานะ และเป็นอย่างที่คาด มิโนรุเข้าหาฮานะด้วยท่าทางร่าเริงแจ่มใสเหมือนเดิม แต่ฮานะต้องพยายามฝืนยิ้มให้กับมิโนรุและแสร้งถามว่าเขาเล่นไวโอลินเป็นรึเปล่าแล้วขอให้เขาเล่นให้ฟังเมื่อฮานะรู้ว่ามิโนรุเล่นได้เก่งอย่างมากความอิจฉาก็ปะทุออกมาราวกับระเบิด“ทำไม! ทำไมคนที่มีพรสวรรค์อย่างนายถึงไม่อยากเป็นนักดนตรีกัน! ฉันน่ะ ต้องการเป็นนักเปียโนมาตลอด พยายามฝึกแล้วก็ฝึก! แต่ถึงฉันจะพยายามกดดันตัวเองให้ฝึกหนักแต่มันก็ไม่ดีขึ้นเลย! เพราะฉันไร้พรสวรรค์สินะ...ทำอะไรก็ไม่ดีไปหมด! พรสวรรค์แบบนั้นฉันอยากได้มันมาตลอด แต่นาย คนอย่างนายกลับมีมัน!” ฮานะตะคอกใส่มิโนรุอย่างรุนแรง เธอเริ่มระบายอารมณ์ออกอย่างไม่พอใจและอิจฉา“คุณยามาโตะ...ไม่ใช่ว่าคุณไม่มีพรสวรรค์อะไรสักหน่อย มีผู้คนมากมายประสบความสำเร็จด้วยความพยายาม แค่พวกเขามีพรแสวงพวกเขาก็สามารถเทียบเท่ากับคนที่ถูกเรียกว่ามีพรสวรรค์แล้ว” มิโนรุเอ่ยช้า ๆ ท่าทางดูจะกลัวฮานะอาละวาดใส่มาก“แล้วทำไมฉันถึงไม่ประสบความสำเร็จสักทีล่ะ! ฉันก็พยายามมาตลอดแล้วนี่นา! แต

ตอนที่ 45คนที่คุณก็รู้ว่าใครกลับมาแล้ว!พระอาทิตย์?นั่นเป็นความคิดแรกของฉันเมื่อได้เห็นทรงผมของ มาซาโอมิ ริว เขาก็คือคู่อริของ มิโนรุ ยู ที่ฉันกล่าวถึงไปก่อนหน้านี้ ภาพลักษณ์ของมาซาโอมิค่อนข้างจะเป็นคนไม่เกรงใจใครและอารมณ์รุนแรง และเขามีทรงผมที่เหมือนพระอาทิตย์เนื่องจากมันได้ถูกย้อมผมเป็นสีแดงและรวบผมไปข้างหลังอย่างลวกๆ มันจึงฟูจนเหมือนแผงคอสิงโต แต่ฉันคิดว่ามันเหมือนไฟพระอาทิตย์มากกว่า อีกทั้งสายตาของเขาก็ค่อนข้างดุพอสมควร ภาพลักษณ์ไม่เหมือนคนที่จะเล่นไวโอลินเลย เขาเหมาะกับวงร็อกมากกว่านะ เล่นกีตาร์หรือไม่ก็กลองน่าจะเข้ากันมากแต่ก็นะ มันเป็นความชอบ ฉันคงจะไปวิจารณ์อะไรไม่ได้ และสาเหตุที่ฉันเกริ่นเรื่องของมาซาโอมิขึ้นมานี้ก็เพราะเขาได้ไปมีเรื่องกับมิโนรุมา ปกติสองคนนี้จะมีเรื่องกันอยู่แล้ว แต่จะแข่งขันกันด้วยไวโอลิน แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป พวกเขาได้ชกต่อยกันและได้รับบาดเจ็บทั้งสองฝ่ายพวกเขาถูกส่งเข้าห้องปกครอง ก่อนจะถูกส่งตัวมาที่ห้องพยาบาลที่ฉันประจำอยู่ ขณะนี้ฉันจึงกำลังทำแผลให้กับมิโนรุอยู่ ส่วนมาซาโอมิก็มีฮานะทำแผลให้ เพราะเธอเห็นเหตุการณ์ที่ทั้งสองตีกันจึงตามสองคนนี้มาด้วย“ท