ตอนพิเศษ คีอาร์ [5]ผมไม่สามารถรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่รอบกายได้อีกเมื่อได้เห็นร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของเลย์ รู้ทั้งรู้ว่าเลย์ไม่มีทางตายแต่ผมก็รู้สึกราวกับว่าวิญญาณได้ถูกฉีกกระชาก และยิ่งรู้สึกแย่ขึ้นไปอีกเมื่อเห็นมือของเลย์กำลังกุมท้องของตัวเอง มือของผมเย็นเฉียบเมื่อคิดว่าลูกได้ตายไปแล้ว ลูกที่ผมตั้งตารอมานาน ผมยังไม่ได้เห็นหน้าของลูกที่ผมใฝ่หาแม้แต่เสี้ยวเดียวผมพยายามควบคุมลมหายใจของตัวเองที่เริ่มจะติดขัด ในเวลานั้นแม้มันจะผ่านไปแค่ไม่มีวินาทีแต่สำหรับผมมันราวกับว่าเวลาได้ผ่านไปหลายชั่วโมงผมกัดปากตัวเองจนรับรู้ถึงรสเลือดในปาก แต่ความเจ็บปวดมันก็ไม่เท่ากันความรู้สึกในอก มีบางอย่างบีบรัดหัวใจของผมในหัวของผมรู้สึกวูบไปหลายครั้ง ผมพยายามที่จะยืนทรงตัวไม่ให้เผลอล้มลงไป ผมไม่ควรแสดงท่าทีอ่อนแอออกมาจึงพยายามเก็บความรู้สึกไว้ในใจผมมาช้า ผมมาช้าเกินไป มันเป็นความผิดของผม ผมดูแลเลย์ไม่ดีพอ ผมประมาทเกินไป ผม...กรุ๊งกริ๊งเสียงกระดิ่งเรียกสติของผมให้กลับมา ผมรีบมองหาเลย์ เธอต้องยังอยู่ เธอจะต้องไม่เป็นอะไร ผมวิ่งออกตามหาเลย์และได้พบเธอไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ ในตอนนั้นหัวใจของผมเต้นแรงจนรู้สึกเห
ตอนที่ 40โลกแห่งเสียงเสียงดนตรีบรรเลงดังแผ่วเบามาตามสายลม มันเป็นเสียงดนตรีต่างชนิดที่บรรเลงในเพลงที่ต่างกัน แต่มันกลับไม่น่าหนวกหูเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าเสียงของพวกมันได้หลอมรวมกันจนกลายเป็นเสียงดนตรีจากสวรรค์ที่ชวนทำให้จิตใจสงบสุขฉันหลับตาฟังเสียงที่น่าผ่อนคลายเหล่านั้น ขณะเดียวกันก็ลูบท้องที่ใหญ่ขึ้นมาเล็กน้อยของตัวเอง ฉันตั้งท้องได้ครบสามเดือนแล้วสินะครืน...“อาจารย์คะ พอดีฉันล้มมาค่ะช่วยทำแผลให้หน่อยได้ไหมคะ?” เด็กสาวในชุดนักเรียนญี่ปุ่นคนหนึ่งได้เปิดประตูเข้ามาในห้อง“มาสิจ๊ะ เดี๋ยวอาจารย์จะทำแผลให้” ฉันหันไปยิ้มให้นักเรียนคนนั้นและเริ่มทำแผลให้เธอ“ขอบคุณค่ะ อาจารย์เลล่า” เธอยิ้มอายๆถ้าถามว่า ทำไมฉันถึงต้องมานั่งทำแผลให้กับนักเรียนกัน? ซึ่งคำตอบก็คือ ในตอนนี้ฉันเป็นอาจารย์ห้องพยาบาลยังไงล่ะ ใช่แล้ว ฉันกลายเป็นอาจารย์ห้องพยาบาลในโรงเรียนต่างโลกไปแล้ว!นับตั้งแต่วันที่คีอาร์หายไปฉันก็พยายามตามหาเขาในโลก MP อยู่นาน แต่เพราะร่างจริงของฉันมีลูกอยู่ในท้องฉันจึงไม่สามารถตามหาคีอาร์ได้อย่างเต็มที่ ฉันจึงพยายามตามหาคีอาร์ด้วยอุปกรณ์พิเศษต่างๆ ฉันเคยแอบไปส่องโลกอื่น ๆ เพื่อตามหาคีอา
ตอนที่ 41 แผนการหนึ่งอาทิตย์ผ่านไป หลังจากวันนั้นมิโนรุก็ไม่เคยปรากฏตัวให้ฉันได้เห็นอีกเลย ดูเหมือนฉันจะเข้าหาเขายากกว่าเดิมซะแล้ว ฉันคงต้องใช้แผนบีบบังคับให้เขาต้องหยิบไวโอลินขึ้นมาเล่นซะแล้วสิฉันก็เคยคิดไว้ว่าหากไม่สามารถกลายเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของมิโนรุได้ ฉันก็จะใช้แผนที่จะให้เขาได้เจอคนที่มีความคิดอยากฆ่าตัวตายมาก ๆ เพื่อที่เขาจะได้นึกถึงเพื่อนสาวที่ตายไปของเขา จากนั้นก็จะให้เขาบรรเลงเพลงไวโอลินที่แสนไพเราะเพื่อซ่อมแซมจิตใจของคนที่ต้องการฆ่าตัวตายมิโนรุที่มีดวงตามองเห็นจิตใจของคนอื่นจะสามารถรู้ได้ว่าเพลงแบบไหนหรือจังหวะแบบไหนถึงจะสามารถเข้าไปในจิตใจของคนฟังได้ดีที่สุดหากฉันทำตามแผนสำเร็จมิโนรุก็จะเริ่มรู้สึกอยากกลับมาเล่นไวโอลินบนเวทีอีกครั้ง เชื่อสิว่ามันต้องได้ผล! แต่ติดปัญหาตรงที่ว่าฉันจะหาคนที่มีความคิดอยากฆ่าตัวตายจากที่ไหนดี? เพราะเหตุนี้ฉันจึงยังไม่คิดที่จะใช้แผนนี้อย่างจริงจังฉันเองก็ไม่ได้เร่งรีบนักจึงยังไม่คิดที่จะเคลื่อนไหวทำอะไร ฉันแค่ทำตัวเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลต่อไป ฉันได้พยายามศึกษาการเป็นแพทย์เต็มที่ก่อนที่จะเข้ามาสวมบทบาทนี้ ความรู้ที่มีจะไม่ใช้ก็น่าเสีย
ตอนที่ 42 เสียงของ...“หวังว่าความพยายามของคุณยามาโตะจะสำเร็จผลนะ” ฉันเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ ขณะที่ยืนมอง ยามาโตะ ฮานะ ฝึกเล่นเปียโนในห้องฝึกซ้อมดนตรีผ่านกระจกบานเล็กที่ติดอยู่บนประตูห้อง ซึ่งข้างๆ ตัวฉันก็มีมิโนรุยืนมองอยู่ด้วยขณะนี้ฉันกำลังดำเนินแผนการของตัวเองอยู่ ตอนนี้ยามาโตะ ฮานะ กำลังฝึกซ้อมการเล่นเปียโนจนเกิดสภาวะเครียดอย่างหนัก ฉันจึงไม่รอช้าพามิโนรุมาดูทันที แต่การที่จะทำให้มิโนรุเข้ามาในเขตฝึกซ้อมของนักเขียนสาขาดนตรีเป็นเรื่องที่ยากมาก ฉันจึงได้ใช้กองหนังสือเป็นข้ออ้าง ฉันแสร้งว่าตัวเองบังเอิญไปพบมิโนรุเข้าและได้ขอให้เขามาช่วยยกหนังสือ ฉันอ้างว่าตัวเองเป็นคนท้องจึงยกหนังสือหนักๆ ไม่ได้ เขาจึงไม่กล้าปฏิเสธที่จะช่วยฉัน ด้วยเหตุนี้ฉันจึงสามารถหลอกล่อให้เขามาเห็น ยามาโตะ ฮานะ ได้สำเร็จ“คุณยามาโตะเป็นเด็กที่ขยันนะ ถึงจะไร้พรสวรรค์แต่ก็พยายามเรียนรู้สิ่งที่ตัวเองรักต่อไป แต่ยังไงคุณยามาโตะก็ขาดบางอย่างไป หวังว่าเธอจะค้นพบมันเร็วๆ” ฉันเล่าประวัติเล็กน้อยของฮานะให้มิโนรุฟังอย่างแนบเนียน ขณะเดียวกันก็แอบมองหน้าของมิโนรุอย่างแนบเนียน สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูเคร่งเครียดขึ้นมา“ผมคิดว่า...เธ
ตอนที่ 43 คุณได้รับลูกหมามิโนรุและฮานะได้พบกันอีกครั้งหลังจากที่ฉันได้หว่านเมล็ดแห่งความอิจฉาไว้ในใจของฮานะ และเป็นอย่างที่คาด มิโนรุเข้าหาฮานะด้วยท่าทางร่าเริงแจ่มใสเหมือนเดิม แต่ฮานะต้องพยายามฝืนยิ้มให้กับมิโนรุและแสร้งถามว่าเขาเล่นไวโอลินเป็นรึเปล่าแล้วขอให้เขาเล่นให้ฟังเมื่อฮานะรู้ว่ามิโนรุเล่นได้เก่งอย่างมากความอิจฉาก็ปะทุออกมาราวกับระเบิด“ทำไม! ทำไมคนที่มีพรสวรรค์อย่างนายถึงไม่อยากเป็นนักดนตรีกัน! ฉันน่ะ ต้องการเป็นนักเปียโนมาตลอด พยายามฝึกแล้วก็ฝึก! แต่ถึงฉันจะพยายามกดดันตัวเองให้ฝึกหนักแต่มันก็ไม่ดีขึ้นเลย! เพราะฉันไร้พรสวรรค์สินะ...ทำอะไรก็ไม่ดีไปหมด! พรสวรรค์แบบนั้นฉันอยากได้มันมาตลอด แต่นาย คนอย่างนายกลับมีมัน!” ฮานะตะคอกใส่มิโนรุอย่างรุนแรง เธอเริ่มระบายอารมณ์ออกอย่างไม่พอใจและอิจฉา“คุณยามาโตะ...ไม่ใช่ว่าคุณไม่มีพรสวรรค์อะไรสักหน่อย มีผู้คนมากมายประสบความสำเร็จด้วยความพยายาม แค่พวกเขามีพรแสวงพวกเขาก็สามารถเทียบเท่ากับคนที่ถูกเรียกว่ามีพรสวรรค์แล้ว” มิโนรุเอ่ยช้า ๆ ท่าทางดูจะกลัวฮานะอาละวาดใส่มาก“แล้วทำไมฉันถึงไม่ประสบความสำเร็จสักทีล่ะ! ฉันก็พยายามมาตลอดแล้วนี่นา! แต
ตอนที่ 44เมื่อลูกน้อยเสน่ห์แรงเสียงตบมือดังกึกก้องเมื่อเสียงบรรเลงไวโอลินของมิโนรุจบลงวันนี้เป็นงานระฆังสีเงิน มิโนรุตัดสินใจที่จะเข้าร่วมประกวดการเล่นไวโอลินบนเวทีนี้ เขาได้เดินขึ้นไปบนเวทีอย่างสง่าผ่าเผยโดยไม่คิดที่จะปิดบังตัวตนเพราะเขาคิดจะใช้งานครั้งนี้เป็นงานเปิดตัว มันเป็นการประกาศว่าเขาได้กลับมาแล้วขณะที่อยู่บนเวทีเขาได้บรรเลงไวโอลินสะกดจิตใจของผู้คนมากมายได้อย่างง่ายดาย คนอื่น ๆ ไม่สามารถหันไปสนใจทางอื่นได้เลยนอกจากมิโนรุ หลายคนปฏิเสธไม่ได้ว่ามิโนรุคือสุดยอดนักไวโอลิน ท่าทางตอนบรรเลงเพลงของเขามีความเยือกเย็นและมีเสน่ห์ไปอีกแบบ ถ้าอาจารย์ท่านอื่น ๆ ไม่รีบชวนมิโนรุเข้าชั้นเรียนสาขาดนตรีละก็มันคงจะเป็นเรื่องที่แปลกไม่น้อย“อาจารย์เลล่าครับ! ผมทำได้ดีไหม!?” ทันทีที่ลงจากเวทีมิโนรุก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันที่นั่งฟังอยู่บนที่นั่งผู้ชม “การขึ้นเวทีครั้งแรกของผมในรอบหลายปีเป็นยังไงบ้าง!” มิโนรุถามด้วยสีหน้าอย่างรู้อย่างฟัง ท่าทางของเขามันราวกับลูกหมาที่กำลังรอฟังคำชมจากเจ้าของ“ดีมาก แต่ก็ยังมีเกร็งๆ ในช่วงแรก พยายามปรับปรุงด้วยล่ะ” ฉันพูดขณะที่พยักหน้าพอใจเบาๆ มิโนรุยิ้มกว้างกว่าเดิม
ตอนที่ 45คนที่คุณก็รู้ว่าใครกลับมาแล้ว!พระอาทิตย์?นั่นเป็นความคิดแรกของฉันเมื่อได้เห็นทรงผมของ มาซาโอมิ ริว เขาก็คือคู่อริของ มิโนรุ ยู ที่ฉันกล่าวถึงไปก่อนหน้านี้ ภาพลักษณ์ของมาซาโอมิค่อนข้างจะเป็นคนไม่เกรงใจใครและอารมณ์รุนแรง และเขามีทรงผมที่เหมือนพระอาทิตย์เนื่องจากมันได้ถูกย้อมผมเป็นสีแดงและรวบผมไปข้างหลังอย่างลวกๆ มันจึงฟูจนเหมือนแผงคอสิงโต แต่ฉันคิดว่ามันเหมือนไฟพระอาทิตย์มากกว่า อีกทั้งสายตาของเขาก็ค่อนข้างดุพอสมควร ภาพลักษณ์ไม่เหมือนคนที่จะเล่นไวโอลินเลย เขาเหมาะกับวงร็อกมากกว่านะ เล่นกีตาร์หรือไม่ก็กลองน่าจะเข้ากันมากแต่ก็นะ มันเป็นความชอบ ฉันคงจะไปวิจารณ์อะไรไม่ได้ และสาเหตุที่ฉันเกริ่นเรื่องของมาซาโอมิขึ้นมานี้ก็เพราะเขาได้ไปมีเรื่องกับมิโนรุมา ปกติสองคนนี้จะมีเรื่องกันอยู่แล้ว แต่จะแข่งขันกันด้วยไวโอลิน แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป พวกเขาได้ชกต่อยกันและได้รับบาดเจ็บทั้งสองฝ่ายพวกเขาถูกส่งเข้าห้องปกครอง ก่อนจะถูกส่งตัวมาที่ห้องพยาบาลที่ฉันประจำอยู่ ขณะนี้ฉันจึงกำลังทำแผลให้กับมิโนรุอยู่ ส่วนมาซาโอมิก็มีฮานะทำแผลให้ เพราะเธอเห็นเหตุการณ์ที่ทั้งสองตีกันจึงตามสองคนนี้มาด้วย“ท
ตอนที่ 46 เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ส่วนคนที่จะเข้ามาแทรกนั้น...ฉันได้พบเจอกับคนที่ตัวเองคิดถึงมาตลอดหลายเดือนแล้ว ฉันดีใจจนแทบเก็บอาการไม่อยู่แต่โชคดีที่เก็บอาการอยู่เพราะตอนนั้นพวกเราไม่ได้อยู่ในที่ลับตาคน พวกเราอยู่ท่ามกลางฝูงชน! มีสายตามากกว่าร้อยคู่จับจ้องมองมายังฉันและคีอาร์...ในร่าง คุโรอิ เรย์เป็นเรื่องที่น่าตกใจมากที่ฉันได้เจอคีอาร์อีกครั้งที่นี่ แต่เรื่องที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือการที่คีอาร์กลายเป็น คุโรอิ เรย์ ไปแล้ว ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างนี้ได้ยังไง แต่ฉันก็รู้สึกดีใจเกินกว่าที่จะสนใจตอนนี้ เมื่ออยู่ในที่ลับตาแล้วฉันก็เกาะติดกับคีอาร์ไม่ปล่อย คีอาร์เองก็เช่นกัน เขาคิดถึงฉันเหมือนกับที่ฉันคิดถึงเขามาตลอด ความรู้สึกหนักอึ้งในใจของฉันละลายหายไปเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของคีอาร์ เขาเรียกชื่อของฉันซ้ำไปซ้ำมาและจูบไปทั่วใบหน้าของฉันอย่างโหยหากว่าเราจะเข้าเรื่องกันได้มันก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง คีอาร์ที่มีรูปลักษณ์ของ คุโรอิ เรย์ ในตอนนี้ได้เริ่มเล่าว่าตัวเขาหลงอยู่ในโลกอื่นและในช่องว่างมิตินานถึง 5 ปี ดูเหมือนว่าเพราะกาลเวลาที่บิดเบี้ยวจึงทำให้เวลาของฉันและของคีอาร์แตกต่างกัน ช่
ตอนพิเศษ พี่น้องชื่อของเขาคือโอนิกซ์ อายุเจ็ดขวบแล้ว เขามีน้องสาวชื่อเอย์ลิน เขาและน้องสาวมีความทรงจำของชาติเดิมอยู่ครบไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ถ้าให้เดาก็คงเป็นเพราะคุณพ่อของเขา คีอาร์...คือตัวปัญหาระดับจักรวาล แม้แต่การจะมีลูกยังสร้างปัญหาโดยการดึงวิญญาณจากโลกอื่นให้มาเกิดเป็นลูกตัวเองอีกแม่ของเขาชื่อว่าเลล่า เป็นนักเขียน ได้ยินว่าแบบนั้น เป็นนักเขียนที่มีพลังมากที่สุดเท่าที่เขาเคยรู้จักมาเลยแต่วันนี้โอนิกซ์ไม่ได้จะมาเล่าเรื่องของพ่อแม่ เขาจะเล่าช่วงเวลาที่เขาได้ดูแลน้องสาวของเขา!โอนิกซ์ได้รับหน้าที่ดูแลน้องสาววัยสองขวบเพราะพ่อแม่ของพวกเขาติดงาน โอนิกซ์ได้ใช้เวลาสอนน้องสาวให้เดิน พูดและเข้าใจภาษาของคนที่นี่ มันจะดีกว่าหากเข้าใจที่คนอื่นพูดโดยไม่ต้องใช้เวทเข้าใจภาษาโอนิกซ์สามารถทำให้เอย์ลินเรียนรู้ภาษาได้อย่างรวดเร็วเพราะเขาและเอย์ลินมาจากโลกเดียวกันในชาติก่อนจึงพูดภาษาเดียวกัน โอนิกซ์ไม่ค่อยสนใจนักว่าน้องสาวของเขาจะเป็นใครในชีวิตก่อน เขามีความสุขกับครอบครัวในตอนนี้ เขาดีใจที่มีน้องสาวน่ารัก"เอย์ลิน เรียกพี่ชายหน่อยสิ เธอไม่เคยเรียกพี่ชายเลยนะ พี่ชายโอนิกซ์น่ะ" โอนิกซ์พยายามยิ้มสว
บทพิเศษ[ดูแลคนท้อง]คนท้องต้องถูกดูแลอย่างดี โอนิกซ์ได้รับคำสอนจากท่านพ่อของเขามาอย่างนั้นเพราะงั้นเขาจึงระวังตัวเต็มที่เพื่อปกป้องท่านแม่ของเขาด้วยเหตุนี้เองไม่ว่าเลล่าจะไปไหนหรือทำอะไรทุกคนก็ต้องเห็นโอนิกซ์เกาะติดแม่ของเขาไม่ห่าง หากไม่มีโอนิกซ์ก็จะมีคีอาร์มาแทน สองพ่อลูกร่วมมือกันทำงานตามติดเลล่าอย่างเป็นระบบระเบียบกันเลยทีเดียว“นี่...ก็รู้อยู่หรอกนะว่าเป็นห่วง แต่ถ้าจะตามทุกฝีก้าวแบบนี้มันอึดอัดนะ! จะให้ฉันรำคาญจนล้มป่วยรึไง!”เนื่องจากคนท้องมักจะมีอารมณ์แปรปรวนอยู่แล้ว บ่อยครั้งจึงจะได้เห็นเลล่าตะโกนไล่สองพ่อลูกให้ออกห่างๆ บ้างตามติดมากไปมันก็น่ารำคาญนะ!“ขอโทษ...ผมแค่อยากอยู่กับเลย์ตลอดเวลา” คีอาร์ทำหน้าเศร้า“ผมแค่ดีใจที่จะมีน้องแล้วเอง...” โอนิกซ์เอ่ยเสียงเหงาหงอย เลล่าปิดปากเงียบไม่พูดกับพวกเขาแต่สุดท้ายเลล่าก็ต้องใจอ่อนเมื่อเห็นสีหน้าที่เหมือนกับลูกหมาถูกทิ้งของพวกเขา แค่คนเดียวก็พออดทนได้อยู่หรอก แต่สองพ่อลูกนั่นทำพร้อมกันเลยนี่นา หัวใจของเลล่าทำงานหนักจริงๆ ...“ก็แค่อย่ามากไปเท่านั้น และอย่าทำท่าทางระวังตัวตลอดเวลาด้วย อารมณ์มันเหมือนอยู่ในสนามรบตลอดเวลา คนท้องจะเครี
ตอนที่ 72มีความสุขจริงๆ!ฉันประคองร่างของเรมไว้ในอ้อมแขน แม้ฉันจะรู้จักกับเรมแค่วันเดียวแต่ก็รู้สึกเสียใจที่เธอต้องตายเพราะปกป้องฉัน ฉันกอดร่างของเธอไว้ด้วยความรู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดและรู้สึกโกรธตัวเองที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กที่ใสซื่อคนหนึ่งต้องตายในตอนนั้นเองคีอาร์ก็สามารถทำให้ลูกแก้วเข้าไปในวิญญาณของเอมิลี่ได้สำเร็จ เอมิลี่แสดงท่าทีทรมานออกมาเมื่อลูกแก้วเข้าไปในร่าง ฉันรู้สึกได้ว่าแรงกดดันจากของพลังของเธอลดลงอย่างรวดเร็ว“ไม่นะ พลังของฉันเกิดอะไรขึ้น!” เอมิลี่กรีดร้องอย่างไม่พอใจเมื่อพลังของเธอหายไปอย่างรวดเร็ว ผ่านไปสักพักลูกแก้วนั้นก็ออกมาจากร่างของเอมิลี่และบินตรงกลับมาหาฉัน ฉันรับลูกแก้วไว้ขณะเดียวกันก็ให้เรมนอนอย่างสงบบนพื้น“ขอบคุณที่ช่วยเหลือเด็กน้อย” ฉันเอ่ยเสียงเบา ขณะผละออกจากเรมและเดินไปหาเอมิลี่“ลูกแก้วนั่น! เอาคืนมาให้ฉัน!” เอมิลี่รู้ว่าพลังตัวเองหายไปไหน เธอจึงพุ่งเข้ามาหาฉันเพื่อแย่งลูกแก้วไป ฉันจึงเก็บมันเข้าไปในช่องเก็บของเพื่อไม่ให้มันถูกแย่งไปเอมิลี่แสดงสีหน้าโกรธจัดออกมาและเหมือนจะเข้ามาทำร้ายฉัน คีอาร์จึงใช้พลังตรึงร่างที่เป็นวิญญาณของเอมิลี่ไว้และดึงเธอใ
ตอนที่ 71ต่อสู้จนโลกถล่มความวุ่นวายและความวินาศสันตะโรเข้าปกคลุมฐานทัพลี้ภัยแห่งหนึ่ง สาเหตุที่ทำให้เกิดสถานการณ์นี้ขึ้นไม่ได้เกิดมาจากซอมบี้ซึ่งเป็นศัตรูของมนุษยชาติแต่อย่างใด แต่เกิดมาจากมนุษย์ที่เป็นมากกว่ามนุษย์สองคนต่อสู้กันต่างหากเอมิลี่อดีตนักเขียนผู้มีดวงตาพระเจ้า เนื่องจากเธอกลืนกินคนที่พลังเหมือนกันเธอจึงมีพลังมหาศาลและมากพอที่จะทำให้โลกเกิดความวุ่นวายได้ เธอถือว่าเป็นตัวอันตรายสำหรับเหล่านักเขียนผู้มีดวงตาพระเจ้าทุกคนเลยล่ะส่วนอีกคนก็คือ คีอาร์ มนุษย์ผู้มีพลังจิตจากโลก MP เขามีความทะเยอทะยานในการสร้างพลังที่ยิ่งใหญ่ นั่นทำให้เขากลายเป็นตัวปัญหาระดับจักรวาลเนื่องจากพลังที่แหกกฎจักรวาลที่เขาสร้างขึ้นมาด้วยตัวเองเมื่อทั้งสองสู้กันมันคงไม่ใช่การต่อสู้เล็กน้อยตูม!เสียงระเบิดดังขึ้นมาตามด้วยตึกที่พังละลายลงมาเป็นแถบ เอมิลี่เดินออกจากซากตึกที่ถล่มลงมาและควบคุมซากตึกรอบบริเวณให้ลอยขึ้นและพุ่งเข้าไปโจมตีคีอาร์ที่ลอยอยู่เหนือพื้น เมื่อพลังดวงตาพระเจ้ารวมกันเธอก็เริ่มที่จะทำอะไรได้หลายอย่างคล้ายกับพลังแห่งการควบคุมสรรพสิ่งของพระเจ้า ยิ่งเธอกลืนกินมากเท่าไหร่พลังก็จะยิ่งแข็งแกร่
ตอนที่ 70เจอกันแล้วการที่ได้ตื่นขึ้นมาในที่แปลกตาทำเอาฉันนั่งมึนไปพักใหญ่ ฉันจำได้ว่าก่อนที่จะนอนหลับไปตัวเองได้นอนอยู่ข้างๆ คีอาร์นะ แต่ไหงพอตื่นขึ้นมาอีกทีฉันถึงได้มาอยู่กลางดงพืชมีชีวิตไปได้ล่ะ? รอบข้างของฉันมีแต่พวกพืชมีชีวิตเคลื่อนไหวได้เต็มไปหมด ดูเหมือนฉันจะถูกลักพาตัวโดยพืชมีชีวิตพวกนี้นะว่าแต่พวกมันพาฉันมาทำไม? พวกมันไม่ได้เอาฉันไปย่อยกิน แต่นำฉันมาปล่อยไว้กลางดงพวกมันโดยไม่ทำอะไรเลยแต่อย่างไรก็ตามฉันควรออกจากที่นี่ก่อนที่พวกมันจะเปลี่ยนใจมากินฉัน พลังน้ำแข็งของฉันได้แช่แข็งพวกมันในชั่วพริบตา ฉันจึงวิ่งออกจากดงของพวกพืชมีชีวิตได้อย่างง่ายดาย ซึ่งหลังจากที่ฉันออกมาได้พวกมันก็พังน้ำแข็งออกมาได้พอดี อาจจะเพราะพวกมันมีน้ำกรดเคลือบตัวอยู่จึงละลายน้ำแข็งของฉันได้อย่างง่ายดายพวกมันดูอันตรายกว่าที่คิด และมันจะยิ่งอันตรายหากพวกมันจับฉันได้ ฉันหนีออกจากที่นั่นไปไกลเท่าที่จะทำได้ แต่ไม่คาดเลยว่าระหว่างที่หนีออกจากดงพืชมีชีวิตพวกนั้นฉันจะไปจ๊ะเอ๋กับคนกลุ่มหนึ่ง“อย่าขยับ! ถ้าเธอขยับพวกเราจะยิง!” หนึ่งในสี่คนในกลุ่มนั้นตะโกนและเล็งปืนมาทางฉันฉันยกมือขึ้นโดยอัตโนมัติเมื่อถูกจ่อปืนใส่
ตอนที่ 69หายในที่สุดพวกฉันก็มาถึงเมือง B แต่พวกเราก็ต้องผิดหวังเมื่อพบว่าเมืองแห่งนี้ถูกทำลายไปหมดแล้ว ที่นี่เต็มไปด้วยซอมบี้ไม่มีมนุษย์เหลืออยู่เลย ฉันอดไม่ได้ที่จะนำลูกแก้วที่ออสตินให้มาออกมาเพื่อตรวจดู ลูกแก้วนี้จะมีปฏิกิริยาเมื่อมันสัมผัสได้ถึงพลังดวงตาพระเจ้าที่มีพลังมากกว่าดวงตาพระเจ้าปกติทั่วไป ถึงมันจะไม่เคยส่งสัญญาณแปลกๆ แต่ฉันก็คิดว่าเรื่องพวกนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับผู้แทรกแซงจากโลกอื่นแต่ลูกแก้วไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยฉันสงสัยว่ามันใช้ได้จริงๆ งั้นเหรอ? หรือเพราะอยู่ห่างไกลเกินไปจึงสัมผัสมันถึงตัวตนของเอมิลี่ไม่ได้...ว่าแต่ไกลแค่ไหนกัน คงไม่ใช่ว่าคนละซีกโลกนะ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะไปยังไง โลกนี้ยิ่งไม่ปกติอยู่ด้วย ไม่มีเครื่องบินให้โดยสารในโลกที่เป็นแบบนี้แน่“เอายังไงต่อดี? กลับเมือง A หรือจะไปต่อ?” โคนี่หันมาถามความเห็นทุกคน ในโลกที่ถูกทอดทิ้งนี้ทุกคนดูไม่มีเป้าหมายนอกจากการเอาชีวิตรอด พวกเขาจะไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะพบสถานที่ปลอดภัยที่แท้จริง“นี่ รู้กันรึเปล่าว่าซอมบี้พวกนี้เกิดมาจากอะไร?” ฉันตั้งคำถามขึ้นมา โคนี่และเจมส์ชะงัก เอลล่าหันมามองหน้าฉันประมาณว่าทำไมถึงถามขึ้นมา“เอ่อ.
ตอนที่ 68ออกจากเมืองเมื่อเสียงเตือนภัยซอมบี้บุกได้ดังขึ้นในช่วงเวลาเพียงไม่นานเมือง A ก็ได้กลายเป็นสถานที่วุ่นวายและเสียงดังอย่างมาก ผู้ที่มีพลังพยายามที่จะไปจัดการพวกซอมบี้ แต่ไม่รู้ว่าไปทำอีท่าไหนกำแพงถึงได้เกิดไฟไหม้และระเบิด ซอมบี้ที่อยู่ด้านนอกบุกเข้ามาเยอะมากขึ้นกว่าเดิมฉันที่กำลังมองเหตุการณ์จากที่สูงถอนหายใจและกุมขมับ การที่จะฟื้นฟูพื้นที่เป็นเรื่องยากซะแล้วสิ“ไปช่วยพวกเขาเท่าที่จะทำได้แล้วกัน” ฉันพูดกับคีอาร์และโอนิกซ์“พวกเขาไม่ใช่คนในปกครองของผม แต่ก็จะพยายามช่วยแล้วกัน” โอนิกซ์พึมพำ ฉันขมวดคิ้วสงสัยกับคำว่า คนในปกครองของเขา“น่าสนุกดีนะ...ผมจะได้รับพลังใหม่ไหมเมื่อให้ชูบี้กินชอมบี้เข้าไปน่ะ” คีอาร์เอ่ยกับตัวเองด้วยท่าทีสนใจ จะว่าไปถ้าไม่ใช่พวกคลั่งไคล้การไขว่คว้าหาพลังใหม่ๆ เพื่อความแข็งแกร่งจริงๆ คีอาร์คงไม่มีแรงผลักดันจนดิ้นรนมาถึงจุดนี้ได้หรอก ความสนใจในการค้นหาความสามารถและพลังใหม่ๆ ของเขาทำให้เขาแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อย ๆถึงว่าล่ะทำไมออสตินถึงบอกว่าคีอาร์คือตัวปัญหา“อย่าให้เละมากล่ะ” ฉันเตือนพวกเขา“ไม่ต้องห่วง” โอนิกซ์ยิ้มสดใส แต่ฉันไม่ไว้ใจอยู่ดี ฉันได้รู้แล้วว่
ตอนที่ 67ซอมบี้บุกเมือง? ช่างมันสิ!โลกที่ถูกทอดทิ้งเป็นโลกที่อยู่ยากมาก ในเขตเมืองที่อยู่อาศัยค่อนข้างสกปรกและแออัด ก็เข้าใจว่าทุกคนพยายามหนีเอาตัวรอดและมาอาศัยในที่เดียวกันจนรักษาระเบียบและความสะอาดไม่ไหว แต่กลิ่นที่เหม็นจนไม่อยากอยู่นี่มันอะไรกันฉัน ไม่สิ คีอาร์โชคดีหน่อยที่เป็นนายทหารเขาจึงได้อาศัยอยู่ในอะพาร์ตเมนต์ที่ดูดีกว่าคนทั่วไป แต่ออกจะมีพื้นที่เล็กสักนิดหน่อยสำหรับครอบครัวหนึ่ง เนื่องจากมีเตียงเดียวฉัน โอนิกซ์ และคีอาร์จึงต้องนอนเบียดกันในคืนแรก แม้ว่าคีอาร์จะชอบนอนเบียดกับฉันแต่คีอาร์ก็อดบ่นถึงความแคบและล้าสมัยของที่นี่ไม่ได้ก็เพราะคีอาร์เกิดในโลกที่มีเทคโนโลยีล้ำสมัย มีรถบินได้ มีพลังหลากหลาย และอื่น ๆ ที่นี่เทียบไม่ติดเลยล่ะฉันเห็นโลกที่เป็นแบบนี้แล้วก็คิดอยากจะฟื้นฟูและพัฒนามัน อย่างแรกคงต้องเพิ่มพลังในโลกนี้ก่อน พลังจากภายนอกหรือก็คือจากนักอ่านมันจะทำให้โลกสามารถฟื้นฟูตัวเองได้ง่ายขึ้น พลังจะไปเสริมธรรมชาติของโลก มีอากาศที่ดี มีน้ำสะอาด มีป่าที่อุดมสมบูรณ์ และคงจะไปเสริมพลังให้มนุษย์ด้วย นั่นจะทำให้มนุษย์สามารถเอาตัวรอดจากภัยพิบัติได้ฉันเพิ่งเคยเห็นโลกที่ใกล้จะล่ม
ตอนที่ 66โลกที่ถูกทิ้งก็ต้องมีซอมบี้“ในเมื่อคุณหายดีแล้วผมคงจะต้องส่งคุณไปที่โลกที่ถูกทอดทิ้งทันที แต่ก่อนที่คุณจะไปผมต้องบอกเรื่องอย่างหนึ่งกับคุณ นั่นก็คือเรื่องร่างที่คุณจะใช้ในโลกนั้น ทางเราจะตัดสินใจเองว่าคุณจะได้ร่างไหน รวมถึงร่างของคนรักและลูกของคุณด้วยนะ เนื่องจากโลกนั้นใกล้ล่มสลายมากกว่าโลกอื่น ๆ เราจึงค่อนข้างระวังเป็นพิเศษ แต่หากจะต่อสู้ก็ต่อสู้แบบเต็มที่ได้เลย แต่อย่าบ่อยเกินไปก็พอ และไม่ต้องกังวลว่าหากตายในโลกนั้นจะเป็นอันตรายกับคุณ พวกเราจะหาร่างใหม่ให้ทันทีเมื่อร่างเดิมตาย และอีกเรื่อง คุณต้องระวังการใช้ระบบด้วยเพราะหากผู้ทรยศอยู่ใกล้ๆ อีกฝ่ายจะรู้ตัวทันทีว่าคุณเป็นนักเขียน และสุดท้ายขอให้คุณโชคดี”ออสตินร่ายยาวไม่หยุดพักหายใจ จากนั้นเขาก็โบกมือส่งฉันไปที่โลกที่ถูกทอดทิ้งโดยไม่ให้ฉันเอ่ยอะไรเพิ่มเติมฉันรู้สึกเอ๋อไปครู่หนึ่ง หลังจากที่ออสตินตรวจพบว่าวิญญาณของฉันหายเป็นปกติแล้วเขาก็มาหาฉันและได้ร่ายประโยคยาวๆ เมื่อครู่และส่งฉันไปโลกต่อไปโดยไม่ให้ฉันได้อ้าปากพูดอะไรเลย อะไรจะรีบปานนั้น...เจ็บ...ความรู้สึกแรกเมื่อมาถึงร่างที่ออสตินเตรียมไว้ให้ในโลกที่ถูกทอดทิ้งคือความร