All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 21 - Chapter 30

Habang tinitingnan ni Irina si Zoey nang may malamig na ngiti, lalong lumalim ang kanyang pang-iinsulto. Ang kanyang mukha, bagamat may mga marka ng pag-abuso, ay naglalabas ng tapang at pagtutol."Anong pakialam ko kung malaman ko?" tahimik at halos nang-iinsulto ang boses ni Irina. "At anong pakialam ko kung hindi ko malaman? Hindi ako natatakot sa mga palabas mo."Nag-iba ang anyo ni Zoey dahil sa galit, at mabilis na binagsak muli ang kamay nito sa pisngi ni Irina."Ang kapal ng mukha mo!" dumagundong ang sigaw ni Zoey. "Akala ko ba matalino ka? Pero bago ka mamatay, sisiguraduhin kong maintindihan mo ang lahat—gagawin kitang multo na may alam na katotohanan!"Lumalakas ang boses ni Zoey, halos malutong sa galit habang nagpapatuloy sa pag-rant."Alam mo ba kung bakit ka iniwan sa pamilya ko nang walong taon? Bakit kami ng nanay ko galit na galit sa iyo? Akala mo ba dahil lang ba nangingialam ka sa pagkain, damit, at tirahan namin? Hindi mo ba naisip na baka may ibang dahilan?"Sa

“Ma, pasensya na,” bulong ni Irina, ang mga luha niya ay bumagsak sa gilid ng kumot ni Amalia. Paos ang boses mula sa sobrang pag-iyak. “Bagong pasok lang ako sa trabaho, at kailangan kong sundin ang mga plano ng boss ko. Pinadala niya ako sa isang business trip ng ilang araw, kaya hindi kita agad naabisuhan.”“Kasalanan ko,” mahina ang sagot ni Amalia, ang mata ay dumaan sa mga tubo na nakakabit pa sa kanyang katawan. Nagawang magbigay ng isang mapait na ngiti. “Laging lumalala ang kalusugan ko. Minsan, naiisip ko kung muling magbubukas pa ang mga mata ko kapag pumikit ako...”“Ma, huwag mong sabihin ‘yan!” Nabasag ang boses ni Irina habang niyayakap siya. “Ayokong iwan mo ako. Kung aalis ka, sobrang lungkot ko. Wala na akong ibang pamilya sa mundong ito.” Lumuha siya ng walang tigil habang humihikbi sa balikat ni Amalia.Noong araw na iyon, bagong salba at pa rin gulat na gulat, hindi na bumalik si Irina sa bahay. Sa halip, nanatili siya sa tabi ni Amalia, inaalagaan siya ng buong p

Ang tawag ay mula kay Don Hugo.Ang tinig ng matandang lalaki ay may halong otoridad at pag-uudyok."Alec, kung sabi mo nga na ang babaeng iyon ay para lamang aliwin ang iyong ina, ang iyong lolo at ako ay nag-ayos ng isang kaswal na salo-salo ng pamilya. Sa katapusan ng linggo, mga kabataang babae na may edad para mag-asawa mula sa mga kilalang pamilya ang dadalo…"“I’m not going!” Alec cut him off coldly before he could finish.The old man’s tone softened, tinged with resignation. “Alec, don’t hang up just yet. Can you at least hear your grandpa out?”Alec remained silent.“Alec?”“I’m listening.”“Hindi ko na pakikialaman ang pamamahala mo sa mga gawain ng Beaufort,” patuloy ni Don Hugo, ang kanyang tinig ay may kasamang pakiusap. “Ngunit ako’y 96 na taon na, Alec. Talaga bang hahayaan mong umalis ako nang hindi ko nakita na ikaw ay ikinasal at nagka-settle? Ang mga dalaga sa salo-salo ay mga pinakamaganda sa lahat. Kung may isang makuha ang iyong pansin, mabuti. Kung wala, hindi k

Ang malamig na titig ni Alec ay nanatiling matatag sa kabila ng malakas na sigaw ni Irina. Ang kanyang mga mata ay maingat na sinuri siya mula ulo hanggang paa, ang kanyang ekspresyon ay nanatiling hindi mabasa at seryoso. Pakiramdam na lubos na napahiya, itinulak siya ni Irina palayo, agad na dinampot ang isang bathrobe upang takpan ang sarili, at dali-daling tumakbo papunta sa maliit na kwarto ng bisita.Pagkasara ng pinto nang malakas, bumagsak ang kanyang mga luha na hindi niya mapigilan. Tanging siya lamang ang tunay na nakakaintindi sa lalim ng kanyang kahihiyan at dalamhati.Habang humihikbi, iniangat niya ang kanyang braso upang punasan ang mga luha at agad na naghanap ng damit na maisusuot. Ngunit bago pa niya maayos ang sarili, biglang bumukas ang pinto sa likod niya. Napatigil si Irina, nanlamig sa gulat habang mabilis na kumabog ang kanyang puso. Paglingon niya, nakita niya si Alec na may dalang medical kit.Mahigpit na niyakap ni Irina ang bathrobe sa kanyang dibdib at n

“Sa kahit anong paraan, ilibre mo na lang ako…” dumaan ang mata ni Duke sa mga kanto ng mga kainan sa paligid.Karamihan dito ay madilim at puno ng usok, habang ang iba naman ay may mga trabahador na kumakain ng simpleng boxed meal sa labas. Hinawakan niya ang ilong dahil sa hindi pagkasiya, iniisip, “Ibinubuwis ko ang lahat para sa babaeng ito.”“Basta bigyan mo na lang ako ng boxed meal na tigbebente, okay na, di ba?” “Oo,” sagot ni Irina na walang pag-aalinlangan. Nag-order sila ng simpleng pagkain: dalawang gulay at isang may karne. Kumain lamang si Irina ng hotdo bun at isang palamig. Umupo siya sa tapat ni Duke, tahimik na pinapanood siya habang kumakain. Ramdam na ramdam ni Duke ang kaba sa sitwasyon. Mas lalo pa itong naging hindi komportable dahil sa hitsura ni Irina—hindi naisip na may pakialam sa kanya. Habang kinakain ang bland na pagkain, parang gusto niyang abutin ang kamay ni Irina at haplusin ang maliit at malungkot niyang mukha. Siguro mas maganda kung yakapin ko