“Ma, pasensya na,” bulong ni Irina, ang mga luha niya ay bumagsak sa gilid ng kumot ni Amalia. Paos ang boses mula sa sobrang pag-iyak. “Bagong pasok lang ako sa trabaho, at kailangan kong sundin ang mga plano ng boss ko. Pinadala niya ako sa isang business trip ng ilang araw, kaya hindi kita agad naabisuhan.”“Kasalanan ko,” mahina ang sagot ni Amalia, ang mata ay dumaan sa mga tubo na nakakabit pa sa kanyang katawan. Nagawang magbigay ng isang mapait na ngiti. “Laging lumalala ang kalusugan ko. Minsan, naiisip ko kung muling magbubukas pa ang mga mata ko kapag pumikit ako...”“Ma, huwag mong sabihin ‘yan!” Nabasag ang boses ni Irina habang niyayakap siya. “Ayokong iwan mo ako. Kung aalis ka, sobrang lungkot ko. Wala na akong ibang pamilya sa mundong ito.” Lumuha siya ng walang tigil habang humihikbi sa balikat ni Amalia.Noong araw na iyon, bagong salba at pa rin gulat na gulat, hindi na bumalik si Irina sa bahay. Sa halip, nanatili siya sa tabi ni Amalia, inaalagaan siya ng buong p
"Is it raining?" Alec stepped onto the balcony and glanced outside.Tunay nga, bumubuhos ang ulan. Nang tiningnan ni Alec ang ibaba, nakita niyang may isang babaeng nakaluhod sa ulan, nakatingala at diretsong nakatingin sa kanya. Kumuha siya ng payong at mabilis na bumaba.“Alec… A-Alec... talagang bumaba ka para makita ako."Ang mga labi ni Zoey ay maputla at nanginginig dahil sa lamig. Gumapang siya patungo sa kanya, mahigpit na kumapit sa kanyang mga binti."Pakiusap, Alec, pakinggan mo lang ako. Kung pagkatapos mong pakinggan ako, gusto mo pa rin akong patayin, tatanggapin ko. Ang hiling ko lang ay isang pagkakataon para ipagtanggol ang sarili ko."Tinitigan ni Alec si Zoey, ang mukha niya ay puno ng galit at pagkayamot. Halos patayin na niya ito ng sipa noong nakaraang araw. Ang tanging dahilan kung bakit hindi niya ginawa ay dahil sa sakripisyo ni Zoey—pinigil niya ang sarili upang iligtas siya gamit ang kanyang katawan. Dahil sa ginawa niyang iyon, nakontrol niya ang Beaufort
Ang tawag ay mula kay Don Hugo.Ang tinig ng matandang lalaki ay may halong otoridad at pag-uudyok."Alec, kung sabi mo nga na ang babaeng iyon ay para lamang aliwin ang iyong ina, ang iyong lolo at ako ay nag-ayos ng isang kaswal na salo-salo ng pamilya. Sa katapusan ng linggo, mga kabataang babae na may edad para mag-asawa mula sa mga kilalang pamilya ang dadalo…"“I’m not going!” Alec cut him off coldly before he could finish.The old man’s tone softened, tinged with resignation. “Alec, don’t hang up just yet. Can you at least hear your grandpa out?”Alec remained silent.“Alec?”“I’m listening.”“Hindi ko na pakikialaman ang pamamahala mo sa mga gawain ng Beaufort,” patuloy ni Don Hugo, ang kanyang tinig ay may kasamang pakiusap. “Ngunit ako’y 96 na taon na, Alec. Talaga bang hahayaan mong umalis ako nang hindi ko nakita na ikaw ay ikinasal at nagka-settle? Ang mga dalaga sa salo-salo ay mga pinakamaganda sa lahat. Kung may isang makuha ang iyong pansin, mabuti. Kung wala, hindi k
Walang lingon si Alec at kinuha ang kanyang cellphone, agad na tinawagan si Greg."Greg, kunin mo si Ms. Jin at ihatid siya pauwi. Ngayon na." Nakatigil si Zoey, hindi makapaniwala sa nangyayari, ang kanyang katawan ay nanatiling nakatayo sa ulan na may kalituhan sa mga mata. Pagkatapos ng tawag, nilingon siya ni Alec, ang tono ng kanyang boses malamig at puno ng inis."Dito ka lang. Darating si Greg sa tatlong minuto para kunin ka." Bago pa man siya makasagot, pumasok si Alec sa elevator, pinindot ang pindutan, at nagsara ang mga pinto, iniwan si Zoey na mag-isa sa gitna ng ulan, tuliro at naguguluhan. Tama ang sinabi ni Alec, dumating si Greg sa loob ng tatlong minuto, dumaan ng maayos at ibinaba ang bintana ng sasakyan."Ms. Jin, paki-akyat na. Huwag mong ipilit na tumayo sa ulan." Ang ekspresyon ni Zoey ay nagbago, puno ng inis. "Wala kang silbi." Tumuloy si Greg na tinitigan siya ng kalituhan. "Pardon?" "Fiancée ako ng boss mo," mabilis niyang sinabi. "Bilang driver niya,
Ang malamig na titig ni Alec ay nanatiling matatag sa kabila ng malakas na sigaw ni Irina. Ang kanyang mga mata ay maingat na sinuri siya mula ulo hanggang paa, ang kanyang ekspresyon ay nanatiling hindi mabasa at seryoso. Pakiramdam na lubos na napahiya, itinulak siya ni Irina palayo, agad na dinampot ang isang bathrobe upang takpan ang sarili, at dali-daling tumakbo papunta sa maliit na kwarto ng bisita.Pagkasara ng pinto nang malakas, bumagsak ang kanyang mga luha na hindi niya mapigilan. Tanging siya lamang ang tunay na nakakaintindi sa lalim ng kanyang kahihiyan at dalamhati.Habang humihikbi, iniangat niya ang kanyang braso upang punasan ang mga luha at agad na naghanap ng damit na maisusuot. Ngunit bago pa niya maayos ang sarili, biglang bumukas ang pinto sa likod niya. Napatigil si Irina, nanlamig sa gulat habang mabilis na kumabog ang kanyang puso. Paglingon niya, nakita niya si Alec na may dalang medical kit.Mahigpit na niyakap ni Irina ang bathrobe sa kanyang dibdib at n
Pumikit ng bahagya si Irina, ang mahahabang pilikmata ay kumurap habang tinitingnan ang lalaki sa harap niya, sinusubukang kilalanin siya. Pagkalipas ng ilang sandali, napansin din niya siya, at pinisil ang kanyang labi."Mr. Evans," ang mahinang wika niya.Samantala, ang direktor ng disenyo ay parang tumaas ang pwesto, bigla na lang tumayo mula sa kanyang upuan na parang isang hari ang pumasok sa silid. Ang kanyang tindig ay nagbago kaagad, at isang kinakabahang ngiti ang sumungaw sa kanyang mukha. Agad siyang lumapit kay Duke, bahagyang yumuko."Mr. Evans! Anong hatid ninyo? Nagsasagawa ba kayo ng inspeksyon?"Duke glanced at Irina, his tone nonchalant. "What’s going on with this employee?""Ah, bagong salta lang," sagot ng direktor, mabilis at halatang nagmamadaling magpaliwanag. "Wala siyang edukasyon, walang karanasan, at dagdag pa, ilang araw na siyang absent. Hindi naman talagang may lugar siya sa kumpanya."Bahagyang bumangon ang labi ni Irina, tila nagmamadali na ipagtanggol
“Sa kahit anong paraan, ilibre mo na lang ako…” dumaan ang mata ni Duke sa mga kanto ng mga kainan sa paligid.Karamihan dito ay madilim at puno ng usok, habang ang iba naman ay may mga trabahador na kumakain ng simpleng boxed meal sa labas. Hinawakan niya ang ilong dahil sa hindi pagkasiya, iniisip, “Ibinubuwis ko ang lahat para sa babaeng ito.”“Basta bigyan mo na lang ako ng boxed meal na tigbebente, okay na, di ba?” “Oo,” sagot ni Irina na walang pag-aalinlangan. Nag-order sila ng simpleng pagkain: dalawang gulay at isang may karne. Kumain lamang si Irina ng hotdo bun at isang palamig. Umupo siya sa tapat ni Duke, tahimik na pinapanood siya habang kumakain. Ramdam na ramdam ni Duke ang kaba sa sitwasyon. Mas lalo pa itong naging hindi komportable dahil sa hitsura ni Irina—hindi naisip na may pakialam sa kanya. Habang kinakain ang bland na pagkain, parang gusto niyang abutin ang kamay ni Irina at haplusin ang maliit at malungkot niyang mukha. Siguro mas maganda kung yakapin ko
"Paano niyo nahanap ang lugar na 'to? Lumayas kayo!" Mabilis at matalim ang boses ni Irina sa galit.Hindi na niya inintindi kung paano siya pinagtulungan at ininsulto ni Cassandra at Zoey noon, pero ang pagpasok nila sa kwarto ng matinding may sakit na si Amalia ay labis na nakaka-offend. Walang pag-aalinlangan, hinablot ni Irina ang bag niya at tinamaan si Cassandra. Ngunit isang mahina at kalmadong boses ang tumawag sa kanya."Irina..." Lumingon si Irina kay Amalia. "Ma, huwag kang matakot. Papalayasin ko sila ngayon din." "Irina," sabi ni Amalia nang kalmado, "Ako ang nagpasabi sa kanila na pumunta dito."Nanlaki ang mga mata ni Irina sa gulat. "Ano?"Paglingon niya, napansin niyang pareho silang nakatingin kay Amalia nang may takot sa kanilang mga mata."Ma? Ikaw… ikaw ang nag-imbita sa kanila?" tanong ni Irina, nagtaka. Ang maputlang mukha ni Amalia, bagamat mahina, ay naglalabas ng isang awtoridad na nag-uutos ng respeto."Cassandra. Zoey.""Mrs. Beaufort…" ang nanginginig
Nakatayo si Alec sa harap niya, ang ekspresyon niya ay seryoso. Ang kanyang bronze na kutis ay naglalabas ng raw na lakas panlalaki, ngunit ang kanyang mukha ay naglalaman ng isang hindi maikakailang kalungkutan—tahimik, at pinipigilang ipakita.Ngunit sa kabila nito, ang kanyang mga emosyon ay nanatiling nakatago.Ang kanyang pagod at malungkot na mga mata ay nakatagpo ng mga mata ni Irina, ngunit wala siyang sinabi, ang kanyang titig ay matatag at hindi mababasa.Hindi kayang malaman ni Irina kung ano ang nasa isipan niya.Palaging ipinagmamalaki ni Irina ang pagiging kalmado at tapat sa sarili, ngunit sa harap ni Alec, pakiramdam niya'y isang piraso lang siya ng papel na malinaw—wala ni isang lihim na hindi makikita.Kahit ngayon, bagamat ang kondisyon ng kanyang ina ay patuloy na lumalala, hindi ipinakita ni Alec ang kanyang kalungkutan. Walang luha, tanging tahimik na kalungkutan ang nakabaon sa kanyang puso, itinatago at hindi ipinapakita.Sa labas, siya ay nakasuot pa rin ng po
Ayaw na ni Irina mag-aksaya ng salita sa kahit sino.Ang tanging layunin niya ay makita si Amalia at tiyakin ang kalagayan nito sa lalong madaling panahon.Nabobor si Claire, kaya sumunod na lang kay Don Pablo papasok. Ilang saglit pa, dumating si Marco, bagong parking lang ng sasakyan. Matagal na rin mula nang huli niyang makita si Irina, hindi pa mula nang ikulong siya ng matanda sa bahay at ipagbawal siyang makipagkita sa kanya. Nang magtama ang kanilang mga mata, parang tinamaan si Marco ng alon ng magkahalong emosyon.Hindi niya maiwasang makaramdam ng awa para sa kanya."Paano... ka ba napunta sa ganito?" tanong niya, ang boses puno ng tunay na malasakit.Mabilis na sumagot si Irina, matalim at malamig. "Mr. Allegre, kung ayaw mong ipatawag ko ang pulis, mas mabuti pang lumayo ka sa akin."Napaatras si Marco, naguguluhan. Pagkatapos ng ilang sandali, nagsalita siya muli, mas taos-puso ngayon"Alam kong galit ka, at hindi kita sinisisi. Pag natapos na ang isyu kay Mrs. Beaufort,
Agad na tumuwid si Irina. Nang makita kung sino ang nabangga niya, agad nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha.“Pasensya na,” sabi niya nang malamig.Tinutok ng matandang lalaki mula sa mga Allegre ang tingin sa kanya ng may paghamak, tapos ay hinarangan ang daraanan niya at nagtawanan.“Noong huling nakita kita, puno ka ng mura at makapal na makeup. Ngayon, para kang multo, marumi at wasak. Sino ka ba?”Wala nang panahon si Irina para makipag-usap pa sa matanda. Sa panlabas, mukhang seryoso at mabait siya, pero sa totoo lang, ang trato nito sa kanya ay malupit. Hindi na siya umimik at nilampasan ang matanda upang magpatuloy sa paglalakad. Pero iniangat ng matanda ang kanyang baston at muling hinarangan siya.“Ano ba ang gusto mo?” tanong ni Irina ng malamig.“Sagutin mo ang tanong ko!” sigaw niya, ang tono'y puno ng utos kahit pa nagkunwaring magalang.Hinaplos ni Irina ang kanyang mga kamao, pinipigilan ang galit. “Pasensya na, sir, pero kilala ko ba kayo?”“Hindi ba't ikaw ang as
Habang naglalakad palayo si Irina, naramdaman niyang malalim ang kabiguan sa sarili. Hindi niya maiwasang isipin na kung alam niya kung saan hahantong ang lahat ng ito, hindi na sana niya inisip pang mag-order ng cigarette holder. Pinabili pa niya ito sa ibang tao, at kahit na hirap siya sa pera, gumastos pa siya ng mahigit tatlong daang yuan para dito.Ngunit ngayon, hindi pa man dumarating ang cigarette holder, itinapon na siya ni Alec. Nakakahiya kung isipin. Inisip ni Irina na baka tinitigan lang siya ni Alec ng may pagdududa habang hawak ang cigarette holder, at baka itinapon pa ito sa balkonahe nang may pangungutya.Namumula ang kanyang mukha sa hiya habang binabalikan ang mga bagay na ginawa niya. Sa totoo lang, ang nais lang niya ay ipakita ang pasasalamat—pasasalamat sa mga magagandang damit at sa mahal na computer na ibinigay ni Alec. Ngunit ngayon, ang tanging nararamdaman niya ay pagkahulog sa sarili, na tila isang tanga at pabigat sa kanyang mga desisyon.Bumalik si Irina
Mr. Beaufort,Marami po akong natanggap mula sa inyo—mga magagandang damit na hindi ko akalain na madadala ko, at isang mahal na laptop na hindi ko yata kayang bilhin sa buong buhay ko. Labis po akong naaapektuhan at hindi ko alam kung paano ko kayo pasasalamatan nang buo at mula sa puso ko.Gusto ko po sanang magbigay ng kapalit, pero wala naman akong malaking pera.Kahit na may pera ako, hindi ko alam kung anong klaseng bagay ang pipiliin ko para sa inyo, dahil hindi ko po alam ang mga paborito ninyo. Baka po ang halaga ng inyong suit ay nasa libo-libo, higit pa kaysa sa aking sahod sa isang taon. Kaya’t naisip ko po na magbigay na lang ng maliit na bagay—isang bagay na hindi naman siguro ganoon kahalaga, pero sana ay magustuhan ninyo kahit konti.Inisip ko po ang kulay at disenyo ng cigarette holder na ito, at sa tingin ko po ay bagay ito sa isang matandang lalaki na tulad ninyo—makapangyarihan at may kalaliman.Hindi ko po alam kung magugustuhan ninyo ito, ngunit sana po ay magust
Pagkalabas ni Alec mula sa kwarto ng kanyang ina, mabilis niyang tinahak ang direksyon patungo sa kanyang sasakyan, ang bawat hakbang ay matatag at may layunin. Sa loob ng ilang sandali, nahabol niya si Irina. Ngunit, kahit hindi man lang siya nilingon, dumaan siya kay Irina at patuloy na naglakad patungo sa kanyang sasakyan, ang ekspresyon niya'y malamig at malayo.Si Alec ay isang lalaking lubos na makatarungan. Pinapahalagahan niya lamang ang mga bagay na kaya niyang makita ng kanyang mga mata at marinig ng kanyang mga tenga. Ang kanyang mga nakaraang karanasan ay nagbigay sa kanya ng malaking pag-iingat at hindi matitinag na paghusga.Alam niya na itinulak ni Irina si Zoey at nagsalita ng walang pag-iisip sa harap nito, pati na rin ang pagbabanta sa pamilya Jin. Ang mga bagay na ito ay patuloy na naglalaro sa kanyang isipan, at hindi niya kayang hayaan ang kanyang mga personal na emosyon na magtakda ng kanyang mga desisyon.Samantala, si Irina naman ay hindi nilingon si Alec. Nagp
Mahigpit na hinawakan ni Amalia ang kamay ni Irina, agad na pumatak ang mga luha mula sa kanyang mga mata at nagsalita, "Irina, nandiyan ka na ba talaga?""Ma..." Tumulo ang mga luha ni Irina, damang-dama ang bigat ng kanyang konsensya."Pasensya na, Ma. May kailangan lang akong gawin, kaya nahuli ako."Umalis siya sa site ng construction, nakipag-usap kay Nicholas sa bus stop, at dahil nabigla, naglakad pa siya ng isang stop bago sumakay ng bus mula sa susunod na hintuan. Dahil sa lahat ng iyon, dumating siya upang dalawin si Amalia na mas huli pa kaysa sa plano niya.Alam ni Irina kung gaano na kaseryoso ang kalagayan ng kanyang ina, at wala siyang ibang nais kundi manatili sa tabi nito. Pero hindi niya kayang mawalan ng trabaho. Kahit na mahirap at nakakapagod, ito pa rin ang kanyang kabuhayan.Bilang isang babae na bagong nakalabas mula sa kulungan, hirap na hirap siya maghanap ng trabaho. Hindi niya kayang isakripisyo iyon.Patuloy niyang inaamin ang kanyang pagkukulang, paulit-u
Sinunod ni Zoey ang utos ng kanyang ina at pinatay ang kanyang telepono buong hapon."Zoey, bumaba ka na at maghintay ng tawag mula kay Mr. Beaufort. Tatawagan ka niya mamaya," sabi ni Cassandra na may ngiti, tinitingnan ang anak."Mom, talaga palang epektibo ang paraan mo," sagot ni Zoey, habang ngumiti kay Cassandra.Magkasama silang bumaba, ngunit si Nicholas na nakaupo sa mesa ay may seryosong ekspresyon."Dad, anong nangyayari?" tanong ni Zoey, habang nakakunot ang noo, tinitingnan ang ama.Nagalit si Nicholas at bulyaw, "Anong nangyayari? Anong nangyayari? At ikaw pa, masaya ka pa! Ngayon na ang Young Master Beaufort ay ganito ka-interesado sa'yo, ang kalusugan ng ina niya ay lalo pang lumalala. Papalapit na ang araw ng kasal ninyo, pero ano na ang tungkol sa anak na dinadala mo?""Kanino anak 'yan? Mahigit dalawang buwan ka nang buntis, at ang nanay mo at ako, hindi pa namin alam kung kanino 'yan!" sigaw ni Nicholas, puno ng galit.Nataranta si Zoey at dumikit kay Cassandra, an
Hindi nawala ang curiosity ni Nicholas habang nakatingin siya kay Cassandra."Anong plano mo?" tanong niya, ang boses ay puno ng tensyon.Sumikò ang isang matamis na ngiti sa mukha ni Cassandra, parang nagdiriwang ng tagumpay. Ang mga mata niya kumikislap ng poot habang binibigkas niya ang bawat salita, tinatamasa ang bawat sagot."Tagumpay ito para sa atin. Ang batang nasa tiyan ni Zoey ay nagbago ng lahat, nagdulot ng gulo. Ngayon, sigurado akong matitikman ni Irina ang sarili niyang gamot, lalo na kay Alec."Huminto siya saglit, binigyan ng timbang ang bawat salitang binitiwan bago nagpatuloy, "Pero kung gagamitin natin si Alec para tapusin si Irina, kailangan nating magdagdag ng panggatong sa apoy."Nag-atubili si Nicholas, parang may kaunting takot sa kanyang boses. "Kailangan ba talaga natin magpunta sa ganung kalalim? Para tuluyang mawala siya?"Nagningning ang galit sa mga mata ni Cassandra habang tinitigan siya."Nag-aalala ka pa ba para kay Irina ngayon? Huwag mong kalimutan