บททั้งหมดของ Once upon a time : คน (เคย) รัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

คีย์"แต่งงานกันนะหน่าพี่ไม่อยากรออะไรแล้ว แต่งงานกันนะครับ"ผมบอกเมียตัวเองเพราะผมไม่อยากรออะไรแล้ว นับวันผมยิ่งรักน้อยหน่ามากขึ้น ความรักที่ผมมีผมให้เมียผมไปหมดแล้วด้วย"เร็วไปมั้ยคะ"น้อยหน่าถามผมเสียงเบา"จันทร์เจ้ากับไอ้พลก็เร็วไม่ใช่หรอหน่า"ผมรีบบอกเมียไป"พี่คีย์กำลังผูดมัดหน่า พี่คีย์กำลังต้อนหน่าให้จนมุม"ผมมองหน้าเมียตัวเองก่อนจะถอนหายใจ"ใช่พี่ผูกมัดหน่าแต่เหตุผลของพี่มันได้เห็นแก่ตัวเหมือนครั้งนั้นนะ ครั้งนี้ที่พี่จะทำก็เพราะพี่รักหน่าเท่านั้นเอง"ผมบอกไป"หน่า..........""ไม่เป็นไรไว้หน่าพร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอกพี่ก็ได้"ผมบอกก่อนจะเดินมากอดเมียตัวเอง"วันนี้พี่คีย์ได้เจอผู้หญิงที่ชื่อมิตาหรือเปล่าคะ"ถึงมันจะเสียงเบาแต่ผมได้ยินมันชัดมาก"เจอครับ"ผมตอบเมียไปตามตรงเพราะมันไม่มีอะไรไปมากกว่านี้แล้วไง"ขอบคุณค่ะที่ไม่โกหกหน่า"เมียผมบอกก่อนจะยิ้มให้"แต่พี่กับเธอไม่ได้มีอะไรติดค้างกันแล้วนะ เธอแค่เข้ามาทักพี่เท่านั้นไปดูกล้องวงจรปิดที่ผับได้เลย"ผมไม่รู้หรอกนะว่าน้อยหน่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อคำพูดของผม แต่ผมพูดความจริงมิตาเธอแค่เข้ามาทักผมก็แค่นั้นเอง"หน่าเชื่อพี่คีย์ค่ะ"ฉันบอกไป"ขอบ

น้อยหน่าฉันเคยบอกไปแล้วไงโอกาสที่มีฉันให้ได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ มันจะไม่ครั้งที่สองและครั้งต่อไป ฉันเป็นคนที่เจ็บแล้วจำ ยิ่งความเจ็บปวดที่ฉันได้รับจากพี่คีย์วันนี้มันยิ่งทำให้ฉันจำไปจนวันตาย"หน่าใจร้ายไปใช่มั้ยคะ แต่มันก็ยังไม่ถึงครึ่งกับสิ่งที่พี่คีย์ทำลงไปเลย"ฉันถามพี่คีย์ที่ยืนนิ่งอยู่"พี่เลวเอง แต่พี่รักหน่าจริงๆ นะ และพี่จะไม่ยอมเสียหน่าไปอีก"พี่คีย์พูดเสียงเบา"คิดว่าเก่งขนาดนั้นเลยหรอคะคุณคีริน ฉันคิดว่าคุณกำลังเก่งผิดคนนะคะ"ฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าพี่คีย์"พี่ขอโอกาสอีกครั้งได้มั้ยหน่า พี่สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก"พี่คีย์เอื้อมมาจับมือฉันไว้"ไม่มีโอกาสครั้งต่อไปและไม่ต้องมาขอด้วย หน่าว่าพี่คีย์รับสายคนที่โทรมาก่อนมั้ย ดูท่าแล้วเธอน่าจะมีธุระด่วน"ฉันบอกเมื่อเห็นมือถือของพี่คีย์ดังอยู่ มาถึงขนาดนี้แล้วเขาก็ยังมีคนอื่น"โถ่ว..โว้ย!!"ตุ้บ!! พี่คีย์ปามือถือของตัวเองลงพื้น ฉันก้มลงหยิบมือถือของพี่คีย์ขึ้นมาก่อนจะปาไปที่กำแพงห้องจนมือถือตกแตก ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้แต่เพราะพี่คีย์เป็นคนเริ่มก่อน"หน่าๆ พอแล้ว หน่าเมามากแล้วนะ"พี่โบ๊ทรีบเข้ามาห้ามฉันไว้"ยังไงพี่ก็

น้อยหน่า"พี่คีย์อย่าพึ่งมาขออะไรจากหน่ามากไปกว่านี้เลยค่ะ แค่ที่หน่าให้หน่าว่ามันก็มากเกินไปด้วยซ้ำ"ฉันบอกพี่คีย์ที่นั่งอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกของฉันมันยังเหมือนเดิมแหละ เพียงแค่ฉันไม่อยากกลับไปเจ็บเหมือนที่ผ่านมาแล้ว ฉันยังอยากคุยอยากเจอพี่คีย์ แต่มันไม่ใช่สถานะของคนรัก เพราะระหว่างฉันกับพี่คีย์มันยากมากที่จะกลับมารักกันและฉันเองก็ไม่ได้อยากให้คนกลางอย่างเพื่อนรักของฉันและเขาต้องมานั่งคิดมากไปด้วย มันเป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้วดีกว่ากลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก ที่ผ่านมาฉันหลบหน้าพี่คีย์เพราะฉันเองยังไม่พร้อมจะคุยอะไรกับเขาทั้งนั้น แม้กระทั่งวันเกิดของเพื่อนรักฉันอย่างจันทร์เจ้าที่เราไปกินข้าวกัน ฉันรู้ว่าพี่คีย์พยายามจะเข้ามาคุยแต่เพราะฉันยังไม่พร้อมจริงๆ"หน่าหวังว่าพี่คีย์จะเข้าใจกับสิ่งที่หน่าพูด หน่าไม่ได้เกลียดหรือแค้นอะไรพี่คีย์ แต่เพราะหน่าเจ็บแล้วจำเท่านั้นเองค่ะ"ฉันพูดขึ้นอีกครั้งเพราะเห็นพี่คีย์เอาแต่เงียบ"มันไม่มีทางแล้วใช่มั้ยหน่า"พี่คีย์ถามฉันเสียงสั่น"มีค่ะแต่หน่าบอกไม่ได้ว่าทางซ้ายหรือขวา แต่ที่แน่ๆ หน่าไม่ยอมถอยหลังกลับไปแน่นอน"ฉันยิ้มให้กับพี่คีย์ความเจ็บที่ฉันได้รับมันยั

น้อยหน่าอือ...ทำไมฉันถึงได้ปวดหัวและปวดตัวแบบนี้กันนะ เมื่อคืนฉันจำได้ว่าฉันกินข้าวกับพี่คีย์อยู่ที่ร้านอาหารของโรงแรมแล้วฉันก็กินไวน์ซึ่งไม่รู้ว่ากี่แก้ว ฉันหันไปมองนาฬิกาที่อยู่ตรงผนังให้ตายเถอะนี่ฉันนอนหรือซ้อมตายกันตอนนี้ห้าโมงเย็นของอีกวันแล้ว"นี่กูเมาไวน์ใช่มั้ยวะ"ฉันพูดกับตัวเอง"ใช่หน่าเมาไวน์"สะ...เสียงนี้ทำไมฉันถึงได้คุ้นเคย ฉันค่อยๆ พลิกตัวกลับมาก่อนจะเจอคนที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกับฉัน เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมถึง...."พี่คีย์"ฉันเรียกพี่คีย์ที่หลับตาอยู่พี่คีย์ลืมตาก่อนจะมองหน้าฉัน ทำไมเขาถึงได้มาอยู่บนเตียงเดียวกับฉัน ฉันรีบเปิดผ้าห่มก่อนจะเจอว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลย"หน่าเมามากใช่มั้ย"ฉันถามเสียงเบา"อืม..ใช่หน่าเมามาก ส่วนเรื่องเมื่อคืนจะให้พี่อธิบายหรือเปล่า"พี่คีย์ถามฉันเสียงดุ"ทำไมพี่คีย์ถึงทำกับหน่าแบบนี้ มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอ"ฉันถาม"เหตุผลข้อเดียวคือพี่รักหน่า และความรักของพี่มันเพิ่มขึ้นทุกวัน"ฉันไม่รู้ว่าเมื่อคืนฉันพูดอะไรออกมาบ้าง ฉันไม่ได้จะตั้งใจกินให้เมาหรอกนะ แต่ยิ่งฉันเห็นหน้าของพี่คีย์ฉันเองทำอะไรไม่ถูก เราสองคนไม่ค่อยได้เจอหรือคุยกันเล

น้อยหน่าการตัดขาดจากใครสักคนโดยเฉพาะคนที่เรารักมันยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้เหมือนกับที่ฉันกำลังทำอยู่ตอนนี้ ทุกอย่างมันหมดแล้วจริงๆ ทั้งความรู้สึกและความเชื่อใจที่ฉันมีต่อพี่คีย์ ที่ฉันทำได้ตอนนี้คือเก็บเขาไว้ในความทรงจำและฉันจะเลือกจำแค่เรื่องที่ดีเท่านั้น"นะ..นี่มันเรื่องจริงใช่มั้ยมึง"คิตตี้ถามฉันเสียงสั่นเมื่อมันเห็นบางอย่างวางอยู่ที่โต๊ะ"ไม่เป็นไรกูเตรียมใจมาแล้ว"ใช่ค่ะสิ่งที่เพื่อนรักของฉันเห็นคือที่ตรวจครรภ์และมันขึ้นเส้นสีแดงสองขีด ตอนแรกที่เห็นใจของฉันมันหล่นไปอยู่ที่พื้นแต่พอฉันตั้งสติได้ฉันรีบโทรหาคิตตี้ทันที"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ ถ้าพี่คีย์รู้เขาไม่มีวันยอมแน่ๆ"คิตตี้ถามฉัน"กูเคยบอกมึงแล้วไงว่ากูจะไม่มีวันกลับไปหรือให้โอกาสเขาอีกแล้ว"ฉันบอกเพื่อนก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟา"อีหน่ามึงอย่าบอกนะว่ามึง........"คิตตี้ทำเสียงดุก่อนที่จะชี้มาที่ท้องของฉัน"หมามันยังรักลูกของมันเลย แล้วทำไมกูจะไม่รักลูกของกูล่ะ ในเมื่อเขาเลือกที่จะมาอยู่กับกูแล้วกูจะรักและดูแลเขาให้ดีที่สุด กูจะเป็นทั้งพ่อและแม่ของเขาเอง กูจะเลี้ยงเขาด้วยความรักที่กูมี"ฉันบอกเพื่อนไปตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่า