น้อยหน่า"ไม่ต้องเกรงใจนะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวหน่าไปนั่งรอ เชิญต่อได้เลยค่ะไม่ต้องอายนะเดี๋ยวหน่าหันหลังให้"ฉันบอกคนที่อยู่ในรถ หมดแล้วจริงๆ วันนี้ความรู้สึกของฉันไม่ว่างเปล่า ยิ่งเขานิ่งมากเท่าไหร่มันยิ่งทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่เคยสำคัญอะไรกับเขาเลย ฉันก็แค่หนึ่งในตัวเลือกของเขา ฉันไม่ได้เป็นคนที่นั่งอยู่ในใจของเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้วสิ่งที่ฉันกลัวและระแวงมาตลอดวันนี้เป็นจริงแล้วสินะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่คิดอะไรเลยนะแต่ที่ฉันทำตัวมีความสุขและยิ้มนั้นมันเป็นสิ่งที่ฉันทำเพื่อลบความกังวลลงไง"หน่าซื่อสัตย์มากเกินไปสินะพี่คีย์ถึงได้ตอบแทนหน่าแบบนี้ มันเป็นของขวัญที่เชี้ยมากเลยพี่คีย์รู้มั้ย"ฉันพูดแล้วยิ้มให้พี่คีย์"หน่าฟังพี่ก่อน"ฉันมองพี่คีย์ที่รีบลงจากรถแล้วเดินเข้ามาหาฉัน"หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามาใกล้หน่า อย่าให้หน่าเกลียดพี่คีย์ไปมากกว่านี้เลยค่ะ"ฉันบอกพี่คีย์พรางก้าวถอยหลัง"หน่าไม่เป็นแบบนี้สิพี่ขอโทษครับ"ฉันมองหน้าพี่คีย์ที่พูดขอโทษ"เพลินขอโทษนะคะ เพลินไม่ได้ตั้งใจ"ฉันหันไปมองนักศึกษาฝึกงานที่ยืนอยู่ข้างพี่คีย์"ฉันต้องขอบคุณเธอมากกว่า ขอบคุณที่ทำให้ฉันเป็นคนเร็วขึ้น"ฉันบอกเธอพรางมองไปสร้อยท
น้อยหน่าฉันเคยบอกไปแล้วไงโอกาสที่มีฉันให้ได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ มันจะไม่ครั้งที่สองและครั้งต่อไป ฉันเป็นคนที่เจ็บแล้วจำ ยิ่งความเจ็บปวดที่ฉันได้รับจากพี่คีย์วันนี้มันยิ่งทำให้ฉันจำไปจนวันตาย"หน่าใจร้ายไปใช่มั้ยคะ แต่มันก็ยังไม่ถึงครึ่งกับสิ่งที่พี่คีย์ทำลงไปเลย"ฉันถามพี่คีย์ที่ยืนนิ่งอยู่"พี่เลวเอง แต่พี่รักหน่าจริงๆ นะ และพี่จะไม่ยอมเสียหน่าไปอีก"พี่คีย์พูดเสียงเบา"คิดว่าเก่งขนาดนั้นเลยหรอคะคุณคีริน ฉันคิดว่าคุณกำลังเก่งผิดคนนะคะ"ฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าพี่คีย์"พี่ขอโอกาสอีกครั้งได้มั้ยหน่า พี่สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก"พี่คีย์เอื้อมมาจับมือฉันไว้"ไม่มีโอกาสครั้งต่อไปและไม่ต้องมาขอด้วย หน่าว่าพี่คีย์รับสายคนที่โทรมาก่อนมั้ย ดูท่าแล้วเธอน่าจะมีธุระด่วน"ฉันบอกเมื่อเห็นมือถือของพี่คีย์ดังอยู่ มาถึงขนาดนี้แล้วเขาก็ยังมีคนอื่น"โถ่ว..โว้ย!!"ตุ้บ!! พี่คีย์ปามือถือของตัวเองลงพื้น ฉันก้มลงหยิบมือถือของพี่คีย์ขึ้นมาก่อนจะปาไปที่กำแพงห้องจนมือถือตกแตก ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้แต่เพราะพี่คีย์เป็นคนเริ่มก่อน"หน่าๆ พอแล้ว หน่าเมามากแล้วนะ"พี่โบ๊ทรีบเข้ามาห้ามฉันไว้"ยังไงพี่ก็
น้อยหน่าฉันไม่ใช่คนใจร้าย แต่เพราะความเจ็บปวดที่ฉันได้รับมันทำให้ฉันต้องปกป้องตัวเอง แค่คำขอโทษมันไม่ได้ทำให้ฉันหายเจ็บหรอก เพราะฉันได้ฟังมันจนชินแล้ว ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ฉันฟังคำขอโทษและทุกอย่างก็วนอยู่แบบนี้ฉันควรจะให้โอกาสเขามั้ยล่ะ"แค่เคยเอากันพี่คีย์อย่ามาทำแบบนี้ เพราะหน่าไม่ได้ยินดีกับสรรพนามที่พี่คีย์มอบให้หน่าขนาดนั้น"ฉันบอกพี่คีย์ไป"หน่า..........""หน่าง่วงนอนและหวังว่าพี่คีย์คงไม่ไปรบกวนการนอนของหน่าหรอกนะคะ พรุ่งนี้หน่าต้องไปทำงานทุกคนต้องก้าวเดินต่อไม่ใช่ย่ำอยู่กับที่"ฉันพูดจบก็เดินออกจากห้องทันที"เดี๋ยวกูไปนอนด้วย"ไอ้โบว์เดินมาจับมือก่อนจะยิ้มให้ฉัน"กูไม่ใช่คนโง่ที่จะทำร้ายตัวเองนะโบว์ อกหักมันเจ็บแบบนี้สินะกูเข้าใจไอ้เจ้าแล้วแหละ"ฉันหันมายิ้มให้เพื่อนตัวเองฉันแค่อยากให้พี่คีย์รู้ว่าฉันอยู่ได้ถ้าไม่มีเขา ความเจ็บปวดวันนึงมันก็หายไปเองอยู่ที่ว่าฉันจะทำได้เร็วแค่ไหนกับการลืมเขา"ฉันพูดถูกแล้วใช่มั้ยคะ"กึก...ฉันกับเพื่อนหยุดแล้วหันกลับมามองเสียงของผู้หญิงที่พูดเมื่อกี้ ไอ้โบว์กระตุกมือฉันให้เดินต่อ แต่เหมือนว่าฉันไม่ชอบอะไรที่มันค้างคาฉันก็เลยเดินเข้ามาหาเธอเอง"ใช
น้อยหน่า"พี่คีย์อย่าพึ่งมาขออะไรจากหน่ามากไปกว่านี้เลยค่ะ แค่ที่หน่าให้หน่าว่ามันก็มากเกินไปด้วยซ้ำ"ฉันบอกพี่คีย์ที่นั่งอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกของฉันมันยังเหมือนเดิมแหละ เพียงแค่ฉันไม่อยากกลับไปเจ็บเหมือนที่ผ่านมาแล้ว ฉันยังอยากคุยอยากเจอพี่คีย์ แต่มันไม่ใช่สถานะของคนรัก เพราะระหว่างฉันกับพี่คีย์มันยากมากที่จะกลับมารักกันและฉันเองก็ไม่ได้อยากให้คนกลางอย่างเพื่อนรักของฉันและเขาต้องมานั่งคิดมากไปด้วย มันเป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้วดีกว่ากลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก ที่ผ่านมาฉันหลบหน้าพี่คีย์เพราะฉันเองยังไม่พร้อมจะคุยอะไรกับเขาทั้งนั้น แม้กระทั่งวันเกิดของเพื่อนรักฉันอย่างจันทร์เจ้าที่เราไปกินข้าวกัน ฉันรู้ว่าพี่คีย์พยายามจะเข้ามาคุยแต่เพราะฉันยังไม่พร้อมจริงๆ"หน่าหวังว่าพี่คีย์จะเข้าใจกับสิ่งที่หน่าพูด หน่าไม่ได้เกลียดหรือแค้นอะไรพี่คีย์ แต่เพราะหน่าเจ็บแล้วจำเท่านั้นเองค่ะ"ฉันพูดขึ้นอีกครั้งเพราะเห็นพี่คีย์เอาแต่เงียบ"มันไม่มีทางแล้วใช่มั้ยหน่า"พี่คีย์ถามฉันเสียงสั่น"มีค่ะแต่หน่าบอกไม่ได้ว่าทางซ้ายหรือขวา แต่ที่แน่ๆ หน่าไม่ยอมถอยหลังกลับไปแน่นอน"ฉันยิ้มให้กับพี่คีย์ความเจ็บที่ฉันได้รับมันยั
น้อยหน่า"ตกลงมึงจะไม่ไปกับกูจริงหรอ"ฉันถามคิตตี้เพื่อนรักของตัวเองที่นั่งหน้าบึ้งอยู่"ไปทำซากอะไรคะ มึงดูงานกูสิเนี่ย อีสองตัวบาทพวกมึงทำแบบนี้กับกูได้ยังไงวะ"ฉันหัวเราะออกมาลั่นห้องเมื่อคิตตี้บ่นยกใหญ่เพราะฉันกับไอ้โบว์ทิ้งงานไว้ให้มันทำ วันหยุดฉันจะไปเที่ยวสมุยและไปคนเดียวค่ะ เพราะไอ้โบว์แม่งเสือกจองตั๋วไปเที่ยวสิงคโปร์โดยที่ไม่บอกฉัน"เอาน่าเดี๋ยวกูซื้อของมาฝากนะเพื่อนรัก"ฉันรีบเข้าไปกอดคิตตี้ทันที"ไปแป๊ปเดียวยังไงก็ต้องรีบกลับมารับขวัญหลานอยู่แล้ว"ไอ้โบว์รีบบอกจันทร์เจ้าจะคลอดแล้ว ฉันเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้เพื่อนรักของฉันหรอก ฉันอยากไปพักผ่อนสมองหลังจากที่ทำงานแบบเอาเป็นเอาตายมาหลายเดือน ฉันพยายามทำตัวให้ไม่ว่างเพราะแค่กลับคอนโดไปน้ำตาของฉันมันก็ยังไหลอยู่ทุกวัน ฉันยอมรับว่ายังคิดถึงพี่คีย์อยู่แต่ถ้าจะให้กลับไปฉันเองก็ยังกลัวส่วนเรื่องของฉันกับพี่คีย์ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมเรายังพูดคุยและเจอกันตามปกติ แต่ช่วงหลังมานี้ฉันกับพี่คีย์ไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่หรอกเพราะฉันเองก็งานเยอะ ฉันจำได้ว่าฉันคุยกับพี่คีย์ครั้งสุดท้ายก็ตอนงานแต่งของจันทร์เจ้าแล้ววันนั้นฉันก็เมามากด้วย เมาขนาดว
น้อยหน่าอือ...ทำไมฉันถึงได้ปวดหัวและปวดตัวแบบนี้กันนะ เมื่อคืนฉันจำได้ว่าฉันกินข้าวกับพี่คีย์อยู่ที่ร้านอาหารของโรงแรมแล้วฉันก็กินไวน์ซึ่งไม่รู้ว่ากี่แก้ว ฉันหันไปมองนาฬิกาที่อยู่ตรงผนังให้ตายเถอะนี่ฉันนอนหรือซ้อมตายกันตอนนี้ห้าโมงเย็นของอีกวันแล้ว"นี่กูเมาไวน์ใช่มั้ยวะ"ฉันพูดกับตัวเอง"ใช่หน่าเมาไวน์"สะ...เสียงนี้ทำไมฉันถึงได้คุ้นเคย ฉันค่อยๆ พลิกตัวกลับมาก่อนจะเจอคนที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกับฉัน เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมถึง...."พี่คีย์"ฉันเรียกพี่คีย์ที่หลับตาอยู่พี่คีย์ลืมตาก่อนจะมองหน้าฉัน ทำไมเขาถึงได้มาอยู่บนเตียงเดียวกับฉัน ฉันรีบเปิดผ้าห่มก่อนจะเจอว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลย"หน่าเมามากใช่มั้ย"ฉันถามเสียงเบา"อืม..ใช่หน่าเมามาก ส่วนเรื่องเมื่อคืนจะให้พี่อธิบายหรือเปล่า"พี่คีย์ถามฉันเสียงดุ"ทำไมพี่คีย์ถึงทำกับหน่าแบบนี้ มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอ"ฉันถาม"เหตุผลข้อเดียวคือพี่รักหน่า และความรักของพี่มันเพิ่มขึ้นทุกวัน"ฉันไม่รู้ว่าเมื่อคืนฉันพูดอะไรออกมาบ้าง ฉันไม่ได้จะตั้งใจกินให้เมาหรอกนะ แต่ยิ่งฉันเห็นหน้าของพี่คีย์ฉันเองทำอะไรไม่ถูก เราสองคนไม่ค่อยได้เจอหรือคุยกันเล
น้อยหน่า"ฝากบอกเขาว่าสุขสันต์วันเกิดด้วยนะคะ เกิดชาติหน้าอย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย"ฉันเดินออกมาจากบ้านของเพื่อนรักเพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรที่ฉันต้องอยู่ต่อแล้ว ไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือนพี่คีย์ก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองเหมือนคำพูดที่เขาบอกกับทุกคน"ไปค่ะ เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง ไอ้โบว์รอคุยกับพี่คีย์"คิตตี้เดินเข้ามาจับมือของฉันก่อนจะยิ้มให้"ขอบใจนะที่อยู่ข้างกูมาตลอด""หมดแล้วใช่มั้ยหน่า คือกูหมายถึงเรื่องของพี่คีย์"คิตตี้ถามฉันเสียงเบา"ก็เขารักตัวเองไม่ได้รักกูแล้วกูจะเหลืออะไรให้เขาอีก วันนี้กูให้โอกาสแต่เขากลับเลือกที่จะทิ้งมันอีกครั้งมึงจะให้กูทำยังไง กูรักเขากูลืมเขาไม่ได้แต่กูไม่รอเขาแล้ว"ฉันถามเพื่อนตัวเอง"มึงน่ากลัวมากเลยนะน้อยหน่า น่ากลัวกว่าทุกครั้ง""เพราะสิ่งที่กูได้รับตั้งแต่ตอนแรกจนมาถึงตอนนี้มึงจะให้กูยิ้มอยู่หรอ ไม่ต้องมองหาน้ำตากูหรอกมันไม่มีแล้ว"ฉันบอกเพื่อนไปคิตตี้ไม่ได้ตอบอะไรฉันกลับมาหรอกและฉันเองก็ไม่อยากจะพูดเรื่องนี้แล้ว ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันไม่เหลืออะไรให้แล้ว แม้แต่หน้าของพี่คีย์ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเห็นด้วยซ้ำ"หน่า...ที่สมุยมันเกิดอะไรขึ้น"ฉันน
น้อยหน่าการตัดขาดจากใครสักคนโดยเฉพาะคนที่เรารักมันยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้เหมือนกับที่ฉันกำลังทำอยู่ตอนนี้ ทุกอย่างมันหมดแล้วจริงๆ ทั้งความรู้สึกและความเชื่อใจที่ฉันมีต่อพี่คีย์ ที่ฉันทำได้ตอนนี้คือเก็บเขาไว้ในความทรงจำและฉันจะเลือกจำแค่เรื่องที่ดีเท่านั้น"นะ..นี่มันเรื่องจริงใช่มั้ยมึง"คิตตี้ถามฉันเสียงสั่นเมื่อมันเห็นบางอย่างวางอยู่ที่โต๊ะ"ไม่เป็นไรกูเตรียมใจมาแล้ว"ใช่ค่ะสิ่งที่เพื่อนรักของฉันเห็นคือที่ตรวจครรภ์และมันขึ้นเส้นสีแดงสองขีด ตอนแรกที่เห็นใจของฉันมันหล่นไปอยู่ที่พื้นแต่พอฉันตั้งสติได้ฉันรีบโทรหาคิตตี้ทันที"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ ถ้าพี่คีย์รู้เขาไม่มีวันยอมแน่ๆ"คิตตี้ถามฉัน"กูเคยบอกมึงแล้วไงว่ากูจะไม่มีวันกลับไปหรือให้โอกาสเขาอีกแล้ว"ฉันบอกเพื่อนก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟา"อีหน่ามึงอย่าบอกนะว่ามึง........"คิตตี้ทำเสียงดุก่อนที่จะชี้มาที่ท้องของฉัน"หมามันยังรักลูกของมันเลย แล้วทำไมกูจะไม่รักลูกของกูล่ะ ในเมื่อเขาเลือกที่จะมาอยู่กับกูแล้วกูจะรักและดูแลเขาให้ดีที่สุด กูจะเป็นทั้งพ่อและแม่ของเขาเอง กูจะเลี้ยงเขาด้วยความรักที่กูมี"ฉันบอกเพื่อนไปตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่า