น้อยหน่า"พี่คีย์อย่าพึ่งมาขออะไรจากหน่ามากไปกว่านี้เลยค่ะ แค่ที่หน่าให้หน่าว่ามันก็มากเกินไปด้วยซ้ำ"ฉันบอกพี่คีย์ที่นั่งอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกของฉันมันยังเหมือนเดิมแหละ เพียงแค่ฉันไม่อยากกลับไปเจ็บเหมือนที่ผ่านมาแล้ว ฉันยังอยากคุยอยากเจอพี่คีย์ แต่มันไม่ใช่สถานะของคนรัก เพราะระหว่างฉันกับพี่คีย์มันยากมากที่จะกลับมารักกันและฉันเองก็ไม่ได้อยากให้คนกลางอย่างเพื่อนรักของฉันและเขาต้องมานั่งคิดมากไปด้วย มันเป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้วดีกว่ากลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก ที่ผ่านมาฉันหลบหน้าพี่คีย์เพราะฉันเองยังไม่พร้อมจะคุยอะไรกับเขาทั้งนั้น แม้กระทั่งวันเกิดของเพื่อนรักฉันอย่างจันทร์เจ้าที่เราไปกินข้าวกัน ฉันรู้ว่าพี่คีย์พยายามจะเข้ามาคุยแต่เพราะฉันยังไม่พร้อมจริงๆ"หน่าหวังว่าพี่คีย์จะเข้าใจกับสิ่งที่หน่าพูด หน่าไม่ได้เกลียดหรือแค้นอะไรพี่คีย์ แต่เพราะหน่าเจ็บแล้วจำเท่านั้นเองค่ะ"ฉันพูดขึ้นอีกครั้งเพราะเห็นพี่คีย์เอาแต่เงียบ"มันไม่มีทางแล้วใช่มั้ยหน่า"พี่คีย์ถามฉันเสียงสั่น"มีค่ะแต่หน่าบอกไม่ได้ว่าทางซ้ายหรือขวา แต่ที่แน่ๆ หน่าไม่ยอมถอยหลังกลับไปแน่นอน"ฉันยิ้มให้กับพี่คีย์ความเจ็บที่ฉันได้รับมันยั
น้อยหน่า"ตกลงมึงจะไม่ไปกับกูจริงหรอ"ฉันถามคิตตี้เพื่อนรักของตัวเองที่นั่งหน้าบึ้งอยู่"ไปทำซากอะไรคะ มึงดูงานกูสิเนี่ย อีสองตัวบาทพวกมึงทำแบบนี้กับกูได้ยังไงวะ"ฉันหัวเราะออกมาลั่นห้องเมื่อคิตตี้บ่นยกใหญ่เพราะฉันกับไอ้โบว์ทิ้งงานไว้ให้มันทำ วันหยุดฉันจะไปเที่ยวสมุยและไปคนเดียวค่ะ เพราะไอ้โบว์แม่งเสือกจองตั๋วไปเที่ยวสิงคโปร์โดยที่ไม่บอกฉัน"เอาน่าเดี๋ยวกูซื้อของมาฝากนะเพื่อนรัก"ฉันรีบเข้าไปกอดคิตตี้ทันที"ไปแป๊ปเดียวยังไงก็ต้องรีบกลับมารับขวัญหลานอยู่แล้ว"ไอ้โบว์รีบบอกจันทร์เจ้าจะคลอดแล้ว ฉันเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้เพื่อนรักของฉันหรอก ฉันอยากไปพักผ่อนสมองหลังจากที่ทำงานแบบเอาเป็นเอาตายมาหลายเดือน ฉันพยายามทำตัวให้ไม่ว่างเพราะแค่กลับคอนโดไปน้ำตาของฉันมันก็ยังไหลอยู่ทุกวัน ฉันยอมรับว่ายังคิดถึงพี่คีย์อยู่แต่ถ้าจะให้กลับไปฉันเองก็ยังกลัวส่วนเรื่องของฉันกับพี่คีย์ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมเรายังพูดคุยและเจอกันตามปกติ แต่ช่วงหลังมานี้ฉันกับพี่คีย์ไม่ค่อยได้เจอกันสักเท่าไหร่หรอกเพราะฉันเองก็งานเยอะ ฉันจำได้ว่าฉันคุยกับพี่คีย์ครั้งสุดท้ายก็ตอนงานแต่งของจันทร์เจ้าแล้ววันนั้นฉันก็เมามากด้วย เมาขนาดว
น้อยหน่าอือ...ทำไมฉันถึงได้ปวดหัวและปวดตัวแบบนี้กันนะ เมื่อคืนฉันจำได้ว่าฉันกินข้าวกับพี่คีย์อยู่ที่ร้านอาหารของโรงแรมแล้วฉันก็กินไวน์ซึ่งไม่รู้ว่ากี่แก้ว ฉันหันไปมองนาฬิกาที่อยู่ตรงผนังให้ตายเถอะนี่ฉันนอนหรือซ้อมตายกันตอนนี้ห้าโมงเย็นของอีกวันแล้ว"นี่กูเมาไวน์ใช่มั้ยวะ"ฉันพูดกับตัวเอง"ใช่หน่าเมาไวน์"สะ...เสียงนี้ทำไมฉันถึงได้คุ้นเคย ฉันค่อยๆ พลิกตัวกลับมาก่อนจะเจอคนที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกับฉัน เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมถึง...."พี่คีย์"ฉันเรียกพี่คีย์ที่หลับตาอยู่พี่คีย์ลืมตาก่อนจะมองหน้าฉัน ทำไมเขาถึงได้มาอยู่บนเตียงเดียวกับฉัน ฉันรีบเปิดผ้าห่มก่อนจะเจอว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลย"หน่าเมามากใช่มั้ย"ฉันถามเสียงเบา"อืม..ใช่หน่าเมามาก ส่วนเรื่องเมื่อคืนจะให้พี่อธิบายหรือเปล่า"พี่คีย์ถามฉันเสียงดุ"ทำไมพี่คีย์ถึงทำกับหน่าแบบนี้ มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอ"ฉันถาม"เหตุผลข้อเดียวคือพี่รักหน่า และความรักของพี่มันเพิ่มขึ้นทุกวัน"ฉันไม่รู้ว่าเมื่อคืนฉันพูดอะไรออกมาบ้าง ฉันไม่ได้จะตั้งใจกินให้เมาหรอกนะ แต่ยิ่งฉันเห็นหน้าของพี่คีย์ฉันเองทำอะไรไม่ถูก เราสองคนไม่ค่อยได้เจอหรือคุยกันเล
น้อยหน่า"ฝากบอกเขาว่าสุขสันต์วันเกิดด้วยนะคะ เกิดชาติหน้าอย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย"ฉันเดินออกมาจากบ้านของเพื่อนรักเพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรที่ฉันต้องอยู่ต่อแล้ว ไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือนพี่คีย์ก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองเหมือนคำพูดที่เขาบอกกับทุกคน"ไปค่ะ เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง ไอ้โบว์รอคุยกับพี่คีย์"คิตตี้เดินเข้ามาจับมือของฉันก่อนจะยิ้มให้"ขอบใจนะที่อยู่ข้างกูมาตลอด""หมดแล้วใช่มั้ยหน่า คือกูหมายถึงเรื่องของพี่คีย์"คิตตี้ถามฉันเสียงเบา"ก็เขารักตัวเองไม่ได้รักกูแล้วกูจะเหลืออะไรให้เขาอีก วันนี้กูให้โอกาสแต่เขากลับเลือกที่จะทิ้งมันอีกครั้งมึงจะให้กูทำยังไง กูรักเขากูลืมเขาไม่ได้แต่กูไม่รอเขาแล้ว"ฉันถามเพื่อนตัวเอง"มึงน่ากลัวมากเลยนะน้อยหน่า น่ากลัวกว่าทุกครั้ง""เพราะสิ่งที่กูได้รับตั้งแต่ตอนแรกจนมาถึงตอนนี้มึงจะให้กูยิ้มอยู่หรอ ไม่ต้องมองหาน้ำตากูหรอกมันไม่มีแล้ว"ฉันบอกเพื่อนไปคิตตี้ไม่ได้ตอบอะไรฉันกลับมาหรอกและฉันเองก็ไม่อยากจะพูดเรื่องนี้แล้ว ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันไม่เหลืออะไรให้แล้ว แม้แต่หน้าของพี่คีย์ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเห็นด้วยซ้ำ"หน่า...ที่สมุยมันเกิดอะไรขึ้น"ฉันน
น้อยหน่าการตัดขาดจากใครสักคนโดยเฉพาะคนที่เรารักมันยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้เหมือนกับที่ฉันกำลังทำอยู่ตอนนี้ ทุกอย่างมันหมดแล้วจริงๆ ทั้งความรู้สึกและความเชื่อใจที่ฉันมีต่อพี่คีย์ ที่ฉันทำได้ตอนนี้คือเก็บเขาไว้ในความทรงจำและฉันจะเลือกจำแค่เรื่องที่ดีเท่านั้น"นะ..นี่มันเรื่องจริงใช่มั้ยมึง"คิตตี้ถามฉันเสียงสั่นเมื่อมันเห็นบางอย่างวางอยู่ที่โต๊ะ"ไม่เป็นไรกูเตรียมใจมาแล้ว"ใช่ค่ะสิ่งที่เพื่อนรักของฉันเห็นคือที่ตรวจครรภ์และมันขึ้นเส้นสีแดงสองขีด ตอนแรกที่เห็นใจของฉันมันหล่นไปอยู่ที่พื้นแต่พอฉันตั้งสติได้ฉันรีบโทรหาคิตตี้ทันที"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ ถ้าพี่คีย์รู้เขาไม่มีวันยอมแน่ๆ"คิตตี้ถามฉัน"กูเคยบอกมึงแล้วไงว่ากูจะไม่มีวันกลับไปหรือให้โอกาสเขาอีกแล้ว"ฉันบอกเพื่อนก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟา"อีหน่ามึงอย่าบอกนะว่ามึง........"คิตตี้ทำเสียงดุก่อนที่จะชี้มาที่ท้องของฉัน"หมามันยังรักลูกของมันเลย แล้วทำไมกูจะไม่รักลูกของกูล่ะ ในเมื่อเขาเลือกที่จะมาอยู่กับกูแล้วกูจะรักและดูแลเขาให้ดีที่สุด กูจะเป็นทั้งพ่อและแม่ของเขาเอง กูจะเลี้ยงเขาด้วยความรักที่กูมี"ฉันบอกเพื่อนไปตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่า
คีย์แล้วผมจะทำยังไงต่อไปดี ผมทำร้ายคนที่ผมรักมาตลอดและสิ่งที่ผมเจอมันไม่ได้เหมือนกับที่ผมคิดไว้ สุดท้ายคนที่แพ้ก็คือตัวผมเอง ผมดูถูกความรักของน้อยหน่าผมเอาทุกอย่างไปทิ้งด้วยมือของผมเอง"ลูกกับเมียกูล่ะพล ฮึก"ผมถามเพื่อนตัวเอง"ทำไมมึงถึงพึ่งมาเรียกร้องวะคีย์ มึงมีโอกาสตั้งกี่ครั้งมึงก็ไม่ทำ น้อยหน่าให้โอกาสมึงมาตลอดแต่มึงก็เลือกที่จะทำผิดซ้ำซาก กูจะบอกให้นะมันไม่มีผู้หญิงคนไหนรับได้หรอกนะที่จะใช้คนรักร่วมกับคนอื่น ใจน้อยหน่ามีแค่นี้เองคีย์ทำไมมึงไม่รู้จักดูแลรักษา มึงปล่อยให้คนของมึงมาก้าวก่ายน้องกูตั้งกี่ครั้ง มึงเคยรู้บ้างมั้ยมึงสนุกแต่น้องกูนั่งร้องไห้"ไอ้ขุนพลพูดขึ้นและน้ำเสียงของมันกำลังไม่พอใจผมอยู่ผมรู้ ผมนิ่งไปกับคำพูดของเพื่อนรักตัวเองเรื่องที่มันบอกผมไม่เคยรับรู้ด้วยซ้ำ"โถ่ว...โว้ย!!! ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้""ก็เพราะตัวมึงเองทั้งนั้นมึงไม่ต้องโทษใครเลยคีย์"เพื่อนผมพูดถูกทุกอย่างผมคิดว่ายังไงน้อยหน่าก็ยังรักผมและเธอไม่มีทางจะทิ้งผมไปไหน แต่ตอนนี้แม้แต่คำขอโทษที่ผมอยากจะพูดผมยังไม่มีโอกาสเลย"ไอ้หน่ามันรักพี่คีย์มากแค่ไหนพี่คีย์เคยรับรู้บ้างมั้ย ไม่ว่าพี่คีย์จะเลวจะชั่วจะนอ
น้อยหน่า"แม่บอกว่าให้อยู่เฉยๆ ไงลูก"ฉันสะดุ้งกับเสียงดุจนต้องรีบวางของที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะก่อนจะค่อยๆ หันกลับไปมองผู้หญิงที่เดินเข้ามาหาฉัน ที่ผ่านมามีเรื่องเกิดขึ้นกับฉันมากมาย แต่ตอนนี้ฉันมีความสุขและสบายดีกับสิ่งที่เป็นอยู่ มันก็อาจจะมีคิดถึงบ้างแต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันโตขึ้นอีกก้าว"ทำไมดื้อแบบนี้ล่ะลูก ยิ่งท้องอยู่ด้วยนะ"เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนที่กำลังดุฉันอยู่ก็คือคุณแม่ของพี่คีย์ วันนั้นท่านตั้งใจไปเจอฉันที่สนามบิน ท่านรู้เรื่องของฉันกับพี่คีย์ทุกอย่าง"หน่าแค่อยากช่วยค่ะอยู่ว่างๆ หน่าเบื่อ"ฉันรีบบอกไปฉันไม่ได้ไปเชียงใหม่เพราะคุณแม่ของพี่คีย์ขอให้ฉันมาอยู่ที่แม่ฮ่องสอนกับท่าน ตอนแรกฉันกลัวว่าท่านจะบอกพี่คีย์ว่าเจอฉัน แต่ท่านบอกฉันว่าท่านอยากดัดนิสัยของพี่คีย์และท่านเองก็ยอมรับในการตัดสินใจของฉัน ที่นี่เป็นสวนดอกไม้มันเป็นธุรกิจของแม่พี่คีย์ที่ทำมานานมากแล้วและฉันเองก็ชอบที่นี่มากด้วย"ไว้ใจแม่หรือยังลูก"ท่านถามก่อนจะยิ้มให้ฉันฉันยอมรับว่าแรกๆ ที่เข้ามาอยู่ฉันไม่ไว้ใจใครเลยสักคน ฉันกลัวว่าพี่คีย์จะรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่แต่พอมาวันนี้ท่านพิสูจน์ให้ฉันเห็นแล้วว่าฉันไว
สามปีผ่านไปคีย์"เจ้าขานั่งรอลุงคีย์อยู่ตรงนี้นะครับ""ค่ะ"ผมพูดกับหลานรักของตัวเอง วันนี้ผมพาเจ้าขามาทำงานที่บริษัทด้วย ส่วนเรื่องของน้อยหน่านี่มันก็ผ่านมาตั้งสามปีแล้วที่ผมไม่เจอแม้แต่เงาของเมียตัวเอง ตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้คือแค่ให้ความหวังตัวเองอยู่ทุกวันเผื่อว่าวันนึงน้อยหน่าจะพาลูกกลับมาหาผม และถ้ามันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงผมก็ยินดีที่จะรับมันขอแค่ได้เจอพวกเขาอีกครั้ง"พี่ดีใจนะคะที่เห็นคุณคีย์เปลี่ยนแปลงตัวเองได้"พี่เบญเดินเข้ามาก่อนจะยิ้มให้ผม"ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้พี่เบญต้องลำบากไปด้วย""สู้มาขนาดนี้แล้วก็ต้องสู้ให้สุดนะคะอีกหนึ่งกำลังใจจากพี่"ถ้าวันนี้ผมยังมีน้อยหน่าอยู่ข้างกายผมจะมีความสุขที่สุด สามปีที่ผ่านมาไม่เคยมีสักวันที่ผมจะนอนหลับแบบเต็มตา ภาพของน้อยหน่าที่ร้องไห้มันยังตามผมทุกครั้งที่ผมหลับตา"ลูกผมคงจะเดินได้แล้วเนาะพี่เบญ"ผมถามพี่เบญเสียงสั่น"เลี้ยงเจ้าขาไปก่อนเนาะ"พี่เบญรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีผมหันมากอดเจ้าขาที่นั่งอยู่ข้างผม ตอนนี้เจ้าขาสามขวบแล้วลูกของผมก็คงห่างจากเจ้าขาไม่มาก"พี่ต้องทำยังไงหน่าถึงจะใจอ่อนพาลูกกลับมาหาพี่ พี่เปลี่ยนตัวเองแล้วนะหน่าเปลี่ยนไปแล้วจ