สองปีผ่านไปน้อยหน่า"มีอะไรให้ช่วยอีกมั้ยมึง"จันทร์เจ้าเดินเข้ามาถามฉันวันนี้เป็นวันเกิดของพี่คีย์และฉันเองก็จัดงานวันเกิดเล็กๆ ให้ที่บ้าน พี่คีย์เองก็ยังไม่รู้หรอกว่าฉันจัดงานให้ เรื่องของฉันกับพี่คีย์ก็ยังคงเหมือนเดิมเรายังเป็นพ่อและแม่ของคีตะ ตอนแรกฉันไปๆ มาๆ ระหว่างกรุงเทพและแม่ฮ่องสอนแต่เพราะพี่คีย์สงสารลูกที่ต้องเดินทางบ่อยเขาก็เลยขอให้ฉันมาอยู่ที่กรุงเทพถ้าจะกลับก็ต้องเป็นวันหยุดยาว"ใจอ่อนได้แล้วมั้งหน่า"พี่ขุนพลเดินมาก่อนจะพูดเสียงดุ"หน่าใจอ่อนตั้งนานแล้วค่ะ"ฉันบอกไป"คีตะไปไหนหน่า เจ้าขาถามหาน่ะ"จันทร์เจ้าถามฉัน"ไปทำงานกับพี่คีย์"คีตะกลายเป็นเด็กติดพ่อ ทุกวันตื่นมาจะต้องอ้อนขอไปทำงานด้วยตลอด และนิสัยเอาแต่ใจก็ยังแก้ไม่หายยิ่งพี่คีย์ไม่เคยดุลูกเลยมันยิ่งทำให้คีตะได้ใจ พี่คีย์เปลี่ยนไปมากจริงๆ นะ จากคนที่ไม่เคยเลี้ยงเด็กแต่พี่คีย์ใช้เวลาในการทำความเข้าใจไม่นานเลยพี่คีย์พาคีตะไปทำงานเพราะวันนี้ไม่มีประชุมฉันก็เลยยอม ตั้งแต่มีพี่คีย์ช่วงเลี้ยงลูกฉันสบายขึ้นเยอะเลยบางวันฉันแทบจะไม่ได้คุยกับลูกด้วยซ้ำ และคำพูดของพี่คีย์ที่เคยบอกฉันวันนี้พี่คีย์ทำมันได้หมดทุกอย่าง"ขอบคุณนะคะ
น้อยหน่า"ไปผับกันค่ะ กูหิวผู้ชายแล้ว"ฉันค่อยๆ หันไปมองเพื่อนรักอย่างสมคิดที่ทำท่าสะดีดสะดิ้งอยู่ และสิ้งแรกที่ฉันต้องทำคือฉันขอแนะนำตัวเองก่อนถูกมั้ย ฉันชื่อน้อยหน่าค่ะ อายุ 22 ปี ตอนนี้กำลังฝึกงานอยู่ที่บริษัทนำเข้าสินค้าจากต่างประเทศ ฉันฝึกงานอยู่แผนกจัดซื้อ ส่วนนิสัย ฉันเป็นคนนิ่งๆ แต่พูดเยอะค่ะ เว้นแต่ถ้ามีใครทำให้ไม่พอใจ"เบาได้เบาเพื่อนรัก"ฉันรีบบอกเพื่อนตัวเอง"มึงเบาเนาะอีเวร"ฉันโสดนะคะเผื่อใครยังไม่รู้ ก็มีคนคุยบ้างแต่ยังไม่ถูกใจใครเลย และฉันเองก็ยังไม่อยากมีใครด้วยแหละ อยากอยู่แบบนี้ไปก่อน อยากไปเที่ยวไหนก็ไปอยากจะเมาจนเดินไม่ไหวก็ไม่ต้องมีคนคอยบ่น ฉันว่ามันสบายใจดีออก"ไปค่ะกูคิดถึงผัวกูแล้ว"คิตตี้พูดพรางทำท่าเขิน"บอสหรอคะ"โบว์ถามจนฉันอดยิ้มไม่ได้"บอสพ่อมึงสิอีโบว์ กูหมายถึงพี่โบ๊ทกับพี่คีย์ต่างหาก"พวกฉันสนิทกับเพื่อนของบอสหรือเจ้าของบริษัทที่ฉันฝึกงานอยู่นี่แหละ สนิทแบบเร็วมากอ่ะและผับที่เราไปก็เป็นผับของพี่โบ๊ทเพื่อนรักของบอสนั่นเอง เหล้าฟรีคือฟรีทุกอย่างอ่ะและไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยเลยด้วย เพราะถ้าเมาจนกลับไม่ไหวก็นอนห้องพักข้างบนแค่นั้นเองและวันนี้วันศุกร์คื
คีย์"ว่าไงล่ะหน่า จะให้พี่ทำอะไรต่อกับหน่าดี"ผมถามคนที่กำลังนั่งนิ่งอยู่ข้างๆ ผม ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนแล้วกัน ผมชื่อคีรินหรือคีย์ อายุย่างสามสิบแล้วส่วนหน้าตาก็หล่อประมาณนึงแหละ และผมเป็นเพื่อนรักของไอ้ขุนพลและไอ้โบ๊ท"หน่าว่าพี่คีย์กลับไปด่าไอ้โบว์ดีกว่าเนาะ"ผมยกยิ้มให้กับน้อยหน่าที่ตอบผมเสียงเบาผมสนิทกับน้อยหน่าและเพื่อนของเธอนะ ถ้าถามว่าสนิทขนาดไหนก็สนิทระดับนึงเพราะพวกเธอเป็นนักศึกษาฝึกงานที่บริษัทของเพื่อนผม ส่วนคนที่นั่งข้างผมตอนนี้ผมสนิทกว่าคนอื่น"เรื่องการแต่งตัว เรื่องการกินเหล้าให้มันเบาๆหน่อยก็ได้นะหน่า"นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมบ่นหรอกนะแต่ผมบ่นเป็นร้อยรอบแล้วน้อยหน่ากับเพื่อนก็ไม่เคยฟัง ถึงวันนี้น้อยหน่าจะแต่งตัวปกติกว่าวันอื่นก็ตามเถอะ และนี่ถ้าผมไม่มาคิดหรอว่าเธอจะแต่งตัวแบบนี้ ถ้าถอดเดินได้ก็คงถอดไปแล้ว"บ่นเป็นคนแก่ไปได้""พูดแบบนี้ลงจากรถแล้วเดินกลับคอนโดเองเลยไป"ผมพูดเสียงดุ"รีบไปส่งหน่าได้แล้วค่ะ หน่าง่วงหน่าอยากจะนอน"ผมยกยิ้มก่อนจะดับรถแล้วปรับเบาะแล้วนอนอย่างสบายใจ ไปเที่ยวทุกทีกลับเช้าไม่เคยง่วงแต่พอโดนผมบ่นเท่านั้นแหละแม่คุณง่วงขึ้นมาทันที"จำได้ว่าเที่ยวที
น้อยหน่า"นอนกับหน่า"ฉันหันไปถามคนที่เดินอยู่ข้างฉัน ให้ตายเถอะหน้าตายได้อีกพ่อคุณเอ้ย ที่ฉันถามนี่คือฉันไม่ได้ตกใจกับสิ่งที่พี่คีย์บอกฉันหรอกนะ เพราะพี่คีย์ไปนั่งเล่นและนอนที่ห้องฉันบ่อย เวลามาส่งพี่แกน่ะชอบไปนั่งเล่นเกมส์ที่ห้องฉัน และฉันไม่ได้กลัวพี่เขาหรอกเพราะพี่เขาไม่ทำอะไรอยู่แล้ว"ดึกแล้วขี้เกียจขับรถ พี่ต้องการพักผ่อน"ฉันเบะปากกับคำตอบของพี่เขา ต้องการพักผ่อนหรอพี่เขาต้องการแกล้งฉันต่างหากล่ะ"ก็เข็นเอาดิ"ฉันหันไปตอบ"เดี๋ยวจะโดนนะน้อยหน่า"หลังจากนั้นฉันกับพี่คีย์ก็เดินเข้าคอนโดคือกูง่วงจนจะเดินหลับอยู่แล้ว ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างฉันคือนิ่งและจะนิ่งไปไหนวะ ฉันแตะคีย์การ์ดก่อนจะชี้ไปตรงโซฟาเพื่อบอกพี่คีย์"ฝันดีนะคะ"ฉันพูดจบก็เดินเข้าห้องนอนทันทีโดยไม่สนใจพี่คีย์เลย เพราะถ้าพี่เขาอยากจะกินหรือเล่นเกมส์คือเขารู้หน้าที่เขาอยู่แล้ว น้ำเนิ้มไม่ต้องอาบแล้วแหละถ้าใจเราสะอาด"ฝันดีครับ"เสียงที่ฉันได้ยินจากข้างนอกก่อนที่ตาของฉันมันจะปิดลง...เช้าฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆ ห้อง ให้ตายเถอะหกโมงเช้านี่กูตื่นมาทำเวรอะไรวะ วันนี้วันหยุดกูควรจะตื่นบ่ายสองมั้ยล่ะ ฉันดีดตัวขึ้นมานั
น้อยหน่าฉันรีบเดินเข้าครัวทันทีเพราะรำคาญไอ้คนที่นั่งยิ้มอยู่ที่โซฟา คือไม่เข้าใจเลยว่าทำไมช่วงนี้พี่คีย์ถึงชอบมาที่ห้องของฉัน ไม่ใช่ว่าพี่เขาไม่มีสาวนะเว้ยแต่ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ"ใช้จังเลยน้องนุ่งเนี่ย"ฉันบ่นและตั้งใจให้พี่เขาได้ยินด้วย"ก็น้องลองไม่นุ่งดูดิพี่จะไม่ใช้เลย"ฉันหันไปมองค้อนพี่คีย์ทันที"จะกินอะไรคะ"ฉันถามไปคือกูจะได้รีบทำให้กินแล้วพี่แกจะกลับไปสักที เพราะขืนอยู่ไม่ฉันก็พี่คีย์นี่แหละต้องตายกันไปข้าง"อะไรก็ได้ครับ"คำตอบนี่น่าเทอาหารเม็ดให้กินมากค่ะคุณพี่ครืด ครืดฉันมองมือถือตัวเองที่ดังอยู่ก่อนจะหันไปมองพี่คีย์ที่กำลังมองมาที่ฉันเหมือนกัน ฉันยิ้มก่อนจะรับสายทันทีเพราะมันเป็นชื่อที่ฉันคุ้นเคย"ค่ะพี่โบ๊ท"(วันนี้ไปไหนมั้ย ไปกินข้าวกัน)"ไม่ได้ไปไหนค่ะ"(จะให้พี่ไปรับมั้ยหรือหน่าจะมาเอง)"เดี๋ยวหน่าไปเองก็ได้ค่ะ"(โอเคครับ ไว้เจอกันนะ)ฉันวางสายพี่โบ๊ทก่อนจะหันมาทำกับข้าวให้พี่คีย์ต่อ ซึ่งตอนนี้พี่คีย์นั่งเล่นมือถืออยู่ ฉันน่ะสนิทกับพี่โบ๊ทเหมือนกันเพียงแค่พี่โบ๊ทไม่เคยมาที่ห้องฉัน"จะไปก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวพี่ทำกินเองก็ได้"เอ้า!!!...อารมณ์ไหนของเขาวะ เมื่อกี้ยังยิ้ม
คีย์"จะเป็นมั้ยเมียพี่น่ะ"ผมถามเสียงดุคนที่ยืนนิ่งอยู่ขี้บ่นเป็นที่หนึ่งแล้วบ่นแค่กับผมนะ ทีกับไอ้โบ๊ทไม่เคยจะบ่นหรอก ทั้งไปกินข้าวทั้งไปเดินซื้อของปากนี่จะฉีกถึงหูอยู่แล้ว แต่พอเจอหน้าผมเท่านั้นแหละสายตานี่แทบจะเหยียบผม"ไม่เป็นอ่ะ ไม่อยากกินน้ำตาแทนข้าว เพราะมันไม่อร่อยเหมือนกินเหล้า"น้อยหน่าตอบผม"เป็นเมียพี่แล้วทำไมหรอหน่า พี่ไม่ดีตรงไหนหรือเพราะว่าพี่ไม่ใช่ไอ้โบ๊ท"ผมถามกลับไป"ก็อาจจะใช่มั้งคะ""แล้วพี่จะคอยดู"ผมบอกก่อนจะเดินเข้าห้องที่ผมกล้าพูดแบบนี้เพราะเราสนิทกันหรอก และอีกอย่างเรื่องระหว่างผมกับน้อยหน่ามันมีทางน้อยมากที่เราจะเป็นแบบนั้น คือหนึ่งเลยน้อยหน่าไม่ได้ชอบผมและสองผมยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้อยหน่า"อย่ามาชวนหน่าทะเลาะเหมือนคนเป็นแฟนกันนะพี่คีย์ แค่ทุกวันนี้คนที่คอนโดเขาก็เข้าใจผิดกันหมดแล้ว"น้อยหน่าบ่นผม"ทำไม หน่าจะบอกพี่ว่าไม่ให้พี่มาค้างด้วยว่างั้น"ผมถามก่อนจะเดินมาจัดของเข้าตู้เย็นช่วยคนที่ยืนบ่นผมอยู่"ถ้าใช่พี่คีย์จะยอมมั้ยล่ะ"หึ..."ไม่อ่ะ ทำไมพี่ต้องยอมด้วยล่ะ"ผมไหวไหล่ให้ก่อนจะเดินมานั่งดูทีวี"เพื่ออะไรวะ เพื่ออะไรโว้ย!!!"ผมหันไปมองดุน้อยหน่าที่ตะโกนลั่นห
คีย์ผมกำลังยืนคุยกับน้อยหน่าอยู่ที่นอกระเบียง ผมเคยบอกไปแล้วไงว่าผมชอบจันทร์เจ้าและรอยสักของผมที่น้อยหน่าพูดถึง จันทร์เจ้าคือเจ้าของ"แต่ถ้าพีคีย์จะทำอะไรตอนนี้หน่าว่า........."น้อยหน่าพูดเสียงเบา"พี่รู้ว่าพี่ควรทำอะไร หน่าไม่ต้องมาสอนพี่"ผมพูดเสียงดุ"หน่าแค่บอกมั้ยพี่คีย์จะดุทำไมเนี่ย"ผมมองน้อยหน่าที่เดินเข้าไปในห้อง ผมทำอะไรผมคิดก่อนเสมออยู่แล้ว และความรู้สึกของผมที่มีต่อจันทร์เจ้าผมเองก็ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหนพอรู้ตัวอีกทีผมกับรู้สึกดีกับจันทร์เจ้าไปแล้ว ถึงความรู้สึกของผมที่มีให้จันทร์เจ้ามันเร็วไปแต่จะให้ผมทำยังไงก็มันรู้สึกไปแล้ว"สวัสดีค่ะพี่คีย์"ผมมองไอ้โบว์กับคิตตี้ที่เอ่ยทักทายผม"เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะครับคุณโบว์"ผมพูดเสียงดุก่อนจะชี้หน้าไอ้โบว์"งุ้ย..วันนั้นน้องโดนผีเข้าค่ะ""มึงมานานยัง"ไอ้โบ๊ทถามเพราะมันเป็นคนไปรับโบว์มา"สักพักแล้ว"ผมเดินเข้ามาหาจันทร์เจ้าที่นั่งอยู่ในห้อง ไม่ใช่ว่าผมทำเร่งทำคะแนนเพื่อให้จันทร์เจ้าหันมาชอบผมหรอกนะ แต่เพราะผมเป็นห่วงเธอจริงๆ ส่วนเรื่องความรู้สึกผมไม่บังคับใครอยู่แล้ว"ขอบคุณนะคะ เจ้าโอเคแล้วค่ะพี่คีย์"จันทร์เจ้าบอกก่อนจะยิ้มให้ผม
น้อยหน่า"จะให้พี่รักหน่าแทนอย่างนั้นหรอ"ฉันพูดเสียงเบาพรางคิดถึงคำพูดของพี่คีย์เมื่อเช้า พี่คีย์นี่แม่งชอบพูดอะไรแบบนี้อ่ะ แล้วกูจะมานั่งคิดมากทำซากอะไรวะในเมื่อมันไม่มีอะไรที่จะเป็นไปได้เลยเรื่องของฉันกับพี่คีย์น่ะ"หน่าตอนเย็นไปผับ""หน่าไม่ได้อยากเป็นแฟน...........""อีหน่ากูถามมึงได้ยินมั้ยเนี่ย"ฉันสะดุ้งเมื่อคิตตี้ตะโกนใส่หูฉัน ฉันหันไปมองเพื่อนตัวเองที่ยืนจ้องจับผิดฉันอยู่ แล้วเมื่อกี้ฉันหลุดพูดอะไรออกไปหรือเปล่าวะ"มึงไม่ได้อยากเป็นแฟนใคร"คิตตี้ถามฉัน"ไม่มีมึงอ่ะหูฝาดแล้วคิด"ฉันรีบบอกก่อนจะเปิดแฟ้มเอกสารดู"ทำตัวมีพิรุธนะมึงน่ะ แล้วจะไปมั้ยผับ"คิตตี้ถามฉัน"ไปก็ได้"ฉันบอกเพื่อนไป"ไปก็ดีเพราะวันนี้ไอ้เจ้ามันก็ไปด้วย"โบว์เดินมาบอกพรางส่ายหัวเบาๆ"กูสงสารเจ้ามัน แต่กูก็ไม่รู้จะช่วยยังไงอ่ะ"ยิ่งฉันเห็นเพื่อนร้องไห้ฉันก็ยิ่งอยากจะฆ่าไอ้เวรนั่นให้ตายคามือ"ให้เวลามันทำใจหน่อยแล้วกัน คนอกหักก็แบบนี้แหละ"คิตตี้พูดพรางนั่งลงข้างฉัน"เจ็บน่าดูเลยเนาะ"ฉันบอกไป"พูดเหมือนมึงก็อกหักน้อยหน่า"ผับ"จะ...เจ้ากลับคอนโดกับกูนะ"ฉันกำลังห้ามเพื่อนรักอย่างจันทร์เจ้าที่เปิดศึกกับไอ้แฟนเก่าและค