Episode 6 : ทำไมไม่เป็นคนอื่น

คีย์

ผมกำลังยืนคุยกับน้อยหน่าอยู่ที่นอกระเบียง ผมเคยบอกไปแล้วไงว่าผมชอบจันทร์เจ้าและรอยสักของผมที่น้อยหน่าพูดถึง จันทร์เจ้าคือเจ้าของ

"แต่ถ้าพีคีย์จะทำอะไรตอนนี้หน่าว่า........."น้อยหน่าพูดเสียงเบา

"พี่รู้ว่าพี่ควรทำอะไร หน่าไม่ต้องมาสอนพี่"ผมพูดเสียงดุ

"หน่าแค่บอกมั้ยพี่คีย์จะดุทำไมเนี่ย"

ผมมองน้อยหน่าที่เดินเข้าไปในห้อง ผมทำอะไรผมคิดก่อนเสมออยู่แล้ว และความรู้สึกของผมที่มีต่อจันทร์เจ้าผมเองก็ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหนพอรู้ตัวอีกทีผมกับรู้สึกดีกับจันทร์เจ้าไปแล้ว ถึงความรู้สึกของผมที่มีให้จันทร์เจ้ามันเร็วไปแต่จะให้ผมทำยังไงก็มันรู้สึกไปแล้ว

"สวัสดีค่ะพี่คีย์"ผมมองไอ้โบว์กับคิตตี้ที่เอ่ยทักทายผม

"เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะครับคุณโบว์"ผมพูดเสียงดุก่อนจะชี้หน้าไอ้โบว์

"งุ้ย..วันนั้นน้องโดนผีเข้าค่ะ"

"มึงมานานยัง"ไอ้โบ๊ทถามเพราะมันเป็นคนไปรับโบว์มา

"สักพักแล้ว"

ผมเดินเข้ามาหาจันทร์เจ้าที่นั่งอยู่ในห้อง ไม่ใช่ว่าผมทำเร่งทำคะแนนเพื่อให้จันทร์เจ้าหันมาชอบผมหรอกนะ แต่เพราะผมเป็นห่วงเธอจริงๆ ส่วนเรื่องความรู้สึกผมไม่บังคับใครอยู่แล้ว

"ขอบคุณนะคะ เจ้าโอเคแล้วค่ะพี่คีย์"จันทร์เจ้าบอกก่อนจะยิ้มให้ผม

"งั้นก็พักผ่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปกินข้าวกัน"ผมบอกไป

"พี่คีย์จะกลับแล้วหรอคะ"ผมหันไปมองน้อยหน่าที่ถามผมอยู่

"จะกลับกับพี่หรือเปล่า"ผมหันกลับถามน้อยหน่า

"เปล่าค่ะหน่าแค่ถามดู"

"แล้วหน่าจะกลับกับใคร มันดึกแล้วนะ"ผมถามเสียงดุ

"เดี๋ยวกูไปส่งน้อยหน่าเอง มึงกลับเถอะ"มีคนไปส่งนี่เองถึงได้ยิ้มไม่หุบแบบนี้

"งั้นกูกลับล่ะ"

ผมบอกแค่นั้นก็ออกมาเลย ตอนนี้จะห้าทุ่มแล้วตามจริงผมมีนัดนะแต่วันนี้ไม่มีอารมณ์แล้ว ผมเลือกที่จะขับรถไปที่คอนโดของน้อยหน่าแทนคอนโดตัวเอง เพราะผมอยากจะรู้ว่าเธอจะกลับมาถึงตอนกี่โมง 

ผมเดินเข้ามาในห้องนอนเพื่ออาบน้ำแต่ก็ต้องสะดุดกับหนังสือเล่มหนึ่งที่วางอยู่โต๊ะข้างเตียง ผมเดินเข้ามาก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู

"การเดินทางของพระจันทร์"ผมพูดเสียงเบาก่อนจะวางมันไว้ที่เดิม

ผมมองไปรอบๆ ห้องของน้อยหน่าที่มันโดนจัดเป็นสัดเป็นส่วนก่อนที่ผมจะมาหยุดตรงที่กรอบรูปบนโต๊ะทำงานของเธอ ผมเดินเข้ามาแล้วมองดูรูปของน้อยหน่า

"เพราะแบบนี้ไงพี่ถึงเป็นห่วงหน่ามากกว่าคนอื่น"ผมพูดกับรูปของน้อยหน่า มันเป็นรูปที่น้อยหน่านั่งร้องไห้ซึ่งผมไม่รู้ว่าตอนนั้นใครมันเป็นคนทำ แต่ถ้ามีใครมาทำอะไรน้อยหน่าตอนนี้ผมเองก็คงจะไม่ยอมแน่

หลังจากที่ผมสำรวจห้องของน้อยหน่าทุกซอกทุกมุมแล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำ และเจ้าของห้องป่านนี้ก็ยังไม่โผล่หัวมาเลยเถอะ ไม่รู้ว่าไปแวะเที่ยวที่ไหนอีก

ครืด ครืด

"อะไร"ผมถามไอ้โบ๊ทที่โทรหาผม

(มึงทำอะไรอยู่)

"กำลังจะอาบน้ำ มึงไปส่งหน่าหรือยัง"

(น้อยหน่ากลับเอง แม่กูโทรเรียกเนี่ย)

"กลับเองหรอ แล้วออกมานานหรือยัง"

(ตอนนกูออกมายังอยู่กับเพื่อน หรือไม่หน่าอาจจะค้างกับไอ้เจ้าก็ได้)

"อืม..แค่นี้"

ผมตัดสายเพื่อนตัวเองก่อนจะรีบอาบน้ำให้เสร็จ ไม่คิดจะโทรบอกผมเลยหรอวะ ผมแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมานอนที่โซฟาและตอนนี้มันเวลาเกือบตีหนึ่งแล้วแต่เจ้าของห้องยังมาไม่ถึงเลย

"ไม่โทร ไม่ส่งข้อความ ไม่อะไรเลยนะหน่า"ผมพูดพรางหยิบมือถือขึ้นมาดู

น้อยหน่า

"ตีหนึ่งแล้วพวกมึงกลับเถอะ กูอยู่ได้"จันทร์เจ้าบอกพวกฉันที่นอนอยู่กับมัน

"กูขี้เกียจแล้วอ่ะ กูนอนกับมึงแล้วกันนะ"โบว์รีบบอก

"แล้วมึงอ่ะคิด"ฉันหันมาถามคิตตี้

"พรุ่งนี้กูมีประชุมตอนเช้า และกูไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาค่ะ"ฉันพยักหน้ารับ

"พรุ่งนี้กูต้องเอางานไปให้ลูกค้าแต่เช้า เพราะฉะนั้นกูต้องกลับค่ะเพราะคอนโดกูใกล้กว่าของมึง"

ฉันบอกเพื่อนไป ใจก็เป็นห่วงเพื่อนนะแต่อย่างน้อยไอ้โบว์ก็ยังอยู่ด้วย ฉันกับคิตตี้รีบออกจากคอนโดของจันทร์เจ้า ตีหนึ่งแล้วหรอวะเนี่ยให้ตายเถอะ

"มึงขับรถดีๆ นะอีหน่า ตามึงไม่ค่อยดี"คิตตี้หันมาบอกฉัน

"เออ..มึงเองก็เหมือนกันแหละ พรุ่งนี้เจอกัน"

ฉันขับรถกลับคอนโดซึ่งตอนนี้รถไม่ติดเลยอ่ะ ฉันใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงในการขับที่จริงมันจะเร็วกว่านั้นถ้าฉันเอาแว่นมาด้วย นี่มาถึงคอนโดได้ไม่ขูดกับฟุตบาทก็บุญหัวแล้ว

"น้ำไม่ต้องอาบเพราะพรุ่งนี้กูก็อาบอยู่ดี"ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะแตะคีย์การ์ดเข้าห้อง

แกร๊ก

"ไปไหนมาทำไมกลับเอาป่านนี้!!!"

ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี พี่คีย์มาห้องฉันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ฉันเปิดไฟก่อนจะเจอพี่คีย์นั่งอยู่ที่โซฟาแล้วกูจะได้นอนมั้ยล่ะเนี่ยคืนนี้

"พี่ถามว่าไปไหนมาหน่า"พี่คีย์ถามพรางจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง

"อยู่กับไอ้เจ้าค่ะ ไม่ได้ไปไหน"ฉันรีบบอกไป

"ขับรถกลับมาเอง"พี่คีย์ถามฉันอีกรอบ

"ใช่ค่ะ รถไม่ติดเลย"

"น้อยหน่าพี่เคยบอกว่ายังไง ขับรถตอนกลางคืนมันตรายแล้วสายตาตัวเองก็ไม่ดีทำไมไม่ใส่แว่น"ทำไมวันนี้พี่คีย์น่ากลัวจังเลยวะ ไปกินรังแตนที่ไหนมา

"หน่าลืม แต่หน่าก็กลับมาอย่างปลอดภัยนะคะ หน่าง่วงแล้วขอตัวไปนอนนะ ฝันดีค่ะ"

ฉันรีบพูดแล้ววิ่งเข้าห้องทันที ก็ตอนแรกพี่โบ๊ทบอกจะมาส่งแต่พอพี่โบ๊ทมีธุระฉันก็เลยต้องขับเองไง ฉันทิ้งตัวลงที่เตียงทันทีก่อนจะหยิบหนังสือที่ฉันซื้อขึ้นมาดู

"มองแต่พระจันทร์ทำไมไม่มองดาวที่อยู่ข้างพระจันทร์บ้างล่ะ"ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะทิ้งหนังสือลงถังขยะเพราะเรื่องราวข้างในมันไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด

.

.

"หนึ่งชั่วโมงกับอีกสามสิบนาทีที่ฉันได้นอน และตอนนี้ฉันก็มายืนหาวอยู่ในห้องน้ำ ให้ตายเถอะถ้าจะได้นอนแค่นี้ไม่ต้องนอนก็ได้มั้ง หลังจากที่ฉันยืนหาวและยืนบ่นอยู่ในห้องน้ำสุดท้ายแล้วยังไงกูต้องไปทำงานอยู่ดีค่ะ

"บางคนก็สบายเกินไป"ฉันพูดลอยๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องครัว

"จะให้พี่เลี้ยงมั้ยล่ะ จะได้สบายเหมือนกัน"พี่คีย์พูดพรางเดินตามฉันเข้ามาในครัว

"ไปเลี้ยงสาวของพี่คีย์เถอะค่ะ หน่าชอบนั่งทำงานไม่ชอบนอนทำ"ฉันบอกไป

"มองหน้าพี่มีอะไรจะถามมากกว่านี้มั้ย"พี่คีย์รู้ได้ยังไงว่าฉันมีอะไรจะถาม

"ทำไมต้องเป็นจันทร์เจ้าเพื่อนหน่าด้วยคะ"ฉันตัดสินใจถามออกไป

ไม่ใช่ว่าฉันจะขัดขวางหรืออะไรหรอกนะ เพียงแค่ฉันไม่เข้าใจไงว่าทำไมต้องเป็นเพื่อนฉันทั้งที่พี่คีย์ก็มีผู้หญิงตั้งมากมาย

"ความรู้สึกมันห้ามกันได้หรือไงหันล่ะ"นั่นสินะมันห้ามกันได้ที่ไหนความรู้สึกของคนเราน่ะ

"ทำไมไม่เป็นคนอื่นล่ะคะ"ฉันถามอีกครั้ง

"แล้วหน่าจะให้เป็นใคร"พี่คีย์ถามเสียงดุ

"ถ้าหน่ารู้หน่าจะมานั่งถามพี่คีย์ทำไม"ฉันรีบบอกไป

หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบลง และมันก็เงียบอยู่อย่างนั้นจนพี่คีย์เดินกลับไปนั่งที่โซฟา จนกระทั่งพี่คีย์หันกลับมาหาฉัน....

"หรือหน่าจะให้พี่รักหน่าแทน"