น้อยหน่า
"นอนกับหน่า"
ฉันหันไปถามคนที่เดินอยู่ข้างฉัน ให้ตายเถอะหน้าตายได้อีกพ่อคุณเอ้ย ที่ฉันถามนี่คือฉันไม่ได้ตกใจกับสิ่งที่พี่คีย์บอกฉันหรอกนะ เพราะพี่คีย์ไปนั่งเล่นและนอนที่ห้องฉันบ่อย เวลามาส่งพี่แกน่ะชอบไปนั่งเล่นเกมส์ที่ห้องฉัน และฉันไม่ได้กลัวพี่เขาหรอกเพราะพี่เขาไม่ทำอะไรอยู่แล้ว
"ดึกแล้วขี้เกียจขับรถ พี่ต้องการพักผ่อน"ฉันเบะปากกับคำตอบของพี่เขา ต้องการพักผ่อนหรอพี่เขาต้องการแกล้งฉันต่างหากล่ะ
"ก็เข็นเอาดิ"ฉันหันไปตอบ
"เดี๋ยวจะโดนนะน้อยหน่า"
หลังจากนั้นฉันกับพี่คีย์ก็เดินเข้าคอนโดคือกูง่วงจนจะเดินหลับอยู่แล้ว ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างฉันคือนิ่งและจะนิ่งไปไหนวะ ฉันแตะคีย์การ์ดก่อนจะชี้ไปตรงโซฟาเพื่อบอกพี่คีย์
"ฝันดีนะคะ"
ฉันพูดจบก็เดินเข้าห้องนอนทันทีโดยไม่สนใจพี่คีย์เลย เพราะถ้าพี่เขาอยากจะกินหรือเล่นเกมส์คือเขารู้หน้าที่เขาอยู่แล้ว น้ำเนิ้มไม่ต้องอาบแล้วแหละถ้าใจเราสะอาด
"ฝันดีครับ"เสียงที่ฉันได้ยินจากข้างนอกก่อนที่ตาของฉันมันจะปิดลง
.
.
.
เช้า
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆ ห้อง ให้ตายเถอะหกโมงเช้านี่กูตื่นมาทำเวรอะไรวะ วันนี้วันหยุดกูควรจะตื่นบ่ายสองมั้ยล่ะ ฉันดีดตัวขึ้นมานั่งแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดู
"เพื่ออะไรวะกูจะตื่นมาเพื่ออะไร"ฉันบ่นกับตัวเองก่อนจะก้าวลงจากเตียงเข้าห้องน้ำ
ฉันแปรงฟันอาบน้ำอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงก่อนจะออกมาแต่งตัว วันหยุดนี่ยิ่งกว่าวันทำงานไหนจะเสื้อผ้าที่ต้องซัก ห้องที่ต้องทำความสะอาดอีกเฮ้อ....
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จฉันเดินออกมาก่อนจะมองไปที่โซฟา หลับสบายเลยนะพ่อคุณฉันเดินอ้อมมาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าที่พี่คีย์ที่หลับสนิทอยู่ อย่างที่ฉันเคยบอกไปพี่คีย์เป็นคนหล่อระดับนึงเลย แต่พี่เขาชอบทำหน้านิ่งทั้งที่เวลาพี่เขายิ้มมันมีเสน่ห์มาก กับคนอื่นฉันไม่รู้หรอกว่าพี่เขาเป็นยังไงแต่สำหรับฉันพี่คีย์เหมือนพี่ชายคนนึงเลยก็ว่าได้
"จ้องขนาดนี้พาพี่เข้าห้องเลยก็ได้นะ พี่พร้อม"พี่คีย์ไม่ได้หลับหรอกหรอวะ
"ก็อยากมองไม่ได้หรอคะ หรือมองได้เฉพาะคนที่พี่คีย์ถูกใจ"ฉันบอกก่อนจะเดินเข้าครัว
"พูดเหมือนน้อยใจพี่"
"หน่าจะเอาอะไรมาน้อยใจพี่คีย์ไม่ทราบคะ"ฉันถามพี่เขากลับไป
คีย์
ผมบอกแล้วไงว่าน้อยหน่าเป็นผู้หญิงที่ประชดเก่งมาก และที่ผมมานอนให้ห้องน้อยหน่าได้เพราะผมเคยมาและมาบ่อยด้วย เวลาผมว่างหรือไม่ได้ไปไหนผมชอบมานั่งเล่นเกมส์ ผมสบายใจทุกครั้งที่อยู่ห้องนี้
"แล้วตื่นมาทำไมแต่เช้า วันนี้วันหยุด"ผมถามไปเพราะเมื่อคืนกว่าจะนอนก็ดึกแล้วไง
"แล้วพี่คีย์ตื่นทำไมแต่เช้าล่ะ"แล้วดูเธอย้อนผมดิ
"ถ้าไม่ตื่นเช้า พี่ก็คงไม่เจอคนจ้องหน้าพี่"ผมบอกไป ตามจริงผมพึ่งจะหลับตาลงเมื่อน้อยหน่าเปิดประตูออกมานี่เอง
"หล่อตายแหละ ใครเขาอยากจะมองหน้าพี่คีย์กัน"
ผมมองดุน้อยหน่าที่เดินไปเอาผ้าเข้าเครื่อง คือแต่งตัวปกติก็แต่งเป็นนะแต่ทำไมชอบโชว์ผมก็ไม่เข้าใจ
"ซักให้ด้วยดิ"ผมถอดเสื้อตัวเองก่อนจะโยนให้น้อยหน่าที่ยืนอยู่
"พี่คีย์จะโยนทำไมเนี่ย"
ผมไหวไหล่ให้ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ ไม่ต้องห่วงเรื่องเสื้อผ้าหรือของใช้หรอกนะเพราะในห้องน้อยหน่ามันมีของผมอยู่ทั้งเสื้อผ้าแล้วของใช้ส่วนตัว
"หน่าแปรงสีฟันพี่ไปไหน"ผมถามเสียงดุเมื่อไม่เห็นแปรงตัวเอง
"หน่าเก็บทิ้งอ่ะ"
"โอเคงั้นไปซื้อมาคืนพี่ด้วย"ผมบอก
เก็บทิ้งหรอ ได้หน่าได้ ผมหยิบแปรงของน้อยหน่าขึ้นมาก่อนจะบีบยาสีฟันใส่ ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็เสร็จ ผมเดินออกมาก็เจอน้อยหน่าเก็บของอยู่ในห้อง เอาจริงนะผมว่าน้อยหน่าแต่ตัวแบบนี้น่ารักกว่าอีก
"แต่งตัวเหมือนคนปกติก็แต่งเป็นนะ"ผมพูดประชด
"คนสวยจะใส่อะไรมันก็สวยค่ะ"อันนี้ผมไม่เถียงเพราะเธอสวยอยู่แล้วไง
"พอดีนี่คนไม่สวย"ผมยิ้มเยาะใส่ทันที
"รอยสักรูปพระจันทร์สวยจังค่ะ"ผมหันกลับมามองน้อยหน่าที่ชี้มาตรงรอยสักผม
"ก็เพราะพี่ชอบพระจันทร์"
ผมเดินเข้าห้องแต่งตัวและหวังว่าน้อยหน่าคงไม่ได้เก็บเสื้อผ้าผมทิ้งด้วยหรอกนะ บทอารมณ์ดีก็ดีจนเหมือนคนบ้าแต่ถ้าวันไหนอารมณ์ไม่ดีผมเองยังไม่อยากจะเข้าใกล้เลย
"พี่คีย์เอาแปรงไหนแปรงฟันอ่ะ"
ผมตกใจที่น้อยหน่าโผล่หน้ามาถาม ผมมองดุเธอที่ยังมองผมอยู่จนเธอต้องเดินกลับออกจากห้องไป ความอายอย่าได้ถามหาเลยนะยิ่งกับไอ้โบว์ด้วยแล้วยิ่งขุดหาไม่เจอ
"ก็แปรงหน่าดิ มีอยู่อันเดียวและใครให้เก็บของพี่ไปทิ้งวะ"ผมถาม
"ก็มันตกพื้นไง"
น้อยหน่าเป็นคนเจ้าระเบียบนะครับซึ่งต่างจากนิสัยมาก การจัดเก็บห้องไหนจะเสื้อผ้าคือหาโคตรง่ายเลยแถมยังแบ่งเป็นสัดเป็นส่วนอีกต่างหาก ผมมองแล้วยิ้มให้กับเสื้อผ้าตัวเองที่มันแขวนอยู่ในตู้ซึ่งน้อยหน่าแบ่งฝั่งให้เรียบร้อย
"คุยกับใครอยู่ไม่ทราบ"ผมแย่งมือถือของน้อยหน่าที่นอนเล่นอยู่ที่โซฟามาดู
"เอาคืนมานะคะ"
ถึงว่ายิ้มไม่หุบเลยคุยกับผู้ชายนี่เอง ผมโชว์มือถือให้น้อยหน่าดูก่อนจะตอบกลับข้อความให้เรียบร้อย คุยกับผู้ชายแต่ละคนคือไม่สแกนเลยนี่ถ้าผมไม่คอยช่วยนะป่านนี้ได้นั่งกินข้าวกับน้ำตาไปแล้ว
"นิสัยไม่มดีนะ กลับคอนโดตัวเองไปเลย"น้อยหน่ารีบเดินมาแย่งมือถือจากผม
"พี่บอกว่าไงหน่า เวลาคุยกับใครให้ดูด้วย"ผมถามเสียงดุ
"ก็ดูไง นี่หล่อถึงได้คุย"นี่ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมาพูดแบบนี้กับผมนะผมลากเข้าห้องไปแล้ว
"พี่หล่อกว่าตั้งเยอะเถอะ"ผมบอกพรางนั่งลงข้างๆ
"หลงตัวเองไปมั้ยคะ"เธอหันมาถามผม
"พี่หิวข้าวแล้วอ่ะ ไปทำกับข้าวให้กินหน่อยครับ"ผมรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะถ้าเถียงกับน้อยหน่าชาตินี้ก็ไม่มีวันชนะหรอก
"เมื่อไหร่จะมีแฟนกับเขาสักทีคะ ทำไมชอบทำตัวเป็นภาระน้อง"ผมหันมองน้อยหน่าที่จ้องหน้าผมอยู่
"พี่ก็รอหน่าอยู่นี่ไง"
น้อยหน่าฉันรีบเดินเข้าครัวทันทีเพราะรำคาญไอ้คนที่นั่งยิ้มอยู่ที่โซฟา คือไม่เข้าใจเลยว่าทำไมช่วงนี้พี่คีย์ถึงชอบมาที่ห้องของฉัน ไม่ใช่ว่าพี่เขาไม่มีสาวนะเว้ยแต่ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ"ใช้จังเลยน้องนุ่งเนี่ย"ฉันบ่นและตั้งใจให้พี่เขาได้ยินด้วย"ก็น้องลองไม่นุ่งดูดิพี่จะไม่ใช้เลย"ฉันหันไปมองค้อนพี่คีย์ทันที"จะกินอะไรคะ"ฉันถามไปคือกูจะได้รีบทำให้กินแล้วพี่แกจะกลับไปสักที เพราะขืนอยู่ไม่ฉันก็พี่คีย์นี่แหละต้องตายกันไปข้าง"อะไรก็ได้ครับ"คำตอบนี่น่าเทอาหารเม็ดให้กินมากค่ะคุณพี่ครืด ครืดฉันมองมือถือตัวเองที่ดังอยู่ก่อนจะหันไปมองพี่คีย์ที่กำลังมองมาที่ฉันเหมือนกัน ฉันยิ้มก่อนจะรับสายทันทีเพราะมันเป็นชื่อที่ฉันคุ้นเคย"ค่ะพี่โบ๊ท"(วันนี้ไปไหนมั้ย ไปกินข้าวกัน)"ไม่ได้ไปไหนค่ะ"(จะให้พี่ไปรับมั้ยหรือหน่าจะมาเอง)"เดี๋ยวหน่าไปเองก็ได้ค่ะ"(โอเคครับ ไว้เจอกันนะ)ฉันวางสายพี่โบ๊ทก่อนจะหันมาทำกับข้าวให้พี่คีย์ต่อ ซึ่งตอนนี้พี่คีย์นั่งเล่นมือถืออยู่ ฉันน่ะสนิทกับพี่โบ๊ทเหมือนกันเพียงแค่พี่โบ๊ทไม่เคยมาที่ห้องฉัน"จะไปก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวพี่ทำกินเองก็ได้"เอ้า!!!...อารมณ์ไหนของเขาวะ เมื่อกี้ยังยิ้ม
คีย์"จะเป็นมั้ยเมียพี่น่ะ"ผมถามเสียงดุคนที่ยืนนิ่งอยู่ขี้บ่นเป็นที่หนึ่งแล้วบ่นแค่กับผมนะ ทีกับไอ้โบ๊ทไม่เคยจะบ่นหรอก ทั้งไปกินข้าวทั้งไปเดินซื้อของปากนี่จะฉีกถึงหูอยู่แล้ว แต่พอเจอหน้าผมเท่านั้นแหละสายตานี่แทบจะเหยียบผม"ไม่เป็นอ่ะ ไม่อยากกินน้ำตาแทนข้าว เพราะมันไม่อร่อยเหมือนกินเหล้า"น้อยหน่าตอบผม"เป็นเมียพี่แล้วทำไมหรอหน่า พี่ไม่ดีตรงไหนหรือเพราะว่าพี่ไม่ใช่ไอ้โบ๊ท"ผมถามกลับไป"ก็อาจจะใช่มั้งคะ""แล้วพี่จะคอยดู"ผมบอกก่อนจะเดินเข้าห้องที่ผมกล้าพูดแบบนี้เพราะเราสนิทกันหรอก และอีกอย่างเรื่องระหว่างผมกับน้อยหน่ามันมีทางน้อยมากที่เราจะเป็นแบบนั้น คือหนึ่งเลยน้อยหน่าไม่ได้ชอบผมและสองผมยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้อยหน่า"อย่ามาชวนหน่าทะเลาะเหมือนคนเป็นแฟนกันนะพี่คีย์ แค่ทุกวันนี้คนที่คอนโดเขาก็เข้าใจผิดกันหมดแล้ว"น้อยหน่าบ่นผม"ทำไม หน่าจะบอกพี่ว่าไม่ให้พี่มาค้างด้วยว่างั้น"ผมถามก่อนจะเดินมาจัดของเข้าตู้เย็นช่วยคนที่ยืนบ่นผมอยู่"ถ้าใช่พี่คีย์จะยอมมั้ยล่ะ"หึ..."ไม่อ่ะ ทำไมพี่ต้องยอมด้วยล่ะ"ผมไหวไหล่ให้ก่อนจะเดินมานั่งดูทีวี"เพื่ออะไรวะ เพื่ออะไรโว้ย!!!"ผมหันไปมองดุน้อยหน่าที่ตะโกนลั่นห
คีย์ผมกำลังยืนคุยกับน้อยหน่าอยู่ที่นอกระเบียง ผมเคยบอกไปแล้วไงว่าผมชอบจันทร์เจ้าและรอยสักของผมที่น้อยหน่าพูดถึง จันทร์เจ้าคือเจ้าของ"แต่ถ้าพีคีย์จะทำอะไรตอนนี้หน่าว่า........."น้อยหน่าพูดเสียงเบา"พี่รู้ว่าพี่ควรทำอะไร หน่าไม่ต้องมาสอนพี่"ผมพูดเสียงดุ"หน่าแค่บอกมั้ยพี่คีย์จะดุทำไมเนี่ย"ผมมองน้อยหน่าที่เดินเข้าไปในห้อง ผมทำอะไรผมคิดก่อนเสมออยู่แล้ว และความรู้สึกของผมที่มีต่อจันทร์เจ้าผมเองก็ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหนพอรู้ตัวอีกทีผมกับรู้สึกดีกับจันทร์เจ้าไปแล้ว ถึงความรู้สึกของผมที่มีให้จันทร์เจ้ามันเร็วไปแต่จะให้ผมทำยังไงก็มันรู้สึกไปแล้ว"สวัสดีค่ะพี่คีย์"ผมมองไอ้โบว์กับคิตตี้ที่เอ่ยทักทายผม"เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะครับคุณโบว์"ผมพูดเสียงดุก่อนจะชี้หน้าไอ้โบว์"งุ้ย..วันนั้นน้องโดนผีเข้าค่ะ""มึงมานานยัง"ไอ้โบ๊ทถามเพราะมันเป็นคนไปรับโบว์มา"สักพักแล้ว"ผมเดินเข้ามาหาจันทร์เจ้าที่นั่งอยู่ในห้อง ไม่ใช่ว่าผมทำเร่งทำคะแนนเพื่อให้จันทร์เจ้าหันมาชอบผมหรอกนะ แต่เพราะผมเป็นห่วงเธอจริงๆ ส่วนเรื่องความรู้สึกผมไม่บังคับใครอยู่แล้ว"ขอบคุณนะคะ เจ้าโอเคแล้วค่ะพี่คีย์"จันทร์เจ้าบอกก่อนจะยิ้มให้ผม
น้อยหน่า"จะให้พี่รักหน่าแทนอย่างนั้นหรอ"ฉันพูดเสียงเบาพรางคิดถึงคำพูดของพี่คีย์เมื่อเช้า พี่คีย์นี่แม่งชอบพูดอะไรแบบนี้อ่ะ แล้วกูจะมานั่งคิดมากทำซากอะไรวะในเมื่อมันไม่มีอะไรที่จะเป็นไปได้เลยเรื่องของฉันกับพี่คีย์น่ะ"หน่าตอนเย็นไปผับ""หน่าไม่ได้อยากเป็นแฟน...........""อีหน่ากูถามมึงได้ยินมั้ยเนี่ย"ฉันสะดุ้งเมื่อคิตตี้ตะโกนใส่หูฉัน ฉันหันไปมองเพื่อนตัวเองที่ยืนจ้องจับผิดฉันอยู่ แล้วเมื่อกี้ฉันหลุดพูดอะไรออกไปหรือเปล่าวะ"มึงไม่ได้อยากเป็นแฟนใคร"คิตตี้ถามฉัน"ไม่มีมึงอ่ะหูฝาดแล้วคิด"ฉันรีบบอกก่อนจะเปิดแฟ้มเอกสารดู"ทำตัวมีพิรุธนะมึงน่ะ แล้วจะไปมั้ยผับ"คิตตี้ถามฉัน"ไปก็ได้"ฉันบอกเพื่อนไป"ไปก็ดีเพราะวันนี้ไอ้เจ้ามันก็ไปด้วย"โบว์เดินมาบอกพรางส่ายหัวเบาๆ"กูสงสารเจ้ามัน แต่กูก็ไม่รู้จะช่วยยังไงอ่ะ"ยิ่งฉันเห็นเพื่อนร้องไห้ฉันก็ยิ่งอยากจะฆ่าไอ้เวรนั่นให้ตายคามือ"ให้เวลามันทำใจหน่อยแล้วกัน คนอกหักก็แบบนี้แหละ"คิตตี้พูดพรางนั่งลงข้างฉัน"เจ็บน่าดูเลยเนาะ"ฉันบอกไป"พูดเหมือนมึงก็อกหักน้อยหน่า"ผับ"จะ...เจ้ากลับคอนโดกับกูนะ"ฉันกำลังห้ามเพื่อนรักอย่างจันทร์เจ้าที่เปิดศึกกับไอ้แฟนเก่าและค
น้อยหน่า"หน่าไม่มีความรู้สึกหรอกค่ะ เพราะหน่าแกล้งไม่รู้สึกเก่ง"ฉันบอกพี่คีย์ที่ยืนมองหน้าฉันอยู่ วันนี้พี่คีย์ทำเกินไปถ้าถามว่าโกรธมั้ย ฉันแค่ไม่เข้าใจมากกว่าว่าทำไมพี่คีย์ถึงทำกับฉันแบบนี้เพราะคนที่พี่คีย์ต้องการคือจันทร์เจ้าไม่ใช่ฉัน"หน่าเป็นอะไร"พี่คีย์ถามฉันเสียงเบา"พี่คีย์อย่ามาทำแบบนี้กับหน่า พี่คีย์อย่าเห็นแก่ตัวค่ะ"ฉันบอกพี่เขาไป"พี่เห็นแก่ตัวยังไง""ผู้หญิงทุกคนมีความรู้สึกหมดนะคะ หน่าเองก็เป็นผู้หญิงถึงวันนี้หน่าไม่รู้สึกแต่วันข้างหน้าถ้าหน่ารู้สึกขึ้นมา พี่คีย์จะรับผิดชอบความรู้สึกหน่ามั้ย"ฉันถาม"เป็นอะไรมากมั้ยเรา"พี่คีย์เดินมายีผมฉันเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้ฉัน"ออกไปเลยไอ้คนนิสัยไม่ดี"ฉันปัดมือพี่คีย์ออก"พี่ขอโทษ ก็หน่าพูดกวนพี่ก่อน"ฉันช้อนตามองพี่คีย์ที่พูดอยู่ นี่คือกูผิดใช่ป่ะวะ"โว้ะ...หน่าโกรธอยู่นะ""ที่หน่าถามเมื่อกี้ พี่ตอบได้เลยว่าพี่พร้อมรับผิดชอบนะ"อึก..ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้ยินพี่คีย์ตอบคำถามของฉันหลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบ พี่คีย์เองก็นั่งอยู่ข้างฉันไม่ได้ไปไหน จนมาถึงวันนี้ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจและไม่เคยเข้าในพี่คีย์เลยสักนิดว่าทำไมถึงต้องเป็นฉันทั้งท
น้อยหน่าเหมือนกำแพงความรู้สึกที่ฉันสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเองจากพี่คีย์มันกำลังร้าวและมันคงจะพังลงในไม่ช้า ยิ่งพี่คีย์ทำดีกับฉันมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองทั้งที่จริงมันไม่ใช่ด้วยซ้ำ เพราะพีคีย์ก็ทำกับทุกคนเหมือนกันหลังจากที่ฉันคุยกับพี่คีย์เสร็จฉันก็เดินออกจากห้องทันที เพราะขืนคุยกันไปได้ทะเลาะกันแน่ๆ และฉันเองไม่ชอบการทะเลาะยิ่งกับพี่คีย์แล้วฉันยิ่งไม่อยากทะเลาะตามจริงวันนี้ฉันมีนัดกินข้าวกับคนที่ฉันคุยด้วยอยู่ แต่เพราะพี่เขามีธุระด่วนและอารมณ์ของฉันตอนนี้ก็ไม่อยากเจอใครด้วยแหละ ฉันเลือกที่จะขับรถมาที่ห้างเพราะไม่รู้ว่าจะไปไหน ไปหาเพื่อนพวกมันก็ต้องจับผิดฉันอยู่แล้ว"มาทำอะไรคนเดียวที่ห้างหน่า"ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดุ"หน่ามาซื้อของค่ะ"ฉันหันกลับไปมองก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเป็นพี่โบ๊ทที่เข้ามาทักฉัน เรื่องของฉันกับพี่โบ๊ทก็ยังเรื่อยๆ แต่ฉันก็ยังยืนยันคำเดิมอยู่ว่าเป็นพี่น้องกันสบายใจสุด"มาคนเดียว แล้วเพื่อนไปไหน"พี่โบ๊ทถามเสียงดุ"เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ แล้วนี่พาสาวมาซื้อของหรอคะ"ฉันถาม"ถ้าพี่พาสาวมาคะแนนพี่ก็ลดอ่ะดิ ปกติก็ไม่เคยเพิ่มอยู่แล้ว"พี่โบ๊ทพูดเสียงเบ
น้อยหน่าฉันกำลังนั่งฟังพี่คีย์พูด และสิ่งที่ฉันได้ฟังเมื่อกี้ฉันไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์หรืออะไรพี่คีย์ถึงได้พูดแบบนั้นออกมา ตอนนี้พี่คีย์น่ากลัวมากจนฉันยังไม่อยากมองหน้าเลย"เงียบทำไมหน่า""แล้วหน่าเป็นโลกใบที่เท่าไหร่ของพี่คีย์คะ"ฉันตัดสินใจถามจนโดนพี่คีย์มองหน้าอย่างเอาเรื่อง"โลกมันมีใบเดียวไม่ใช่หรือไงน้อยหน่า"ฉันสะดุ้งเมื่อพี่คีย์ตะคอกใส่หน้าฉัน"หน่าไม่รู้หรอกค่ะเพราะบางทีโลกของเรามันอาจจะขนานกันก็ได้"ฉันบอกไป"หยุดพูดอะไรที่มันไม่เข้าหูพี่ แล้วเรื่องไปเที่ยวหน่าจะให้พี่ทำยังไงกับหน่าดี"อึก...ฉันลอบกลืนน้ำลายเมื่อพี่คีย์วนกลับมาเรื่องไปเที่ยว คือกูไม่น่าไปเลยส่วนเรื่องเมาฉันไม่ได้เมามากขนาดนั้นหรอกนะแต่ที่ฉันขับรถชนเสาไฟเพราะทางมันมืดไง รถชนเสาไฟยังไม่น่ากลัวเท่าคนตรงหน้าฉันเลยเอาจริงๆ ตอนแรกที่ฉันเห็นพี่คีย์ฉันถึงกับไปไม่เป็น ไม่คิดว่าเจ้าหน้าที่จะโทรหาอ่ะ"หน่าเจ็บแผลค่ะ"ฉันรีบบอก"หน่าเจ็บแผลแต่พี่เจ็บใจไง ถ้าวันนี้หน่าเจ็บมากกว่านี้ล่ะจะให้พี่ทำยังไง"พี่คีย์ชี้หน้าว่าฉัน"ไม่ไปแล้วค่ะ ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย"ฉันพูดเสียงสั่นเอาจริงนะครั้งนี้พี่คีย์น่ากลัวกว่าครั้งก่อนมาก ทั้งสาย
น้อยหน่า"น้ำหอมของผู้หญิง ซึ่งมันไม่ใช่ของหน่า"ฉันบอกพี่คีย์ที่นั่งมองหน้าฉันอยู่ฉันเคยบอกไปแล้วไงว่าจะไม่เล่นกับไฟแบบพี่คีย์เด็ดขาด เพราะฉันเองคงไม่เอาความรู้สึกของตัวเองไปให้ใครเหยียบเล่นหรอก"หน่าไม่ได้ว่าพี่คีย์นะเพราะมันเป็นสิทธิ์ของพี่คีย์ แต่ถ้าพี่คีย์คิดจะให้ความรู้สึกกับหน่า หน่าขอเป็นคนเดียวที่ได้รับมัน"ฉันบอกพี่คีย์ไป มันไม่ใช่แค่ฉันหรอกที่อยากเป็นที่หนึ่งผู้หญิงทุกคนก็เช่นกัน ไม่มีใครอยากใช้คนรักร่วมกับคนอื่นหรอกฉันพูดถูกมั้ย ถึงพี่คีย์จะทำหน้าที่ดูแลฉันเป็นห่วงฉันแต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่าพี่คีย์จะทำให้ฉันคนเดียว"ก็ตามนั้น"พี่คีย์พูดเสียงดุ"แต่ตอนนี้หน่ายังไม่อยากจะรับความรู้สึกนั้น ไว้เมื่อไหร่ที่หน่ามั่นใจพอและพี่คีย์เองยังอยู่ตรงนี้อยู่ข้างหน่า วันนั้นพี่คีย์ไม่ต้องพูดอะไรเลยเพราะหน่าจะเป็นคนพูดมันเองค่ะ"ตอนนี้ความรู้สึกของฉันเองมันให้พี่คีย์ไปแล้วครึ่งใจ แต่เพราะฉันไม่อยากเจ็บหรือร้องไห้ไงก็เลยเลือกที่จะเก็บความรู้สึกตัวเองเอาไว้ อย่างน้อยการเป็นพี่น้องมันก็ยังทำให้เรามองหน้าไปไหนมาไหนด้วยกันได้ ฉันไม่อยากกลายเป็นแค่คนเคยรู้จักหรอกนะ"พี่คีย์ไปพักผ่อนเถอะค่ะ
สองปีผ่านไปน้อยหน่า"มีอะไรให้ช่วยอีกมั้ยมึง"จันทร์เจ้าเดินเข้ามาถามฉันวันนี้เป็นวันเกิดของพี่คีย์และฉันเองก็จัดงานวันเกิดเล็กๆ ให้ที่บ้าน พี่คีย์เองก็ยังไม่รู้หรอกว่าฉันจัดงานให้ เรื่องของฉันกับพี่คีย์ก็ยังคงเหมือนเดิมเรายังเป็นพ่อและแม่ของคีตะ ตอนแรกฉันไปๆ มาๆ ระหว่างกรุงเทพและแม่ฮ่องสอนแต่เพราะพี่คีย์สงสารลูกที่ต้องเดินทางบ่อยเขาก็เลยขอให้ฉันมาอยู่ที่กรุงเทพถ้าจะกลับก็ต้องเป็นวันหยุดยาว"ใจอ่อนได้แล้วมั้งหน่า"พี่ขุนพลเดินมาก่อนจะพูดเสียงดุ"หน่าใจอ่อนตั้งนานแล้วค่ะ"ฉันบอกไป"คีตะไปไหนหน่า เจ้าขาถามหาน่ะ"จันทร์เจ้าถามฉัน"ไปทำงานกับพี่คีย์"คีตะกลายเป็นเด็กติดพ่อ ทุกวันตื่นมาจะต้องอ้อนขอไปทำงานด้วยตลอด และนิสัยเอาแต่ใจก็ยังแก้ไม่หายยิ่งพี่คีย์ไม่เคยดุลูกเลยมันยิ่งทำให้คีตะได้ใจ พี่คีย์เปลี่ยนไปมากจริงๆ นะ จากคนที่ไม่เคยเลี้ยงเด็กแต่พี่คีย์ใช้เวลาในการทำความเข้าใจไม่นานเลยพี่คีย์พาคีตะไปทำงานเพราะวันนี้ไม่มีประชุมฉันก็เลยยอม ตั้งแต่มีพี่คีย์ช่วงเลี้ยงลูกฉันสบายขึ้นเยอะเลยบางวันฉันแทบจะไม่ได้คุยกับลูกด้วยซ้ำ และคำพูดของพี่คีย์ที่เคยบอกฉันวันนี้พี่คีย์ทำมันได้หมดทุกอย่าง"ขอบคุณนะคะ
น้อยหน่าตอนนี้ฉันกำลังนั่งมองลูกชายตัวเองที่แสดงอาการไม่พอใจใส่ฉัน เมื่อเช้าพี่คีย์ไปประชุมแต่เช้าและลูกชายของฉันดันตื่นสาย พอตื่นมาไม่เจอหน้าพ่อเท่านั้นแหละ"กินข้าวมั้ยครับ"ฉันถามลูก"ป๊าไหน""คีตะครับฟังแม่นะ ป่ะป๊าของหนูไปทำงานเดี๋ยวตอนเย็นก็กลับมาเล่นกับหนูแล้ว ฟังแม่อยู่มั้ย"นอกจากจะไม่ได้ฟังที่ฉันพูดแล้วคีตะยังไม่มองหน้าของฉันอีก ฉันมองลูกชายตัวเองที่เดินเข้ามุมแล้วนั่งกอดอกปรายตามองคนเป็นแม่อย่างฉัน"เดี๋ยวปู่พาไปหาป๊าดีมั้ยลูก แต่ต้องไปกินข้าวก่อนนะครับ"ฉันมองพ่อของพี่คีย์ที่เดินเข้ามาในห้องฉันไม่ได้อยากพาลูกไปที่บริษัทเพราะฉันไม่อยากไปรบกวนพี่คีย์ตอนทำงาน เมื่อเช้าก็กว่าจะออกจากบ้านได้ก็ลีลาอยู่นานสุดท้ายฉันก็ต้องแพ้ทางลูกชายสุดที่รักของตัวเอง คุณปู่ของคีตะขับรถมาส่งที่บริษัท ส่วนเรื่องที่ฉันคุยกับพี่คีย์เมื่อวานฉันเองคิดไม่ถึงว่าพี่คีย์จะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ และที่เหลือฉันเองก็คงต้องปล่อยให้เวลามันตัดสิน"ขอบคุณนะคะ"ฉันพาคีตะเดินเข้าบริษัทซึ่งแน่นอนพนักงานต่างพากันมองแล้วซุบซิบกันใหญ่ และนี่เป็นเหตุผลที่ฉันไม่อยากมาฉันไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าฉันเอาลูกมาอ้างทั้งที่จริงมันไ
น้อยหน่า"นะ..หน่าจริงๆ ใช่มั้ย"พี่คีย์พูดพลางเดินเข้ามาหาฉัน คำพูดและแววตาของเขามันสั่นจนฉันรู้สึกได้ ฉันกลับมากรุงเทพได้สองวันแล้วล่ะ ใช่ค่ะฉันได้ลูกชายและฉันเป็นคนตั้งชื่อให้เขาเอง"สบายดีนะคะ"ฉันถามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน"ขอพี่กอดได้มั้ยหน่า"ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปฉันเพียงแค่ยิ้มให้พี่คีย์พี่คีย์เดินเข้ามากอดฉันแน่น ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันได้อยู่กับตัวเองมากขึ้นหลายอย่างมันทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดตัวเองใหม่ ฉันว่าฉันโตขึ้นเยอะเลยนะตั้งแต่มีลูกฉันใจเย็นขึ้นมาก"ฮึก พี่ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ"พี่คีย์พูดเสียงสั่นและน้ำตาของเขามันหยดลงเสื้อฉันจนเปียก"เรื่องมันผ่านมาแล้ว หน่ายกโทษให้พี่คีย์ค่ะ"ฉันผละกอดออกแล้วยิ้มให้"ลูกของเราใช่มั้ยหน่าเขาคือลูกของเรา"พี่คีย์ชี้ไปที่คีตะที่นั่งยิ้มอยู่"ชื่อคีตะค่ะ"ฉันบอกไปพี่คีย์เปลี่ยนไปเยอะค่ะทั้งคำพูดและการกระทำ ที่ผ่านมาฉันก็พอจะรู้เรื่องของพี่คีย์อยู่บ้าง ฉันว่าสิ่งที่ฉันทำมันคุ้มค่านะอย่างน้อยพี่คีย์ก็เปลี่ยนตัวเองได้จริงๆ มันก็ดีกับตัวพี่คีย์เอง"แปลกใจใช่มั้ยคะว่าทำไมคีตะถึงไม่กลัวพี่คีย์"ฉันถามคนที่ยืนมองลูกอยู่ฉันไม่เคยปิดบังเรื่องพี่คีย์กับลูกเ
สามปีผ่านไปคีย์"เจ้าขานั่งรอลุงคีย์อยู่ตรงนี้นะครับ""ค่ะ"ผมพูดกับหลานรักของตัวเอง วันนี้ผมพาเจ้าขามาทำงานที่บริษัทด้วย ส่วนเรื่องของน้อยหน่านี่มันก็ผ่านมาตั้งสามปีแล้วที่ผมไม่เจอแม้แต่เงาของเมียตัวเอง ตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้คือแค่ให้ความหวังตัวเองอยู่ทุกวันเผื่อว่าวันนึงน้อยหน่าจะพาลูกกลับมาหาผม และถ้ามันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงผมก็ยินดีที่จะรับมันขอแค่ได้เจอพวกเขาอีกครั้ง"พี่ดีใจนะคะที่เห็นคุณคีย์เปลี่ยนแปลงตัวเองได้"พี่เบญเดินเข้ามาก่อนจะยิ้มให้ผม"ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้พี่เบญต้องลำบากไปด้วย""สู้มาขนาดนี้แล้วก็ต้องสู้ให้สุดนะคะอีกหนึ่งกำลังใจจากพี่"ถ้าวันนี้ผมยังมีน้อยหน่าอยู่ข้างกายผมจะมีความสุขที่สุด สามปีที่ผ่านมาไม่เคยมีสักวันที่ผมจะนอนหลับแบบเต็มตา ภาพของน้อยหน่าที่ร้องไห้มันยังตามผมทุกครั้งที่ผมหลับตา"ลูกผมคงจะเดินได้แล้วเนาะพี่เบญ"ผมถามพี่เบญเสียงสั่น"เลี้ยงเจ้าขาไปก่อนเนาะ"พี่เบญรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีผมหันมากอดเจ้าขาที่นั่งอยู่ข้างผม ตอนนี้เจ้าขาสามขวบแล้วลูกของผมก็คงห่างจากเจ้าขาไม่มาก"พี่ต้องทำยังไงหน่าถึงจะใจอ่อนพาลูกกลับมาหาพี่ พี่เปลี่ยนตัวเองแล้วนะหน่าเปลี่ยนไปแล้วจ
น้อยหน่า"แม่บอกว่าให้อยู่เฉยๆ ไงลูก"ฉันสะดุ้งกับเสียงดุจนต้องรีบวางของที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะก่อนจะค่อยๆ หันกลับไปมองผู้หญิงที่เดินเข้ามาหาฉัน ที่ผ่านมามีเรื่องเกิดขึ้นกับฉันมากมาย แต่ตอนนี้ฉันมีความสุขและสบายดีกับสิ่งที่เป็นอยู่ มันก็อาจจะมีคิดถึงบ้างแต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันโตขึ้นอีกก้าว"ทำไมดื้อแบบนี้ล่ะลูก ยิ่งท้องอยู่ด้วยนะ"เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนที่กำลังดุฉันอยู่ก็คือคุณแม่ของพี่คีย์ วันนั้นท่านตั้งใจไปเจอฉันที่สนามบิน ท่านรู้เรื่องของฉันกับพี่คีย์ทุกอย่าง"หน่าแค่อยากช่วยค่ะอยู่ว่างๆ หน่าเบื่อ"ฉันรีบบอกไปฉันไม่ได้ไปเชียงใหม่เพราะคุณแม่ของพี่คีย์ขอให้ฉันมาอยู่ที่แม่ฮ่องสอนกับท่าน ตอนแรกฉันกลัวว่าท่านจะบอกพี่คีย์ว่าเจอฉัน แต่ท่านบอกฉันว่าท่านอยากดัดนิสัยของพี่คีย์และท่านเองก็ยอมรับในการตัดสินใจของฉัน ที่นี่เป็นสวนดอกไม้มันเป็นธุรกิจของแม่พี่คีย์ที่ทำมานานมากแล้วและฉันเองก็ชอบที่นี่มากด้วย"ไว้ใจแม่หรือยังลูก"ท่านถามก่อนจะยิ้มให้ฉันฉันยอมรับว่าแรกๆ ที่เข้ามาอยู่ฉันไม่ไว้ใจใครเลยสักคน ฉันกลัวว่าพี่คีย์จะรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่แต่พอมาวันนี้ท่านพิสูจน์ให้ฉันเห็นแล้วว่าฉันไว
คีย์แล้วผมจะทำยังไงต่อไปดี ผมทำร้ายคนที่ผมรักมาตลอดและสิ่งที่ผมเจอมันไม่ได้เหมือนกับที่ผมคิดไว้ สุดท้ายคนที่แพ้ก็คือตัวผมเอง ผมดูถูกความรักของน้อยหน่าผมเอาทุกอย่างไปทิ้งด้วยมือของผมเอง"ลูกกับเมียกูล่ะพล ฮึก"ผมถามเพื่อนตัวเอง"ทำไมมึงถึงพึ่งมาเรียกร้องวะคีย์ มึงมีโอกาสตั้งกี่ครั้งมึงก็ไม่ทำ น้อยหน่าให้โอกาสมึงมาตลอดแต่มึงก็เลือกที่จะทำผิดซ้ำซาก กูจะบอกให้นะมันไม่มีผู้หญิงคนไหนรับได้หรอกนะที่จะใช้คนรักร่วมกับคนอื่น ใจน้อยหน่ามีแค่นี้เองคีย์ทำไมมึงไม่รู้จักดูแลรักษา มึงปล่อยให้คนของมึงมาก้าวก่ายน้องกูตั้งกี่ครั้ง มึงเคยรู้บ้างมั้ยมึงสนุกแต่น้องกูนั่งร้องไห้"ไอ้ขุนพลพูดขึ้นและน้ำเสียงของมันกำลังไม่พอใจผมอยู่ผมรู้ ผมนิ่งไปกับคำพูดของเพื่อนรักตัวเองเรื่องที่มันบอกผมไม่เคยรับรู้ด้วยซ้ำ"โถ่ว...โว้ย!!! ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้""ก็เพราะตัวมึงเองทั้งนั้นมึงไม่ต้องโทษใครเลยคีย์"เพื่อนผมพูดถูกทุกอย่างผมคิดว่ายังไงน้อยหน่าก็ยังรักผมและเธอไม่มีทางจะทิ้งผมไปไหน แต่ตอนนี้แม้แต่คำขอโทษที่ผมอยากจะพูดผมยังไม่มีโอกาสเลย"ไอ้หน่ามันรักพี่คีย์มากแค่ไหนพี่คีย์เคยรับรู้บ้างมั้ย ไม่ว่าพี่คีย์จะเลวจะชั่วจะนอ
น้อยหน่าการตัดขาดจากใครสักคนโดยเฉพาะคนที่เรารักมันยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้เหมือนกับที่ฉันกำลังทำอยู่ตอนนี้ ทุกอย่างมันหมดแล้วจริงๆ ทั้งความรู้สึกและความเชื่อใจที่ฉันมีต่อพี่คีย์ ที่ฉันทำได้ตอนนี้คือเก็บเขาไว้ในความทรงจำและฉันจะเลือกจำแค่เรื่องที่ดีเท่านั้น"นะ..นี่มันเรื่องจริงใช่มั้ยมึง"คิตตี้ถามฉันเสียงสั่นเมื่อมันเห็นบางอย่างวางอยู่ที่โต๊ะ"ไม่เป็นไรกูเตรียมใจมาแล้ว"ใช่ค่ะสิ่งที่เพื่อนรักของฉันเห็นคือที่ตรวจครรภ์และมันขึ้นเส้นสีแดงสองขีด ตอนแรกที่เห็นใจของฉันมันหล่นไปอยู่ที่พื้นแต่พอฉันตั้งสติได้ฉันรีบโทรหาคิตตี้ทันที"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ ถ้าพี่คีย์รู้เขาไม่มีวันยอมแน่ๆ"คิตตี้ถามฉัน"กูเคยบอกมึงแล้วไงว่ากูจะไม่มีวันกลับไปหรือให้โอกาสเขาอีกแล้ว"ฉันบอกเพื่อนก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟา"อีหน่ามึงอย่าบอกนะว่ามึง........"คิตตี้ทำเสียงดุก่อนที่จะชี้มาที่ท้องของฉัน"หมามันยังรักลูกของมันเลย แล้วทำไมกูจะไม่รักลูกของกูล่ะ ในเมื่อเขาเลือกที่จะมาอยู่กับกูแล้วกูจะรักและดูแลเขาให้ดีที่สุด กูจะเป็นทั้งพ่อและแม่ของเขาเอง กูจะเลี้ยงเขาด้วยความรักที่กูมี"ฉันบอกเพื่อนไปตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่า
น้อยหน่า"ฝากบอกเขาว่าสุขสันต์วันเกิดด้วยนะคะ เกิดชาติหน้าอย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย"ฉันเดินออกมาจากบ้านของเพื่อนรักเพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรที่ฉันต้องอยู่ต่อแล้ว ไม่ว่าจะผ่านไปกี่เดือนพี่คีย์ก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองเหมือนคำพูดที่เขาบอกกับทุกคน"ไปค่ะ เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง ไอ้โบว์รอคุยกับพี่คีย์"คิตตี้เดินเข้ามาจับมือของฉันก่อนจะยิ้มให้"ขอบใจนะที่อยู่ข้างกูมาตลอด""หมดแล้วใช่มั้ยหน่า คือกูหมายถึงเรื่องของพี่คีย์"คิตตี้ถามฉันเสียงเบา"ก็เขารักตัวเองไม่ได้รักกูแล้วกูจะเหลืออะไรให้เขาอีก วันนี้กูให้โอกาสแต่เขากลับเลือกที่จะทิ้งมันอีกครั้งมึงจะให้กูทำยังไง กูรักเขากูลืมเขาไม่ได้แต่กูไม่รอเขาแล้ว"ฉันถามเพื่อนตัวเอง"มึงน่ากลัวมากเลยนะน้อยหน่า น่ากลัวกว่าทุกครั้ง""เพราะสิ่งที่กูได้รับตั้งแต่ตอนแรกจนมาถึงตอนนี้มึงจะให้กูยิ้มอยู่หรอ ไม่ต้องมองหาน้ำตากูหรอกมันไม่มีแล้ว"ฉันบอกเพื่อนไปคิตตี้ไม่ได้ตอบอะไรฉันกลับมาหรอกและฉันเองก็ไม่อยากจะพูดเรื่องนี้แล้ว ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันไม่เหลืออะไรให้แล้ว แม้แต่หน้าของพี่คีย์ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเห็นด้วยซ้ำ"หน่า...ที่สมุยมันเกิดอะไรขึ้น"ฉันน
น้อยหน่าอือ...ทำไมฉันถึงได้ปวดหัวและปวดตัวแบบนี้กันนะ เมื่อคืนฉันจำได้ว่าฉันกินข้าวกับพี่คีย์อยู่ที่ร้านอาหารของโรงแรมแล้วฉันก็กินไวน์ซึ่งไม่รู้ว่ากี่แก้ว ฉันหันไปมองนาฬิกาที่อยู่ตรงผนังให้ตายเถอะนี่ฉันนอนหรือซ้อมตายกันตอนนี้ห้าโมงเย็นของอีกวันแล้ว"นี่กูเมาไวน์ใช่มั้ยวะ"ฉันพูดกับตัวเอง"ใช่หน่าเมาไวน์"สะ...เสียงนี้ทำไมฉันถึงได้คุ้นเคย ฉันค่อยๆ พลิกตัวกลับมาก่อนจะเจอคนที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกับฉัน เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมถึง...."พี่คีย์"ฉันเรียกพี่คีย์ที่หลับตาอยู่พี่คีย์ลืมตาก่อนจะมองหน้าฉัน ทำไมเขาถึงได้มาอยู่บนเตียงเดียวกับฉัน ฉันรีบเปิดผ้าห่มก่อนจะเจอว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลย"หน่าเมามากใช่มั้ย"ฉันถามเสียงเบา"อืม..ใช่หน่าเมามาก ส่วนเรื่องเมื่อคืนจะให้พี่อธิบายหรือเปล่า"พี่คีย์ถามฉันเสียงดุ"ทำไมพี่คีย์ถึงทำกับหน่าแบบนี้ มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอ"ฉันถาม"เหตุผลข้อเดียวคือพี่รักหน่า และความรักของพี่มันเพิ่มขึ้นทุกวัน"ฉันไม่รู้ว่าเมื่อคืนฉันพูดอะไรออกมาบ้าง ฉันไม่ได้จะตั้งใจกินให้เมาหรอกนะ แต่ยิ่งฉันเห็นหน้าของพี่คีย์ฉันเองทำอะไรไม่ถูก เราสองคนไม่ค่อยได้เจอหรือคุยกันเล