บททั้งหมดของ ลิขิตแห่งรัก: บทที่ 141 - บทที่ 150

เสียงรถม้าวิ่งเข้ามาจอดหน้าร้าน เกาหยวนค่อยๆใส่เสื้อผ้าให้จางซูฉีอย่างเบามือก่อนจะอุ้มนางเดินลงบันได เปิดประตูร้านพอดีกับที่รถม้าของจางอวี้เซียนหยุด นางลงจากรถม้าก็แปลกใจที่เห็นเกาหยวนยังอยู่ที่นี่ มองไปที่หลานสาวเห็นสีหน้าแดงระเรื่อ รอยแดงที่โผล่พ้นชายผ้าออกมาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขา นางไม่ทันเอ่ยอะไรเกาหยวนก็คุกเข่าลง"องครักษ์เกา ท่านทำอะไรนั่น เหตุใดต้องคุกเข่าให้ข้า" จางอวี้เซียนตกใจจึงถามออกไป"เซี่ยฮูหยิน ข้ารักจางซูฉีต้องการแต่งงานกับนางได้โปรดขอท่านเห็นใจก็ขอรับ" เกาหยวนจับมือจางซูฉี นางคุกเข่าลงข้างๆเขา"ท่านแน่ใจหรือ ว่าท่านรักนางจริงๆ แม้ว่าข้าจะเอานางมาเลี้ยงแต่ทุกอย่างต้องให้นางตัดสินใจ เจ้าว่าอย่างไรซูฉี เจ้ายินดีแต่งงานกับองครักษ์เกาหรือไม่" จางอวี้เซียนถามหลานสาวให้แน่ใจ"หลานยินดีแต่งกับเขาเจ้าค่ะ ท่านน้า""เฮ้อ พวกเจ้าข้าวสารเป็นข้าวสุกแล้วสินะ องครักษ์เกาท่านหาวันมงคลให้ทางท่านอ๋องมาเจรจาเถอะ ถึงนางจะเป็นหลานห่างๆแต่ข้าก็รักเหมือนน้องสาวแท้ๆ ข้าเป็นลูกคนเดียวแต่ไหนแต่ไรมีแต่นางที่เคียงข้างตลอด หากนางได้คนดีๆ น้าอย่างข้าย่อมดีใจ""ขอรับ ขอบพระคุณเซี่ยฮูหยิน

ซ่งจื่อหรูและจ้าวเฟยหรงถูกพาขึ้นรถม้า กลับตำหนักเหลียนฮวา จ้าวเทียนหยู หลี่ไหลฝู หลี่ฝูเหยาและหานกงกงรวมถึงกองทัพของจิงอี้ยังคงอยู่ที่เนินวิหคพวกเขาใช้เวลากว่าเจ็ดวันถึงขุดเจอทางเข้าสุสาน ก่อนจะใช้ป้ายหยกเปิดประตู ใช้เวลาอีกเกือบห้าวันในการปลดกลไกภายใน ในที่สุดก็มาถึงห้องหลังที่ฝังซ่งอวิ่นเช่อและภรรยาในสุสานเย็นมากแม้ว่าพวกเขาจะมีวรยุทธแต่อากาศภายในสุสานนั้นเย็นยิ่งกว่าเหมันต์ฤดูเสียอีก จ้าวเทียนหยูนำป้ายหยกไปวางยังกรอบบนฝาโลง ฝาโลงหยกค่อยเลื่อนออกมาจนสุด จ้าวเทียนหยู หลี่ฝูเหยา หลี่ไหลฝู และหานกงกง เดินขึ้นไปดูยังในโลงศพด้านในบุด้วยผ้าสีทองอร่าม มีเครื่องประดับใส่ไว้มากมาย มีร่างสองร่างเป็นบุรุษและสตรี น่าจะเสียชีวิตไม่เกินอายุสี่สิบห้าปี ใบหน้าของทั้งสองทำให้ทุกคนต้องตะลึง ใบหน้านั้นคือจ้าวเฟยหรงกับซ่งจื่อหรูชัดเจน ภาพวาดของเฟิ่งอวิ่นเช่อที่คล้ายคลึงกับซุ่งจื่อหรูแต่งบุรุษนั้นหมือนกันอย่างมากแต่ในโลงนี้นางคือฮูหยินเฟิ่งส่วนจ้าวเฟยหรงคือเฟิ่งอวิ่นเช่อ"เป็นไปได้อย่างไรกันอาจารย์ เฟิ่งอวิ่นเช่จากไปเกือบสองร้อยกว่าปีแล้ว เหตุใดสภาพศพยังสมบูรณ์เพียงนี้"จ้าวเทียนหยูหันมาถามหานกงกง"ดูเห

สุดท้ายซ่งจื่อหรูก็มาหยุดอยู่ที่สุสานตระกูลซ่ง มีคนมากมายกำลังทำพิธีฝังศพ ในภาพขาวดำนั่นคือซ่งอวิ่นห่าวเขาจากไปในวัยเก้าสิบปี เขามีบุตรชายสี่คนบุตรสาวสามคน ทุกคนแต่งงานมีครอบครัวแล้ว มีลูกหลานรวมแล้วเกือบหนึ่งร้อยชีวิตบุตรสาวของเขาวางกรอบรูปที่วาดภาพของเขาและนางมีซ่งจื่อเย่วและซ่งจื่อห่าวยืนอยู่ในนั้นด้วย ภาพวาดนั้นเหมือนภาพที่อยู่ในล๊อคเก็จ"คุณแม่คะ คุณตอนที่เราพบว่าคุณตาหลับไปไม่ฟื้นอีกแล้วในมือเขากอดภาพนี้ไว้แนบอกอีกทั้งยังสวมสร้อยคอที่มีตลับล๊อคเก็จไว้ด้วย หนูว่าเราใส่ไปให้คุณตาด้วยเถอะนะคะ"ทุกคนเห็นด้วย อาทิตย์ก่อนหลานสาวขึ้นไปปลุกเขาปรากฏว่าซ่งอวิ่นห่าวไม่ตื่นเขานอนกอดกรอบรูปบานนี้และจากไปอย่างสงบ ซ่งจื่อหรูที่เห็นทุกอย่างก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม"อวิ่นห่าว หากนายล่องลอยอยู่โปรดรับรู้ด้วยว่าพี่อยู่ตรงนี้ ไปเถอะพวกเราไปด้วยกัน"พิธีดำเนินต่อไปจนสุดท้ายก็ฝังประธานซ่งเรียบร้อย ทุกคนทยอยกลับไปแล้วซ่งจื่อหรูยังคงอยู่ตรงนั้นรอคอยว่าวิญญานของน้องชายอาจจะปรากฏตัว นางคิดถึงจ้าวเฟยหรงเหลือเกิน อยากเห็นหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจากกันไปยังที่แสนไกล"ฮือๆๆ ท่านพี่จากกันครั้งนี้ไม่รู้ว่าจ

จ้าวเฟยหรงอุ้มพระชายาคนงามกลับไปแล้วไห่เมิ่งหยวนบอกว่าถูกแทงเกือบเข้าจุดสำคัญห่างไปเพียงครึ่งชุ่น หากร่วมหอแล้วตั้งครรภ์อาจเป็นอันตรายทั้งแม่และลูก รออีกสักหนึ่งปีให้นางหายดีกว่านี้ก่อน หนิงอ๋องจึงทำได้แค่เพียงนอนกอดคนรักและหาเศษหาเรอแค่นั้น ซ่งจื่อหรูสงสารเขาแต่ต้องใจแข็งนางอยากให้ร่างกายสมบูรณ์ นางต้องการตั้งครรภ์คลอดบุตรให้เขาเท่าที่เขาอยากมี"เอ่อ ซินซินไปเดินเล่นเป็นเพื่อนข้าหน่อยสิ เจ้าว่างหรือไม่"ฉู่ซีฮวนเอ่ยถามสาวน้อยตรงหน้า เขาบาดเจ็บรักษาตัวอยู่ที่นี่มาสามเดือนกว่าแล้ว สาวน้อยคนนี้คือคนที่คอยดูแลเขา นางมีดวงตากลมโต ใบหน้าหวานปากจิ้มลิ้มรับกับจมูกที่รั้นนิดๆ บางครั้งเอาแต่ใจแง่งอนกับท่านปู่ของนาง มิน่าคนราชวงศ์ต้าเหลียงถึงมารวมกันอยู่ที่นี่ หมู่บ้านนี้ล้วนแซ่หลี่มองไปทางไหนหาคนขี้เหร่ไม่เจอจริงๆ รวมถึงแม่สาวน้อยตรงหน้าคนนี้ด้วย"พี่ซีฮวนจะไปไหนหรือเจ้าคะ ข้าว่างพอดีท่านหายแล้วควรออกมาเดินบ้างก็ดี"หลี่ซินซินมองหน้าเขา ยังมีองครักษ์ยืนอยู่ฉู่ซีฮวนจึงจุงมืนางพาออกมา"เจ้ากลัวไหม บนเขาชิงลั่วมีดงดอกไม้อยู่ข้าอยากไปนั่งเล่นที่นั่น"ฉู่ซีฮวนเอ่ยขึ้น หลี่ซินซินส่ายหน้าเขาจึงโอบเอว

อาชาสีดำทะมึนน่าเกรงขามกำลังควบมาทางหน้าหมู่บ้าน ด้านหลังมีอีกสองคนตามมาด้วย เมื่อมาถึงหน้าหมู่บ้านสกุลหลี่ก็ลงจากม้า ทหารคนสนิทรับสายจูงไป เด็กน้อยวัยสองขวบเดินเตาะแตะๆมาหากางแขนให้อุ้ม"เสี่ยวเว่ยเด็กดี ตัวสูงขึ้นแล้วมาให้พี่อุ้มหน่อย" อู๋กังเดินตามบุตรชายมาหลี่อาไช่เห็นเขาจึงทักทาย"ท่านพ่อ ท่านแม่อยู่ก็เดือนหรือขอรับ"อู๋กังพยักหน้า เขาแต่งงานกับไป๋ลู่มีบุตรชายหนึ่งคนและเพิ่งจะได้บุตรสาวอีกหนึ่งคน หลี่อาไช่ตอนนี้อายุสิบหกแล้วฝีมือเก่งกาจจนได้เป็นแม่ทัพตะวันออกควบคุมเจ็ดมณฑล"อาไช่ คนสกุลหวังเหล่านั้นฝีมืลูกหรือเปล่า หากจบได้ก็จบเถอะมารดาเจ้านางอยู่สงบสุขแล้ว"อู๋กังรักเขาเสมือนบุตรตนเอง ไม่อยากให้เขาเคียดแค้นเรื่องในอดีต จนทำลายอนาคต หลี่อาไช่ถอนหายใจ"เดิมทีก็ไม่อยากจะยุ่ง แต่ใครจะรู้ว่าสองผัวเมียนั้นเคยขายท่านแม่ของข้าไม่พอ ยังคิดจะขายน้องสาวคนเล็ก อาเล็กนางอายุเท่ากับข้า ท่านปู่ท่านย่าจากไปลุงใหญ่เปรียบเหมือนบิดา จัดการทุกอย่างให้แต่งงานไปก็ยังดีแต่นี่จะให้ไปเป็นอนุเศรษฐี ข้าไม่สั่งสอนคงไม่ได้ขอรับท่านพ่อ""แล้วทำเช่นไร อย่าให้มารดาเจ้ารู้เล่า""ข้าส่งบ้านใหญ่ไปชายแดนเนรเทศทั้ง