All Chapters of ท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน: Chapter 11 - Chapter 20

จางซูฉีออกจากโรงพิมพ์ก็ตรงไปร้านขายยา นางนำเห็ดหลินจือออกมาสองดอกมันอยู่ในมิติดูแล้วน่าจะมีอายุสองถึงสามร้อยปี ไม่รู้ว่าแพงไหมในชาติที่แล้วสามารถเพาะขยายพันธุ์ได้แต่ยุคนี้ยังคงต้องขึ้นเขาเสาะหามาถึงหน้าร้านขายยาป้ายเขียนว่าหอโอสถจึงเดินเข้าไป หนานกงเยี่ยรู้สึกได้กลิ่นคุ้นเคยเมื่อวานนี้เขาก็ได้กลิ่นเช่นนี้เหมือนกันจากท่านป้าคนนั้น กำลังพูดคุยอยู่กับสวีไค่เฉิงและหลี่หมิงหลง เท้าบางชะงักทันทีที่เห็นสืออินและสือห่าว แม่เจ้าอย่าบอกนะว่าไอ้หน้าโบท็อกซ์นั่นอยู่ที่นี่ด้วย สองคนหันมาเห็นนางแล้วจะเดินกลับออกไปก็ไม่ทันแล้วด้วย วันนี้ก้าวเท้าผิดหรือไงวะซวยซ้ำซวยซ้อนอะไรขนาดนี้"คุณชาย ไม่ทราบว่าท่านต้องการซื้อสิ่งใด ที่บ้านมีใครป่วยหรือขอรับ"คนงานเดินมาหาต้อนรับอย่างดี ผิดกับร้านเครื่องประดับลิบลับแสดงว่าไม่ใช่ร้านไอ้โรคจิตหนานกงเยี่ย จางซูฉีใช้พัดปิดครึ่งหน้าก่อนจะเอ่ย"ท่านหมอ ที่นี่รับซื้อสมุนไพรหรือไม่ขอรับ พอดีวันก่อนเดินทางมาเมืองหลวงตอนขึ้นเขาบังเอิญได้สมุนไพรมาสองต้น หากว่าท่านรับซื้อข้ายินดีขายให้ขอรับ""โอ๊ย คุณชายข้าเป็นแค่คนงานมิใช่ท่านหมอหรอกขอรับ ส่วนสมุนไพรข้าไปตามหลงจู้ให้ท่านดี

ร่างบางระหงกำลังนั่งดีดลูกคิดไปมาในศาลากลางน้ำ ทำบัญชีไปก็ถอนหายใจไป เกือบปีแล้วที่น้องสามแต่งเข้าจวนเยี่ยอ๋อง อยากถามหาข่าวคราวก็ยากนัก ควรไปเยี่ยมสักครั้งดีหรือไม่"นั่งคิดอะไรอยู่ หรือสงสารนักเด็กปัญญาอ่อนนั่นอีกแล้ว หึจางหย่งเล่อ เจ้าควรรู้ว่าต้องวางตัวเช่นไร" จางซิ่วเอ๋อร์เดินมาเห็นจางหย่งเล่อถอนหายใจก็เปิดปากทันที"พี่ใหญ่ข้าว่าที่ท่านไม่กล้าแต่งกับเยี่ยอ๋องคงเพราะห้ามวาจาความคิดที่ชั่วร้ายของตนเองไม่ได้ กลัวจะไปเป็นอาหารปลาในสระตำหนักเหมยฮวากระมังจึงส่งฉีเอ๋อร์ไปลำบากแทนท่าน"จางหย่งเล่อไม่ชอบบุตรสาวลุงใหญ่คนนี้ นิสัยน่ารังเกียจชอบยกตนข่มคนอื่น ท่านย่าก็เข้าข้างลุงใหญ่เสมอ แค่รองเจ้ากรมเล็กๆทำยังกับเป็นเสนาบดีใหญ่โต อวดใครกัน"หย่งเล่อ วาจาเช่นนี้ใช่ควรที่จะกล่าวกับพี่สาวหรอกหรือ ข้าว่าถึงเวลาควรหาบ้านสามีให้เจ้าสักที"ฮูหยินผู้เฒ่าเดินผ่านมาได้ยินพอดีจึงต่อว่าหลานสาวคนรองทันที จางหย่งเล่อมองหน้าท่านย่าเห็นสายตาเยาะเย้ยของจางซิ่วเอ๋อร์ก็มงบนหนึ่งทีก่อนจะเอ่ย"เดิมทีปู่ทวดเป็นราชครูอดีตฮ่องเต้ตอนนี้ท่านปู่เป็นแม่ทัพใหญ่อยู่ชายแดน พวกท่านอยู่เมืองหลวงทำตัวเป็นตัวตลกให้น้อยลงหน่อย

ตอนนี้สายตาของจางหย่งเล่อจดจ่ออยู่ที่หนังสือในมือนี่มัน จางหย่งเล่อหน้าแดงเป็นผลผิงกั๋วยามสุกงอม เนื้อหาในหนังสือนั้นช่างเร่าร้อนรุนแรง ภาพประกอบก็ช่างวาดได้ถึงใจจริงๆ"ซือหมิงเจ้าจะบอกว่านี่คือฝีมือน้องสามของข้าหรือ อีกทั้งนางถูกเอาไปไว้เรือนอนุเหวินผู้นั้นจริงๆหรือ""อืม นางหายปัญญาอ่อนแล้ว ดูเหมือนหลี่ม่านม่านคนนั้นอยากให้นางตายจึงผลักตกสระบัว ใครจะรู้ว่านางกลับหายสติไม่ดีเสียงั้น แต่ดันปรากฏตัวผิดเวลาดันปรากฏตัววันที่เยี่ยอ๋องนัดประชุมราชการที่จวน พระชายาฟั่นเฟือนออกมาเพ่นพ่านสร้างความตลกขบขันขนาดไหนเจ้าไม่รู้หรอก ต่อหน้าไม่กล้าวิจารณ์แต่ลับหลังเล่า ฉีเอ๋อร์น้องสาวเจ้าเลยโชคร้ายถูกหิ้วไปโยนเรือนร้างคงกะให้อดตายไปเอง ดีที่นางหายแล้วไม่เช่นนั้นคงอดตายจริงๆ"ฟางซือหมิงอธิบาย จางหย่งเล่อน้ำตาซึมช่างเถอะอยู่ไกลดาวมัจจุราชนั่นก็ดี เยี่ยอ๋องนึกจะโยนใครก็โยนไม่สนหน้าไหนทั้งนั้น" แม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องไว้หน้าน้องชายคนนี้ ฉีเอ๋อร์สามารถออกมาใช้ชีวิตข้างนอกได้ก็นับว่าดี ซือหมิงหนังสือนี้ต้องระวังนะเนื้อหาอ่านไปเล่มท้ายๆเกี่ยวโยงทั้งเยี่ยอ๋องกับฝ่าบาท ยิ่งสวีไค่เฉิงกับหลี่หมิงหลงนั้นสองตระกูลน

จางซูฉีสะพายตระกร้าขึ้นเขาเปิดออกประตูหลัง นางเป็นนักสำรวจมาก่อน เดินป่าไม่เป็นอุปสรรคไม่นานก็มาถึงป่าด้านในห่างจากบ้านสิบห้าลี้ เหนื่อเอาการเชียวไม่มีอุปกรณ์เดินป่าสองมือสองเท้าก็ว่าได้วันนี้นางแต่งตัวคล้ายสตรีสูงอายุขณะกำลังก้มๆเงยๆเก็บสมุนไพร สักพักก็มีอะไรเย็นๆมาพาดที่คอเหลือบมองก็เห็นเป็นปลายกระบี่เงาวับอื้อหือเจอโจรหรือไงวะ"เจ้ามาทำอะไรที่นี่ หันหน้ามาให้ดูเดี๋ยวนี้" แม่เจ้ายิ่งกว่าเจอโจรอีกน้ำเสียงแบบนี้ แผ่ไอเย็นมาขนาดนี้ให้ตายวันนี้คิดว่าไม่ซวยแล้วนะ ไอ้อ๋องโรคจิตนี่จะอยู่ทุกที่เลยหรือไงนะ" เอ่อ ข้ามาเก็บสมุนไพรไม่ทราบว่าท่านเป็นผู้ใดหรือ"จางซูฉีนั่งอยู่ไม่ยอมลุก หากจวนตัวค่อยแวบเข้ามิติแล้วกัน วันนี้แต่งเป็นคนแก่วัยเกือบชรา เงอะเงิ่นๆก็ไม่แปลก"ข้าไม่สนว่าเจ้ามาทำไม หันหน้ามาไม่เช่นนั้นหัวเจ้าคงไม่อยากเอาไว้แล้วกระมัง"จางซูฉีค่อยๆหัน หนานกงเยี่ยเห็นสตรีตรงหน้าก็แปลกใจนางคล้ายท่านป้าคนนั้นบางมุมก็คล้ายเย่วฉาง แต่ดูเหมือนนางจะหกสิบแล้ว อายุขนาดนี้มาเก็บสมุนไพร หรือจะเป็นสายลับแคว้นซ่งกัน"เจ้ามาทำอะไรที่นี่บอกมา"หนานกงเยี่ยยังคงถามซ้ำ จางซูฉีดัดเสียงให้แก่ก่อนจะเอ่ย"ข้าม

จากนั้นนางก็หลับไปจนกระทั่งซีอานจนเข้าเขตถึงหมู่บ้านเหมาซานรถม้าจอดตรงบ้านอิฐหลังหนึ่ง เป็นบ้านไม่ใหญ่มากมีห้าห้องหนึ่งหลัง สามห้องอีกหนึ่งหลัง เว่ยถิงเรียกหลินผู่เย่ว"คุณหนูถึงแล้วขอรับตื่อเถอะ แม่นมหม่ามารับท่านแล้ว"หลินผู่เย่วลืมตา เห็นร่างของหญิงชายชราสองคนเดินมาหาปาดน้ำตา เรียกหานาง"คุณหนูท่านมาแล้ว บ่าวรอตั้งแต่เมื่อวานคิดว่าปีนี้ท่านอาจมาไม่ได้เสียอีก""ท่านย่าหม่าท่านปู่หม่า คิดถึงข้าหรือไม่"หลินผู่เย่วเดิไปกอดคนชราทั้งสอง แม่นมหม่าลูบหัวนางอย่างรักใคร่ ก่อนจะมองไปยังอีกคนที่ลงมาจากรถม้า"คุณหนูไม่ทราบว่าเขาคือ""คุณชายน้อยสวีไค่เฉิงน่ะ บุตรชายท่านป้าสวีท่านย่าหม่าจำได้หรือไม่" แม่นมหม่านึกอยู่นาน"อ้อที่แท้คุณชายน้อยใจดีคนนั้น จำบ่าวได้หรือไม่เจ้าคะ ตอนนั้นบ่าวหกล้มท่านมาพยุงแล้วบอกว่าไม่เจ็บนะท่านจะเป่าให้ เวลาช่างผ่านไปเร็ว ตอนเด็กรูปงามนักโตมายิ่งสง่าผ่าเผย" สวีไค่เฉิงกำลังนึกก็จำได้ว่านางคือแม่นมคนสนิทท่านน้าเสิ่น"อ้อที่แท้ท่านยายที่ทำขนมอร่อยคนนั้นเอง"ทั้งหมดขนของลงจากรถม้า สุสานเก็บกวาดเรียบร้อยแล้วเดิมนางต้องมาตั้งแต่เมื่วาน แต่เพราะถูกหลินต้งตบหน้าจึงไม่อยากให้ค