All Chapters of ท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน: Chapter 51 - Chapter 60

หนานกงเยี่ยจุมพิตคนตัวเล็กในอ้อมกอด นางทำอาหารอร่อยยิ่งนัก งานเลี้ยงวันประสูติเสด็จแม่เขาอยากให้นางเป็นคนทำอาจจะเสวยมากขึ้นจางซูฉีดีขึ้นมากแล้วจึงจับมือเขาออก หันหน้าเข้าหาซุกหน้าอกกว้างพูดกับเขาเสียงอู้อี้"ท่านอ๋อง มีอะไรหรือเพคะ ยามอวิ๋นแล้วยังไม่บรรทมอีก พรุ่งนี้ต้องไปจิ่วโจวเพื่อดูที่ดินไม่ใช่หรือเพคะ""อีกสี่วันจะถึงงานวันเกิดเสด็จแม่เจ้าเข้าวังได้ไหม ข้าอยากให้เจ้าทำอาหารสักโต๊ะ ปีนี้ไม่ทรงอยากจัดเลี้ยงข้าจึงอยากตามใจนาง""เพคะ เอ่อท่านอ๋องตั้งแต่มาประทับที่นี่สองเดือนเกือบสามเดือนแล้ว อาการเหงื่อออกตามมือตามใบหน้าไม่มีแล้วใช่ไหมเพคะ""อืม แปลกเหมือนกันเมื่อก่อนมีบ้าง แต่หลังจากไปชายแดนอาการก็ไม่มีแล้ว ทำไมหรือ"""ไปจิ่วโจวครั้งนี้พาท่านหมอจูไปด้วยนะเพคะ หม่อมฉันให้เขาหาบางอย่างให้ เขาบอกว่ามีที่จิ่วโจวแต่เพราะต้องอยู่หอโอสถไม่อาจปลีกตัวได้""ได้ นอนเถอะดึกมากแล้ว"วันนี้หนานกงเยี่ยต้องเดินทางไปจิ่วโจวใช้เวลาไปกลับสามวัน หนานกงอินเป็นห่วงเจียงฟางซินจึงไม่กลับวัง ทุกอย่างเขาให้หลี่หมิงหลงเป็นคนจัดการ สหายของเขาล้วนแต่ไว้ใจได้เสิ่นผู่เย่วแจ้งว่านางป่วยมาไม่ไหว จางซูฉีจึงนั่งทำบ

จางซูฉีต้องการต้มโจ๊กปลาให้ไทเฮาจึงให้ลู่จงไปจับปลามาหลายตัวหนานกงเยี่ยจะกลับมาอีกไม่กี่ชั่วยาม ฝ่าบาทรู้ว่าไทเฮาเสด็จมาก็จะเข้าเยี่ยม แต่จางซูฉีคิดว่าไม่ควรให้เจอตอนนี้หนานกงอินแปลกใจ น้องสะใภ้มีเรื่องในใจหรือเสด็จแม่คงไม่ได้ดุนางหรอกนะ"ฝ่าบาทหม่อมฉันมีเรื่องปรึกษา ให้คนอื่นออกไปก่อนเถอะเพคะ"หนานกงอินโบกมือทุกคนจึงถอยออกไปจนหมด จางซูฉีถอนหายใจก่อนจะเอ่ย"ฝ่าบาท หม่อมฉันให้ลุงจงไปซื้อที่ดินที่เมืองหนานเป่ยเอาไว้สามพันหมู่ตั้งแต่ปีที่แล้ว ตอนนี้เริ่มปลูกพืชผล และเรือนก็สร้างเสร็จไปแล้วสามหลัง เดิมทีตั้งใจว่าหากหย่ากับท่านอ๋องแล้วจะไปใช้ชีวิตที่นั่น แต่ตอนนี้หม่อมฉันอยากพาไทเฮาไปอยู่ด้วย แต่มีเรื่องหนึ่งอยากร้องขอพระองค์""เหตุใดต้องไปไกลถึงหนึ่งพันลี้ แล้วเสด็จแม่เหตุใดต้องอยากไปกัน""รับปากได้หรือไม่ หากพระองค์รับปากเรื่องนี้ว่าจะไม่ให้เยี่ยอ๋องรับรู้ หม่อมฉันจะเล่าทุกอย่าง"หนานกงอินพยักหน้า จางซูฉีจึงกระซิบที่หูเขาเบาๆเพื่อกันคนอื่นได้ยิน หนานกงอินกำหมัดแน่น"เขาช่างทำเกินไปแล้ว ได้เจ้าไปจัดการที่นั่นให้เรียบร้อย ข้าจะตามไปหลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ เมื่อไหร่ที่ข้าจะคืนตราหยกให้

ขบวนของจางซูฉีมาถึงมณฑลหนานเป่ยได้กว่าห้าเดือนแล้ว นางวางแผนไว้นานแล้วว่าต้องทำสิ่งใดเพราะตอนนั้นนางรอหนานกงเยี่ยกลับมาหย่า ไทเฮาตั้งครรภ์ได้เจ็ดเดือนแล้วตอนที่ซื้อที่ดินที่เมืองนี้จางซูฉีให้ลูจงบอกคนงานให้เริ่มจากการทำเกษตร เพราะชาติที่แล้วเป็นนักวัยทางพันธุ์พืช สร้างร้านค้าในเมืองหนานเป่ยทั้งร้านขายธัญพืช ร้านขายผ้า ร้านขายสมุนไพรหนานกงเยี่ยที่ตอนนี้หายดีขึ้นมากแล้ว หอโอสถทางเมืองหลวงได้กำไรเดือนละสามล้านตำลึง แต่จะฝากเงินผ่านร้านฝากเงินของเขาไม่จำเป้นต้องเดินทางไปรับเองหนานกงเยี่ยยืนมองไปยังทุ่งดอกไม้หลากสายพันธ์ุ จางซูฉีเลือกสถานที่ได้ดี มีภูเขาโอบล้อมอุดมสมบูรณ์ ที่ดินอยู่ตรงกลางห่างจากตัวเมืองสี่สิบลี้ ใช้รถม้าเข้าเมืองไม่เกินครึ่งชั่วยาม ลู่จงคนนั้นสมกับเป็นคนที่ผาดโผนในุยทธภพ นางโชคดีนักที่เขาภักดี"ท่านพี่ ยืนเหม่ออะไรตรงนี้หรือเจ้าคะ เพิ่งจะหายดีอากาศข้างนอกเย็นนัก"จางซูฉีเรียกเขาเสียงหวาน ตั้งแต่ย้ายมาพวกเขาก็ทำตัวเป็นคนธรรมดา ตัดความเป็นเชื้อพระวงศ์ออกไปจนหมดหนานกงเยี่ยหันกลับมาจางซูฉีในชุดสีขาวบนผมแซมด้วยดอกไม้เล็กๆส่งให้ใบหน้าดูหวานนัก นางช่างงามเหลือเกินเหมือนสตรีใน

คุกหลวงเหวินซีซีนั่งอยู่ในสภาพที่ผมเผ้ารุงรัง หนานกงเช่อสืบทอดราชบัลลังก์ขึ้นเป็นฮ่องเต้อีกครั้ง นางถึงรู้ว่าตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเขารู้ตัวตนนางมาตลอด เขายอมสละราชสมบัติเพื่อให้หยางลี่ถิงคิดว่าเขาไม่ได้รักนาง ตบตาบุตรชายคนรองกับเมียว่าเขาหลงใหลอนุใช้องครักษ์ตามสืบจนทำลายกองกำลังของพวกนางจนหมด โดยที่นางอยู่กับเขาทุกวันยังไม่รู้เรื่อง หนานกงเช่อช่างเป็นบุรุษเจ้าเล่ห์ หลอกลวงความรักของนาง สารเลวนักไอ้สารเลว ไม่นานก็มีคนมาเยือนนางจำได้ทันทีว่าเป็นใคร สายตาที่มองมาที่นางเขาดูเยาะเย้ยถากถางหนานกงเช่อนั่งลงบนเก้าอี้ที่เจ้าหน้าที่ยกมาให้ มีฉางกงกงอยู่ข้างขวากับจินซีซวนอยู่ข้างซ้าย"ที่นี่สุขสบายไหมองค์หญิงซีซี""หนานกงเช่อ อย่าคิดว่าจะชนะบุตรชายเจ้าเหลือเวลาไม่นานนักหรอก เจ้าคนสารเลว ใช้ความรักเป็นเครื่องมือหลอกลวงข้า""ทำไงได้ ข้ามันรูปงามถึงเพียงนี้ ขนาดบุตรศัตรูยังตกหลุมรนักทำใจเอาชีวิตข้าไม่ลง ส่วนเรื่องของบุตรชายข้าไม่ต้องกังวลหรอก ลูกสะใภ้ข้าเก่งกาจนัก นางหายาถอนพิษได้แล้ว เจ้าหลอกลวงว่าเป็นคนช่วยชีวิตข้า ส่วนข้าแสร้งว่ามีใจให้เจ้าไม่มีใครเสียเปรียบในเรื่อนี้นะองค์หญิง เศษซากราชวงศ์

สวีไค่หยุนกลับมาในห้องไม่เจอนาง ถามสาวใช้จึงรู้ว่านางกำลังอาบน้ำอยู่แต่เขานั่งรอมาเกือบชั่วยาม เหตุใดนางยังอาบไม่เสร็จอีก สวีไค่หยุนไม่สบายใจจึงเดินมาดูที่ห้องอาบน้ำ ปรากฏว่าแม่ตัวดีนั่งหลับคาอ่างไม้เสียแล้วน้ำช่างใสยิ่งนัก สิ่งที่เขาไม่ควรเห็นก็เห็นหมดแล้ว นางอายุสิบหกจริงหรือสองเต้านั้นช่างอวบอิ่มนัก อีกทั้งผิวขาวนวลสวีไค่หยุนถึงกับกลืนน้ำลาย บางอย่างในกายเขาขยายอย่างควบคุมไม่ได้ เด็กบ้านนี่น่าจับกดลงบนเตียงแล้วทำให้ครวญครางเรียกหาเขาเสียจริงๆ"เสี่ยหรัน ตื่นเถอะเดี๋ยวไม่สบายน้ำเย็นแล้ว"สวีไค่หยุนปลุกนาง จินเสี่ยวหรันงึมงำๆแต่นึกขึ้นได้ว่านางอาบน้ำอยู่แล้วเผลอหลับ หันไปเจอหน้าคนตัวโตที่ยืนอยู่เหนือหัวก็กรี๊ดเสียงดัง พร้อมกับยกแขนขึ้นปิดบังทรวงอก ชันเข่าปิดบังความงามเบื้องล่าง ปากก็ด่าเขา"อ๊ายยย สวีไค่หยุนเจ้ามันโรคจิต ออกไปนะเจ้ายังเป็นบัณฑิตอยู่หรือไม่""ข้าเห็นว่าเจ้าอาบน้ำอะไรกัน จะหนึ่งชั่วยามยังไม่ออกมา คิดว่าเจ้าอาจไม่สบายจึงมาดูใครจะรู้ว่าเจ้านั่งหลับเล่า""ออกไปนะ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย ไอ้คนลามก" จินเสี่ยวหรันจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้าก็ไม่ได้มันแขวนอยู่ด้านหลังเขาจึงเอ่ยเสียง