All Chapters of ท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน: Chapter 31 - Chapter 40

"ฉีเอ๋อร์ นิยายเรื่องนางโลมในม่านไข่มุกเจ้าขายดีนัก ตั้งแต่เปิดร้านหนังสือมาข้าไม่เคยทำกำไรได้เดือนเดียวสามแสนตำลึงเลยนะ""เฮ้อ แต่ว่าไปตัวละครม่านอี้น่าสงสารนะมีใครรักนางจริงบ้าง ตั้งแต่บัณฑิตหลี่อุตส่าห์ส่งเรียนจนจบสุดท้ายก็ไปแต่งงานกับคุณหนูลูกขุนนาง" เสิ่นผู่เย่วเอาตัวเองขึ้นจากน้ำนั่งห้อยขาแกว่งขาเล่น นางสงสารม่านอี้คนนั้นที่ยอมทำงานไร้เกียรติเพื่อหาเงินให้คนรัก"เฮ้อ ในยุคบุรุษเป็นใหญ่ก็แบบนี้แหละ นางทำเพื่อคนรักสุดท้ายได้ความทรยศคืนมา เจ้าดูเถอะตั้งแต่อดีตมีกี่คนถูกขังตำหนักเย็นบางคนไม่ได้ทำผิดอะไรเลย" เจียงฟางซินเอยขึ้น"บุรุษส่วนใหญ่ใช้หว่างขามากกว่าสติปัญญาน่ะ เสี่ยวเถาเรียกแล้วไปกันเถอะ ข้าจะไปดูเจ้าแฝดให้นางกินก่อน เสี่ยวหรันเจ้าจะนอนที่นี่หรือ""เจ้าค่ะพี่สาวพระชายา ไม่มีข้ากับพี่รองใช่ว่าพี่ใหญ่จะจัดงานแต่งไม่ได้ พี่รองบอกว่าท่านพ่อแต่งสะใภ้เสร็จเมื่อไหร่ จะพาข้าออกมาอยู่ข้างนอก ข้าก็ไม่อยากอยู่กับสตรีเสแสร้งกับบุรุษโง่งม ถึงจะเป็นพี่ชายตนเองก็เถอะ ไม่รู้จะโง่อันใดถึงเพียงนั้น"ทุกคนขึ้นจากน้ำหมดแล้ว ใส่เสื้อคลุมเดินกลับเข้าบ้าน จางซูฉีก้มลงเก็บดอกกล้วยไม้ที่ลอยตามน้ำมาเ

ยามเหมาจางซูฉีตื่นมาทำอาหารเอง เสี่ยวเถาอยู่ในห้องกับคู่แฝด สืออินพยายามอ้อนวอนนางแต่ไร้คำตอบ เด็กคนนี้ใจแข็งดีคนอย่างสืออินควรต้องสั่งสอนหลังทำอาหารเสร็จก็ยามเฉินพอดี ห้าสาวรวมถึงสาวใช้ของเจียงฟางซินก็มาช่วยอาหารก็ต้องทำเผื่อแขกไม่ได้รับเชิญด้วยน่าเหนื่อยใจหนานกงอินนั่งหน้าตึง เขานั่งหัวโด่แต่ฮองเฮาของเขานางแค่ย่อกายเคารพเขาเพียงเท่านั้นจากนั่นก็จากไปนั่งกับพวกของจางซูฉี"ฮองเฮา เหตุใดเมื่อคืนไม่นอนที่ตำหนักเราอนุญาตเจ้าค้างที่อื่นแล้วหรือ"หนานกงอินเริ่มพาลที่เมียไม่เห็นเขาในสายตา เจียงฟางซินตอบไม่ยี่หระว่า"ห้องไม่พอเพคะ หม่อมฉันเกรงว่าฝ่าบาทและใต้เท้าทั้งหลายจะไม่สะดวกสบาย"สืออินยืนรอเสี่ยวเถาแต่เมียไม่มองเขาสักนิด สือห่าวมาแล้วหิ้วขนมมาฝาก มีขนมดอกกุ้ยฮวาด้วยสือห่าวส่งห่อขนมให้จินเสี่ยวหรัน จากนั้นก็ส่งอีกห่อให้เสี่ยวเถา นางรับมาแล้วยิ้มหวานให้ มากไปแล้วนะนั่นเมียข้านะจินสือห่าว"เสี่ยวเถา เจ้าเหนื่อยหรือไม่ ให้ข้าช่วยเจ้าเลี้ยงลูกนะ"สืออินเดินมาหา แต่เสี่ยวเถาอุ้มลูกเดินหนีเข้าห้อง เสียงสือห่าวเอ่ยเบาๆ"ไม่ไปจัดการงานแต่งท่านมาทำตัวน่าสงสารให้ใครดูกันพี่ใหญ่""นั่นสินี่พี่

เสี่ยวเถาคว้าตะกร้าเดินกลับสืออินกระชากนางกลับมา หลิงหลงแกล้งล้มลงสืออินเข้ามาประคองนางไว้เสี่ยวจูที่เพิ่งเดินมาก็ตบหน้าหลิงหลงสามที ก่อนจะถูกคนของนางกระชากจนกระเด็นแล้วตบหน้ากลับ สืออินมองหน้าสองพี่น้อง"เสี่ยวเถานี่คือน้องสาวที่เจ้าสั่งสอนหรือ"เสียงดังทำให้ทุกคนมาถึง สือห่าวที่จับสาวใช้เหวี่ยงกระแทกกำลังแพงจนนางกระอักเลือดตายทันทีเขาจับเสี่ยวจูหันเข้าหาอกตัวเองไม่ต้องการให้นางเห็นสิ่งที่เขาจะทำ"มือข้างไหนของเจ้าที่ตบคนรักข้า "สาวใช้อีกคนกระเถิบถอยหลังหนี สือห่าวไวกว่าความคิดทุกคนพริบตาก็ตัดมือสองข้างของนางทิ้ง สาวใช้เป็นลมอยู่ตรงนั้น สืออินมองน้องชายอย่างคาดโทษ แต่สือห่าวอุ้มเสี่ยวจูไม่สนใจก่อนจะเอ่ย"นางตบหน้าอาซ้อข้าสามที เสี่ยวจูตบนางคืนมีอะไรไม่สมเหตุสมผลกันจินสืออิน" จินเสี่ยวหรันพยุงเสี่ยวเถาขึ้นมา"พี่ใหญ่พาคนรักท่านไปซะ อย่ามาทำตัวน่ารังเกียจแถวนี้ ทุกคนไม่ได้โง่งมเช่นท่าน"จินเสี่ยวหรันมองพี่ชายอย่างดูถูก สืออินพยุงหลิงหลง ขึ้นมามองหน้าเสี่ยวเถาแต่สายตานางที่มองเขามีแต่ความรังเกียจ เขาไม่ได้ตั้งใจเขาเห็นนางตบหลิงหลงก็รีบมาห้ามเท่านั้นเอง"ตายแน่ๆ ฉีเอ๋อร์รักเด็กสองค

หนานกงอินปรึกษาษาหารือกับขุนนางส่วนหนึ่งที่เรียกมา หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยก็ถึงเวลาอาหารเย็นห้องเครื่องตั้งสำรับที่ตำหนักกุ้ยฮวา ทุกคนรวมกันอยู่ที่นั่นหารืองานต่อ วันนี้ที่เรือนดอกเหมยทำหม้อไฟกินกัน เสี่ยวเถากำลังให้นมเสี่ยวเป้ยส่วนเสิ่นผู่เย่วถูกสวีไค่เฉิงอุ้มหายไปแล้ว ได้ยินว่าสวีฮูหยินบ่นคิดถึงนางให้มารับกลับบ้านส่วนจางหย่งเล่อพรุ่งนี้ต้องไปเก็บค่าเช่าร้าน เหลือแค่ฟางซือหมิงที่จะอยู่ก็ได้จะกลับก็ได้ เจียงฟางซิน จางซูฉีนั่งล้อมวงคุยกันหลังจากอิ่มแล้ว เหตุการณ์วันนี้ทำเอาอยากฆ่าคนเรื่องวันนี้ทำให้รับรู้ว่าคนที่ไม่ควรยั่วยุที่สุดคือจินสือห่าว แค่มือเดียวก็โยนคนจนตายได้"นี่ฉีเอ๋อร์ สือห่าวนี่ฝีมือร้ายกาจนักหรือเจ้าว่าไงซือหมิง""ข้าก็ว่าจริงแค่สะบัดมือทีเดียวสาวใช้คนนั้นลอยกระแทกกำแพงจนตายเชียว น่ากกลัวนัก ต่อไปใครรังแกเสี่ยวจูคงต้องระวังดีๆ"เสี่ยวจูก้มหน้าอายจนม้วน นางยิ่งนึกถึงเรื่องทำเขาทำกับนางเมื่อตอนบ่ายก็ยิ่งหน้าแดง คนบ้านั่นไร้ยางอายยิ่งนัก"พี่ใหญ่ พรุ่งนี้พี่จะไปในเมืองไหมเจ้าคะ ข้าว่าจะไปดูเต้าหู้สักหน่อยเสี่ยวหรันนางอยากกินนัก"พรุ่งนี้เป็นวันมอบสินสอดของจินสือห่าว น

ตระกูลสวีเสิ่นผู่เย่วกำลังนวดบ่าให้ฮูหยินผู้เฒ่า นางรักเด็กสาวคนนี้ยิ่งนักพวกเขาแต่งงานกันแล้วก่อนไปชายแดนจึงยังไม่ได้ร่วมหอ"เย่วเย่ว เมื่อไหร่จะมีเหลนให้ย่าสักทีกว่าพวกเจ้าจะมีข้าคงอุ้มไม่ไหวแล้วกระมัง'"ท่านย่า ข้ายังเด็กอยู่เลยนะเจ้าคะยังไม่รีบ""เย่วเย่ว แม่ว่าสิบแปดนี่ไม่เด็กแล้ว คืนนี้ก็ย้ายไปนอนกับเฉิงเอ๋อร์เถอะ ผัวเมียกันถึงเจ้าไม่จัดงานใหญ่โตแต่กราบไหว้ฟ้าดินก็คือผัวเมียกันแล้ว"สวีฮูหยินเอ่ย ทั้งคู่แต่งงานเงียบๆเด็กคนนี้รังเกียจบิดานักไม่ยอมให้เขาได้สินสอดสักอีแปะตามธรรมเนียมต้องให้ฝ่ายเจ้าสาวจึงไม่มีใครรู้ว่าทั้งคู่แต่งงานแล้วนอกจากตระกูลฝ่าบาทสามพี่น้องและตระกูลหลี่ตระกูลฟาง รวมถึงสหายของสะใภ้คนนี้เสิ่นผู่เย่วคิดหนัก เมื่อก่อนเขาแค่แอบมาหายังพอไหว แต่ตอนนี้ต้องร่วมหอทำไงดี ไม่ได้เตรียมตัวเลยนะ คนบ้านั่นต้องรู้เรื่องด้วยแน่ๆ ไม่ใช่เป็นคนวางแผนให้ท่านย่ากับท่านแม่หรอกนะเสิ่นผู่เย่วเปิดประตูห้องเข้ามาก็เจอผ้าแพรสีแดงแขวนไว้ มีเทียนแดง จอกเหล้ามงคล บนเตียงยังมีดอกไม้หอมโปรยไว้สวีไค่เฉิงคนเจ้าเล่ห์นี่ต้องเตรียมการมาก่อนแน่ๆเชียวน่าทุบนัก มีคนมากอดจากด้านหลัง กลิ่นกายนี้จะ