บททั้งหมดของ วิวาห์ร้างใจ: บทที่ 31 - บทที่ 40

“อ้วก... อ้วก...”เสียงอาเจียนจากเตยหอมดังขึ้น ทำให้ยายฟองจันทร์ที่นั่งกินข้าวอยู่อดที่จะลุกขึ้นไปลูบหลังให้ไม่ได้“หนูเตย... เป็นอะไรไปลูก”เตยหอมอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง หล่อนรับขันน้ำจากยายฟองจันทร์มาบ้วนปาก ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง“เตย... ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”“แต่ยายว่ามันแปลกๆ นะหนูเตย... เพราะยายเห็นหนูโฮกฮากแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ”เตยหอมฝืนยิ้ม ขณะก้าวเดินกลับไปนั่งบนเสื่อสานที่ตรงกลางมีสำรับอาหารตั้งอยู่“เตยอาจจะเป็นโรคกระเพาะก็ได้ค่ะ เตยว่าถ้าต่อไปเตยกินข้าวตรงเวลาอาการนี้น่าจะหายไปจ้ะยาย”“แต่ตาก็ไม่เห็นหนูเตยกินข้าวผิดเวลาเลยนะ แล้วทำไมถึงจะเป็นโรคกระเพาะได้ล่ะ นี่ถ้าหนูเตยแต่งงานแล้ว ตาคงคิดว่าหนูเตยแพ้ท้องมากกว่า”คำพูดของตาคำสาย ทำให้ใบหน้าของเตยหอมซีดเผือด มือเล็กยกขึ้นลูบหน้าท้องแบนเรียบของตัวเองทันควันคง... ไม่ใช่... ใช่ไหม...ความหวาดกลัวแล่นพล่านอยู่ในอก จนใบหน้าขาวซีดยิ่งกว่ากระดาษเสียอีก“ตาสายก็พูดมากไปได้ หนูเตยยังไม่มีผัว จะท้องได้ยังไงกันล่ะ”“ฉันก็บอกแล้วไงว่าถ้าหนูเตยแต่งงานแล้ว ฉันจะคิดว่าแพ้ท้อง แต่นี่หนูเตยยังไม่ได้แต่งงาน ก็แสดงว่าไม่มีทางแพ้ท้องได้ยังไง

“เป็นยังไงบ้างหนูเตย คุณหมอบอกว่าหนูเตยเป็นอะไร”ยายฟองจันทร์รีบเดินเข้าไปหา เมื่อเห็นเตยหอมเดินโซซัดโซเซ แถมหน้ายังซีดขาวออกมาจากห้องตรวจ“แล้วนี่ร้องไห้ทำไมล่ะหนูเตย...”เตยหอมทรุดฮวบลงนั่งบนเก้าอี้พลาสติกที่ยายฟองจันทร์พามานั่ง คำพูดของคุณหมอยังดังก้องอยู่ในหัวของหล่อนตลอดเวลา‘หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ คุณกำลังตั้งครรภ์’ท้อง...ใช่... หล่อนกำลังตั้งท้องกับ...น้ำตาของหล่อนไหลออกมาลวกสองพวงแก้ม หัวใจปวดร้าวเหลือเกินกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นหล่อนตั้งท้องกับอเล็กซิส ท้องกับเขาในค่ำคืนนั้น หล่อนโง่เองที่ไม่ฉุกคิดเรื่องคุมกำเนิดมือเล็กยกขึ้นลูบหน้าท้องที่ยังแบนเรียบเหมือนเดิม และไม่มีอะไรบ่งบอกให้รู้เลยว่าภายในกำลังมีอีกชีวิตหนึ่งอุบัติขึ้นลูก...ลูกของหล่อนกับอเล็กซิส...ลูกที่จะมีเพียงแค่แม่คนเดียวเท่านั้น โดยที่พ่อของลูกจะไม่มีวันได้รับรู้เลยแล้วหล่อนจะตอบลูกว่ายังไง หากลูกถามถึงพ่อ...“หนูเตย... ว่าไงล่ะลูก คุณหมอว่ายังไงบ้าง ที่หนูเตยอ้วกบ่อยๆ เป็นอะไร”คำถามย้ำอีกครั้งของยายฟองจันทร์ทำให้หล่อนได้สติกลับคืนมา หล่อนยกมือขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะกัดฟันบอกความจริงให้กับหญิงสูงวัยรู้

“น้องเจน พี่มีเรื่องจะพูดด้วย” อเล็กซิสวางหนังสือเล่มหนาในมือลง และมองภรรยาในนามที่เพิ่งกลับเข้ามาในห้องนอน กลิ่นเหล้าคละคลุ้งจนแทบอาเจียน“มันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆ เลยใช่ไหมคะ พี่อเล็กถึงถ่างตารอเจนถึงตีสองได้” เจนจิราโยนกระเป๋าสะพายแบบคล้องไหล่ลงกับพื้นอย่างไม่ไยดี จากนั้นก็เดินมานั่งบนเตียง “ว่ามาสิคะ มีอะไรก็พูดมาเลย”เมื่ออยู่ใกล้ อเล็กซิสก็เห็นรอยดูดที่ลำคอขาวผ่องของเจนจิราได้อย่างชัดเจน“พี่อยากให้น้องเจนหยุดทำเรื่องไม่ดีซะ”“หึ... เรื่องไม่ดี เรื่องอะไรกันล่ะคะ” หล่อนเชิดหน้าไม่ใส่ใจอเล็กซิสถอนใจออกมาแรงๆ แสดงความเบื่อหน่ายชัดเจน “ก็เรื่องผู้ชายที่น้องเจนออกไปหาทุกคืนยังไงล่ะครับ”“ผะ... ผู้ชายอะไรกันคะ” เจนจิราหน้าเสีย เมื่อได้ยินอเล็กซิสพูดเรื่องจริงออกมา“น้องเจนก็รู้อยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร เอาเป็นว่า ถ้าน้องเจนไม่หยุดทำเรื่องเสื่อมเสียพวกนี้ เราสองคนก็ต้องหย่ากัน”“เจนไม่หย่าค่ะ ไม่มีทางหย่า” เจนจิราลุกขึ้นยืน จ้องหน้าอเล็กซิสเขม็ง “เจนจะไม่มีวันปล่อยให้พี่อเล็กไปเสวยสุขกับนังผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น”“ถ้าอย่างนั้นก็เลิกทำตัวแบบในคลิปนี้ได้แล้ว”อเล็กซิสเปิดคลิปในโทรศัพ

เหตุการณ์ในวันนั้นผ่านมาสี่ปีกว่าแล้ว แต่มันก็ยังเป็นฝันร้ายในใจของเจนจิราตลอดเวลา เพราะหญิงสาวกลายเป็นโรคซึมเศร้า และชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง แถมพอเห็นตำรวจก็จะตื่นตกใจจนร้องไห้ออกมาทุกครั้งปิยนุชต้องพาลูกสาวกลับมาดูแลต่อที่บ้านตั้งแต่เกิดเรื่อง และต่อจากนั้นอีกเพียงห้าเดือน อเล็กซิสก็ดำเนินเรื่องหย่าขาดจากเจนจิรา ซึ่งหล่อนก็ไม่ได้ขัดข้อง เพราะได้ให้คำสัญญากับเจสสิก้าเอาไว้ว่า หากครอบครัวโอคอนเนอร์ช่วยเรื่องคดีความและสามารถช่วยให้เจนจิรารอดคุกได้ หล่อนจะยอมทุกอย่าง“กรี๊ดดดดดด... ออกไป ออกไปให้พ้น!”ปิยนุชรีบวิ่งเข้าไปหาลูกสาว ก็พบว่าเจนจิรากำลังปาข้าวของในห้องพัลวัน“น้องเจน... แม่เองลูก หนูใจเย็นๆ นะจ๊ะ”“ฉันไม่เชื่อ แกต้องเป็นตำรวจแน่ๆ ไปให้พ้น!”ปิยนุชร้องไห้ เมื่อถูกลูกสาวปาแจกันใส่ และเพราะหลบไม่ทันจึงศีรษะแตก ซึ่งนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่หล่อนถูกเจนจิราทำให้เจ็บเนื้อเจ็บตัว“น้องเจน... แม่เอง... แม่เองลูก...”“ไปให้พ้น กรี๊ดดดดด!”เพล้งงงงงง!ปิยนุชจำต้องออกไปจากห้องของลูกสาว หล่อนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดทรมานใจ ขณะเดินกลับห้องนอนเพื่อไปทำแผลที่ศีรษะ รูปถ่ายของสามีที่ตั้งอยู่บนเตี

เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้นในกลางดึก ทำให้เตยหอมสะดุ้งตื่นขึ้นมา หล่อนรีบไปเปิดประตูห้อง เพราะเกรงว่าถ้าปล่อยให้เคาะนานกว่านี้ลูกสาวจะตกใจตื่นเมื่อหล่อนเปิดประตูห้องออกก็พบว่ายายฟองจันทร์กับตาคำสายยืนหน้าตาตื่นอยู่หน้าห้อง“มีอะไรเหรอจ๊ะ ตา ยาย...”หล่อนถามออกไปด้วยความแปลกใจยายฟองจันทร์กับตาคำสายมองหน้ากัน ก่อนจะบอกสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้จากกรุงเทพฯ ให้กับเตยหอมฟัง“ไอ้กอบเพื่อนเก่าตา มันโทร. มาบอกว่าคุณหนูเจนจิรากินยาฆ่าตัวตาย” เพื่อนที่ตาคำสายเอ่ยถึงคือลุงประกอบคนขับรถประจำบ้านเจริญวัฒนากุล“ว่ายังไงนะตา?!”“คุณหนูเจนจิรากินยาฆ่าตัวตาย”คราวนี้ยายฟองจันทร์เป็นคนพูดตอบซ้ำออกมา“เป็นไปไม่ได้... คุณเจน... เธอไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกจ้ะ...”เตยหอมเต็มไปด้วยความตกใจ และก็คิดภาพของเจนจิราที่จะกินยาฆ่าตัวตายไม่ออกเลยจริงๆ“เห็นไอ้กอบมันบอกว่า ตั้งแต่คุณหนูเจนจิราหย่ากับสามี ก็มีอาการซึมเศร้ามาตลอด”“คุณเจน... หย่ากับ... สามีเหรอจ๊ะ?”ไม่จริง มันจะเป็นไปได้ยังไง อเล็กซิสกับเจนจิราหย่าขาดจากกันแล้วอย่างนั้นเหรอ เจนจิราไม่น่ายอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นได้ นี่หล่อนงงไปหมดแล้ว“ตาว่าเรื่องมันน่า