All Chapters of วิวาห์ร้างใจ: Chapter 21 - Chapter 30

“คุณแม่มีอะไรคะโทร. มาแต่เช้าเชียว” หล่อนกรอกเสียงหงุดหงิดไปตามสาย“ทำไมทำเสียงหงุดหงิดแต่เช้าล่ะน้องเจน หรือว่าผิดพลาดอะไรหรือเปล่า”เจนจิรากระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะตอบมารดา “ก็เหมือนจะไม่มีอะไรผิดพลาดนะคะคุณแม่ แต่พี่อเล็กน่ะสิคะ ทำเฉยเมยกับเจนแปลกๆ”“อย่าคิดมากสิน้องเจน พี่เขาอาจจะยังแฮงค์อยู่ก็ได้ เมื่อคืนเมาหนัก จำไม่ได้หรือไงลูก”เจนจิราถอนใจแรงๆ อีกครั้ง “เจนก็ขอให้เป็นแค่เรื่องนั้นแหละค่ะ อ้อ แล้วนี่แม่ไล่นังเตยมันไปหรือยังคะ”“กำลังให้มันเก็บของอยู่ เดี๋ยวสายๆ จะให้ไอ้หนุ่มไปส่งมันขึ้นรถทัวร์แล้วล่ะ”เจนจิราได้ยินคำพูดของมารดาก็ยิ้มพึงพอใจ เพราะเสี้ยนหนามหัวใจอย่างเตยหอมกำลังจะไปให้พ้นจากชีวิตของหล่อนกับอเล็กซิสอเล็กซิสจะไม่มีทางรู้หรอกว่าคืนเข้าหอ ตัวเองนอนกับใคร...“แล้วคุณแม่อย่าลืมเอาเงินปิดปากมันไปด้วยนะคะ”“โอ๊ย จะไปให้มันทำไมล่ะน้องเจน ไล่มันไปให้พ้นๆ บ้านก็พอแล้วล่ะ”“เดี๋ยวมันเกิดกลับมาเปิดโปงพวกเราจะทำยังไงล่ะคะ คุณแม่ให้ๆ มันไปเถอะค่ะ เสียน้อยๆ ดีกว่าเสียเยอะค่ะ”“ก็ได้ แต่แม่จะให้มันแค่หมื่นเดียวเท่านั้นแหละ”“สักสองหมื่นดีกว่าไหมคะคุณแม่ มันจะได้เอาไว้ตั้งตั

“เมื่อคืนหลับสบายดีไหมจ๊ะหนูเจน” เจสสิก้าทักทายลูกสะใภ้ของตนเองด้วยน้ำเสียงสดใส“หลับสบายมากเลยค่ะคุณแม่”“แม่ดีใจนะที่หนูเจนหลับสบาย อ้าว แล้วนั่นแขนไปโดนอะไรกัดมาจ๊ะ ทำไมแดงเชียว” เจสสิก้าจ้องมองท่อนแขนขาวๆ ที่มีรอยตุ่มแดงๆ หลายจุดด้วยความแปลกใจเจนจิรายิ้มหน้าเจื่อนๆ ก่อนจะตอบ “ในห้องหอน่าจะมียุงน่ะค่ะ มันก็เลยกัดเจน”“ไม่น่ามีนะหนูเจน แม่ให้เด็กคอยกำจัดยุงที่บินเล็ดลอดเข้ามาตลอด”“แต่เจนโดนยุงในห้องกัดจริงๆ นะคะ เจนไม่ได้โกหก” เจนจิรายืนกรานโกหกต่อไป จนเจสสิก้ามีสีหน้าไม่สบายใจ“งั้นแม่ต้องขอโทษด้วยนะหนูเจน เดี๋ยวแม่จะให้เด็กขึ้นไปดูให้ คืนนี้หนูเจนจะได้ไม่ถูกยุงกัดเอาอีก”“ขอบคุณมากค่ะคุณแม่” หล่อนกล่าวขอบคุณโดยไม่แม้แต่จะยกมือไหว้ตามธรรมเนียมของบ้านเกิด ก่อนจะหันซ้ายแลขวาหาอเล็กซิส“แล้วพี่อเล็กไปไหนเหรอคะคุณแม่”“อ๋อ แม่ลืมเลย พ่ออเล็กบอกว่าจะไปรอหนูเจนที่รถน่ะ นี่ก็น่าจะรออยู่นานแล้วล่ะ หนูเจนรีบไปเถอะ”เจนจิรามีสีหน้าไม่พอใจ “คุณแม่คะ พี่อเล็กรีบร้อนอะไรนักหนาก็ไม่รู้ค่ะ นี่ก็ไม่ยอมพาเจนไปจดทะเบียนนะคะ แต่จะพาไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่บ้านก่อน”“แม่ว่าพี่เขาก็ทำถูกต้องแล้วนะ พาหนูเ

มันพลาดมากที่เขาไม่มีแม้แต่เบอร์โทรศัพท์มือถือของเตยหอม เขาทำได้แค่ขับรถวนไปวนมาตามหาหล่อน ภาวนาให้ตามหาเจอ แต่เวลาผ่านไปครึ่งค่อนวัน เขาก็ต้องยอมรับกับตัวเองว่า เตยหอมหายไปจากชีวิตของเขาแล้ว“ฉันจะไปตามหาเธอได้ที่ไหน เตยหอม...”ชายหนุ่มจอดรถข้างทาง ก่อนจะหยิบต่างหูรูปหัวใจที่เก็บได้บนเตียงขึ้นมามอง“มันจะดีกว่านี้ หากฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงคนเมื่อคืนคือเธอ... เตยหอม...”เขาซบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ หัวใจเจ็บคล้ายกับกำลังถูกมีดแหลมคมเฉือนเสียงโทรศัพท์เรียกเข้าดังขึ้น เขาจำต้องเงยหน้าขึ้นจากพวงมาลัยรถขึ้นมากดรับสาย“ครับคุณแม่”“ตอนนี้อยู่ไหนน่ะลูก รู้ไหมว่าหนูเจนตามหาให้วุ่นเชียว”น้ำเสียงของมารดาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ คงจะถูกเจนจิราต่อว่ามาอย่างแน่นอน“ผมกำลังจะกลับครับ”“งั้นโทร. ไปบอกหนูเจนหน่อยนะลูก อย่าให้เมียต้องร้อนใจแบบนี้ มันไม่ดี”“ครับคุณแม่”ชายหนุ่มวางสายจากมารดา สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายวันนี้เขาจนปัญญาที่จะตามหาเตยหอม แต่เขาจะไม่มีวันยอมล้มเลิกที่จะตามหาหล่อนหรอกอเล็กซิสบังคับรถสปอร์ตให้กลับมาวิ่งถนนอีกครั้ง ใบหน้ามีแต่ความเคร่งเครียดน้ำตายังคงไหลรินอาบสองแก้มเป็น

เจนจิราสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความมึนงง และสิ่งแรกที่หล่อนทำทันทีหลังรู้สึกตัวตื่นก็คือการมองหาอเล็กซิส แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของเขา“พี่อเล็กไปไหนเนี่ย”หล่อนยกมือขึ้นเสยเส้นผมแรงๆ ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะก้าวเท้าลงเตียง และเดินไปชะโงกดูที่หน้าต่างห้อง รถสปอร์ตของอเล็กซิสยังจอดอยู่เจนจิรายิ้มอย่างมีความหวัง หล่อนรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ และอาบน้ำชำระร่างกายลวกๆ ก่อนจะรีบลงไปยังชั้นล่าง เพราะมั่นใจว่าอเล็กซิสยังไม่ได้ออกไปทำงาน“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณแม่ คุณพ่อ” หล่อนรีบกล่าวทักทายเจสสิก้า และก็ฟาเบียน“อรุณสวัสดิ์ครับหนูเจน”ฟาเบียนที่อิ่มมื้อเช้าพอดีกล่าวทักทายตอบ และก็เตรียมตัวจะออกไปทำงาน“อรุณสวัสดิ์จ้ะหนูเจน มาๆ มากินมื้อเช้าด้วยกัน” เจสสิก้ายังคงเต็มไปด้วยความเอ็นดูลูกสะใภ้เจนจิรารีบเดินเข้าไปหาหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวข้างๆ กับอเล็กซิส“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่อเล็ก”“อรุณสวัสดิ์ครับน้องเจน”“เมื่อคืนพี่อเล็กเข้ามาในห้องตอนไหนคะ เจนหลับไม่รู้เรื่องเลยค่ะ”“น่าจะเกือบๆ เที่ยงคืนน่ะครับ”“ว่าแล้วเชียว พี่อเล็กไปทำอะไรนอกห้องมาคะถึงเข้าห้องดึกแบบนั้นน่ะ เจนก็รอจนหลับเลย” เจนจิราตัดพ้ออเล

เจนจิราเดินหน้าตาหงุดหงิดเข้ามาในบ้านของตนเอง และก็เจอบิดากำลังยืนชื่นชมอยู่กับกระถางกล้วยไม้ จึงอดที่จะเดินเข้าไปฟาดงวงฟาดงาใส่ไม่ได้“มีความสุขจังนะคะคุณพ่อ”“น้องเจน... เป็นอะไรหรือเปล่าลูก”“หึ... ห่วงเจนด้วยเหรอคะ นึกว่าห่วงแต่นังเตยลูกคนใช้เป็นอย่างเดียว”“น้องเจนก็รู้ว่าพ่อรักน้องเจนที่สุด” เกรียงไกรพยายามปลอบลูกสาว“แต่คุณพ่อก็รักนังเตยด้วย อย่าคิดว่าเจนไม่รู้นะคะ ถึงคุณพ่อจะไม่แสดงออก แต่เจนก็รู้ค่ะ!”เกรียงไกรเถียงไม่ออกจึงทำได้แค่นิ่งเงียบ“คอยดูนะ เจนจะตามล้างตามผลาญมันไม่ให้มีความสุขเลย เจนเกลียดมันค่ะ!”“เตยก็ไม่อยู่ที่นี่แล้ว ทำไมน้องเจนถึงได้ยังอาฆาตแค้นอีกล่ะลูก ปล่อยวางบ้างเถอะ”“คุณพ่ออย่ามาสอนเจนนะ เพราะคุณพ่อไม่มีสิทธิ์ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตเจนตอนนี้ มันเพราะความมักมากความมักง่ายของคุณพ่อคนเดียว แล้วถ้าชีวิตเจนย่ำแย่ คุณพ่อนั่นแหละคือต้นเหตุ จำเอาไว้ด้วยค่ะ!”เจนจิราสะบัดหน้าเดินจากไปแล้ว แต่กลับทิ้งระเบิดเอาไว้ในมือของผู้เป็นบิดานับสิบลูกเกรียงไกรตาแดงก่ำด้วยความเสียใจ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรงหลังจากทำร้ายบุพการีด้วยวาจาก้าวร้าวเสร็จแล้ว เ