All Chapters of วิวาห์ร้างใจ: Chapter 41 - Chapter 50

“ฉันพลิกแผ่นดินตามหาเธอ...” เขากระซิบชิดปากเจ่อ “แต่ก็ไม่เคยได้ข่าวคราวของเธอเลย” มือใหญ่โอบประคองดวงหน้าที่มีหยาดน้ำตาเปียกชุ่มเอาไว้ “จนกระทั่งวันนี้... ฉันได้เจอเธออีกครั้ง” ดวงตาสีฟ้ากระจ่างอัดแน่นไปด้วยความยินดี “ฉันสาบาน ว่าจะไม่มีวันปล่อยเธอไปไหนอีกแล้ว”เตยหอมยืนนิ่ง พยายามต่อสู้กับความชั่วร้ายภายในจิตใจของตัวเองอย่างสุดความสามารถหล่อนไม่ควรพบเจอ หรือแม้แต่ใกล้ชิดกับอเล็กซิสอีก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม“ปะ... ปล่อยเตยเถอะค่ะ”“ไม่... ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอมากมาย”หล่อนช้อนตามองเขา พยายามที่จะแสดงความเย็นชาใส่เขาให้มากที่สุด“เตยต้องเข้าไปช่วยงานศพคุณเจนค่ะ”“ฉันแค่ขอคุยกับเธอต่ออีกสักห้านาทีก็พอ... ไม่ได้เลยเหรอเตยหอม...”หัวใจของหล่อนกำลังร้องไห้ ความสับสนมากมายกำลังระเบิดตูมตามอยู่ในนั้น หล่อนไม่คาดคิดว่าจะพบเจอเขาที่นี่ และก็ไม่ได้เตรียมตัวรับมือกับจูบร้อนรุ่มแสนวิเศษนี้เอาไว้เลย“เตยต้อง... ขอโทษนะคะ เตยอยู่คุยกับคุณอเล็กต่อไม่ได้จริงๆ ค่ะ เตยขอตัว...” หล่อนดิ้นขลุกขลัก แต่เจ้าของอ้อมกอดอบอุ่นไม่ยอมปล่อย“เตยขอร้องล่ะค่ะ อย่าทำให้เตยมีปัญหากับสามีเลย”หล่อนรับรู้ได้ถึง

“ผมลากลับก่อนนะครับ”อเล็กซิสเอ่ยลาปิยนุชหลังจากอยู่ร่วมงานศพของเจนจิราจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว“ขอบใจมากนะพ่ออเล็กที่มาอุตส่าห์มาร่วมไว้อาลัยให้กับน้องเจน” ปิยนุชน้ำตาคลอ ความสูญเสียยังคงอัดแน่นเต็มหัวใจ“ผมต้องมาอยู่แล้วครับ ยังไงน้องเจนกับผมก็เคยอยู่ด้วยกัน แม้จะระยะสั้นๆ ก็ตามครับ”ปิยนุชยิ้มขอบคุณให้กับอเล็กซิสอีกครั้ง และก็เห็นว่าชายหนุ่มมองจ้องไปที่ร่างของเตยหอมที่กำลังช่วยเก็บกวาดศาลาวัด“เตยหอม ไปอยู่ไกลถึงเชียงใหม่ แต่ก็ยังมีน้ำใจเดินทางมาช่วยงานของน้องเจน...”“ครับ”“พ่ออเล็กได้คุยกับเตยหอมหรือยังล่ะ”อเล็กซิสฝืนยิ้มออกมา แต่หน้าเศร้าจนปิยนุชจับสังเกตได้ “เตยหอมเป็นคนดีมาก ขนาดเมื่อก่อนน้ากับน้องเจนกดขี่ข่มเหงทุกครั้งที่มีโอกาส แต่เด็กคนนี้ก็ยังไม่เคยคิดโกรธแค้นกลับมาเลย...”“งั้นผมขอตัวลากลับก่อนนะครับ”“จ้ะ”อเล็กซิสกำลังจะเดินออกมาจากศาลาวัด แต่ปิ่นงามที่วิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ กับเตยหอมหันมาเห็นเข้าพอดี จึงวิ่งเข้ามาหา พร้อมกับโถมตัวเข้ามากอด“คุณลุงจะกลับแล้วเหรอคะ”อเล็กซิสย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้า ก่อนจะจรดปลายจมูกลงบนแก้มยุ้ยฟอดใหญ่“เอาไว้ถ้าลุงมาอีก เราคงได้เจอกันครับคนเก่ง”เด

“ทำไมวันนี้เธอไม่พาน้องปิ่นมาด้วยล่ะ”อเล็กซิสเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่เขาบังคับให้หล่อนขึ้นมานั่งบนรถสปอร์ตได้สำเร็จ“เตย... ไม่อยากเป็นห่วงน่ะค่ะ ก็เลยให้ลูกอยู่ที่ห้องกับยายจันทร์”เขาทำเสียงงึมงำรับทราบในลำคอ ก่อนจะเอ่ยถามต่อไปอีกอย่างอารมณ์ดี“เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม ทำไมเธอถึงไปอยู่เชียงใหม่กะทันหันแบบนั้น แถมยังไม่บอกฉันสักคำ” คนที่ขับรถอยู่หันมามองแวบหนึ่งก่อนจะหันไปจ้องถนนเหมือนเดิม“เตย...”“หรือว่าเกลียดฉันมาก ก็เลยไม่อยากแม้แต่จะเอ่ยลา”หล่อนก้มหน้าลง น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา “เตย... ไม่ได้เกลียดคุณอเล็กหรอกค่ะ”“แล้วทำไมถึงไปโดยไม่ลาล่ะ หรือว่าทำอะไรผิดเอาไว้”หล่อนเงยหน้าขวับขึ้นทันทีด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบปฏิเสธทันควัน“ไม่... ไม่มีหรอกค่ะ เตย... ก็แค่อยากไปเฉยๆ”“อย่างนั้นเหรอ”ทำไมเขาจะต้องหัวเราะเสียงต่ำทุ้มแบบนี้ในลำคอด้วยนะ ฟังแล้วมันน่ากลัวอย่างประหลาด“ค่ะ”“แล้วนี่จะอยู่กรุงเทพฯ กี่วันล่ะ” เขาชวนคุย“เสร็จงานศพคุณเจนแล้ว เตยก็จะกลับทันทีค่ะ”“ไม่คิดจะอยู่ต่ออีกสักวันสองวันหรือ”หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน “ไม่ค่ะ เตยต้องรีบกลับค่ะ น้องปิ่นขาดเรียนหลายวันไม่ดีค่ะ”“งั้นก็สั

อเล็กซิสยังไม่ได้กลับออกไป เขายังคงเฝ้ารอให้เตยหอมพาปิ่นงามออกไปก่อน เพราะเขามีเป้าหมายบางอย่างที่ต้องทำนั่นเองเขารอจนเตยหอมจูงมือลูกสาวพ้นออกไปจากห้องพัก จากนั้นก็ออกจากที่ซ่อน และเดินไปหาบุคคลเป้าหมายยายฟองจันทร์ที่เพิ่งจะแต่งตัวเสร็จ หันไปตะโกนบอกสามีที่กำลังเข้าไปทำธุระในห้องน้ำ“ฉันออกไปรอข้างนอกนะตาสาย”“เออ”เมื่อสามีตะโกนตอบกลับออกมา ยายฟองจันทร์ก็เปิดประตูห้องพัก และกำลังจะก้าวออกไปข้างนอก แต่แล้วก็ต้องชะงักกึก เมื่อเห็นผู้ชายตัวสูงมากๆ ยืนอยู่หลังบานประตูไม้“คุณ...”“ผมอเล็กซิสครับ คุณยายน่าจะเคยเห็นผมที่งานศพของน้องเจน...”ยายฟองจันทร์เลิกคิ้วสูงและพยายามครุ่นคิด ก่อนจะตอบออกมา“ยายก็ว่าหน้าคุณคุ้นๆ เหมือนกัน”อเล็กซิสระบายยิ้มออกมาอย่างพอใจ “ผมมีบางเรื่องอยากจะสอบถามคุณยายน่ะครับ พอจะมีเวลาให้ผมสักห้านาทีไหมครับ”ยายฟองจันทร์มองหน้าเด็กรุ่นหลานอย่างชั่งใจ แต่ไม่นานก็ตอบรับ“ได้สิ ว่าแต่พ่อหนุ่มมีอะไรจะถามยายเหรอ”“งั้นเชิญทางนี้ครับ”อเล็กซิสเดินนำยายฟองจันทร์ออกมานั่งบนเก้าอี้ไม้ที่ระเบียงห้องพัก“พ่อหนุ่มมีอะไรจะถามยายก็ถามได้เลย ถ้ายายรู้ก็จะตอบให้โดยไม่ปิดบัง” ยายฟอ

ในที่สุดหล่อนก็ตามจนเจอปิ่นงาม ซึ่งลูกสาวตัวน้อยกำลังหัวเราะเสียงสดใสอยู่บนลำคอแข็งแรงของบิดาตนเอง น้ำตาของหล่อนไหลรินออกมาลวกแก้มนวล แต่ก็รีบป้ายมันทิ้งไป เมื่อสติสัมปชัญญะกลับคืนมาครบถ้วนหล่อนก้าวเท้าเดินเข้าไปหยุดด้านหลังของทั้งสองคน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงที่ผ่านการปั้นแต่งมาแล้วอย่างดี“ขอลูกเตยคืนด้วยค่ะ”คนตัวโตหมุนตัวกลับมามอง แววตาของเขามืดมิดยิ่งกว่าสีดำเสียอีก หล่อนไม่เคยเห็นสายตาของเขาดุแบบนี้มาก่อนเลย และมันก็ทำให้หล่อนใจคอไม่สู้ดี“เรากำลังสนุกกันมาก เธอไม่เห็นหรือเตยหอม”หล่อนสะอึกเมื่อได้ยินคำโต้ตอบของอเล็กซิส ท่าทางของเขาดูไม่เกรงกลัวคนเป็นแม่อย่างหล่อนจะต่อว่าเลยสักนิด“น้องปิ่นจ๊ะ กลับห้องกับแม่จ๋านะจ๊ะ”เมื่อบอกกับคนตัวโตไม่สำเร็จ หล่อนก็เลือกที่จะพูดกับลูกสาวแทน แต่ปิ่นงามก็ไม่ได้ให้ความร่วมมือเลย“น้องปิ่นกำลังนับดาวอยู่จ้ะแม่จ๋า... ยังไม่ครบเลย...”“เราไปนับกันที่ห้องก็ได้นี่จ๊ะ มา... มาหาแม่นะคนเก่ง”ปิ่นงามส่ายหน้าไปมา และถ้าหล่อนตาไม่ฝาด หล่อนเห็นมุมปากของอเล็กซิสมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาหล่อนใจคอไม่ดีเลย...“ลูกยังไม่อยากกลับ”ลูก?ทำไมเขาใช้คำพูดแบบนี้นะ“ถ้าเธอร