บททั้งหมดของ วิวาห์ตัวสำรอง: บทที่ 31 - บทที่ 40

เฌอปรางทำได้แค่ยืนมองท้ายรถเพื่อนของเคลวินที่ขับออกไปจากไร่ชาในระยะไกลๆ เท่านั้น เพราะพ่อเลี้ยงหนุ่มไม่ต้องการให้หล่อนเข้าไปวุ่นวายหรือว่าแสดงตัวว่าเป็นใครกับเพื่อนๆ ของเขา ซึ่งหล่อนก็ก้มหน้าทำตามคำสั่งเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา“แปลกนะคะ ปกติพ่อเลี้ยงจะดีใจเสมอที่คุณชาร์ลกับคุณอเล็กและก็คุณแม็กที่คราวนี้ไม่ได้มาด้วยเดินทางมาหาที่ไร่ แต่รอบนี้ดูท่าทางอยากให้เพื่อนกลับไปจนออกหน้าออกตา”หล่อนหันมองจิตที่พูดขึ้นด้วยความสงสัยอยู่ข้างกายของตนเองด้วยสายตาเศร้าหมอง“พ่อเลี้ยงคงมีเหตุผลส่วนตัวนั่นแหละจ้ะพี่จิต”“แต่พี่ว่าพ่อเลี้ยงหวงคุณเฌอปรางกับเพื่อนๆ มากกว่า เพราะคุณชาร์ลกับคุณอเล็กหล่อยังกับเทพบุตร คงกลัวคุณเฌอปรางหวั่นไหวแน่ๆ”“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกจ้ะพี่จิต” หล่อนแย้งเสียงแผ่วเบาและเศร้าหมอง ในขณะที่จิตยังไม่หยุดพูด“แต่เดี๋ยวนี้พ่อเลี้ยงดูแปลกๆ ไปนะคะ เมื่อวานพี่ออกไปในไร่ เจอลุงสำลี พ่อของพัลลภ เด็กผู้ชายน่าจะรุ่นๆ เดียวกันกับคุณเฌอปรางล่ะมั้ง”เฌอปรางยืนฟังเงียบๆ“ลุงสำลีแกบอกว่าเมื่อสองวันก่อน พ่อเลี้ยงเรียกคนงานหนุ่มๆ ที่ยังโสดให้มาพบทุกคนเลย แล้วก็กำชับว่าห้ามมองคุณเฌอปราง เวลาที่

“เอาไว้ผมจะมาอุดหนุนใหม่นะครับ”“ขอบคุณค่ะคุณเคน โชคดี มีความสุขค่ะ”เคลวินยิ้มรับคำอวยพร ก่อนจะพาหล่อนที่เพิ่งกล่าวขอบคุณเจ้าของร้านเพชรจบ เดินออกมา“อยากซื้ออะไรอีกไหม”“เอ่อ... ไม่แล้วล่ะค่ะ”“จริงอ่ะ แต่เธอเพิ่งได้เสื้อผ้ามาสองสามชุดเองนะ แล้วก็แหวนเพชรเม็ดเล็กสุดในร้านอีกหนึ่งวง” เขามองหล่อนด้วยแววตาล้อเลียน หล่อนยิ้มบางๆ“แค่นี้หนูก็ไม่รู้จะขอบคุณความเมตตาของพ่อเลี้ยงยังไงแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”เด็กสาวยกมือขึ้นไหว้ผู้ชายตรงหน้า เขายื่นมือมากุมมือเล็กที่กำลังประกบกันเอาไว้ จากนั้นก็ดึงขึ้นมาจูบเบาๆ ที่หลังมือ อายร้อนจากริมฝีปากหยักสวยลามเลียไปตามกายสาว และก็ทำให้หล่อนปั่นป่วนคลุ้มคลั่งไปด้วยแรงปรารถนา“ตอบแทนฉันด้วยร่างกายของเธอสิ”“เอ่อ... พ่อเลี้ยง”“ในรถ เดี๋ยวนี้เลย”เขาปล่อยมือจากเอวคอด และเปลี่ยนเป็นกุมแขนกลมกลึงแทน รั้งให้หล่อนเดินเร็วๆ ตามติดไปยังลานจอดรถ“ขึ้นไปเร็วเข้า” เขาสั่งเสียงแหบพร่าอย่างที่ไม่เคยได้ยินเสียงของเขาแบบนี้มาก่อนเลยเฌอปรางกำลังจะก้าวขึ้นไปบนรถ แต่แล้วก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน ซึ่งเสียงนี้คุ้นหูจนต้องรีบเอี้ยวตัวกลับไปมองเลยทีเดียว“คุ

เคลวินเดินมายังเฉลียง และก็พบว่าป้าปราณียืนดักรออยู่ เขารู้ทันทีว่าหญิงสูงวัยต้องการพูดเรื่องอะไร“เรื่องณิชา ผมคิดดีแล้วครับ”สีหน้าของหญิงสูงวัยเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ก่อนที่จะเอ่ยถามออกมา“แล้วพ่อเลี้ยงจะเอาหนูปรางไปไว้ที่ไหนคะ”เคลวินหันหน้าออกไปนอกเฉลียง เพราะไม่ต้องการให้ใครเห็นความรู้สึกของตนเอง“ป้าก็น่าจะรู้ว่าเฌอปรางมีค่ากับผมก็แค่ผู้หญิงคั่นเวลา คนที่ผมรักคือณิชา”“แต่คุณณิชา เธอทิ้งพ่อเลี้ยงไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นนะคะ ทำให้พ่อเลี้ยงเจ็บปวด แล้วทำไมพ่อเลี้ยงถึงได้ยอมใจอ่อนให้กับเธอง่ายดายแบบนี้คะ”“ผมมีเหตุผลของผมครับ”“พ่อเลี้ยงใจร้ายมากนะคะ หนูปรางรักพ่อเลี้ยงมาก พ่อเลี้ยงก็น่าจะรู้...”แผ่นหลังของเคลวินสะท้านเกร็ง แต่ไม่นานน้ำเสียงกระด้างไร้ความรู้สึกก็เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสวย“ผมไม่จำเป็นต้องให้ค่าคนที่แอบรักผมไม่ใช่หรือครับป้า”“พ่อเลี้ยง...”ป้าปราณีครางออกมาด้วยความผิดหวัง และก็เวทนาในชะตากรรมของเด็กสาวอย่างเฌอปรางเหลือเกิน“เดี๋ยวป้าสั่งให้จิตกับแจ่มขนกระเป๋าของณิชาเข้าไปในห้องผมนะครับ”“พ่อเลี้ยงทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ”ป้าปราณีคัดค้าน แต่เคลวินหมุนตัวกลับมาเผชิญห

“ไหนคุณว่าจะกลับมากินข้าวเย็นกับณิไงคะ นี่มันจะสองทุ่มอยู่แล้วนะ คุณหายไปไหนมาคะเคน” ณิชาโวยวายใส่เคลวินทันที เมื่อเขาก้าวเข้ามาภายในบ้าน“ผมคุยกับคนงานเพลินน่ะ”“เพลินจนลืมณิเนี่ยนะคะ?”“ผมขอโทษ จะไม่ลืมคุณอีก พอใจหรือยังครับ”ณิชาทำสะบัดสะบิ้งเมื่อเคลวินเดินเข้ามาดึงร่างของตนเองเข้าไปกอดหลวมๆ ก่อนจะทำหน้านิ่ว เมื่อได้กลิ่นแป้งเด็กจากเนื้อตัวของเขา“คุณใช้แป้งเด็กด้วยเหรอคะ”“แป้งเด็ก?”“ใช่ค่ะ กลิ่นนี่มัน...” ณิชาก้มลงดมที่หน้าอกของเคลวินอีกครั้ง ก่อนจะกำหมัดและทุบชายหนุ่มแรงๆ “ต้องเป็นกลิ่นนังเด็กเฌอปรางแน่ๆ คุณไปหามันมาใช่ไหมคะเคน บอกความจริงณิมานะ ไม่งั้นณิจะไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้แหละ!”“ผมเจอกับเฌอปรางโดยบังเอิญน่ะ”“บังเอิญ? ณิไม่เชื่อหรอกค่ะ คุณต้องไปหามันแน่ๆ” ณิชาแง่งอน และก็คิดว่าเคลวินต้องง้องอนตนเอง ซึ่งก็เป็นไปอย่างที่หล่อนคิดเอาไว้ทั้งหมด“เฌอปรางย้ายกลับไปอยู่ที่เรือนพักคนงาน ผมเจอเธอที่นั่นก็ไม่แปลกนี่”“แต่ณิไม่ต้องการให้คุณเจอมันอีก ณิหวงคุณนะคะเคน” ณิชาช้อนตาขุ่นเคืองมองเคลวิน“โอเค ผมจะพยายามหลีกเลี่ยงไม่เจอหน้าเฌอปรางอีก”แม้จะได้ยินอย่างนั้น แต่ณิชาก็ยังไม่พอใจ “

“ฝากด้วยก็แล้วกันนะ โอเค ขอบใจมาก”เคลวินยืนคุยโทรศัพท์มือถืออยู่ที่ระเบียงที่โถงชั้นสอง คุยจนเสร็จก็กำลังจะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ไม้เพื่อดื่มเหล้า แต่ป้าปราณีปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน“ยังไม่นอนอีกหรือครับป้า”“ป้านอนไม่หลับค่ะ” น้ำเสียงของป้าปราณีเต็มไปด้วยความไม่พอใจจนเคลวินสัมผัสได้“ป้ามีอะไรจะพูดกับผมหรือครับ” ชายหนุ่มหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ และมองคู่สนทนา “แต่ถ้าเป็นเรื่องของเฌอปราง ผมไม่ต้องการรับฟังนะครับ”“พ่อเลี้ยงคะ หนูปรางไม่เคยใช้ชีวิตนอกไร่เลย ถ้าไม่นับรวมที่หอตอนเรียนหนังสือ”“แล้วไงครับ”“ป้าอยากจะขอร้องพ่อเลี้ยง อย่าเพิ่งไล่หนูปรางออกไปจากไร่เลยนะคะ สงสารเธอน่ะค่ะ อายุก็ยังน้อย ประสบการณ์ชีวิตก็ยังไม่มีเลย...”“ผมไม่จำเป็นต้องสนใจนี่ครับ”“แต่หนูปรางก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียคนหนึ่งของพ่อเลี้ยงนะคะ”เคลวินผินหน้ามองออกไปยังนอกตัวบ้าน ความมืดที่โรยตัวอยู่ตรงหน้ายังไม่ดำสนิทเท่ากับความมืดมิดในหัวใจของเขาเลย“ถ้าป้าจะให้ผมเรียกผู้หญิงทุกคนที่ผมนอนด้วยว่าเมีย คงจะแถวยาวถึงกรุงเทพฯ นั่นแหละครับ”“พ่อเลี้ยงก็รู้ว่าป้าหมายความว่ายังไง อย่าใจร้ายกับหนูปรางเลยค่ะ อย่างน้อยๆ พ่อเลี้ยงก็น่