บททั้งหมดของ วิวาห์ตัวสำรอง: บทที่ 21 - บทที่ 30

ร่างเล็กที่ขดตัวนอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียง มีผลต่อระบบการหายใจของเขาแปลกประหลาดหลังจากกระตุกโคมที่ตัวเตียงจนสว่าง แสงสีเหลืองนวลอาบไล้ดวงหน้าขาวสะอาดของคนที่กำลังนอนหลับปุ๋ย เขาก็ยังไม่อาจจะละสายตาจากแม่เด็กสาวได้เลยกายใหญ่โตทรุดลงนั่งบนขอบเตียงฝั่งที่เฌอปรางนอนตะแคงหันหน้ามาหา เขาเอียงคอเล็กน้อย พิศมองดวงหน้าขาวเนียนที่มีเส้นผมสีดำขลับยุ่งๆ สยายล้อมกรอบนิ่งนานเฌอปรางดูอ่อนเยาว์ไร้เดียงสาเหลือเกิน เขายังจดจำแววตาใสซื่อที่เต็มไปด้วยความภักดีของหล่อนได้ไม่ลืม และก็อดที่จะอมยิ้มบางๆ ออกมาไม่ได้นี่คงเป็นครั้งแรกตั้งแต่ถูกณิชาหักอกล่ะมั้ง ที่เขาเผลอตัวระบายยิ้มออกมาจากหัวใจแม้เขาจะไม่ได้รักเด็กสาวคนนี้ แต่ในช่วงระยะเวลาหลายเดือนที่ต้องอยู่ด้วยกัน เขาก็คงจะหาความสุขได้ไม่ยากนักหรอกชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้น เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าเช็ดตัว และเดินเข้าไปในห้องน้ำเคลวินสลัดเสื้อผ้าออกจากกาย ดวงตาคมกริบจ้องมองเข้าไปในกระจกเงาบานใหญ่ตรงหน้า ที่ลำคอของเขามีรอยดูดแดงๆ จากผู้หญิงที่ร้านอาหาร และก็รอยลิปสติกที่พวกหล่อนทิ้งเอาไว้บนหน้าอกของเขา ยามที่มาโรมรันกันต่อในรถเขาสนุก เขามันส์สุดเห

เคลวินในชุดลำลองสีฟ้าครามยืนกอดอกอยู่ริมระเบียงไม้ชั้นสองของตัวเองบ้าน ดวงตาคมกริบจ้องมองยาวไปยังทิวเขาสูงเบื้องหน้าด้วยท่าทางสงบนิ่งแต่ภายในใจนั้นกลับกำลังฟุ้งซ่านสับสนจนยากจะควบคุมเอาไว้ได้เขาต้องสูดลมหายใจเข้าไปภายในปอดเฮือกแล้วเฮือกเล่าเพื่อควบคุมตนเอง และพยายามอย่างที่สุดที่จะสลัดความอ่อนไหวของหัวใจให้หลุดพ้น แต่ดูเหมือนว่าจะทำได้ยากขึ้นทุกวันเมื่อก่อนเขาขยันทำงาน ในหัวมีแต่เรื่องงาน ในขณะที่เรื่องความรัก เรื่องของหัวใจคืออันดับสอง และนั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้คนรักที่คบหากันมายาวนานและคิดว่าจะเป็นรักครั้งสุดท้ายในชีวิตหลุดลอยไปจากมือจนกระทั่งตอนนี้ ในหัวของเขามีแต่ความแค้น ใช่... เขาสมควรจะแค้นณิชา เพราะหล่อนอกหักเขาอย่างเจ็บแสบ และก็อีกความรู้สึกหนึ่งที่ค่อยๆ แทรกซึมเข้ามาโดยที่เขาไม่ทันระวังตัวเฌอปราง...เคลวินจำต้องสูดลมหายใจเข้าปอดอีกเฮือก เมื่อนึกถึงต้นเหตุของความวุ่นวายใจทั้งหมดของตนเองขึ้นมาทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าเฌอปรางคิดยังไงกับเขา แต่เขาไม่ต้องการความรัก ไม่ต้องการแบ่งความรู้สึกกับผู้หญิงคนใดอีกแล้ว เฌอปรางเป็นแค่เครื่องมือทำลายล้างรักเก่าเท่านั้น ผู้หญิงคนเคยรักที่ท

เรือนกายสูงใหญ่กว่าคนงานผู้ชายทั้งไร่ของเคลวินสะดุดตาเสมอ แม้ว่ารอบกายเขาจะมีแต่บุรุษยืนอยู่หลายคน แต่เขาก็เป็นคนเดียวที่โดดเด่นและดึงดูดสายตาของหล่อนที่สุดเฌอปรางมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเคลวินด้วยสายตาที่ยากจะถอนหายไปที่อื่น แม้จะไม่ได้อยู่ใกล้นัก แต่หล่อนก็มองเห็นหยาดเหงื่อที่ไหลจากหน้าผากลงมาสู่แก้มสากได้ไม่ยากเย็นหล่อนไม่ชอบตัวเองเลยที่หายใจเข้าออกเป็นเขาไปทุกลมหายใจ ทุกอย่างที่เป็นเคลวินมันล้วนแต่มีเสน่ห์น่าลุ่มหลงในสายตาของหล่อนเสมอเขาคือรักแรก รักเดียว และเป็นรักสุดท้ายของหล่อน แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยากเป็นอะไรสำหรับหล่อนเลยก็ตามหญิงสาวยิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเอง ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ หน้าตาซีดเผือด เมื่อสายตาคมกริบของคนที่หล่อนยืนแอบมองอยู่ตวัดมองจ้องมามือเล็กเย็นเฉียบ เม็ดเหงื่อผุดที่หน้าผาก ก่อนจะแข็งใจเดินเข้าไปหาเขา“ออกมาทำไม หายดีแล้วหรือ”“เอ่อ... หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ”“พอสบายดีก็เลยรีบออกมาเดินอวดให้คนงานผู้ชายในไร่ดูว่างั้น”หล่อนไม่เข้าใจเลยว่าทำให้เคลวินจะต้องทำเสียงเยาะหยัน และมองมาด้วยความไม่พอใจแบบนี้นี่หล่อนทำอะไรผิดไปอีกแล้วเหรอ...ดวงตากลมโตค่อยๆ ช้อนขึ้นมองเขา และก็

นั่นสิ... ใครจะเดือดร้อนกัน ถ้าไม่ใช่หล่อน แต่ว่าเขาจำเป็นต้องมาแสดงทีท่าหงุดหงิดเพราะหล่อนเข้าไปวุ่นวายในห้องครัวเนี่ยนะ มันใช่เหรอ“เอ่อ... แผลไม่ใหญ่ คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ”“อย่าเถียงฉัน และห้ามดื้อ”“เอ่อ”“ถ้าอยู่เฉยๆ ไม่เป็น บอกฉันสิ ฉันมีงานให้เธอทำเสมอ”ดวงตากลมโตมองเขาด้วยความแคลงใจ “งาน... อะไรเหรอคะพ่อเลี้ยง”หล่อนเห็นมุมปากหยักสวยของเขากระตุกเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่เขาจะรั้งร่างเล็กเข้าไปกอด“อ๊ะ... พ่อเลี้ยง... จะทำอะไรคะ”“อ้าว ก็เธออยากมีงานทำนี่ ฉันก็กำลังจะให้เธอทำงานยังไงล่ะ”หล่อนรู้ความหมายของคนตัวโตทันที พวงแก้มนวลจึงแดงก่ำ บางส่วนของกายสาวร้อนผะผ่าว“เอ่อ... หนูตัวเหม็นค่ะ ยังไม่ได้อาบน้ำเลยทั้งวัน พ่อเลี้ยงปล่อยหนูก่อนนะคะ อุ๊ยยย”ปลายจมูกโด่งฉกลงบนแก้มนวลอย่างไม่ยอมฟังคำทัดทานแม้แต่น้อย“เหม็นไม่เยอะ ฉันพอฝืนใจทนได้”“พะ... พ่อเลี้ยงคะ แต่หนู... ควรจะอาบน้ำก่อนนะคะ อ๊ะ... ว้ายยย”ร่างของหล่อนถูกผลักให้ล้มลงนอนหงายบนเตียง โดยมีเขาก้าวเข้ามาประชิด“กลิ่นตัวเธอจะตอนอาบน้ำหรือยังไม่อาบ มันก็ไม่ได้ต่างกันนักหรอก เหม็นพอๆ กันนั่นแหละ”คำพูดของคนที่เพิ่งสลัดผ้าขนหนูอ

สั่งคนใช้เสร็จ เขาก็เดินกลับขึ้นมาหาเพื่อน และก็ไม่คิดเลยว่าจะเห็นเฌอปรางในชุดนอนอนุบาลหมีน้อยยืนคุยอยู่กับเพื่อนหัวงูสองคนของเขา แถมยังยิ้มหวาน เหมือนกับที่ยิ้มให้เขาอีกความหงุดหงิดระเบิดขึ้นในอก แต่ก็ต้องพยายามที่จะสะกดกลั้นมันเอาไว้ และเดินเข้าไปสมทบ“ฉันต้องการความเป็นส่วนตัวกับเพื่อน เธอกลับเข้าห้องไปได้แล้วเฌอปราง และก็ไม่ต้องเสนอหน้าออกมาวุ่นวายแถวนี้อีก”เฌอปรางสะดุ้งน้อยๆ และเมื่อเห็นใบหน้าดุดันของเคลวิน หน้านวลก็ซีดไร้สีเลือด“ค่ะ พ่อเลี้ยง”เฌอปรางรีบเดินจากไปทั้งน้ำตา แต่กระนั้นสองหูก็ยังได้ยินคำสนทนาของผู้ชายเหล่านั้น“นี่ถ้าฉันเป็นน้องเฌอปรางนะ ฉันเผ่นไปแล้ว ไม่อยู่ให้ผู้ชายอย่างนายโขกสับหรอก” ชาร์ลีบ่นเพื่อน และก็อดสงสารเฌอปรางไม่ได้อเล็กซิสทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ ตัวตรงกันข้ามกับเคลวิน “ฉันรู้ว่านายไม่ได้ให้ค่าอะไรกับเด็กคนนี้ แต่ระหว่างที่อยู่ด้วยกันก็ใจดีกับเด็กมันบ้าง เด็กมันน่าสงสารออก”“ไม่จำเป็น” เคลวินเค้นเสียงกระด้างออกมา“เมื่อกี้เท่าที่คุย เด็กคนนี้เทิดทูนนายมากเลยนะเคลวิน น่าสงสารถ้านายจะใจร้ายกับเธอแบบนี้น่ะ”“เลิกพูดถึงคนไร้ค่าอย่างเฌอปรางได้แล้วไอ้อเล