Semua Bab หนี้หัวใจซาตาน: Bab 81 - Bab 90

“วันนั้นฉันเจอนิต้าที่ร้านอาหาร เธอเป็นคนมีน้ำใจมากอุตส่าห์วิ่งเอากระเป๋าเอกสารที่ฉันลืมไว้มาให้จนกระเป๋าของตัวเองหายพร้อมเงินทั้งหมดที่เตรียมมาเพื่อตามหา...ตอนนั้นฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธอมาตามหาใครที่นิวยอร์ค เธอแค่ของานทำเพื่อเก็บเงินเป็นค่าเดินทางกลับเมืองไทย และฉันก็ช่วยเหลือเธอ คนแรกที่ฉันคิดว่าต้องช่วยได้คือนาย พระเจ้า...คลีฟ...ฉันดูไม่ออกเลยจริง ๆ ว่านายกับนิต้า...เคยเป็นสามีภรรยากันมาก่อน”“ฉันพยายามไม่อยู่ใกล้ ทำเหมือนไม่รู้จัก ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวดและคงทรมานมากจากความเฉยชาของสามีตัวเอง แต่ฉันไม่มีทางเลือก ฉันอยากให้เธอกลับเมืองไทยให้เร็วที่สุด แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด”“เธอรักนายและนายก็ปล่อยเธอไปไม่ได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมนายถึงได้พาเธอไปอยู่ที่แอนนาโพลิส นายช่วยยืนยันกับฉันได้มั้ยว่าตอนนี้นายยังรักนิต้ามากเกินกว่าจะปล่อยให้เธอลอยหายไปจากชีวิต”“ฉันรักเธอ...รักมากกว่าชีวิตของฉันเพราะไม่อย่างนั้นฉันคงไม่หาทางปกป้องเธอจากด้านมืดของตัวฉันเอง ฉันทรมานนะลอว์สัน มันเป็นความทรมานใจที่ฉันอธิบายให้ใครฟังไม่ได้เลย”“ถ้าอย่างนั้นแล้ว...เรื่องของนายกับไดแอนดรา...” ลอว์สันม

ไดแอนดราตีบตันเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาได้ เหมือนมีก้อนแข็งวิ่งขึ้นมาจุกที่อก เธอรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้ สังคมจะคิดยังไงถ้ารู้ว่าคู่ชีวิตของเธอเคยผ่านการบำบัดเพราะป่วยทางจิตมาก่อน หญิงสาวตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าคร้ามเข้มของคลีฟเต็มแรงหากทว่าเขาก็ยังยืนนิ่งในขณะที่ลอว์สันตกใจกับการกระทำของน้องสาว ไดแอนดราเหยียดปากเยาะหยัน“คลีฟ เวสเนอร์ คุณเป็นถึงประธานใหญ่แห่งเวสเนอร์ กรุ๊ป บริหารบริษัทในเครือตั้งไม่รู้กี่สาขาทั่วโลกแต่กลับไม่รู้ว่าจะจัดการกับชีวิตของตัวเองยังไง”“ผมยอมรับในสิ่งที่คุณพูดมาทุกอย่าง คุณพูดถูกแล้วไดแอนดรา ผมจัดการองค์กรของตัวเองได้แต่กลับจัดการกับปัญหาของตัวเองไม่ได้”“คุณมันบ้า!...คุณหลอกพวกเรา พี่ชายฉันอาจจะรู้เรื่องที่คุณเคยได้รับการบำบัดอาการป่วยมาก่อน แต่เขาไม่มีวันรู้เรื่องนี้”หญิงสาวเปิดกระเป๋าสะพายด้วยมืออันสั่นเทาแล้วหยิบซองกระดาษออกมาก่อนจะเปิดมันออกแล้วดึงรูปนับสิบใบออกมาขว้างใส่หน้าอกของคลีฟ เขาไม่แสดงอาการโกรธแต่ก้มลงหยิบรูปเหล่านั้นขึ้นมาดู“คุณปั่นหัวพวกเราเล่น ตอนอยู่ที่นี่คุณทำเหมือนไม่รู้จักแม่ผู้หญิงที่เร่ร่อนมาจากเมืองไทยคนนั้น แต่พอไปอยู่ที่แอนนาโพลิสคุณ

ลอว์สันจับไหล่เพื่อนของเขา ทั้งที่คลีฟ เวสเนอร์ เป็นประธานใหญ่แห่งเวสเนอร์กรุ๊ป ผู้ซึ่งบริหารงานขององค์กรได้เยี่ยมยอดแต่กลับต้องจนมุมกับปัญหาของตัวเองด้วยอาการป่วยทางใจที่ใครหรือยาวิเศษใดก็ไม่อาจเยียวยามันได้นอกจากสิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่า ความผูกพัน “อย่ากังวล...ฉันขอแค่ให้นายเชื่อมั่น...เชื่อเถอะว่านิต้าไม่ได้อยากไปจากนาย ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ดั้นด้นมาตามหาคนที่เธอรักถึงที่นี่” ประกายตาของลอว์สันสะท้อนความแน่วแน่จริงจังและมันทำให้คลีฟรู้สึกถึงความเข้มแข็งในตัวตนของเขาที่ครั้งหนึ่งเคยถูกกดอยู่ใต้อำนาจของความเจ็บปวด แสงอ่อนที่ลอดเข้ามาทางบานกระจกอาบไล้บนใบหน้าคร้ามเข้ม ชายหนุ่มพยักหน้ากับเพื่อนสนิท นัยน์ตาสีน้ำเงินดุจอัญมณีแซฟไฟร์ส่องประกายกล้าขึ้นมาอย่างมีความหวัง “ใช่ลอว์...ฉันคือผู้ปกป้องและผู้นำทาง” เสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นถูกจัดใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็กขณะที่เข็มนาฬิกาบนผนังห้องส่งเสียงติ๊กต่อกและท้องฟ้าเบื้องนอกหน้าต่างห้องชุดอันหรูหราในยามเย็นย่ำเริ่มขมุกขมัวบอกให้รู้ว่ามหานครนิวยอร์คกำลังจะเดินทางเข้าสู่ห้วงฤดูกาลอันหนาวเหน็บในอีกไม่ช้าไม่นา

“วันหนึ่งบนเนินเขากันดาฮาร์ในอัฟกานิสถานที่มีการสู้รบกัน ผมอยู่ที่นั่นและกำลังเล็งปืนไปที่เป้าหมาย ผมแทบไม่รู้ตัวเลยว่าความตายมันกำลังเดินเข้ามาใกล้ ไม่รู้สึกไม่รับรู้และไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงกระซิบของมัน แต่เมื่อผมหันกลับไป จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงดังสนั่น นัยน์ตาของผมเห็นแสงสว่างจ้า รู้สึกว่าตัวผมลอยขึ้นบนที่สูงก่อนจะร่วงลงมากระแทกพื้นอย่างจัง มันไม่ใช่ความฝันตอนที่ผมรู้สึกเจ็บที่ศีรษะ ทุกแห่งบนลำตัวมีแต่เลือดแดงฉาน เพื่อนของผมคนหนึ่งวิ่งเข้ามาแล้วลากผมไปที่มีเนินหรือไม่ก็ก้อนหินเป็นที่กำบัง เขาตะโกนเสียงดังมาก ผมได้ยินว่า...เวสเนอร์บาดเจ็บสาหัส ช่วยเขาที ช่วยเขาที” ร่างสูงก้าวเข้าใกล้ขณะที่นิตาน้ำตาไหลออกมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว นัยน์ตาคู่นั้นยังคงจับจ้องอยู่บนใบหน้าที่มีรอยแผลฉกรรจ์ ไม่อาจละสายตาไปทางอื่นได้ก่อนที่เสียงพูดของเขาจะดังลอดออกมาอีกครั้ง“ทุกคนช่วยกันเพราะพวกเขารู้ว่าผมยังมีลมหายใจ ตามลำตัวของผมเต็มไปด้วยแผลฉกรรจ์ ตอนนั้นผมคิดว่าผมต้องตายเพราะเลือดไหลออกมาจนหมดตัว แต่ผมก็ยังรู้สึก ยังได้ยินและยังมองเห็นแม้ว่าทุกอย่างจะพร่าเลือนเต็มที ผมได้รับการช่วยเหลือในค่ายทหารก่อนถูกส่งตัวก

“แต่ใจจริงคุณก็อยากให้ฉันกลับบ้าน” หญิงสาวทำเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “ถึงยังไงฉันก็คงต้องกลับเมืองไทย ฉันสารภาพกับคุณก็ได้ค่ะว่าเช็คเงินสดหนึ่งแสนดอลล่าห์ที่คุณให้ฉันหายไปตอนฉันไม่สบาย ลอว์สันเป็นคนซื้อตั๋วเครื่องบินให้ฉัน เครื่องจะออกตอนสี่ทุ่มและเดี๋ยวเขาจะกลับมารับฉันค่ะ”“ลอว์จะไม่กลับมาที่นี่คืนนี้” “ว่ายังไงนะคะ” “หมดหน้าที่ของเขาแล้ว ที่เหลือก็มีแต่คุณกับผม”“คลีฟ...หมายความว่ายังไงคะ” “คุณอาจจะโกรธเพื่อนของผมที่เขาช่วยให้ผมได้พบคุณอีกครั้งหลังจากที่ผมผลักไสคุณไปจากชีวิต ลอว์ไม่ได้ซื้อตั๋วเครื่องบินให้คุณและเช็คก็ยังอยู่กับผม”“ลอว์สัน...ทำไม...” นิตาสับสน ทุกอย่างเป็นแผนการของลอว์สัน เพื่อนที่ดีที่สุดของเธออย่างนั้นหรือ“เพราะเขารู้เรื่องของผมกับคุณ เขารู้แล้วว่าคุณเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของผม”“คุณพระช่วย!” นิตายกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ“นีน่า...ก่อนนี้ผมอาจเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุดที่ทอดทิ้งคุณ ไม่แยแสและทำให้คุณเสียใจแต่นับจากนี้ไปผมขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม”นิตาอยากจะขัดขืนอ้อมแขนที่กอดรัดเอวบางหากคลีฟไม่ทำในสิ่งที่หลอมละลายความเจ็บปวดของเธอนั่นคือการซบหน้าลงกับอกอุ่นที่ภ