Semua Bab หนี้หัวใจซาตาน: Bab 101 - Bab 110

“ผมคิดว่าคุณคงอยากพักผ่อนแล้วตอนนี้” ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ คลีฟยังอยู่ในชุดลำลองสวมทับด้วยแจ็คเก็ตหนังและสวมกางเกงเดนิมสีเข้ม เขาเบียดตัวเข้าใกล้หญิงสาวราวกับว่าจะทำให้เธออบอุ่น นิตาซบหน้าลงกับบ่ากว้าง“ใช่ค่ะ...ฉันอยากนอน แต่คิดว่าอาจจะนอนไม่หลับ” /“หืมม์” เขาเลิกคิ้วสูง“ฉันมีอะไรตั้งมากมายที่อยากพูด อยากคุยกับคุณ” / “เรายังมีเวลาคุยกันอีกมากหลังจากนี้ หรือคุณยังคิดว่าอยากจะกลับเมืองไทย”นิตาส่ายหน้า “ไม่ค่ะ...ฉันอยากอยู่กับคุณ คุณยังเป็นกังวลเรื่องนี้หรือคะ?”“ผมมักกังวลเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้เสมอ ผมคิดว่าบางทีคุณอยากกลับบ้าน” / “ให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อได้ไหมคะ...ท่านประธาน”หญิงสาวกระเซ้าเล็ก ๆ ด้วยคำพูดที่ทำให้คนฟังตาวาว คลีฟจับมือเรียวบางขึ้นมาจูบเบา ๆ นี่เป็นความรู้สึกใหม่ในสถานที่เก่า ปราศจากความขุ่นเคืองไม่เหมือนตอนพบนิตาครั้งแรกที่ห้องนี้“ถ้าอย่างนั้นผมคงต้องให้ค่าจ้างคุณด้วยซีนะ...อืม...เดือนละสองแสนเหรียญเป็นไง”“ไม่ต้องให้อะไรฉันก็ได้ค่ะ ท่านประธาน” ร่างเล็กบางเบียดเข้าหาตัวเขา “แค่ได้เห็นหน้า แค่ได้อยู่ใกล้คุณก็พอแล้ว”คลีฟวาดวงแขนโอบไหล่หญิงสาว โลกของเขาในบัดนี้เสม

“คุณไดแอนดรามีอะไรหรือเปล่าคะถึงได้โทรมาฉัน” / “คลีฟคงอยู่ที่นั่นกับเธอใช่มั้ย?”นิตาเงียบไปกับคำถามที่ดังมาจากปลายสาย เธอต้องสะกดความหวั่นกลัวไว้เพราะไม่รู้เลยว่าเจ้าของเสียงกำลังคิดอะไรในตอนนี้“ไม่บอกฉันก็รู้ว่าเขาอยู่ที่นั่นกับเธอถึงลอว์สันจะบอกฉันแล้วก็เถอะ คลีฟจะไปไหนได้ในเมื่อเมียของเขาอยู่ที่นั่นทั้งคน แต่ นิต้า...ที่ฉันโทรมาก็เพราะฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอ ฉันอยากให้เธอออกมาพบฉันตอนนี้”“ออกไปพบคุณตอนนี้อย่างนั้นหรือคะ...เอ้อ...ฉัน...”“เธอปฏิเสธฉันไม่ได้หรอกนิต้า...เพราะเรื่องที่ฉันจะคุยกับเธอมันสำคัญกับชีวิตของคลีฟและความอยู่รอดของกลุ่มบริษัทเวสเนอร์”คนฟังนิ่งอึ้ง มือเรียวบางที่กุมโทรศัพท์สั่นเล็กน้อย ถ้าไดแอนดราอยู่ที่นี่เธอคงได้ยินเสียงหัวใจของนิตาที่เต้นแรงจนแทบหลุดจากอกเป็นแน่“คุณมีอะไรก็พูดกับฉันตอนนี้ก็ได้ค่ะ”“ไม่” เสียงนั้นปฏิเสธจริงจัง “เธอต้องออกมาพบฉัน ฉันรอเธออยู่ที่ร้านอาหารเทสตี้ ใกล้กับอาคารห้องชุดที่เธออยู่ ถ้าอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคลีฟ เธอต้องออกมาพบฉันเดี๋ยวนี้”“ไดแอน...” นิตากล่าวไม่ทันสิ้นประโยคสัญญาณอีกฝั่งก็ขาดหายไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย หญิงสาววางห

“นี่เป็นตั๋วเครื่องบินกลับเมืองไทยพร้อมด้วยเงินสดหนึ่งแสนเหรียญ เป็นเงินส่วนตัวของฉันที่คิดว่าเธอจะเก็บมันไว้ใช้ได้อย่างเหลือเฟือที่เมืองไทย ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเครื่องจะออกจากสนามบินนิวยอร์คคืนพรุ่งนี้ตอนสองทุ่ม ฉันคิดว่าเธอทำถูกแล้วกับการแลกชีวิตของเธอเพื่ออนาคตของคนที่เธอรักด้วยการ...เดินทางกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ...นิต้า” ไดแอนดราหยิบกระเป๋าคลัชต์ของเธอก่อนลุกขึ้นเดินออกไปจากที่นั้นปล่อยให้นิตานั่งนิ่งอยู่ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบงันหากทว่าข้างในของเธอกลับอึงอนไปด้วยเสียงแห่งความเจ็บช้ำซึ่งไม่มีวันที่ใครจะได้ยิน ไปจากเขา...เพื่อให้คลีฟมีชีวิตอยู่อย่างปกติสุขได้ในสังคม...ไดแอนดราบีบบังคับเธอเป็นครั้งที่สอง หากแต่ครั้งนี้ผู้หญิงคนนั้นได้ยื่นข้อเสนอที่เธออาจปฏิเสธได้ยากยิ่ง หาใช่จำนวนเงินในเช็คใบนี้ แต่เป็นชีวิตของผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด นิตารู้สึกหนักอึ้งราวแบกโลกไว้ทั้งโลกบนบ่าเล็ก ๆ ...หรือนี่คือสิ่งที่เธอควรตัดสินใจ ไปจากชีวิตของคลีฟแลกกับการที่เขาจะได้มีชีวิตอย่างคนปกติทั่วไป มันอาจทำให้เขามีความสุขจริง ๆ อย่างที่ไดแอนดราพูดก็เป็นได้ นิตาหยิบซองกระดาษสีขาวบนโต๊ะขึ้นมากุมไว้ เธอ

คริสตัลก้าวห่างจากหญิงสาวและโน้มใบหน้าต่ำเพื่อพิศดูความงามบนใบหน้าแสนสวยใต้กรอบเรือนผมสีน้ำตาลที่ถูกมวยไว้ด้านหลัง นิตาเหมือนเทพธิดาผู้งดงามอย่างแท้จริง เขาไล้ปลายนิ้วไปตามสันกรามเล็กของหญิงสาว“บอกแล้วยังไงว่าโครงหน้าของเธอน่ะเป็นโครงหน้าที่ธรรมชาติมากและฉันก็ชอบผู้หญิงหน้าตาแบบนี้ด้วย อยากรู้จังว่าถ้าเธอสวมชุดแต่งงานจะสวยขนาดไหน” คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวอึ้งไปชั่วขณะลมหายใจ นิตายิ้มกลบเกลื่อนให้กับความคิดอันแท้จริง...จะไม่มีวันนั้น ไม่มีวันที่เธอจะได้สวมชุดแต่งงานเพื่อเดินเข้าสู่ประตูวิวาห์กับประธานใหญ่แห่งเวสเนอร์ หญิงสาวรู้ดีว่ามันจะเป็นเพียงภาพฝัน เธอจะเก็บมันไว้ การรอคอยในสิ่งที่ไม่มีวันมาถึงชั่วชีวิต“อืม...ดูเหมือนใกล้ถึงเวลาที่ท่านประธานจะมาถึงแล้วนะ เมื่อกี๊ตอนออกไปฉันเห็นนักข่าวกับพวกคนดังในแวดวงธุรกิจและสังคมนิวยอร์คมากันเยอะเลยล่ะ ฉันคิดว่านี่เป็นงานที่สำคัญมากสำหรับท่านประธาน แต่...ถามอะไรหน่อยเถอะนิต้า ทำไมเธอไม่มาพร้อมท่านล่ะ”“คุณก็รู้นะคะคริสตัลว่าฉันน่ะ ไม่ชินกับการที่ต้องอยู่ต่อหน้าคนมาก ๆ...ฉันบอกคลีฟแล้วค่ะว่าอยากดูเขาอยู่ห่าง ๆ อาจจะมุมไหนสักมุมหนึ่งในงาน”“โอเค...

ทั้งนักธุรกิจ นักการเมืองรวมไปถึงผู้คนในแวดวงสังคมดัง ๆ และหนึ่งในนั้นคือเจ้าของร่างเล็กบอบบางในชุดราตรียาวสีขาวซึ่งนั่งอยู่ท่ามกลางแขกคนสำคัญที่โต๊ะด้านหน้าเวที นิตารู้สึกประหม่า เธอกุมกระเป๋าคลัชต์ใบเล็กไว้ในมือและบีบมันแน่นตลอดเวลาเหมือนหัวใจของเธอตอนนี้ที่ถูกบีบคั้นด้วยความตึงเครียดภายใน เธอหายใจขัดและตื่นเต้น บอดี้การ์ดของคลีฟพาเธอมานั่งที่โต๊ะเลี้ยงรับรองแขกซึ่งอยู่ชิดขอบเวที หญิงสาวเหลือบมองดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาของบุรุษวัยกลางคนซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ และคิดหาทางที่จะออกจากห้องนี้โดยไม่ให้เป็นที่สังเกตของทั้งเชสและไนเจอร์ กระทั่งเสียงรอบ ๆ ห้องนั้นเงียบสงบลงและเสียงทุ้มห้าวของบุรุษคนสำคัญบนเวทีดังขึ้น นิตาเงยหน้ามองร่างสูงใหญ่ซึ่งเขายืนอยู่หลังไมค์โดยไม่ยอมนั่งที่โต๊ะซึ่งเจ้าหน้าที่ได้จัดเอาไว้“สวัสดีครับ ท่านสุภาพบุรุษ สุภาพสตรีและแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ผม...คลีฟ เวสเนอร์ ประธานคณะกรรมการผู้บริหารเวสเนอร์ กรุ๊ป มีความยินดีอย่างยิ่งในวันนี้ที่เรียนเชิญทุกท่านมาเป็นเกียรติให้แก่งานแถลงข่าวการเปิดห้างใหม่ของเวสเนอร์ ซึ่งเราจะดำเนินการอย่างเต็มรูปแบบในอีกสามเดือนข้างหน้า...อาจดูเร็วไป