บททั้งหมดของ เล่ห์โอบรัก: บทที่ 51 - บทที่ 60

ปรีชญากลับถึงบ้านแต่หัววันเพราะตั้งแต่ออกจากบริษัทเอเอ็นเอสมาก็ไม่รู้จะไปไหน แม้บ้านจะหลังใหญ่แต่ในบ้านกลับเงียบเชียบราวกับไม่เคยมีคนอาศัยอยู่ ทว่าหญิงสาวรู้ดีว่าเวลานี้มีคนอยู่ในบ้าน และแน่นอนว่าไม่ใช่มารดาของเธอ เพราะอาทิตย์นี้ท่านไปเที่ยวญี่ปุ่นกับก๊วนเพื่อนสนิท"อ้าว ทำไมกลับแต่วันล่ะ ไหนว่าฝึกงาน"วิศรุตพ่อเลี้ยงของปรีชญาเอ่ยทักขึ้น ร่างสูงใหญ่ราวกับยักษ์นั้นเอนกายเอกเขนกไปกับโซฟาเบดตัวยาวในห้องรับแขกพลางมองลูกเลี้ยงด้วยสายตาวาววาม"ไม่ไปฝึกแล้ว เบื่อ ขี้เกียจนั่งรถไกล"หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายพร้อมกับเดินขึ้นบันไดไปห้องของตัวเอง แต่คนที่อยู่ข้างล่างกลับเรียกเอาไว้ก่อน"เดี๋ยวสิจะรีบขึ้นไปไหน มาหาอะไรสนุก ๆ ทำกันดีกว่า แม่แกไม่อยู่ทั้งคน""ไว้วันหลังได้ไหมน้าวิศ วันนี้แพตอยากพัก เมื่อคืนแพตก็แทบไม่ได้นอน"หญิงสาวอยากจะกรี๊ดให้ดังลั่นบ้านเพื่อระบายความอัดอั้นตันใจ เมื่อวานมารดาของเธอออกไปสนามบินตั้งแต่หัวค่ำโดยวิศรุตเป็นคนขับรถไปส่ง ครั้นพอส่งมารดาของเธอขึ้นเครื่องไปแล้วเขาก็ขับรถย้อนกลับมาที่บ้าน เล่นงานเ

ในห้องนอนสีทึมเพราะอาศัยเพียงแสงไฟจากห้องน้ำ บนพื้นห้องมีข้าวของทิ้งกลาดเกลื่อนราวกับมีใครบางคนรื้อค้นสิ่งของเพื่อหาอะไรบางอย่าง เงาร่างของใครคนหนึ่งกำลังรื้อตู้เก็บของซึ่งเป็นตู้โชว์ของสะสม ของขวัญที่ได้รับจากผู้อื่น รวมไปถึงรูปถ่ายของหญิงสาวคนหนึ่งที่ใส่กรอบไว้อย่างดีหลากหลายอิริยาบถ ตั้งแต่เจ้าตัวยังเป็นเพียงเด็กนักเรียนมัธยมต้นใส่คอซอง จนกระทั่งเติบโตเป็นนักศึกษาสาวสิ่งของอย่างอื่นชายหนุ่มโยนไปกองรวมกันอย่างไม่ไยดี มีเพียงสิ่งของที่เกี่ยวข้องกับหญิงสาวคนนี้เท่านั้นที่เขาจับวางลงกล่องพลาสติกสีทึบใบใหญ่อย่างทะนุถนอม สีหน้าของเขาอมทุกข์ แววตาเศร้าสร้อยราวกับจะร้องไห้ออกมาได้ทุกเมื่อ เหงื่อกาฬซึมตามไรผมและเสื้อเชิ้ตทั้งที่เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ เสียงกลั้นสะอื้นแผ่วเบาเล็ดลอดออกจากลำคอ แต่สุดท้ายน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างสุดกลั้นตติยะมองรูปถ่ายและของดูต่างหน้าต่าง ๆ ของหญิงสาวคนนั้นอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนตัดสินใจปิดฝากล่องแล้วยกไปวางไว้ใกล้ประตู ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะนำไปทิ้งเขาไม่รู้ตัวว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะตื่นมาอีกครั้งเขาก็พบว่าตัวเ

"ฟังจากเสียงแล้วไม่แก่เท่าไรนะ น่าจะอายุพอ ๆ กับพี่หรืออาจมากกว่าหน่อย แต่ที่แน่ ๆ คือพูดไทยไม่ค่อยชัด น่าจะเป็นคนจีนเพราะพี่ไปดูประวัติของแบรนด์เขามา เจ้าของเป็นคนจีนที่ร่วมทุนกับคนไทย"ฟังเขาพูดมาแบบนี้มัลลิกาจึงเดาได้ว่าผู้บริหารฝั่งนั้นก็น่าจะเป็นผู้ชายเหมือนกัน ในใจรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้มีนัดกับผู้หญิงที่ไหน แม้จะรู้เต็มอกว่าเขาไปเรื่องงาน กระนั้นเธอก็อดหวงเขาไม่ได้ เขาหน้าตาดีขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะมีหญิงสาวกี่คนแล้วที่ทอดสะพานให้เขาอยากเกิดมาสวยบ้างจัง อย่างน้อยเวลาเดินกับเขาจะได้ดูเหมาะสมกันหน่อย ภาวินเดินถือกระเป๋าโน้ตบุ๊กเข้าไปในร้านกาแฟชื่อดัง เขากวาดตามองหาคนที่นัดไว้ อีกฝ่ายบอกว่าใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงสีขาว ชายหนุ่มจึงเจอได้ไม่ยาก และเมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของผู้บริหารของบริษัทคู่แข่ง สิ่งที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ว่าอีกฝ่ายน่าจะเป็นคนที่มีเชื้อสายจีนก็ไม่ผิดไปจากที่คิดเท่าไรนัก เพราะผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะในสุดของร้านเป็นคนหนุ่มน่าจะวัยเดียวกับเขา ผิวขาวจัด รูปร่างสูงโปร่งเพรียวบาง และดูท่าทางเจ้าสำอ

"จะไปไหน!" เสียงของวิศรุตพ่อเลี้ยงถามขึ้นอย่างคาดคั้น ปรีชญาในชุดเดรสสั้นสีดำจึงชะงักเท้าอยู่กับที่แล้วหันมาตอบอย่างเสียไม่ได้"มีนัดกินเลี้ยงวันเกิดเพื่อน"วิศรุตกวาดตามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาวาววามพร้อมกับแลบลิ้นเลียปากเบา ๆ แล้วพูดว่า"แต่งตัวสวยอย่างนี้ไปงานวันเกิดเพื่อนหรือมีนัดไปเอากับผู้ชายกันแน่ หืม...ลูกรัก""วัน ๆ นี่คิดได้อยู่เรื่องเดียวเลยรึไงกันน้าวิศ"หญิงสาวพูดจบก็สะบัดหน้าเดินไปทางประตู แต่ก็ถูกแรงมหาศาลจากคนข้างหลังกระชากเอวเธอไว้จนแผ่นหลังของเธอปะทะกับอกของเขาอย่างแรง"นี่จะทำอะไรน่ะ เดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้วนะ จะบ้ารึไง!"ปรีชญาหันไปตวาดใส่เขาพลางมองเวลาบนนาฬิกาติดผนัง ใกล้ได้เวลานัดแล้ว นี่เป็นนัดครั้งแรกระหว่างเธอกับตติยะจึงไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาด หรือไม่เป็นที่น่าประทับใจ ทว่าคนน่ารังเกียจที่กำลังถลกชายกระโปรงเธอขึ้นมากองไว้บนเอวแล้วดึงกางเกงในของเธอไปกองที่ปลายเท้ากำลังจะทำให้เธอเสียเวลากับเรื่องนี้"เธอจะไปเอากับผู้ชายนอกบ้านทั้งที เธอก็ต้องป้อนผู้

บุญญาพรชี้หน้ามัญชุดากับนฤเบศร์อย่างไม่เกรงใจใคร นฤเบศร์จึงหันไปหาทนายกรณ์แล้วพูดว่า"แบบนี้ผมฟ้องหมิ่นประมาทได้เลยใช่ไหมครับคุณกรณ์ พยานมีเยอะแยะเลย""อยากจะฟ้องก็ฟ้องไปเลย ฉันก็จะฟ้องพวกแกหมือนกันที่ปลอมแปลงพินัยกรรม พวกแก แล้วก็แก รวมหัวกันหลอกเอาทรัพย์สินของคุณแม่และตระกูลไตรยานนท์ไปเป็นของตัวเอง ฉันจะฟ้องพวกแกให้หมดเลยคอยดู!"บุญญาพรยังคงเต้นเร่าไม่ยอมรับฟัง ทนายกรณ์จึงต้องงัดไม้เด็ดออกมาเพื่อให้ทุกคนเชื่อว่าพินัยกรรมที่ตนประกาศไปเมื่อครู่นั้นเป็นความจริง เขาหันไปคุยบางอย่างกับผู้ติดตามทั้งสองคน จากนั้นผู้ติดตามคนหนึ่งก็หยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาเปิดแล้วหันหน้าจอไปให้ทุกคนได้เห็น ทุกคนยกเว้นครอบครัวของมัลลิกาต่างพากันเบิกตากว้าง เพราะภาพเคลื่อนไหวในจอนั้นคือคลิปวิดีโอของโฉมฉายที่ถ่ายเอาไว้ตอนไปพักอยู่ที่บ้านมัญชุดากับนฤเบศร์"สวัสดีทุกคน วันนี้วันที่ยี่สิบเดือนพฤษภาคม ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านของแม่ดากับพ่อเบศร์ มาพักผ่อนชั่วคราวเพราะแม่มะลิเขาอยากให้ฉันเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ฉันก็เลยถือโอกาสนี้เรียกคุณกรณ์เขามาทำพินัยกรรมด้วยเสียเลย ฉันอายุก็ปูนนี้แล้ว ไม่รู้จะอยู่