All Chapters of เล่ห์โอบรัก: Chapter 41 - Chapter 50

หญิงสาวพยายามนึกถ้อยคำที่ได้รับโจทย์มาเพื่อปลุกปลอบเขา แม้จะเจ็บปวดแสนสาหัส แม้จะต้องพักฟื้นร่างกายอีกหลายวัน แต่เมื่อนึกถึงเงินก้อนใหญ่ที่จะได้รับหลังจบงาน "คู่ซ้อม" ตรงนี้ไปก็ถือว่าการเจ็บตัวครั้งนี้คุ้มค่า ทนทรมานแค่สองชั่วโมงแต่ได้เงินมาร่วมแสน ฉะนั้นเธอจึงยอมตติยะจอดรถริมทางเท้าย่านชานเมืองในช่วงกลางดึก เขาปลดล็อกรถเพื่อให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ลงจากรถไป แต่ก่อนที่เธอจะเปิดประตูรถเขาก็พูดขึ้น"ขอบคุณมาก และก็ขอโทษด้วยที่วันนี้หนักมือไปหน่อย""ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นงานของฉันอยู่แล้ว ถ้าวันไหนคุณต้องการใช้บริการอีกก็โทร. มาเรียกได้นะคะ"ชายหนุ่มพยักหน้า รอจนกระทั่งหญิงสาวลงจากรถและปิดประตูให้แล้วจึงขับออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว เขาขับไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย ครั้นพอมองกระจกหลังก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเงาที่สะท้อนออกมานั้นกำลังเหยียดยิ้มมองตนอย่างดูแคลน"เป็นไงไอ้ขี้แพ้!"คนในกระจกส่งเสียงทักทายมา ตติยะจึงรีบจอดรถเข้าข้างทางทันที"มึงสิไอ้ขี้แพ้ กูจะไม่ให้มึงออกมาก่อความเดือดร้อนให้ใครอีกแล้ว" ชายหนุ่มตะคอกกลับไป"โถ ๆ ช่างเ

"เอ่อ...ปกติเจ้านายดุแบบนี้เลยหรือคะ" มัลลิกาถามเสียงอ่อย เพราะไม่เคยเห็นภาวินในรูปแบบเกรี้ยวกราดอย่างนี้มาก่อน"ไม่นะน้องมะลิ ก็อย่างที่เรารู้นั่นแหละว่าคุณวินเขาอารมณ์ดีจะตาย ละก็ใจเย็นด้วย แต่วันนี้คงมีเรื่องอะไรสักอย่างที่ทำให้ระเบิดลงน่ะ"จูนมองเข้าไปในห้องประชุมซึ่งเป็นห้องกระจกจึงทำให้เห็นว่าบัดนี้เจ้านายสุดหล่อที่สาวน้อยสาวใหญ่ในออฟฟิศพากันละเมอเพ้อพกนั้นมีสีหน้าท่าทางดุดันแค่ไหน"เรื่องอะไรก็ไม่รู้เนอะ เดี๋ยวแกลองถามพี่เขาสิ" อรุณวตีป้องปากพูดกับมัลลิกา คนถูกใช้ให้ถามส่ายหน้าหวือทันทีโดยไม่ต้องคิด"ไม่เอาหรอกฉันยังไม่อยากตาย เอาไว้อารมณ์ดี ๆ แล้วค่อยถาม"มัลลิกาคิดว่าวันนี้หลังเลิกงานแล้วนั่งรถกลับบ้านด้วยกัน ภาวินจะต้องเล่าปัญหาที่เกิดขึ้นให้ตนฟังอย่างแน่นอนบรรยากาศในห้องประชุมดูเคร่งเครียด แม้แต่คนที่ไม่ได้เข้าร่วมประชุมด้วยก็ยังรู้สึกได้ ทุกคนต่างนั่งทำงานของตนไปเงียบ ๆ ส่วนเด็กฝึกงานทั้งสามคนนั้นยังไม่มีใครมอบหมายหน้าที่อะไรให้ทำ จึงได้แต่นั่งศึกษาผลิตภัณฑ์ และระบบการทำงานของแต่ละแผนกที่ตนสังกัดอยู่เวลาล่วงเลยไปจนกระทั่

"พี่จะพาหนูไปไหนคะ" มัลลิกาถามคนที่ทำหน้าที่ขับรถโดยมีเธอคอยป้อนขนมปังและน้ำดื่มให้ถึงปาก"พี่นัดเจอเพื่อน ๆ ไว้น่ะ เพราะมีเรื่องสำคัญจะปรึกษาพวกนั้นสักหน่อย"ภาวินตอบไปตามตรงแต่ไม่ได้บอกว่านัดเจอกันที่ไหน ซึ่งหญิงสาวก็คิดว่าเขาคงนัดเจอเพื่อนที่ร้านอาหาร หรือร้านกาแฟกระมัง"ความจริงหนูกลับบ้านเองก็ได้นะคะไม่เห็นต้องพาหนูมาด้วยเลย อย่างนี้ถ้าวันไหนพี่ต้องออกมาข้างนอกก็ต้องลากหนูออกมาด้วยทุกทีน่ะสิ หนูเกรงใจพวกพี่ ๆ ในออฟฟิศน่ะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าโดดงานบ่อย กินแรงเพื่อน""เกรงใจพวกพี่ ๆ ที่ออฟฟิศแต่ไม่เกรงใจพี่หรือ" ชายหนุ่มยิ้มขำก่อนพูดต่อ"ไม่เป็นไรหรอกน่าอย่าคิดมาก การที่หนูออกมากับพี่หรือการที่เราไปกลับด้วยกันทุกวัน พวกนั้นเห็นเขาก็รู้กันหมดแล้วว่าอะไรเป็นอะไร เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงว่าใครจะมาว่าหรอก"แม้เขาจะพูดมาอย่างนั้นแต่มัลลิกาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี เพราะดูเหมือนตนกำลังใช้อภิสิทธิ์เหนือคนอื่นเพียงเพราะสนิทกับเจ้าของบริษัทรถแล่นมาตามทางเรื่อย ๆ โดยทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีก หญิงสาวเองก็มองสองข้างทางอย่

"เดี๋ยวนะเพื่อน ใจเย็น ๆ ให้พวกกูกลับไปก่อนแล้วมึงค่อยหื่นใส่น้องเขา" ภาวินพูดกลั้วหัวเราะ"แล้วนี่มึงคิดจะลงมือทำอะไรต่อ" ชินดนัยเป็นฝ่ายถาม ภาวินจึงบอกสิ่งที่ตนวางแผนเอาไว้"ก่อนอื่นคงต้องยอมขาดทุนทำแพ็กเกจใหม่ทั้งหมดแต่คงสินค้าข้างในไว้ เปลี่ยนชื่อคอลเลกชั่น และคิดคอนเทนต์ใหม่ จะว่าไปก็เหมือนทำผลิตภัณฑ์ตัวใหม่นั่นแหละเพียงแต่เนื้อในคงเดิม""กูเห็นด้วย" ปกเกล้าชูนิ้วโป้งให้เพื่อน"จัดการเรื่องสินค้าเสร็จก็ค่อยมาหาหลักฐานจัดการนกสองหัว จับได้เมื่อไรกูจะเล่นแม่งให้หนัก" ภาวินวางแผนไว้ในหัวเป็นลำดับขั้นตอนว่าจะเล่นงานคนทรยศองค์กรอย่างไรบ้างขณะเดียวกันมัลลิกาเองก็นั่งคิดในใจว่าตนจะหาทางช่วยเหลือภาวินอย่างไรได้บ้าง เธออ่านใจคนได้ก็จริง แต่การจะเอาผิดใครนั้นต้องมีหลักฐานชัดเจนจึงจะจัดการได้ ดังนั้นหญิงสาวจึงคิดว่าต้องหาวิธีเข้าใกล้อีกฝ่ายให้ได้เสียก่อน ซึ่งการตีสนิทกับนันทวรรณนั้นสำหรับเธอแล้วไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร เรื่องปากหวานประจบเอาใจ เธอมั่นใจว่าตัวเองยืนหนึ่งในเรื่องนี้"แล้วถ้าไม่ใช่คนนี้ล่ะ ถ้าเรื่องที่เราสันนิษฐานกันมาผิดพลาดทั้งหมดจะ

"ทำมาแล้วก็ช่างมันครับ ทำใหม่ งานนี้ผมยอมเข้าเนื้อดีกว่าจะให้สินค้าไปเหมือนคู่แข่งอีก แต่อย่าลืมว่าเราไม่ได้สั่งผลิตใหม่ สินค้าเนื้อในพวกอายแชโดว์ ลิปสติกพวกนั้นก็คือของเดิม เราแค่เปลี่ยนแพ็คเกจให้มันใหม่เท่านั้น ซึ่งตอนนี้เท่าที่ผมรู้ก็คือตัวผลิตภัณฑ์น่ะทำเสร็จแล้ว เหลือแค่ประกอบใส่ตลับหรือแพ็คเกจ ใช่ไหมครับคุณหลิว" ชายหนุ่มหันไปถามผู้จัดการฝ่ายต่างประเทศ ซึ่งเป็นคนติดต่อกับโรงงานผลิตที่อยู่ในประเทศจีน"ใช่ค่ะ และดิฉันก็โทรศัพท์ไประงับการประกอบไว้เรียบร้อยแล้วตามที่คุณวินบอกไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ทางนั้นเขาบอกว่าวันนี้จะส่งรูปตัวอย่างแพ็กเกจมาให้เราเลือกว่าจะใช้แบบไหนแทน""ขอบคุณครับคุณหลิว" เขาผงกศีรษะให้ผู้จัดการฝ่ายต่างประเทศ กำลังจะเอ่ยปากพูดถึงขั้นตอนต่อไป แต่นันทวรรณก็พูดค้านขึ้นอีกครั้ง"แต่ทางเราจะขาดทุนมากเลยนะคะ แล้วพวกแพ็กเกจกับกล่องต่าง ๆ ที่สั่งมาแล้วจะเอาไปไว้ไหน""ทิ้งครับ ไม่ต้องเก็บไว้ พวกแพ็กเกจเหล่านั้นผมเชื่อว่าเขามีวิธีจัดการของเขา ส่วนพวกลังและกล่องต่าง ๆ ก็ให้โรงพิมพ์เขาเอาไปรีไซเคิลละกัน""นี่คุณนีกับคุณพิทยาทราบเรื่องรึยังคะว่