Semua Bab เล่ห์โอบรัก: Bab 61 - Bab 70

ไปรมาวางโน้ตบุ๊กของปรีชญาลงบนโต๊ะเพราะคิดว่าน่าจะเจออะไรในนี้บ้าง ไม่ว่าจะเป็นการนัดหมายกับแฟน หรือการคุยกับเพื่อนสนิท เธอจะได้รู้ว่าบุตรสาวของตนไปไหน ทว่าพอเปิดฝาจอขึ้นก็เห็นกระดาษโน้ตที่จดตัวเลขไว้เก้าตัว และตนก็คิดว่าน่าจะเป็นเบอร์โทรศัพท์แน่นอนเพราะขึ้นต้นด้วยศูนย์สอง จึงลองกดโทรศัพท์ไปที่เบอร์นั้นทันที รอสายไม่นานนักก็มีคนรับ"สวัสดีค่ะ เอ่อ ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าที่นั่นคือที่ไหนหรือ เพราะดิฉันเห็นเบอร์นี้เขียนวางทิ้งไว้บนโต๊ะทำงานของดิฉันน่ะค่ะ"ไปรมาโกหกออกไปเพราะเกรงว่าหากถามว่าที่นั่นคือที่ไหน คนรับสายอาจคิดว่าเป็นโทรศัพท์ก่อกวน"บ้านเจริญรัตนะค่ะ ไม่ทราบต้องการเรียนสายกับใครคะ""เจริญรัตนะหรือคะ...ขอโทษค่ะ ลูกน้องดิฉันคงจดเบอร์มาผิด ขอโทษทีนะคะ" ไปรมากดวางสายแล้วถอนหายใจเพราะตนไม่รู้ว่าเพื่อนของปรีชญามีใครบ้าง สุดท้ายจึงลองเข้าบัญชีโซเชียลเน็ตเวิร์กของบุตรสาว ซึ่งเว็บไซต์แรกที่เข้าก็คือเฟซบุ๊กเพราะเคยเห็นปรีชญาเปิดดูบ่อยที่สุดไปรมาพบว่าโพสต์ล่าสุดที่ปรีชญาเขียนเอาไว้คือเมื่อคืนที่ผ่านมา ในเวลาประมาณห้าทุ่ม เป็นประโยคสั้น ๆ ว่า...ในท

"เดี๋ยวพี่มะลิไปเก็บให้ค่ะ หนูพราวไม่ต้องไป"เธอตะโกนบอกพราวนภา แต่เจ้าตัวเล็กก็ยังวิ่งดุ่ม ๆ ลงไปบนถนน พลันนั้นเสียงเร่งเครื่องรถยนต์กับเสียงล้อรถที่เสียดสีกับผิวถนนก็ดังลั่นขึ้นมา ครั้นพอหันไปมองตามเสียง มัลลิกาก็ต้องใจหายวาบ เพราะรถยนต์คันนั้นแล่นตะบึงเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ โดยที่พราวนภายังคงยืนอยู่กลางถนนด้วยความตกใจทำอะไรไม่ถูก"หนูพราว!"วินาทีนั้นหญิงสาวคิดอะไรไม่ออก แต่ร่างกายนั้นขยับพรวดเข้าไปผลักเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนตัวสั่นอยู่กลางถนนจนร่างเล็ก ๆ นั้นกระเด็นไปฟุบอยู่ริมทางเท้าอีกฝั่งโครม!ผลจากการวิ่งตัดหน้ารถทำให้มัลลิกาถูกชนเข้าอย่างจัง ร่างของหญิงสาวลอยละลิ่วข้ามตัวรถไปตกอยู่บนหน้ารถอีกคันที่จอดอยู่จนกระจกหน้าแตกกระจายท่ามกลางเสียงหวีดร้องระงมของผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ ส่วนรถคันที่ก่อเหตุนั้นเร่งเครื่องหายไปจากที่เกิดเหตุแล้วเรียบร้อยภาวินวิ่งหน้าตื่นออกมาจากบ้านเพราะได้ยินเสียงคนกรีดร้อง เขาเห็นบุตรสาวนั่งร้องไห้อยู่ริมถนน หัวเข่ามีรอยถลอกจนเลือดซึมออกมาจึงรีบวิ่งไปอุ้มมากอดไว้แนบอกเพื่อปลอบขวัญ เพราะเขาคิดว่าพราวนภาคงเกือบถูกรถชนจ

ความรู้สึกอบอุ่นเบาสบายรอบตัวทำให้มัลลิกาไม่อยากขยับตัวและลืมตาตื่นขึ้นมาตอนนี้ คล้ายกับว่าร่างกายของตนเบาหวิวราวกับกำลังนอนอยู่บนปุยเมฆอย่างไรอย่างนั้น ทั้งที่เธอรู้เต็มอกว่าก้อนเมฆคือกลุ่มไอน้ำที่รวมตัวกัน ไม่มีทางที่ตนจะมานอนอุตุอยู่บนนั้นได้แต่เพราะความอยากรู้ว่าตนกำลังอยู่ที่ไหนเพราะไม่ใช่ห้องนอนแน่ จึงทำให้หญิงสาวค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นทีละนิด และภาพแรกที่เห็นคือเพดานสีฟ้า มีแสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าส่องเข้ามาจากหน้าต่างกระทบลงบนเพดานนั้นจนทำให้ทั่วทั้งห้องดูอบอุ่นและสว่างไสวมัลลิกาลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบกาย เธอจำที่นี่ได้ ห้องนี้คือห้องนอนที่บ้านเก่านั่นเองหญิงสาวเปิดประตูห้องแล้วเดินลงบันไดไปชั้นล่าง เพราะบ้านหลังนี้เป็นทาวน์เฮาส์ขนาดกะทัดรัดจึงทำให้กวาดตามองเพียงผ่าน ๆ ก็เห็นไปทั่วทั้งบ้านแล้ว พลันนั้นมัลลิกาก็ได้ยินเสียงคนกำลังพูดคุยหัวเราะคิกคักกันอยู่ในครัว เป็นเสียงของหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่หญิงสาวรู้สึกว่าช่างคุ้นหูเหลือเกิน จึงอดเดินเข้าไปดูไม่ได้"เอ๊ะ...คุณพ่อคุณแม่!"มัลลิกาเปล่งเสียงเรียกพวกท่านอย่างลืมตัว แต่ท่านทั้งส

นฤเบศร์ขับรถไปส่งภรรยาที่บ้าน จากนั้นก็ขับต่อไปยังโรงพยาบาลทางจิตเวชที่ตติยะถูกกักตัวไว้เพื่อทำการทดสอบสภาพจิต เมื่อไปถึงเขาแจ้งกับเจ้าหน้าที่ว่าตนขอเข้าเยี่ยม เจ้าหน้าที่จึงพาเขาไปนั่งรออยู่ในห้องห้องหนึ่ง จากนั้นไม่นาน ตติยะก็เดินเข้ามาในห้องโดยไร้เครื่องพันธนาการร่างกาย แต่มีเจ้าหน้าที่ชายคอยตามประกบอยู่สองคนนฤเบศร์มองคนที่กำลังยกมือไหว้ตนด้วยสายตาเย็นชา จนกระทั่งตติยะนั่งลงแล้วเขาจึงเอ่ยปากพูด"ดูท่าทางสุขสบายดีนะ""ผมไม่รู้เรื่องจริง ๆ นะครับ ผมไม่ได้ทำ ผมรักมะลิจะตายใคร ๆ ก็รู้ คุณอาลองไปถามเพื่อนของเธอดูก็ได้ ผมไม่มีทางทำร้ายมะลิแน่นอน ไอ้คนที่ทำ...""มันก็คือมึงนั่นแหละ!"นฤเบศร์ตบโต๊ะเสียงดังอย่างเหลืออดจนตติยะสะดุ้ง เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนเดินเข้ามาใกล้เพราะเกรงว่าเขาจะทำอันตรายผู้ต้องหา นฤเบศร์จึงหันไปบอกกับสองคนนั้น"ผมไม่ทำอะไรมันหรอกไม่ต้องห่วง แม้ว่าผมอยากจะฆ่ามันให้ตายคามือก็เถอะ" จากนั้นก็หันมาเล่นงานตติยะต่อด้วยอารมณ์กราดเกรี้ยว"มึงมันฉลาดดีนี่ ฆ่าคนมาเท่าไรแล้วล่ะ พอโดนจับได้ก็มาบอกว่าเป็นโรคจิตจำอะไ

มัลลิกาเบิกตากว้างเมื่อได้ยินอย่างนั้น แม้จะคาดเดาไว้อยู่แล้วแต่ก็อดใจหายและเศร้าอยู่ลึก ๆ ไม่ได้ ถึงปรีชญาจะทำไม่ดีกับเธอไว้มากมาย แต่อย่างไรเสียก็ยังเคยคบหากันอย่างสนิทสนมมาก่อน"ทำไมตาลเขาต้องทำอย่างนั้นคะคุณพ่อ""เขาป่วยเป็นโรคหลายบุคลิกน่ะ ตอนนี้ถึงจะจับตัวได้แล้วแต่ก็ยังดำเนินคดีอะไรไม่ได้ เพราะต้องให้เขารักษาจนอาการดีขึ้นก่อน""อ้าว เขาไม่ติดคุกหรือ แล้วถ้าเขาออกมาขับรถไล่ชนหนูอีกล่ะคะ" มัลลิกาถามหน้าตื่น คิดในใจว่าถ้าโดนชนอีกครั้งคงไม่มีชีวิตรอดแน่นอน"พ่อก็ห่วงเรื่องนี้อยู่ เพราะไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่จะกักตัวเขาไว้รักษาอาการแบบไหน พ่อกลัวว่าเขาจะปล่อยให้มันไปรักษาที่บ้านแล้วมันก็จะออกมาก่อเรื่องอีก""แย่จัง...แล้วตกลงเจอแพตที่ไหนคะ"เธออยากรู้ว่าตติยะลงมือกับปรีชญาแบบไหน และทำอย่างไรจึงสามารถซ่อนศพไว้ได้นานขนาดนั้นโดยที่ไม่มีใครหาเจอ"ศพลอยมาติดกับกอผักตบข้างวัดริมแม่น้ำเจ้าพระยาน่ะ แต่ผลการชันสูตรบอกว่าตายเพราะถูกบีบคอจนขาดอากาศหายใจ"นฤเบศร์เล่าให้บุตรสาวฟังไปตามความจริงโดยไม่คิดปิดบัง เพราะคนที่เป็นทั้งเหยื่อและฆาตกรก