All Chapters of เล่ห์โอบรัก: Chapter 31 - Chapter 40

หญิงสาวสวมแว่นกลับตามเดิม ขณะกำลังจะเปิดประตูห้องน้ำออกไป หูพลันได้ยินเสียงคนสองคนกำลังคุยกันอยู่ในครัว แม้เสียงจะเบาแต่ก็พอฟังออกว่าทั้งคู่กำลังโต้เถียงกันอยู่ อีกทั้งช่องระบายอากาศของห้องน้ำก็อยู่ทางด้านห้องครัวพอดี เธอจึงได้ยินเรื่องที่ทั้งสองคนคุยกันอย่างชัดเจน"บ้านนี้เป็นบ้านของทุกคน ถ้าคุณแม่จะแบ่งมรดกก็ต้องแบ่งให้เท่า ๆ กัน เธอจะมายึดเอาเป็นของตัวเองได้ยังไง" เสียงนี้มัลลิกาจำได้ว่าเป็นเสียงของอาสิรีย์"ทำไมจะไม่ได้ ฉันเป็นสะใภ้ใหญ่ของตระกูลนี้ คุณวิกรมก็เป็นลูกชายคนโต หรือพูดง่าย ๆ ก็คือเป็นทายาทเพียงคนเดียวของวงศ์ตระกูล ฉันอยู่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่แต่งงานกับคุณวิกรม อยู่ดูแลบ้าน ดูแลคุณแม่ เพราะฉะนั้นฉันมีสิทธิ์เต็มที่ในบ้านหลังนี้ เธอแต่งออกไปแล้วก็ถือว่าเป็นคนของครอบครัวอื่น หรือว่าไม่จริง"น้ำเสียงเยาะหยันแบบนี้ต่อให้ได้ยินจากที่ไกล ๆ มัลลิกาก็จำได้ว่าเป็นเสียงของบุญญาพร ป้าสะใภ้แสนร้ายกาจคนนั้น"ยังไงฉันก็คือลูกของคุณแม่ ต่อให้ฉันใช้นามสกุลของคนอื่น แต่ฉันก็ถือเป็นทายาทคนหนึ่งที่มีสิทธิ์ในมรดกเหมือนกัน เธอมันก็แค่สะใภ้ ก่อนจะมาแต่งงานกับพี่กร

นฤเบศร์ลุกขึ้นแล้วเดินนำทุกคนไปยังห้องทำงานที่อยู่ถัดไปจากห้องรับแขก เมื่อทุกคนเข้ามาภายในห้องแล้วเขาก็ล็อกประตูไว้อย่างแน่นหนา เพื่อป้องกันไม่ให้เด็ก ๆ ในบ้านมาแอบฟังโดยเฉพาะมัลลิกา"ตาเบศร์ แม่ดา ฉันมีเรื่องจะรบกวนให้ช่วยสักหน่อย" โฉมฉายเอ่ยเรื่องที่ต้องการพูดทันที สองสามีภรรยามองหน้ากันก่อนจะหันไปผงกศีรษะให้ผู้อาวุโส"พวกเรายินดีครับคุณท่าน อยากให้ช่วยอะไรบอกมาได้เลย" คืนนั้น หลังจากที่มัลลิกาจัดห้องให้คุณย่าเสร็จแล้ว หญิงสาวก็ขึ้นมาบนห้องของตัวเอง พอดีกับที่มีข้อความจากภาวินส่งเข้ามาPhawin: ถึงบ้านแล้วใช่ไหมครับ พี่เห็นรถของคุณพ่อหนูจอดอยู่Jasmine: ถึงแล้วค่ะPhawin: สะดวกคุยไหม พี่จำได้นะว่าหนูมีอะไรจะบอกJasmine: สะดวกค่ะ ความจำดีจังPhawin: พี่ยังไม่แก่นี่นาจะได้ขี้หลงขี้ลืม ถ้างั้นพี่โทร. ไปนะมัลลิกายังไม่ทันปิดแชต ภาวินก็โทรศัพท์เข้ามาด้วยความรวดเร็ว ครั้นพอหญิงสาวกดรับสาย ประโยคแรกจากเขาก็ทำให้เธอถึงกับหน้าร้อนผ่าวด้วยความขัดเขิน"คิดถึงจัง" เสียงทุ้มของชายหนุ่มฟังราวกับ

มัลลิกาอมยิ้มเมื่อเห็นข้อความที่อรุณวตีส่งมา หญิงสาวนึกย้อนไปตอนที่นั่งรถออกมาจากบริษัท จำได้ว่าไม่เห็นเพื่อนทั้งสองคนเดินอยู่ริมทาง นั่นก็หมายความว่าทั้งคู่แอบมองตนกับภาวินอยู่ที่ไหนสักแห่ง เพราะตอนที่ชายหนุ่มขับรถเข้ามาจอดหน้าคลังสินค้า อรุณวตีกับปรีชญายังแลกบัตรอยู่ที่ป้อมรักษาความปลอดภัยอยู่เลยหญิงสาวลอบถอนหายใจ เพราะใจจริงแล้วอยากให้ทั้งสองคนเห็นเจ้านายรูปหล่อในวันเริ่มงานวันแรกมากกว่า แต่ในเมื่อทั้งสองคนเห็นแล้วว่าเจ้านายของตนไม่ใช่ผู้ชายวัยกลางคนอย่างที่คิดไว้ เธอจึงไม่ปิดบังอีกJasmine: หนุ่มรูปหล่อที่เธอเห็นก็คือเจ้านายของพวกเรายังไงล่ะปุ๊กกี้ ว่าที่มิสทิฟฟานีคนต่อไป: กรี๊ดดดดดด! ยายมะลิ หล่อนถามเขาสิว่าเริ่มงานพรุ่งนี้เลยได้ไหมปุ๊กกี้ ว่าที่มิสทิฟฟานีคนต่อไป: ไหนแกบอกว่าเขาแก่แล้ว โกหกกันนี่นา จะกั๊กไว้กินเองละสิท่าJasmine: ฉันบอกตอนไหนว่าเขาแก่แล้วปุ๊กกี้ ว่าที่มิสทิฟฟานีคนต่อไป:

"ตอนที่พี่ยังเป็นนักบิน พี่เคยคบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำงานเดียวกัน ก็แม่หนูพราวนั่นแหละ คบมาได้ปีกว่าจู่ ๆ เขาก็บอกเลิกพี่แล้วก็ลาออกไป พี่เองก็เสียศูนย์อยู่พักหนึ่ง ตัดสินใจไม่รับรู้ข่าวคราวของเขาจนผ่านมาหลายปี มีอยู่วันหนึ่งพี่ไปหาเพื่อนที่บริษัท หนูจำพี่ชินได้ไหม คนที่มาหาพี่ที่บ้านวันที่หนูมาถ่ายแบบลิปให้พี่น่ะ""จำได้ค่ะ ที่มากับแม่ เอ่อ...น้าของหนูพราว" เธอตอบ"นั่นแหละ พี่ไปหาชินที่บริษัท แล้ววันนั้นคุณจันทร์เขามีความจำเป็นต้องพาหนูพราวไปเลี้ยงที่ทำงานด้วย หนูรู้ไหมว่าหนูพราวแกเป็นคนเดินมาทักพี่ก่อนเลยนะ และคำแรกที่เขาเรียกพี่ก็คือ...คุณพ่อขา"ภาวินยิ้ม สีหน้าแววตาดูมีความสุขตอนที่นึกย้อนไปถึงวันแรกที่เขาได้พบหน้าบุตรสาวผู้มีเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเป็นครั้งแรก เขายังจำความรู้สึกนั้นได้ ทั้งที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่เขากลับรู้สึกถูกชะตาจนต้องหยุดคุยด้วย และเหนืออื่นใดคงมีแต่เขาเท่านั้นที่รู้ดีว่าชั่วขณะหนึ่งเขารู้สึกเหมือนมีสายใยบาง ๆ มาพันผูกตนเข้าไว้กับเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนั้น"ตอนแรกพี่แปลกใจมากที่จู่ ๆ ก็มีเด็กคนหนึ่งมาเรียกตัวเองว่าพ่อ พอพี่นั่งลง

และก็เป็นดังคาด เพราะทันทีที่เห็นว่าเป็นมัลลิกากับชายหนุ่มคนหนึ่ง นฤเบศร์ก็ก้าวยาว ๆ มาทางหน้าประตูด้วยความเป็นห่วง ครั้นพอเห็นว่าเป็นชายหนุ่มที่ตนคุ้นหน้าดีจึงค่อยวางใจ"เธอเองหรือ" นฤเบศร์พยักหน้าให้ตติยะเมื่ออีกฝ่ายยกมือไหว้ทำความเคารพ"ผมเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศก็เลยแวะมาหามะลิน่ะครับ" เขายิ้ม จากนั้นก็หันไปพูดกับมัลลิกาด้วยน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน"เราไปก่อนนะ แล้วค่อยคุยกัน ผมไปก่อนนะครับคุณอา สวัสดีครับ"ประโยคหลังเขาพูดกับพ่อเลี้ยงของหญิงสาว จากนั้นก็เดินไปขึ้นรถที่จอดไว้แล้วค่อย ๆ ขับออกไปอย่างไม่ช้าไม่เร็วเพราะฟิล์มรถดำมืดจึงทำให้คนภายนอกไม่เห็นสภาพภายในรถ ซึ่งขณะนี้คนที่นั่งหลังพวงมาลัยกำลังหน้าบิดเบี้ยวดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธจัด มือทั้งสองข้างที่จับพวงมาลัยก็เกร็งจนเส้นเลือดปูดโปน หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรงราวกับหอบหายใจ"โกหก...นังคนโกหก!""เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าซีด"นฤเบศร์ถามลูกเลี้ยงด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นอีกฝ่ายดูเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงมัลลิกายกมือขึ้นกุมแก้มตัวเองแล้วบอก "คงเพราะ...กลัวมั้งคะ"