All Chapters of The CEO's Love Resurrection: Chapter 101 - Chapter 110

Nakaupo si Lennah sa pantry ng opisina habang hawak ang isang tasa ng kape. Tumititig siya sa bintana, pinapanood ang mga ulap na unti-unting gumagalaw. Alam niyang oras na para magpasya, ngunit ang bigat ng responsibilidad sa kanyang balikat ay tila nakakapigil sa kanya. "Okay ka lang ba, Lennah?" tanong ng kanyang kaibigang si Carla, na naupo sa tabi niya. "Oo naman," sagot ni Lennah, kahit na alam niyang halata ang kaba sa kanyang tinig. "Ano ba talaga ang iniisip mo?" usisa pa ni Carla, hindi papayag na palampasin ang pagkakataong malaman ang bumabagabag sa kaibigan. Tumigil si Lennah, iniisip kung paano niya sisimulan ang sasabihin. Huminga siya nang malalim bago magpahayag. "Iniisip ko nang mag-resign." Napataas ang kilay ni Carla. "Mag-re-resign? Bakit? Akala ko okay ka naman dito." "Hindi ito tungkol sa trabaho," paliwanag ni Lennah. "Gusto kong mag-focus sa pamilya ko... kay Marcuz at

Nakaupo si Nina sa loob ng therapy room, pinagmamasdan ang maliit na bintanang tanaw ang mga gusali ng lungsod. Ang therapist niyang si Dr. Eliza, isang babaeng nasa kalagitnaan ng edad na may mapanatag na tinig, ay nakaupo sa kanyang harapan, hinihintay siyang magsimula. “Hindi ko alam kung saan magsisimula,” mahinang sabi ni Nina. Ang boses niya ay puno ng pag-aalinlangan, tila tinutukso ng damdaming matagal niyang itinatago. “Walang tamang o maling paraan upang magsimula,” sagot ni Dr. Eliza. “Nandito ako upang makinig. Ano ang dahilan kung bakit ka narito?” Huminga nang malalim si Nina. “Ang tagal kong hinayaan ang galit na diktahan ang buhay ko,” sabi niya, pilit na nilalabanan ang pamumuo ng luha. “Naisip ko noon na kaya kong bumawi kay Marcuz, na kaya kong ibalik ang dati. Pero habang ginagawa ko iyon, parang unti-unti kong nawala ang sarili ko.” Tumango si Dr. Eliza. “Mahirap tanggapin

Tahimik ang hapon sa kanilang bahay. Malamlam ang sinag ng araw na tumatama sa mga kurtina habang nakaupo si Lennah sa sala, hawak ang isang kahon na puno ng mga lumang litrato. Isa-isa niyang inilabas ang mga ito, at kasabay ng bawat larawan ay ang pagbabalik ng mga alaala—mga masasaya, mga masakit, at mga nagbigay ng lakas sa kanya. Hinaplos niya ang isang litrato kung saan nakangiti siya habang hawak ang maliit na si Spencer. Kinuha iyon noong masaya pa ang lahat, noong buo pa ang relasyon nila ni Marcuz. Ngunit hindi nagtagal, napalitan ng lungkot ang kanyang mga mata habang iniisip kung gaano kahirap ang kanilang pinagdaanan. Maya-maya pa ay pumasok si Marcuz mula sa kusina, dala ang dalawang tasa ng tsaa. Nang makita niyang may hawak na litrato si Lennah, dahan-dahan siyang lumapit at naupo sa tabi nito. “Mga litrato natin?” tanong niya habang inilalapag ang isang tasa sa tabi ni Lennah. Tumango si Lennah, ang mga mat

Maaga pa lang nang pumayag si Benjamin na makipagkita kay Lennah. Pinili nila ang isang tahimik na kapehan sa may gilid ng parke, kung saan nagsimula ang marami nilang pag-uusap noon. Sa bawat hakbang papunta sa lugar, ramdam ni Lennah ang bigat ng paparating na sandali, ngunit alam niyang kailangang gawin ito. Nandoon na si Benjamin nang dumating si Lennah. Nakaupo siya malapit sa bintana, tahimik na nakatitig sa tasa ng kape. Nang mapansin ang pagdating ni Lennah, ngumiti siya, ngunit may bakas ng lungkot sa kanyang mga mata. “Lennah,” bati niya habang tumayo upang batiin siya. “Salamat at pumayag kang makipagkita.” Umupo si Lennah sa harapan niya at ngumiti. “Salamat din, Benjamin. Alam kong kailangan natin itong pag-usapan.” --- Nagpalipas sila ng ilang minuto sa maliliit na usapan—ang trabaho, ang sining ni Nina, at kung paano unti-unting bumubuti ang kalagayan ni Spencer. Ngunit sa kabila ng magaan na usapan, ramdam ang tensyon sa pagitan nila. “Benjamin,” simula ni

Sa gabing iyon, ang bahay ni Marcuz ay napuno ng mga halakhak, ngiti, at halong lungkot habang pinagsaluhan nila ni Lennah, Spencer, at ang kanilang mga kaibigan at pamilya ang huling hapunan bago ang kanilang pag-alis. Ang hapag-kainan ay puno ng masasarap na pagkain, ngunit higit pa rito, puno rin ito ng mga alaala, pagmamahal, at pagbibigay-pugay sa mga bagong simula. “Para sa bagong simula nina Marcuz, Lennah, at Spencer!” sabi ni Carla habang itinaas ang kanyang baso ng wine. “Hindi namin kayo makakalimutan. Sana, huwag niyo rin kaming kalimutan.” Nagkatinginan sina Marcuz at Lennah, parehong naantig sa sinabi ni Carla. Tumayo si Marcuz, hawak ang baso, at ngumiti sa lahat. “Salamat sa inyong lahat. Hindi magiging posible ang lahat ng ito kung hindi dahil sa suporta ninyo. Hindi namin kayo makakalimutan, kayo ang bahagi ng simula at dahilan ng bago naming yugto.” Tumayo rin si Lennah, hawak ang kamay ni Spencer. “Tama si Marcuz. Hindi ito paalam, kundi isang panibagong