Lahat ng Kabanata ng The CEO's Love Resurrection: Kabanata 111 - Kabanata 120

Ang maaliwalas na tanawin ng New Zealand ay tila isang panibagong simula para kina Lennah, Marcuz, at Spencer. Pagdating nila sa kanilang bagong tahanan sa isang maliit at tahimik na bayan, agad nilang naramdaman ang kakaibang kapayapaan. Ang bahay na kanilang pinili ay simple ngunit puno ng potensyal. May malalaking bintana na nagpapapasok ng liwanag, at isang malawak na bakuran kung saan maaaring maglaro si Spencer. Habang binababa ni Marcuz ang kanilang mga gamit mula sa sasakyan, masayang tumatakbo si Spencer sa paligid. “Daddy, Mommy! Tingnan n’yo! Ang dami kong pwedeng paglaruan dito!” Ngumiti si Lennah habang pinapanood ang anak. “Masaya siya, Marcuz. Tama ang desisyon natin.” Tumango si Marcuz at tumingin sa kanyang asawa. “Oo, Lennah. Ito ang bagong simula na nararapat para sa ating pamilya.” --- Kinabukasan, sinimulan nilang ayusin ang bahay. Si Lennah ay abala sa pag-aayos ng mga kurtina habang si Marcuz naman ay nagbubuo ng mga muwebles sa sala. Habang nagtatrabaho,

Nakaupo si Lennah at Marcuz sa veranda ng kanilang bahay habang umiinom ng mainit na kape. Ang malamig na simoy ng hangin at ang tanawin ng mga bundok sa malayo ay tila nagsasabi ng bagong simula para sa kanilang dalawa. “Marcuz,” bungad ni Lennah, “Minsan iniisip ko, paano kaya kung hindi natin pinagdaanan lahat ng sakit at hirap? Ganito rin kaya tayo katatag ngayon?” Tinitigan siya ni Marcuz, ang mga mata nito’y puno ng sinseridad. “Lennah, siguro hindi natin malalaman ang sagot diyan. Pero isang bagay ang sigurado ako. Lahat ng pinagdaanan natin, ang sakit, ang pagkakamali, ang mga luha—iyon ang dahilan kung bakit alam kong kaya nating magsimula ulit, mas matatag, mas maingat.” Tumango si Lennah. “May punto ka. Pero minsan, may takot pa rin akong nararamdaman. Takot na baka hindi natin kayanin ulit kung sakaling may dumating na bagong hamon.” Hinawakan ni Marcuz ang kamay niya, mahigpit ngunit puno ng lambing. “Normal lang ang matakot, Lennah. Pero hindi kita bibitawan. Pang

Sa loob ng kanilang bagong bahay sa New Zealand, naupo sina Marcuz at Lennah sa kanilang dining table, may dalang tasa ng kape at isang makapal na notebook. Si Spencer naman ay nakaupo sa sahig, gumuguhit gamit ang kanyang mga krayola, abala sa sariling mundo ngunit tahimik na nakikinig sa usapan ng kanyang mga magulang. “Marcuz,” simula ni Lennah habang binubuklat ang notebook, “Matagal ko nang gustong gawin ito. Jsang bagay na hindi lang para sa atin, kundi para rin sa community. Isang maliit na café, marahil, na may kasamang gallery para sa mga local artists.” Ngumiti si Marcuz. “Gusto ko ‘yan, Lennah. Para sa akin, ito ang paraan natin upang magpasalamat sa pagkakataong binigay ng lugar na ito. Bukod pa doon, magiging maganda rin ito para sa mga tao rito na naghahanap ng inspirasyon o simpleng pahingahan.” “Daddy!” biglang sabi ni Spencer habang nilalapit ang kanyang guhit. “Pwede bang maglagay tayo ng corner para sa mga bata? May mga libro, laruan, at crayons din tulad nito?”

Sa ilalim ng asul na langit ng New Zealand, kung saan ang mga bundok at malalawak na halaman ay nagsilbing likas na altar, nagtipon ang malalapit na kaibigan at pamilya nina Marcuz at Lennah para saksihan ang kanilang muling pag-iisang dibdib. Ang lugar ay punong-puno ng kulay. Ang mga bulaklak na in-arrange nang maingat, ang banayad na musika mula sa isang lokal na banda, at ang ngiti ng bawat bisitang naroon. Habang naglalakad si Lennah patungo sa altar, hawak ni Spencer ang laylayan ng kanyang puting damit. Halatang-halata sa mukha ng bata ang saya, proud na proud sa papel na ginagampanan niya. Tumayo si Marcuz sa dulo ng aisle, ang kanyang mata ay nag-aapoy sa pagmamahal habang pinapanood ang kanyang bride na papalapit. “Ikaw ang pinakagandang nakita ko, Lennah,” bulong ni Marcuz sa sarili habang pinipigilan ang pagpatak ng kanyang luha. Nang makarating si Lennah sa harap ng altar, bahagya siyang tumigil at huminga nang malalim. “Handa na ako,” sabi niya kay Marcuz habang magk

Maalinsangan ang umagang iyon habang naghahanda si Lennah ng agahan. Nakabukas ang bintana ng kanilang kusina, at mula rito ay tanaw niya si Marcuz at Spencer na naglalaro ng bola sa hardin. Habang pinapanood niya ang mag-ama, naramdaman niya ang kakaibang pagod na bumalot sa kanya sa kabila ng maganda niyang gising. “Mommy, luto na ba ang pancakes?” tanong ni Spencer habang pumapasok sa kusina, pawisan ngunit nakangiti. “Sandali na lang, anak. Umupo ka muna diyan at magpahinga,” sagot ni Lennah, pinilit ang ngiti kahit ramdam niya ang panghihina ng katawan. “Okay, Mommy! Pero masarap na amoy nito!” sagot ni Spencer habang umupo sa tabi ng mesa. Napansin ni Marcuz ang bahagyang pamumutla ni Lennah nang sumunod siya kay Spencer papasok sa kusina. “Lennah, ayos ka lang ba? Parang matamlay ka ngayon.” Tumango si Lennah. “Siguro pagod lang. Medyo masakit din ang ulo ko kaninang umaga, pero mawawala rin ito.” Ngunit hindi nawala ang pag-aalala sa mukha ni Marcuz. “Siguraduhin mong m